Αμέτρητα φωτάκια, ατέλειωτα κορδόνια από ακριβοπληρωμένο ηλεκτρικό ρεύμα φορτωμένα, λάμπουν παντού. Σε πολυκατοικίες, μεζονέτες, χαμόσπιτα, δέντρα, γλάστρες, παράθυρα. Είναι περισσότερα φέτος τα... ιδιωτικά λαμπιόνια από τα δημόσια που χάσκουν τις παγωμένες και ξάστερες νύχτες του φετινού Δεκέμβρη.

Είναι σάπιο το κρέας, φαρμακωμένο από τη βρώμα το μελομακάρονο, αναγκαίο το ετοιματζίδικο γλυκό - αλλά πώς να γίνει αλλιώς... Κι όμως το λαμπιόνι που αναβοσβήνει στο μπαλκόνι, το πληρώνει ο καθένας σαν να είναι υποχρεωμένος, να έχει το... υπέρτατο καθήκον να μην αντιστέκεται στην καταναγκαστική, συσκευασμένη «χαρά».

Είναι το φάντασμα της παλαιάς, παμπάλαιης, Νέας Τάξης Πραγμάτων που στήνει γιορτές και φιέστες, πουλάει σε φιλάνθρωπη συσκευασία πασπαλισμένη χρυσόσκονη «πνεύματα» που μετανοούν για μια νύχτα, εξανθρωπίζονται, ελεούν τους φτωχούς κι ύστερα... Μα μόλις σβήσουν τα λαμπιόνια σύντροφοι, τα πνεύματα γίνονται οι γνωστοί παγκοσμιοποιημένοι καπιταλίστες και σφαγείς λαών.

Αυτά τα Χριστούγεννα, τα λαμπιόνια είναι περισσότερα από ποτέ στον τόπο μας. Πληρωμένα από τους μη έχοντες. Σαρκάζουμε; Μπορεί. Ομως η κατάφωτη απελπισία δεν είναι πυρκαγιά. Δεν είναι ανατροπή. Είναι απλώς ο λογαριασμός της ΔΕΗ που θ' ανοιχτεί τόσο μετά, όσο χρειάζεται για να μετρούν τ' αφεντικά πόσα έβγαλαν από την πλάνη μας.

Υ.Γ. Εχω κι εγώ λαμπιόνια ανάψει. Και ξέρω πως δεν είναι για τη γιορτή. Απλά για το παιδί που ξέρει και μαθαίνει τη γλώσσα της αγοράς και μ' αυτήν μετράει την αγάπη μας μέσα στη μάζα πολτό των ημερών.