Οι 77.000 εκπαιδευτικοί, οι οποίοι θα διεκδικήσουν τις 6.000 θέσεις στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ που θα γίνει μέσα στον Απρίλη, είναι ένα στοιχείο που από μόνο του μιλάει. Ενας στους 13, νέους κατά βάση, ανθρώπους, που «φάγανε» κάμποσα χρόνια στα θρανία, θα βρει μια θέση εργασίας. Είναι η κατάντια αυτού που διαπιστώνεται καθημερινά ότι η ανεργία, και μάλιστα η ανεργία των πτυχιούχων, συνεχώς διογκώνεται. Στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, η ανεργία δεν είναι μια παράπλευρη συνέπεια, αλλά σύμφυτο χαρακτηριστικό του. Ο καπιταλισμός ζει και αναπτύσσεται, αναπτύσσοντας στρατιές ανέργων, απασχολήσιμων και οι κεφαλαιοκράτες αυγαταίνουν τα υπερκέρδη τους.

Αυτήν την αλήθεια, οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το σύστημα θέλουν πάση θυσία να τη βγάλουν από την οπτική των εργαζομένων και της νεολαίας. Θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι είναι ατομική ευθύνη και υπόθεση το αν θα είσαι εργαζόμενος ή άνεργος. Μάλιστα, αυτόν τον καιρό, η κυβέρνηση της ΝΔ προχωράει σε νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις με το σύνθημα της «βελτίωσης της ποιότητας της εκπαίδευσης» και «την άμεση σύνδεσή της με την αγορά εργασίας». Ισχυρίζεται ότι μέσω της πρόσδεσης των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις θα δώσει και λύση στην επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων. Μόνο που η εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης, που είναι στην ίδια ρότα με αυτήν του ΠΑΣΟΚ όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι η αιτία που η μάστιγα της ανεργίας έχει φτάσει σήμερα σε τέτοια επίπεδα. Γιατί υπηρετεί τα κέρδη της πλουτοκρατίας, που, όσο αυξάνονται, αυξάνουν την ανεργία.

Επομένως, το ιδεολόγημα που χρησιμοποιείται ότι το κλειδί της λύσης του προβλήματος της ανεργίας είναι η «εκπαίδευση» και η «κοινωνία της γνώσης» είναι έωλο. Γιατί η καπιταλιστική οικονομία είναι που καθορίζει το εκπαιδευτικό σύστημα και όχι το αντίστροφο. Ανεργία και ετεροαπασχόληση, ελαστικές μορφές εργασίας και εκμετάλλευση θα υπάρχουν, όσο υπάρχει το κεφάλαιο και η εξουσία του. Από αυτό καθορίζεται πόσοι και τι εργαζόμενοι χρειάζονται σήμερα για τις τρέχουσες ανάγκες τους. Ενδεικτικά και μόνον, η ανεργία των εκπαιδευτικών - που με όλα τα μέτρα που έρχονται θα αυξηθεί - δε θα υπήρχε, αν η εκπαίδευση υπηρετούσε μια λαϊκή οικονομία. Θα υπήρχαν καλύτερα και πιο εξοπλισμένα σχολεία, σωστά επανδρωμένα και με εκπαιδευτικό προσωπικό, με λιγότερα παιδιά ανά τμήμα, διαφορετικά προγράμματα σπουδών, ικανά να βγάλουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, αφού η εκπαίδευση θα ήταν για όλα τα παιδιά του λαού. Αντίστοιχα, αν η Υγεία, η Πρόνοια δεν ήταν εμπορεύματα... Αν υπήρχε φροντίδα για αντισεισμική θωράκιση της χώρας, για το περιβάλλον... Και, πάνω απ' όλα, αν αντί για μονοπώλια οι μεγάλες επιχειρήσεις ήταν όλες λαϊκή ιδιοκτησία, τότε θα υπήρχαν και θέσεις εργασίας.

Γι' αυτό είναι επιτακτικά αναγκαίο το λαϊκό κίνημα να βάλει στην οπτική του το συνολικό πρόβλημα της εξουσίας. Να διεκδικήσει και να επιβάλει, μέσα από την οικοδόμηση του Λαϊκού Μετώπου που θα ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση, λαϊκή οικονομία κεντρικά σχεδιασμένη. Οικονομία, που θα εξυπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για αξιοπρεπείς κοινωνικές παροχές, αναπτυγμένο βιοτικό επίπεδο και ασφαλείς συνθήκες ζωής. Μια τέτοια κοινωνία, η σοσιαλιστική, θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας.