Τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα του «λαού», της «κοινής γνώμης», του «γενικού καλού», εσχάτως του «πολιτικά ορθού». Η ταξική διαφορά και η πολιτική της έκφραση εξαφανίζονται.

Στον κοινό παρονομαστή τους, αυτές οι αθώες γενικές εκφράσεις έχουν τη διασφάλιση μιας πορείας, όπου τα κέρδη του κεφαλαίου θα αυξάνονται αδιατάραχτα και ο καλύτερος τρόπος, για να διασφαλιστεί αυτό είναι τα ίδια τα θύματα να μπουν μπροστά, διεκδικώντας τη σφαγή τους.

Οι δρόμοι που συγκλίνουν στο στόχο πάμπολλοι. Η επικαιρότητα δείχνει ορισμένους:

Ως εργάτης γνωρίζεις από την ίδια την πείρα σου ότι η ίδια η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σου επιτρέπει να παράγεις περισσότερα δουλεύοντας λιγότερο. Ομως μέσα από μια συγκεκριμένη πολιτική συμπίεσης μισθών, με πρόσθετο όπλο τον μπαμπούλα της ανεργίας κι ακόμα ισχυρότερο τις ξεπουλημένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα, εσύ βρίσκεσαι να δουλεύεις είτε στην κύρια δουλιά σου, είτε μέσα από συμπληρωματικές κοντά στα δυο οκτάωρα (κι ο χρόνος μετάβασης είναι χρόνος που πρέπει να πληρωθεί) και πάλι να μην τα βγάζεις πέρα. Σ' αυτήν ακριβώς τη φάση, οι αστοί σε επικαλούνται ως «κοινή γνώμη» που σήμερα θέλεις να ψωνίσεις στις 10 το βράδυ, κι αύριο σίγουρα εσύ ο ίδιος θα ζητάς ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές, αν σου τις έχουν αφήσει κι αυτές ελεύθερες.

Εντελώς πυκνά, όλο αυτό είναι μέρος της πολιτικής συμμαχιών της αστικής τάξης στο εσωτερικό της εργατικής. Οτι το ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με τη ΝΔ σ' αυτές τις επιδιώξεις δε μαρτυρά καμιά υποταγή στη θέληση της «κοινής γνώμης». Είναι μόνο μία ακόμα απόδειξη για ποια τάξη δουλεύουν και τα δύο αυτά κόμματα.

Με τον ίδιο κοινό παρονομαστή κινείται και η αξίωση των κλωστοβιομηχάνων να αφεθούν ελεύθεροι στη «συνεργασία» τους με τους εργαζόμενους. Παλιότερα οι Στράτος και Κατσάμπας, από κοντά η οικογένεια Καρέλλα επέβαλαν αυτήν την ελευθερία με το βούρδουλα. Οι επόμενοι εκτιμούν ότι ήρθε η ώρα που μπορούν να αντιμετωπίσουν τον εργάτη απόλυτα ξεμοναχιασμένο.

Το μικρό παράδειγμα από τις εξελίξεις στο Πειραματικό της Αθήνας εντάσσεται στην ίδια στρατηγική. Μάθημα υποταγής σε έναν εξαιρετικά κρίσιμο τομέα, αυτόν της Παιδείας. Το μάθημα δεν αφορά στενά την διευθύντρια του σχολείου, απευθύνεται σε όλους.

Σ' έναν τέτοιο φόντο πρέπει να δεις και την «προβληματική» που αναπτύσσεται τις τελευταίες μέρες από διάφορους που εκφράζουν ένα τουλάχιστον τμήμα της ΝΔ. Δεν είναι θέμα κάποιου εκλογικού τακτικισμού, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν. Η τάξη που εκπροσωπούν έχει πρόβλημα με αυτό καθαυτό το «φάντασμα» του κομμουνισμού. Και παίρνουν θέση έγκαιρα για τη συνέχεια. Το πρόβλημα με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο δεν εξαντλείται στα όρια του Συμβουλίου της Ευρώπης, ακολουθεί η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή...