Ετσι θα το λένε δηλαδή τώρα το ξεθεμελίωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, έτσι θα το λένε το καθεστώς της μισής δουλιάς, του μισού μεροκάματου, της μισής ζωής. «Ευελφάλεια»... Διότι κατά την Αννα Διαμαντοπούλου, έτσι πρέπει: Οι εργαζόμενοι αφ' ενός «απαιτείται» να γίνουν τα πειραματόζωα της «ευελιξίας» στη λεγόμενη αγορά εργασίας (βλέπε: κατάργηση 8ώρου, διευθυντικό δικαίωμα κλπ.), αφ' ετέρου πρέπει να έχουν και μια στοιχειώδη «ασφάλεια», τουτέστιν να μην πεθαίνουν εντελώς από την πείνα (είναι και ...σοσιαλίστρια, βλέπετε)...

*

Οπως γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό, η πολιτική βαρβαρότητα δεν αποτυπώνεται με δραματικό τρόπο μόνο στο σώμα, στην καρδιά και το μυαλό της κοινωνίας. Αποτυπώνεται και στη γλώσσα με την επέλαση της αμετροέπειας των «βαρβαροσόλοικων» εκπροσώπων του πολιτικού κατεστημένου.

*

Αλλά, αν αυτός είναι πλέον ο επίσημος πολιτικός λόγος του δικομματισμού και δεδομένου του ακατάσχετου «δήθεν» με το οποίο φιλοτεχνούν το προφίλ τους μερικοί και μερικές, λέμε να συμμορφωθούμε στο δικό τους στιλ, (ένα αγλάισμα από μαντάμ Σουσού με ολίγον από λέσχη Μπίντελμπεργκ) και να τους προτείνουμε και μεις μερικές νέες λέξεις.

Οπως, για παράδειγμα, τη λέξη «μπαρουσάχλα» (σύνθετη «λέξη» από την «μπαρούφα» και τη «σαχλαμάρα»...).

`Η τη λέξη «ξεδιαγωγία» (σύνθετη κι αυτή, από τις «ξεδιαντροπιά» και «δημαγωγία»)...