Οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που εσύ επιθυμείς. Είναι αυτό που οι ίδιοι, είτε με τη θέλησή τους είτε από τις συνθήκες, κυρίως από τις συνθήκες, έχουν διαμορφωθεί! Εγώ θα ήθελα, για παράδειγμα, τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, γιατί του αναγνωρίζω τις μεγάλες δυνατότητες και την εξαιρετική ικανότητα, να είναι ένας σκηνοθέτης με κοινωνικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς. Με αυστηρό σαρκασμό και έντονη ανατρεπτική κριτική. Είμαι σίγουρος πως θα έκανε «θαύματα». Γιατί διαθέτει, πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο, και εξαιρετική παρατηρητικότητα! Γιατί διαθέτει ποίηση και πολύ λεπτό γούστο. Αυτός, όμως, γιατί οι συνθήκες και οι δικές του επιλογές τον έκαναν έτσι, για άλλα πράγματα φαίνεται να καίγεται!

Και εγώ, και εσείς, φυσικά, είμαστε υποχρεωμένοι με αυτά που εκείνος καίγεται να ασχοληθούμε και όχι με αυτά που εμείς επιθυμούμε! Για την ταινία του «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» και μόνον γι' αυτή πρέπει να γράψουμε. (Η ταινία βγαίνει από σήμερα στις αίθουσες). Τι είναι, λοιπόν, η τελευταία δημιουργία του; Στην καλύτερη περίπτωση, μια τρυφερή μοντέρνα οπερέτα. (Μιούζικαλ, πάντως δεν είναι). Στην οποία η ηθοποιοί - ήρωες όσα δεν μπορούν να εκφράσουν με την πρόζα τα εκφράζουν τραγουδώντας και, κατά διαστήματα, χορεύοντας. (Κάτω από την πολύ καλή - και γνωστή - μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη).

Κακό είναι αυτό, θα μου πείτε; Ούτε καλό, ούτε κακό! Εξαρτάται! Θα μπορούσε με αυτή τη φόρμα να έλεγε άλλα πράγματα με άλλο περιεχόμενο! 'Η θα μπορούσε να έλεγε τα ίδια πράγματα με άλλη φόρμα. Η ίδια η ταινία, πάντως, που μας αφορά κιόλας, δεν καλύπτει κανένα κενό! Ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί από την ελληνική, την όποια ελληνική, κουλτούρα!

Αλλά και το ίδιο το θέμα που πραγματεύεται δεν το οδηγεί πουθενά. Ξεκινώντας από λάθος αφετηρία, το οδηγεί σε λάθος «τέλος». Ενας επιπόλαιος εραστής, καθηγητής καλών τεχνών μάλιστα, που κοροϊδεύει τις γυναίκες με τόσο «χαριτωμένο», ανόητο δηλαδή, τρόπο, δεν είναι πρόσωπο που αξίζει να του αφιερώσεις ολόκληρη ταινία. Ενα - δυο πλάνα και πολύ του πάει! Ενα τέτοιο πρόσωπο, επιφανειακό και εγωκεντρικό, όταν θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο, θα το βάλει στα πόδια και θα κάνει μεγαλύτερες αθλιότητες. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξει την πόρτα της αυτογνωσίας.

Να μη μιλήσουμε για ψυχολογία; Να πάρουμε την ταινία σαν ένα παιχνίδι του φακού; Σαν μια μουσική τρυφερή πανδαισία; Σαν μια ευκαιρία επίδειξης δεξιοτεχνίας; Σε αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. Καλή η φωτογραφία του Αρη Σταύρου, το μοντάζ του Γιώργου Τριανταφύλλου, σωστοί ρυθμοί, ικανοποιητικές, έστω και κουρασμένες από την τηλεόραση, ερμηνείες. Για τη μουσική, τα είπαμε! Φτάνει αυτό για τον Παναγιωτόπουλο; Για μένα δε φτάνει! Σημασία, πάντως, έχει τι λέει εκείνος!

Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Μαρία Σολωμού, Βίκη Παπαδοπούλου, Στάθης Λιβαθινός, Φαίη Ξυλά.