Δεν έχουμε αντίρρηση στο περιεχόμενο των παραπάνω, αλλά διατυπώνουμε μια ένσταση. Στην Ευρώπη υπάρχει η αριστερά (αν και αδόκιμος ο όρος, τον δανειζόμαστε για οικονομία χώρου), που αντιστέκεται, αντιπαλεύει την πολιτική προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και μάχεται να φέρει κοντύτερα την προοπτική της ανατροπής της εξουσίας του και την οικοδόμηση μιας ριζικά διαφορετικής κοινωνίας, της σοσιαλιστικής. Υπάρχει, όμως, και η αριστερά που ψήφισε με τα μπούνια το Μάαστριχτ και στηρίζει την πολιτική ενοποίησης της ευρωένωσης - απ' όπου πηγάζουν μέτρα, όπως αυτά που παίρνονται στη Γαλλία και αλλού - ενώ μοιράζει και αυταπάτες για δυνατότητες «εξανθρωπισμού» του συστήματος, χωρίς να θιγεί η εξουσία του κεφαλαίου. Δε χρειάζεται να πούμε ποια αριστερά εκπροσωπεί ο κ. Αλαβάνος. Είναι, όμως, τουλάχιστον υποκρισία στην πράξη να στηρίζεις την αιτία του κακού και στα λόγια να εναντιώνεσαι στις συνέπειές του.