Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρθηκε πολλάκις στη «σταλινική παραφροσύνη», που, πρόβαλε πως, τάχα, στράφηκε με μένος κατά διαφόρων εθνοτήτων της περιοχής, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Τη θέση του ταξικού εχθρού θα πάρει ο εθνικός εχθρός. Θα υπάρχει το έθνος, που είναι εχθρός μέχρι να εξοντωθεί»!

Κι αυτό, όταν, σύμφωνα με σημείωμα του Δρ. Πολιτικών Επιστημών Αν. Γκίκα, διαπιστώνεται «μια εντυπωσιακή συνέχεια στη σοβιετική προσήλωση γύρω από την ανάπτυξη των εθνοτήτων καθ' όλη τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου και αργότερα». Και ο Αμερικανός ιστορικός Τ. Martin γράφει πως: «Καμιά άλλη χώρα δεν κατάφερε να προσεγγίσει ποτέ το εύρος των ευνοϊκών προγραμμάτων που εφάρμοσε η Σοβιετική Ενωση για την ανάπτυξη των εθνοτήτων».

Ο Β. Αγτζίδης ισχυρίστηκε, ακόμα, ότι «την περίοδο 1937-'38 χιλιάδες Ελληνες θα βασανιστούν για να ομολογήσουν ότι είναι πράκτορες της καπιταλιστικής Ελλάδας, εθνικιστές, χωρίς να έχουν καμιά ιδέα»! Ενώ στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας είχε αναπτυχθεί μια αυτονομιστική κίνηση Ελλήνων, μέλη της οποίας διατηρούσαν στενές σχέσεις με το φασιστικό καθεστώς του Ι. Μεταξά. Αλλες πηγές αναφέρουν καθαρά ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων έγινε με κριτήριο τις εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές τους πεποιθήσεις. Και δεν περιελήφθησαν Ελληνες αδιακρίτως, όπως ισχυρίζεται ο Β. Αγτζίδης, αλλά όσοι είχαν ταξικό συμφέρον να αλλάξει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στην ΕΣΣΔ.

Συγκεκριμένα: Το 32% προερχόταν από τα κολχόζ (κατηγορούμενοι για σαμποτάζ), το 27% βρισκόταν σε εξειδικευμένες θέσεις, το 13% είχε διευθυντικές θέσεις, το 10% υπάλληλοι, το 6% εκπαιδευτικοί και μόλις το 3% εργάτες.