Σάββατο 3 Ιούνη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Επιτακτική η ένταξη στην πάλη

Στο στόχαστρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης που κλιμακώνουν τα κόμματα του κεφαλαίου κατ' επιταγήν της ΕΕ, αλλά και με την πολύτιμη συναίνεση κάθε «κοινωνικού εταίρου», που πάλι θα στρογγυλοκαθίσει στα τραπέζια του «διαλόγου», έχει μπει η εργαζόμενη γυναίκα. Οχι μόνο επειδή η αύξηση του παραγόμενου πλούτου δε συνοδεύεται από νέα μέτρα για τη στήριξή της, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες του γυναικείου οργανισμού, αλλά και γιατί η υπεράσπιση της περίφημης «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων έχει επιβάλει την κατάργηση μιας σειράς κατακτήσεων του εργατικού κινήματος.

Με την κυβέρνηση της ΝΔ το 1990-1993, η ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών πήγε στα 65 από τα 60 χρόνια. Με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση τέθηκε ζήτημα... «εθελοντικής» παράτασης του εργάσιμου βίου (και για τα δύο φύλα) μέχρι τα 67! Η πενταετής διαφορά στη συνταξιοδότηση των γυναικών καταργήθηκε και μάλιστα με τον άθλιο ισχυρισμό της «ίσης μεταχείρισης» των δύο φύλων. Οπως αντίστοιχα παλιότερα καταργήθηκε και η απαγόρευση της νυχτερινής απασχόλησης των γυναικών στη βιομηχανία. Ρυθμίσεις που αφορούσαν το δικαίωμα πρόωρης συνταξιοδότησης της εργαζόμενης μητέρας (π.χ. τέτοιο δικαίωμα κατοχύρωναν μητέρες ανηλίκων με 15 χρόνια δουλιάς), κι αυτό βέβαια με μειωμένες συντάξιμες αποδοχές, αποτελούν πλέον παρελθόν. Ενώ προ των πυλών βρίσκεται η συρρίκνωση της λίστας των ΒΑΕ, πολλαπλασιάζοντας έτσι τον αριθμό, αλλά και την ένταση των «χτυπημάτων» που δέχονται χιλιάδες εργαζόμενοι, παρά τις άθλιες εργασιακές συνθήκες που είναι ακόμα πιο επικίνδυνες σε κλάδους όπως η Κλωστοϋφαντουργία, το Φάρμακο ή το Εμπόριο, όπου απασχολούνται χιλιάδες γυναίκες.

Το νομικό οπλοστάσιο, που σήμερα αντιδραστικοποιείται ακόμα περισσότερο προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, έρχεται να συμπληρώσει η εργασιακή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενες. Γιατί, όταν πάνω από 6 στους 10 απασχολούμενους σε καθεστώς «μαύρης» ή «ευέλικτης» εργασίας είναι γυναίκες, όταν τα στοιχεία των επιτελείων της αστικής τάξης βεβαιώνουν ότι οι μισθοί των γυναικών αντιστοιχούν στο 70% των ανδρών συναδέλφων τους, γίνεται κατανοητό ότι ακόμα και η εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς σύνταξης είναι αμφισβητήσιμη. Οταν το 16% των γυναικών είναι άνεργες, ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα σε μια πενιχρή σύνταξη τίθεται υπό αίρεση.

Οι προτάσεις, αλλά και τα «δείγματα γραφής» όσων σπεύδουν να «ανοίξουν» πάλι το Ασφαλιστικό έρχονται να βεβαιώσουν πόσο επιτακτική είναι η οργάνωση της πάλης, σε ταξική κατεύθυνση, όλων των εργαζομένων. Μια πάλη της οποίας η αποτελεσματικότητα δεν μπορεί παρά να κρίνεται και από την αποφασιστική συμμετοχή κάθε εργάτριας. Ωστε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να διεκδικήσει ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα προστατεύει την αναπαραγωγική ικανότητα των γυναικών, θα δίνει ειδικό βάρος σε επαγγελματικές ασθένειες που την πλήττουν. Αλλά και ώστε να «ανοίξει» ο δρόμος για μια κοινωνία όπου προτεραιότητα θα είναι οι αντικειμενικές ανάγκες του εργάτη και της εργάτριας. Γιατί ο καπιταλισμός μπορεί να διασφαλίσει στη γυναίκα μόνο την ισότητα στην εκμετάλλευση, την ώρα που η ταξική ανισότητα βαθαίνει διαρκώς.


Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ