Λίγα περί των καζίνο ή καζίνων | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Λίγα περί των καζίνο ή καζίνων

Πολλά και ποικίλα λέγονται και γράφονται γι' αυτό το θρυλικό καζίνο του Φλοίσβου και κατ' επέκταση και για τα άλλα, που κοσμούν την ωραία χώρα μας. Εκείνο που επισημαίνουμε εμείς οι απ' έξω από το χορό των ευαγών αυτών ιδρυμάτων, είναι το φαγοπότι που έχει στηθεί στο μαγικό χώρο της ρουλέτας και των άλλων παιχνιδιών της τύχης.

Ακούμε για γερές μίζες, για παχιά λαδώματα, για ηρωικές αρπαχτές, για το όργιο του γρήγορου πλουτισμού, στο οποίο επιδίδονται οι χρυσοχέρηδες, και μένουνε εκστατικοί, αναφωνούντες:

- Ω, πω, πω! Τι γίνεται!

Σ' εμένα προσωπικά δημιουργείται, απ' αυτή την κατάσταση, το ψυχολογικό φαινόμενο του συνειρμού. Καθώς παρακολουθώ την αξιοθαύμαστη δράση των χρυσοχέρηδων, σκέφτομαι τον παλιό καλό μουσικοσυνθέτη Μουζάκη. Τον καιρό που έγραφα, μόνος ή με άλλους, θεατρικές επιθεωρήσεις, ο καλός μου φίλος Γιώργος έγραφε συχνά τη μουσική των τραγουδιών του έργου και μας έπαιζε την κάθε σύνθεσή του, ωραία πάντα, στο πιάνο. Οταν τελείωνε το παίξιμο, εμείς χειροκροτούσαμε κι αυτός φιλούσε τα δυο του χέρια.

- Χεράκια μου, τους έλεγε, το κάνατε πάλι το θαύμα σας!

Το ίδιο φαντάζομαι ότι θα κάνουν και οι χρυσοχέρηδες κάθε φορά που αρπάζουν ένα γερό ποσό μίζας, λαδώματος ή νομιμοφανούς κλοπής. Θα ασπάζονται, συγκινημένοι, τα δυο επιτήδεια χέρια τους και θα τους λένε:

- Μπράβο σας, χεράκια μου! Ετσι σας θέλω, να εργάζεσθε και να θαυματουργείτε πάντα!

Σε παρόμοια εκδήλωση θα προβαίνουν και οι οικείοι του κάθε χρυσοδάκτυλου. Φαντάζομαι την ερωμένη του καθενός ή τη σύζυγό του, να του πιάνει τα δυο του χέρια, να τα φιλεί παράφορα και να τους λέει:

- Καλά μου χεράκια! Γλυκά μου χεράκια! Να είστε καλά και πάντα τέτοια να κάνετε!...

Συγκινητικά πράγματα. Συγκινητικά και συναισθηματικά. Και ύστερα κατηγορούν πολλοί τη σημερινή κοινωνία για έλλειψη συναισθηματικότητας. Ποιοι είναι αυτοί που την κατηγορούν; Οι φτωχοί, ποιοι άλλοι; Αυτοί οι "μίζεροι", που δε λένε να εκτιμήσουν τίποτε το "καλό" αυτού του κόσμου στον οποίο ζούμε. Σκέφτομαι, πόσο με εντυπωσίασε η φράση, που άκουσα κάποτε από τα χείλη ενός παραλή:

- Η ζωή είναι ωραία, αλλά δυστυχώς την κατηγορούνε οι φτωχοί!...

Επανέρχομαι στους συνειρμούς μου. Το σημερινό φαγοπότι των επιτηδείων μού θυμίζει ένα παλιό επιθεωρησιακό νούμερο. Είχε κυκλοφορήσει ένα νέο χαρτονόμισμα, που είχε στη μια όψη του ένα ζωγραφικό πίνακα, που παρίστανε το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Ο σκηνογράφος εμεγέθυνε το νόμισμα και το έκανε σκηνικό. Και μπροστά του έβγαινε ο ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης και απευθυνόταν σ' εκείνους, που τότε λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα.

- Φάτε, τους έλεγε. Φάτε, κυβερνήτες! Φάτε, μεσίτες! Φάτε, φαγάνες! Φάτε, πουτάνες!...

Κάθε φορά που ο θαυμάσιος ηθοποιός έλεγε το "φάτε", με γεμάτο στόμα, το κοινό σπαρταρούσε από τα γέλια. Αν η αθηναϊκή επιθεώρηση δε βρισκόταν σε κάμψη, θα μπορούσαν να γραφούν και σήμερα παρόμοια νούμερα, υμνούντα τις ρεμούλες που γίνονται με τα καζίνα.

Εγραψα: Τα καζίνα. Μερικοί όμως θέλουν τη λέξη άκλιτη. Λένε, δηλαδή, ή γράφουν: Τα καζίνο. Των καζίνο. Αυτό όμως προκάλεσε την οργή ενός γλωσσαμύντορα.

- Ντροπή, είπε. Η λέξη αυτή πρέπει να ελληνοποιηθεί και να κλίνεται: το καζίνο, του καζίνου. Τα καζίνα, των καζίνων, ω καζίνα! Πρέπει να σεβόμαστε τη γλώσσα μας.

Σωστά. Συμφωνώ απολύτως. Φθάνει που όσοι τρώνε τον αγλέουρα από τα καζίνα χαλάνε το δόντια τους από την άφθονη και συνεχή μάσα. Μη χαλάσουμε και τη γλώσσα μας. Προς Θεού!...

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ