Motion Team

Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι το θέμα δεν είναι οι τρομοκράτες. Απόδειξη: Το Πολιτικό Συμβούλιο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης υπέγραψε ένα κείμενο, μπροστά στο οποίο ο μακαρθισμός είναι αγγελούδι. Το κείμενο κηρύσσει αναδρομικό διωγμό στους κομμουνιστές που έχτισαν το σοσιαλισμό, με όσες αδυναμίες είχε τον περασμένο αιώνα, διωγμό στα Κομμουνιστικά Κόμματα που δεν υπογράφουμε δήλωση μετανοίας, δε λασπώνουμε το σοσιαλισμό με ψέματα και πρέπει να κάνουμε δήλωση μετανοίας ότι απαρνούμαστε το παρελθόν μας, την ιδεολογία μας και πλέον γινόμαστε "σκορδαλιά δίχως σκόρδο".

Αυτά δε λείπουν από το χώρο της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Και φυσικά, από εκεί και πέρα, κηρύσσουν διωγμό γενικότερα σε κάθε δημοκράτη, σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Εμείς θεωρούμε θετικό - και το αναγνωρίζουμε - ότι ο κύριος Μεϊμαράκης και ο κύριος Πάγκαλος δεν ψήφισαν αυτό το κείμενο, ήταν μια μικρή μειοψηφία στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου. Είναι θετικό, δείχνει ότι έχουν πολιτική όσφρηση και καταλαβαίνουν πού πάει το πράγμα.

Εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι διεκδικούν τα δικαιώματα τους απο το τελευταίο συλλατήριο του ΠΑΜΕ

Δε θα αφήσουν όρθιο τίποτε από ό,τι απέμεινε. Ηδη, στέλνουν στις φυλακές ανθρώπους 87 χρονών, στις Βαλτικές χώρες, γιατί - λέει - δολοφόνησαν εν ώρα πολέμου τους συνεργάτες των Γερμανών. Μα, στην Κατοχή και εδώ στην Ελλάδα - και αλλού - σκότωναν τους μαυραγορίτες. Σήμερα, δε διανοείται κανείς να σκοτώσει, ούτε καν να χτυπήσει ένα μαυραγορίτη, ούτε καν αυτόν που κάνει "βρωμιές" στην παρασκευή φαγητών. Θα τον πάει στην Εισαγγελία, θα τον πάει στο δικαστήριο. Στη διάρκεια του πολέμου, τι θα έκαναν με τους συνεργάτες των Γερμανών; Θα τους έκαναν αγγελούδια; Τους δίκαζαν συνοπτικά και τους σκότωναν. Ετσι δεν έγινε και στην Ελλάδα, ή, μήπως, ήταν κακό; Ξαναλέω, τους μαυραγορίτες, εδώ στην Ελλάδα, όπου τους έπιανε ο λαός, τους έπαιρνε στο κατόπι, γιατί πέθαιναν παιδιά και αυτοί κερδοσκοπούσαν. Πόλεμος ήταν.

Motion Team

«Εμείς κρίνουμε τον προϋπολογισμό», τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «και γενικότερα την κυβερνητική πολιτική της ΝΔ με το ίδιο μέτρο που επικρίναμε την ΠΑΣΟΚική πολιτική.

- Οτι το 70% του συνόλου των συνταξιούχων, δηλαδή 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, παίρνουν σύνταξη έως 600 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των επικουρικών ταμείων και του ΕΚΑΣ. Οτι το βασικό μεροκάματο είναι 26 ευρώ μεικτά, ο κατώτερος μισθός, που είναι πιλότος και για τους μισθούς της παραπάνω κλίμακας, είναι 571 μεικτά. Οτι ένα μέρος των ανέργων, που επιδοτούνται σήμερα και για ένα μικρό διάστημα, παίρνουν 329 ευρώ το μήνα.

Eurokinissi

- Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την κατάργηση του 8ωρου και με την κοροϊδία που δέχονταν πριν λίγα χρόνια οι εργαζόμενοι, με τη συνέργεια της ΓΣΕΕ, ότι πρέπει να προταχθεί το 7ωρο, που, αν και είχε τεθεί με νόθο τρόπο και διευκόλυνε την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, εγκαταλείφθηκε ακόμα και αυτό.

- Δεν μπορούμε να ανεχθούμε τους πανηγυρισμούς για τη διατήρηση των λεγόμενων αγροτικών επιδοτήσεων, που τώρα δεν είναι μόνο λιγότερες, αλλά έχουν χάσει τον όποιο αμυντικό χαρακτήρα που είχαν. `Η να προπαγανδίζετε ότι οι αγρότες πρέπει να νιώθουν ήσυχοι έως το 2013, την ίδια ώρα που ο κύριος Μπαρόζο είπε ότι θα γίνει νέα αρνητική αναθεώρηση το 2008. Και, το κυριότερο, δεν ανεχόμαστε τη νεοδημοκρατική και πασοκική πολιτική, που, από τη μια, καθησυχάζουν ότι δε θα έρθουν νέα μέτρα, και, από την άλλη, να περνάνε με δόσεις, ξεγελώντας τους εργαζόμενους ότι τάχα τέλειωσαν με την εργασιακή βαρβαρότητα.

- Δεν ανεχόμαστε επίσης την κοροϊδία του ΠΑΣΟΚ, που διαμαρτύρεται για τα αντεργατικά μέτρα της ΝΔ, όχι γι' αυτά καθεαυτά, αλλά ότι τα προχωρά δίχως κοινωνική συναίνεση και διάλογο. Τι κάνει, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ; Θέτει σε θέση, τάχα, ανυποχώρητης μάχης την πλειοψηφία που διαθέτει με τα στελέχη του στις πανελλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, με απεργίες που προετοιμάζονται από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, μακριά από τους τόπους δουλιάς και την εργοδοτική τρομοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ θέλει αντίσταση ελεγχόμενη, ώστε να αποκτήσει το λίφτινγκ της φιλολαϊκής αντιπολίτευσης και, από την άλλη, ζυμώνει τις αντιλαϊκές λύσεις που θέλει το ΠΑΣΟΚ πολύ μεθοδικά και σχεδιασμένα.

- Το ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας για τους εμποροϋπάλληλους και τα μαγαζιά, αλλά θέλει πρώτα να γίνεται διάλογος, ώστε να εκβιαστούν οι εργαζόμενοι και να φανεί ότι είναι και δική τους θέληση.

- Οταν προχτές ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ρωτήθηκε, για το αν συζητάει τα όρια συνταξιοδότησης, δηλαδή την αύξηση του χρόνου ηλικίας, αφού δεν είναι στην κυβέρνηση, απάντησε κομψά "δεν είναι η στιγμή να πει κανείς τι μπορεί να συζητήσει και να μπει στο κάθε βήμα χωριστά". Ενώ σε άλλες περιπτώσεις τονίζει ότι δεν είναι δογματικός, τα συζητά όλα, τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις της Λισαβόνας. Δηλαδή, το να θέλουν οι εργαζόμενοι να περιφρουρήσουν τις τελευταίες κατακτήσεις τους είναι δογματισμός, ενώ εκσυγχρονισμός είναι να πουλάς την εργατική σου δύναμη σχεδόν τσάμπα».

«Η συζήτηση - υπογράμμισε αμέσως μετά η ομιλήτρια - για το αν μπορούσε η κυβέρνηση να αποσπάσει περισσότερα κονδύλια είναι για το θεαθήναι, όπως και η θριαμβολογία της κυβέρνησης ότι, τελικά, πήρε περισσότερα από ό,τι φαίνονταν στην αρχή.

Το ζήτημα κατ' αρχήν δεν είναι το ύψος των πακέτων, όσο για ποιο σκοπό δίνονται τα πακέτα, ποιοι επωφελούνται.

Η ταξική αδικία και εκμετάλλευση υπάρχει και εκεί που τα πακέτα είναι φουσκωμένα και εκεί που είναι πιο αδύνατα».

«Τα πρώτα, ακόμα κοινοτικά κονδύλια στήριξης», υπενθύμισε στη συνέχεια η Αλ. Παπαρήγα, «χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό ως μηχανισμός ενεργητικής ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων, σε μεγάλο βαθμό αγροτικών, στις προσαρμογές της ελληνικής οικονομίας εντός της Ευρωπαϊκής Κοινότητας με τη μορφή επιδοτήσεων:

• Για αλλαγές καλλιεργειών, καταστροφή των αγροτικών προϊόντων, την πρόωρη συνταξιοδότηση των αγροτών, τη διάσωση αγροτικών εκτάσεων, την απόσυρση αλιευτικών σκαφών, τον επαγγελματικό επαναπροσανατολισμό των ψαράδων που περιλάμβανε το επιχειρησιακό πρόγραμμα αλιείας με κίνητρα εγκατάλειψης της γεωργίας - αλιείας από μικρομεσαίους και τη συγκεντροποίησή τους στο μεγάλο κεφάλαιο.
• Σημαντικό τμήμα των κονδυλίων χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτικά προγράμματα, ενημερωτικά και άλλα, που είχαν αποκλειστικά και μόνο το χαρακτήρα χειραγώγησης των εργαζομένων, μοίρασαν αυταπάτες ότι μέσω των προγραμμάτων θα λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας οριστικά, ή διά μακρόν.
• Μεγάλο μέρος του Β` ΚΠΣ αφορούσε έργα του ΥΠΕΧΩΔΕ. Γύρω από αυτό διαμορφώθηκε ένα ευρύτατο δίκτυο συμφερόντων μικρότερων και μεγαλύτερων κατασκευαστικών εταιριών, ακόμα και ελεύθερων επαγγελματιών, με συνεκτικό ιστό την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Δηλαδή, δεν υπήρχε τσιγκουνιά ούτε το κλασικό πνεύμα λιτότητας, προκειμένου να ενσωματωθούν τμήματα από τα μεσαία στρώματα και την εργατική τάξη, ώστε να διαμορφωθεί ένα κλίμα επανάπαυσης, συναίνεσης, στους στόχους της εγχώριας και κοινοτικής ολιγαρχίας. Με τα κονδύλια αυτά, καλλιεργήθηκε ο μύθος ότι όσο και αν η Κοινότητα έχει δυσκολίες, κάνει ακόμα και αδικίες, είναι προτιμότερη από το τίποτε, ότι έξω από την Κοινότητα υπάρχει καταιγίδα, απομόνωση.

Οι πόροι του Γ` ΚΠΣ, όπως και κάθε ΚΠΣ, διευκολύνουν την απόσπαση κερδών σε βάρος των εργαζομένων υπέρ του κοινοτικού και ελληνικού κεφαλαίου, με βάση κεντρικό σχεδιασμό σε εθνικό κρατικό επίπεδο, με κοινοτική έγκριση, με στόχο τη βοήθεια προς την εθνική και κοινοτική καπιταλιστική αγορά.

Υπάρχει πλούσια εμπειρία από την είσοδο ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα, δεν είμαστε πρωτόπειροι για να υπάρχουν προσδοκίες για το ρόλο των κοινοτικών ποσών. Το ίδιο πρόβλημα υπήρξε με το σχέδιο Μάρσαλ.

Τα κοινοτικά ποσά πήγαν και θα πάνε και όσο αφορά το Δ` ΚΠΣ σε έργα υποδομής για το μεγάλο κεφάλαιο, μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενεργειακά δίκτυα, που διευκολύνουν την απελευθέρωση αγορών. Ορος για την αξιοποίηση των κοινοτικών κεφαλαίων είναι να συνοδεύονται από κίνητρα για τη συμμετοχή του ιδιωτικού κεφαλαίου, με τη συγχρηματοδότηση ή τη λεγόμενη αυτοχρηματοδότηση, με συμβάσεις, όμως, που εξασφαλίζουν μακροχρόνια εκμετάλλευσή τους, χώρια το μεγάλο κόστος σε βάρος του λαού».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καυτηρίασε το μύθο που καλλιεργήθηκε ότι στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνουν έργα δίχως τη συνδρομή ξένων κεφαλαίων και ιδιωτών. Οπως τόνισε:

«Τα χρήματα των επιχειρηματιών είναι στην ουσία προϊόν της λαϊκής εκμετάλλευσης. Είτε το κράτος κάνει έργα, είτε οι ιδιώτες, με ξένα κόλλυβα εργάζονται. Το κυριότερο είναι ότι οι επιχειρηματίες με τα ξένα κόλλυβα κάνουν έργα μακριά από τις ανάγκες του λαού και την πραγματική ιεράρχηση.

Οι άξονες των ΚΠΣ εξυπηρετούν ένα ορισμένο τεχνολογικό εκσυγχρονισμό των κεφαλαιαγορών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την υποδομή της χονδρικής ηλεκτρονικής αγοράς, ιδιαίτερα σε σημαντικούς κλάδους μεταποίησης, ώστε να περιορίζεται το κόστος προμηθειών και να αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έναντι των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, και της ανερχόμενης Κίνας. Στα έργα του Γ' ΚΠΣ δεν περιλαμβάνονταν έργα που αντιμετωπίζουν τη διαχείριση του νερού, την αντισεισμική προστασία, την αξιοποίηση εγχώριων πρώτων υλών παραγωγής ενέργειας. Χρόνια τώρα ακούμε ότι όχι μόνο στο Αιγαίο ή όχι τόσο στο Αιγαίο όσο στο Ιόνιο υπάρχουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου, όμως η έρευνα και η αξιοποίηση παραχωρείται στους επιχειρηματίες και όχι στο ελληνικό Δημόσιο, με στόχο την εξυπηρέτηση του λαού. Δεν προβλέπονται κονδύλια για την αναβάθμιση της μικρής αγροτικής, αλιευτικής, μεταποιητικής παραγωγής. Τα κοινοτικά ποσά που δίνονται για τους νέους αγρότες αφορούν μια μειοψηφία και σε πολλές περιπτώσεις αγρότες που έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν και δικά τους χρήματα. Από την αξιοποίηση του Β' ΚΠΣ διευρύνθηκε η ανισομετρία των περιφερειών της Ελλάδας. Στο ζήτημα αυτό υπάρχει η διαπίστωση, ούτε όμως το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ έστρεψαν την προσοχή τους στην πραγματική αιτία. Απλά αλληλοκατηγορούνται ότι δε φρόντισαν την περιφέρεια, ενώ δε διστάζουν να χαϊδέψουν και το λαϊκό αυτί μιλώντας για το λεγόμενο αθηνοκεντρικό κράτος, για να εμποδίσουν το λαό να συνειδητοποιήσει ότι έχει να κάνει με κράτος της πλουτοκρατίας και όχι της Αθήνας ή των μεγάλων αστικών κέντρων. Οταν δεν υπάρχει γενική φιλολαϊκή πολιτική, δεν μπορεί να υπάρξει και περιφερειακή, δεν μπορεί να υπάρξει εξειδίκευση, ώστε να βαίνει μειούμενη η διαφορά αστικών κέντρων και υπαίθρου.

Τα κοινοτικά κονδύλια που πήγαν στην περιφέρεια, μόνο κοντόφθαλμα οφέλη έδιναν, και πλαστά, αφού είχαν στόχο την υπονόμευση της κτηνοτροφικής παραγωγής. Τα χρήματα που δίνονται για την εκπαίδευση, την κατάρτιση και την πληροφορική εξυπηρετούν τη λειτουργία της αγοράς και πολύ λίγο έχουν σχέση με τη θέληση για να ανέβει το μορφωτικό, πολιτιστικό επίπεδο του λαού. Εδώ και μια 10ετία άρχισαν να υλοποιούνται στη χώρα μας με κοινοτική χρηματοδότηση ΕΠΕΑΕΚ Ι και ΙΙ, διάφορα προγράμματα και δραστηριότητες στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με θέματα σημαντικά ως τίτλο, γιατί από πλευράς ουσίας τα αμφισβητούμε, όπως αγωγή υγείας, αγωγή καταναλωτή και περιβαλλοντική αγωγή. Το περιεχόμενο των μαθημάτων αυτών δεν ήταν καθόλου αθώο ούτε αυστηρά επιστημονικό. Μέσα από τα προγράμματα αυτά προωθήθηκαν οι ιδέες και τα ιδανικά των τραπεζιτών, των μονοπωλιακών ομίλων. Εντυσαν τα προγράμματα αυτά με μια επιχειρηματολογία ύπουλη και αποπροσανατολιστική, ότι βοηθάνε να ξεφύγει η διδασκαλία από την αποσπασματικότητα και τη ρηχότητα, και ότι τάχα αυτά τα μαθήματα βοηθάνε στην ενοποίηση της γνώσης και στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας. Εμφανίστηκαν μάλιστα ως αντίδοτο στην αποστήθιση και τη σύγχυση. Γίνεται μάλιστα προσπάθεια να παγιδευτούν γονείς και μαθητές στην τέτοιου τύπου διδασκαλία με το επιχείρημα ότι έτσι γίνεται ευχάριστο το σχολείο, διασκεδαστικό, προσιτό. Το χειρότερο είναι ότι υπάρχει σήμερα πρόθεση εκφρασμένη στα σχετικά κείμενα των οργανισμών της Κοινότητας, τα μαθήματα αυτά να επεκταθούν και να αντικαταστήσουν μαθήματα γενικής παιδείας. Στην πραγματικότητα ήδη έχουμε μπει στην τροχιά το σχολείο να προσαρμοστεί πλήρως στην απασχολησιμότητα, στη διαμόρφωση μιας δουλοπρεπούς προσωπικότητας, να γίνει το σχολείο προγυμναστήριο δεξιοτήτων και συμπεριφορών για το ρόλο του μερικά απασχολημένου, του ελαστικά απασχολούμενου, του απασχολούμενου 7 μέρες τη βδομάδα. Το σχολείο που προετοιμάζει μια θέση να μοιράζεται σε τρεις και τέσσερις εργαζόμενους. Σήμερα έχουμε το πλεονέκτημα να αξιοποιήσουμε την πείρα της Μεγάλης Βρετανίας, που έχει χρησιμοποιήσει προ πολλού αυτό το σύστημα. Ως συνέπεια είναι να δημιουργηθούν σχολεία δυο κατηγοριών, για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για τα παιδιά εκείνων που έχουν υψηλά εισοδήματα. Στα πρώτα σχολεία γίνονται μαθήματα του στιλ εκλαΐκευσης της επιστήμης, ενώ στα άλλα γίνονται ανώτερα διακριτά».

«Τα κοινοτικά ποσά», παρατήρησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «είτε είναι υψηλά είτε χαμηλά από τον προορισμό που έχουν και τους περιορισμούς που βάζουν, είναι ασυμβίβαστα με την ανάπτυξη προς όφελος του λαού, με την αξιοποίηση των εγχώριων δυνατοτήτων, με την ισότιμη διεθνή συνεργασία.

Αρα ο ελληνικός λαός πρέπει να στρέψει την προσοχή του στο ποιος λυμαίνεται τον πλούτο και την περιουσία που ο ίδιος έχει δημιουργήσει ως φθηνή και εκμεταλλεύσιμη εργατική δύναμη».

Συνεχίζοντας η ομιλήτρια τόνισε: «Το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας δεν είναι μια ωφέλιμη υπόθεση για όλους, είναι αναγκαιότητα του κεφαλαίου, που το εμφανίζει ως αναγκαιότητα και όφελος για το λαό.

Βεβαίως το πρόβλημα είναι υπαρκτό, μύθος είναι ότι θα ωφεληθεί ο λαός.

Καταρχήν δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, που είναι σε κατώτερο επίπεδο ανταγωνιστικότητας. Και οι πρώτες τη τάξει χώρες, επιδιώκουν να γίνουν όλο και πιο ανταγωνιστικές. Ο ανταγωνισμός προβλέπει τον εκτοπισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων και εκτοπισμό χωρών.

Η ανταγωνιστικότητα έχει σχέση με την παραγωγικότητα της εργασίας, που όμως στον καπιταλισμό δε γίνεται μόνο με την πρόοδο της επιστήμης, με τη βελτίωση της οργάνωσης και της διεύθυνσης, αλλά με την ένταση της εργασίας, με την άνοδο της ταξικής εκμετάλλευσης. Ακόμα και αν ο μισθός εργασίας αυξηθεί με βάση την άνοδο της παραγωγικότητας, η εκμετάλλευση δε θα σταματήσει απλώς για ένα διάστημα, θα μένει στο ίδιο επίπεδο για να αυξηθεί στην πορεία με τη σχετική μείωση των μισθών και των κοινωνικών παροχών.

Από το 1999 έως το 2004 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είχε μέση ετήσια αύξηση 3,9%, έναντι του 1,4% στην ΕΕ των "15", και η παραγωγικότητα αυξήθηκε κατά 3,9%.

Δεν έγινε όμως καμιά πραγματική αύξηση των μισθών, αντίθετα έχουμε σχετική επιδείνωση του μέσου πραγματικού μισθού, ενώ στη φτώχεια η Ελλάδα είναι πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ. Η ανταγωνιστικότητα μεγαλώνει και τη δανειακή επιβάρυνση.

Η απόφαση της Λισαβόνας είναι η πυξίδα...

Μύθος ότι η ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα φέρνουν μείωση τιμών και βελτίωση των προϊόντων. Προσωρινά μια επιχείρηση μπορεί να μειώσει τιμές ή μάλλον να τις κάνει στάσιμες. Και αν οι τιμές διαμορφωθούν χαμηλές σχετικά, θα πέσουν ακόμα περισσότερο οι μισθοί, θα ανέβει το όριο συνταξιοδότησης, θα επεκταθεί και θα βαθύνει ακόμα περισσότερο η εμπορευματοποίηση παντού».

Σκέτη δημαγωγία τα περί ανταγωνιστικότητας «Ο ανταγωνισμός, η κούρσα του - υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα - οδηγεί όχι μόνο στη διαπάλη στο εσωτερικό μας χώρας, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, πράγμα που συνεπάγεται και τον πόλεμο και την επέμβαση με όλα τα μέσα. Το σχέδιο για τη Μέση Ανατολή εκφράζει αυτόν τον ανταγωνισμό. Ο Πούτιν, προς το παρόν, αρνείται το μνημόνιο, γιατί ξέρουν ότι θα το χρησιμοποιήσουν για τον ανταγωνισμό. Εκτός αν το παζαρέψει με κάποια ειδικά μέτρα υπέρ της Ρωσίας, βεβαίως πράγμα που δε σημαίνει ότι συνεπάγονται οφέλη και για το ρωσικό λαό. Τα δύο κόμματα αλληλοκατηγορούνται ότι με την πολιτική τους δεν ανέβασαν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Ενώ ο ΣΥΝ έχει πέσει και αυτός συνειδητά στην παγίδα που κρύβει ο όρος ανταγωνιστικότητα, αφού έχει απολύτως ταξικά χαρακτηριστικά. Τα περί βελτίωσης της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, το κυνήγι η Ελλάδα να μπει στο σκληρό πυρήνα, και να γίνει ισότιμη στα πλαίσια της κοινότητας είναι σκέτη δημαγωγία, νανούρισμα για το λαό, για να εξηγεί τα προβλήματά του με επιχειρήματα ξένα προς τα συμφέροντά του και την πραγματικότητα. Από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο οι χώρες δεν μπόρεσαν να γίνουν ισότιμες ακόμα και αν δένονταν με τα ίδια σύμφωνα, με τις ίδιες συμφωνίες. Η ανισομετρία π.χ. δεν άρθηκε ούτε στα πλαίσια των ΗΠΑ. Αντίθετα, η τάση είναι η ανισομετρία και ανισοτιμία να βαθαίνει. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι μια χώρα να βελτιώσει την ανισότιμη θέση της, να περάσει σε μια ανώτερη βαθμίδα σε βάρος μιας άλλης. Είναι παραμύθι το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Βεβαίως βελτίωσε τη θέση της, όμως αυτό μετράται με το κατά κεφαλήν εισόδημα, ένα δείκτη που ανακατεύει τα εισοδήματα των πλούσιων και των φτωχών. Κυριακή κοντή γιορτή. Η Ελλάδα π.χ. στα πλαίσια της ΕΕ των «15» μείωσε το χάσμα που τη χώριζε όσον αφορά στο κατά κεφαλή ΑΕΠ από τον αντίστοιχο μέσο όρο της ΕΕ, παρέμεινε όμως στην τελευταία θέση, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα. Οχι μόνο έμεινε στην τελευταία θέση αλλά επιδεινώθηκε η θέση της ακόμα περισσότερο. Η διεύρυνση θα προκαλέσει ενδεχόμενα ή σχεδόν σίγουρα ακόμα δυσκολότερους όρους στην ανταγωνιστικότητα, κυρίως έναντι της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας. Το πιο σοβαρό είναι η διατροφική εξάρτηση της χώρας, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τις κλιματολογικές και εδαφολογικές συνθήκες που υπάρχουν. Ακόμα και αν εμείς πέσουμε έξω στις προβλέψεις μας και η ελληνική οικονομία αναβαθμιστεί στα πλαίσια της ΕΕ όχι μόνο δε θα αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή του ελληνικού λαού, αντίθετα προϋποθέτει νέες θυσίες, ακόμα πιο βαριές, εντελώς δυσβάσταχτες».

«Συμπερασματικά», παρατήρησε, ολοκληρώνοντας την ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα, «το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε δήθεν κοινούς στόχους με το κεφάλαιο. Εχει ανάγκη διεκδίκησης ενός ολοκληρωμένου πλαισίου στόχων και διεκδικήσεων στον αντίποδα των συμφερόντων του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του στην Ελλάδα και συνολικότερα της πολιτικής της ΕΕ. Ενα πλαίσιο που δε θα περιορίζεται μόνο στη διεκδίκηση της ουσιαστικής αύξησης του πραγματικού μισθού, αλλά θα αγκαλιάζει το σύνολο των βασικών προβλημάτων, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, την έμμεση φορολογία στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, την ανατροπή των σχέσεων πλήρους - σταθερής απασχόλησης κλπ. Ενα πλαίσιο που θα αμφισβητεί στην πράξη τη θυσία των εργατικών δικαιωμάτων στο βωμό της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας.

Ενα τέτοιο πλαίσιο θα προωθείται πιο αποφασιστικά όσο θα αλλάζει ο συσχετισμός των δυνάμεων στο πολιτικό επίπεδο, αλλά και στο συνδικαλιστικό, σε βάρος της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των διαφόρων οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Οσο θα προωθείται η αντιιμπεριαλιστική συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και στα μεσαία στρώματα, με στόχο τη λαϊκή εξουσία.

Μόνο μια τέτοια ανάπτυξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος είναι σε θέση να επιφέρει και απόσπαση κάποιων κατακτήσεων. Η διεκδίκηση των πάντων οδηγεί και σε αποτροπή νέων αντιλαϊκών μέτρων.

Αντίθετα, η γραμμή της αναζήτησης δήθεν ρεαλιστικών "λύσεων" βελτίωσης της ζωής της λαϊκής οικογένειας, η γραμμή που καταγγέλλει ως μαξιμαλιστικά τα αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών λαϊκών στρωμάτων και προβάλλει "λύσεις" εμβαλλωματικές για τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα, στρώνει το δρόμο για να υλοποιηθεί συναινετικά η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου.

Η κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, που προϋποθέτει την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, είναι αντικειμενική ανάγκη και μονόδρομος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του λαού.

Μπορεί να διασφαλίσει τους όρους και τις προϋποθέσεις αφενός και την ταχύτερη ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας, σε σχέση με τον καπιταλισμό και αφετέρου τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών που να αντιστοιχεί στο εκάστοτε συγκεκριμένο επίπεδο παραγωγικότητας.

Η νέα οργάνωση της κοινωνικής εργασίας διαθέτει δύο πανίσχυρα όπλα: τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ζωής από το σοσιαλιστικό κράτος με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και τον εργατικό λαϊκό έλεγχο.

Η κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη μιας οικονομίας απαλλαγμένης από τις ανάγκες του καπιταλιστικού κέρδους, αφήνει πίσω της την αναρχία της κοινωνικής παραγωγής και τον καπιταλιστικό κύκλο της κρίσης. Αξιοποιεί τη συλλογική πείρα των εργαζομένων και τη συντεταγμένη συμμετοχή και συμβολή τους στη διεύθυνση των κρατικών υποθέσεων, με το θεσμοθετημένο λαϊκό έλεγχο. Πραγματοποιεί βήματα στο συνδυασμό της ικανοποίησης του ατομικού ενδιαφέροντος και συμφέροντος του εργαζόμενου, με τη συνολική αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών. Αξιοποιεί την ορθολογική οργάνωση της ειδικευμένης εργασίας και την ανεμπόδιστη ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνικής, για μια σχεδιασμένη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας προς όφελος του λαού.

Η μετατροπή, επομένως, της πλούσιας πείρας του προηγούμενου αιώνα σε θεωρητικό και πρακτικό όπλο για την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, αποτελεί το δικό μας καθήκον. Για να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού».