Κατανοητοί είναι, βέβαια, οι λόγοι της μη αναφοράς. Οχι μόνο γιατί είναι σε όλους γνωστή η ένοχη πορεία συναίνεσης της ΑΠ, όλ' αυτά τα χρόνια, αλλά και γιατί η «ταξική - αγωνιστική αυτονομία», την οποία έχει κάνει σήμερα σημαία, έχει τόσες διαφορές από τη μέχρι τώρα τακτική της, όσο η λεγόμενη νεοφιλελεύθερη από τη ρεφορμιστική διαχείριση του σύγχρονου καπιταλισμού.
Το ότι η φωνή του ΚΚΕ, ενοχλεί τους «γαλαζοπράσινους» καρεκλοκένταυρους της ΠΑΣΕΓΕΣ, είναι γνωστό από παλιά. Το ότι τη φοβούνται όμως τόσο πολύ, ώστε να αποφεύγουν με κάθε τρόπο ακόμη και να την ακούσουν, είναι ένα στοιχείο που προέκυψε πρόσφατα.
Προχτές ξεκίνησε η διημερίδα της ΠΑΣΕΓΕΣ με θέμα: «Αξονες - Προτεραιότητες στον αγροτικό χώρο για τη Δ' Προγραμματική Περίοδο», στην οποία από πλευράς κομμάτων κλήθηκαν να παραστούν και να μιλήσουν μόνον εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Φυσικό είναι οι «γαλαζοπράσινοι επιχειρηματίες» να μην ήθελαν σε καμία περίπτωση να τους χαλάσει τη «σούπα», που ετοιμάζουν να «ταΐσουν» τους Ελληνες αγρότες, κάποιος εκπρόσωπος του ΚΚΕ. Στο χέρι τους είναι επίσης να... μαγειρεύουν ό,τι θέλουν παρέα με τους πολιτικούς «προϊσταμένους» τους. Ας γνωρίζουν, όμως, ότι την ώρα του... σερβιρίσματος το ΚΚΕ θα είναι εκεί, όπως ήταν πάντα, για να τους χαλά τις... δεξιώσεις.
«Ο κόσμος το 'χει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι». Ετσι μπορεί να σχολιαστεί η άποψη του προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ) ότι «η ΕΣΕΕ δεν αποδέχεται τις απόψεις που εκφράζονται από ορισμένους ότι επέρχεται κύμα στρογγυλοποιήσεων προς τα πάνω». Απόψεις, που συμμερίζονται και εκφράζουν αυτές τις μέρες πολλοί εκπρόσωποι του εμπορίου, αλλά και συνδικαλιστικές οργανώσεις του χώρου, ακόμη και η κυβέρνηση, που καλεί τους επιχειρηματίες να μην ακολουθήσουν αυτήν την τακτική.
Μόνον η ΕΣΕΕ βλέπει διαφορετικά τα πράγματα, αν και η δήλωση του προέδρου της μάλλον στα φιλοκυβερνητικά αντανακλαστικά του μπορεί να χρεωθεί και σε μιαν αδέξια προσπάθεια να μην ...τρομάξουν οι καταναλωτές. Οι τελευταίοι, όμως, έχουν «τα κουκιά» τους μετρημένα δυο και τρεις φορές και δεν περιμένουν τις δηλώσεις του ενός και του άλλου για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Κι όσοι δεν το κατάλαβαν ακόμη, θα το καταλάβουν όταν θ' αρχίσουν να ψωνίζουν.
Εξάλλου, ο ίδιος ο Δ. Αρμενάκης αναφέρει στη δήλωσή του ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις του εμπορίου «είναι από δύσκολο έως αδύνατον να μετακυλήσουν στην κατανάλωση την επιπλέον επιβάρυνση του ΦΠΑ, τουλάχιστον το προσεχές διάστημα».
Ξαφνιάστηκαν και απορούν πολλοί, που, ανάμεσα στους συνηγόρους υπεράσπισης των κατηγορουμένων για το δυστύχημα των Τεμπών, είναι και ο Π. Σκοτινιώτης, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ, στη συνέχεια στέλεχος του ΣΥΝ και εσχάτως θαυμαστής και συνοδοιπόρος του Γιωργάκη Παπανδρέου. Αλλά, προς τι το ξάφνιασμα και η απορία; Δικηγόρος είναι, του προτάθηκε να αναλάβει μια «σημαντική υπόθεση», που, εκτός των άλλων, είναι και «συμφέρουσα δουλιά» και δέχτηκε. Τι έπρεπε να κάνει; Να πει όχι;; Και πώς θα ζήσει, κλέφτης θα γίνει; Αλλωστε, δε λένε - κι, εν πολλοίς, έχουν δίκιο - ότι «κάθε κατηγορούμενος δικαιούται υπεράσπισης»;
Οσο για κείνους - μεταξύ των οποίων και κάποιοι από τους γονείς των 21 αδικοσκοτωμένων μαθητών - που παραξενεύονται, βλέποντας, στη δίκη που γίνεται αυτές τις μέρες στο Βόλο, έναν πάλαι ποτέ «αριστερό με ευαισθησίες και οράματα» να συνεργάζεται με τον Κούγια, θα έπρεπε να γνωρίζουν πως όποιος πάρει την απόφαση «να φύγει γι' αλλού», φροντίζει να ξεχάσει το παρελθόν του και ν' αφήσει κατά μέρος τις παλιές ηθικές αναστολές και δεσμεύσεις...
Αν - λέει - διατίθενται τα κεφάλαια νωρίς, καλομαθαίνουν τα υπουργεία και στη συνέχεια υπάρχουν αιτήματα για ...πρόσθετες παροχές, με συνέπεια να επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός.
Προφανώς, η μεθόδευση είναι αρκούντως ενδεικτική της λογικής δραστικών περικοπών, που ήδη έχει μπει σε εφαρμογή.
Το κύριο πρόβλημα είναι, όμως, ότι η λογική αυτή θεωρεί τουλάχιστον επαρκείς τους προϋπολογισμούς των υπουργείων και, βέβαια, ιδιαίτερα αυτούς που αφορούν στις - έτσι κι αλλιώς πετσοκομμένες και ισχνές - κοινωνικές παροχές. Μάλλον θα βρεθούν σε δύσκολη θέση στο άμεσο μέλλον οι υπουργοί και, κυρίως, οι φερόμενοι ως «πετυχημένοι»...
Το «πετυχημένοι» εντός εισαγωγικών για ευνόητους φυσικά λόγους. Το ότι η κυβέρνηση θεωρεί ότι «πάει καλά» ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική κατάσταση, ακόμη και σε τομείς για τους οποίους κάποιοι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης κατασκευάζουν «εικονικές πραγματικότητες».
ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΟ πακέτο των μετοχών του ΟΠΑΠ σε ιδιώτες πλέον, οπότε και ...τυπικά ο εν λόγω οργανισμός φεύγει από τον έλεγχο του δημοσίου.
Κάτι μας λέει ότι στο μέλλον θα απασχολήσει περισσότερο το όλο θέμα μια και ο εν λόγω οργανισμός (εμπορευόμενος την ανασφάλεια του μέσου Ελληνα) έχει σίγουρα και μεγάλα κέρδη και, μάλιστα, χωρίς πολλά έξοδα.
Αυτό σημαίνει φυσικά ότι πολλοί θα είναι αυτοί που θα θέλουν να εμπλακούν και όσο περισσότεροι θα συνωστίζονται τόσο θα ζορίζουν τα πράγματα και οι κόντρες θα μαίνονται, με τις γνωστές «παρενέργειες» στην πολιτική ζωή.
Ακόμη κι όταν ο Σπύρος Χαλβατζής, επικεφαλής της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», ζήτησε να συζητηθεί το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Χρ. Ακριτίδης ισχυρίστηκε πως πρόκειται απλά για μια πρόταση, η οποία, όταν ολοκληρωθεί, θα έρθει προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο! Οταν ολοκληρώθηκε η πρόταση, όμως, η διοίκηση του δήμου - με επιστολή της ίδιας της δημάρχου - ενημέρωσε πρώτα τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ, Γ. Βαρδινογιάννη, ενώ το Δημοτικό Συμβούλιο θα ενημερωθεί για όλα αυτά μέσω του ...Τύπου.
Αναρωτιόμαστε, σε ποιον δίνει ...λογαριασμό η δήμαρχος και η διοίκηση του Δήμου Αθηναίων. Οχι στους τύπους, αλλά στην πράξη...
«Μόνο στο Αφγανιστάν η παράνομη παραγωγή ναρκωτικών και οι σχετιζόμενες δραστηριότητες έφτασαν, παγκοσμίως, σε επίπεδα ρεκόρ μέσα στο 2004 και απειλούν τη σταθερότητα στη χώρα. Τα τελευταία χρόνια στο Αφγανιστάν έχει επίσης αυξηθεί κατακόρυφα η χρήση ναρκωτικών ουσιών και η ενέσιμη χρήση στον πληθυσμό των ηρωινομανών». Η διαπίστωση ανήκει στην Ετήσια Εκθεση για το 2004 της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον έλεγχο των ναρκωτικών και αποτελεί άλλη μια χεροπιαστή απόδειξη του πραγματικού χαρακτήρα και του περιεχομένου της «ανθρωπιστικής» εισβολής των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και της συνεχιζόμενης ακόμη ΝΑΤΟικής κατοχής της πολύπαθης αυτής χώρας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, μπορούμε να είμαστε... περήφανοι. Οπως όλοι γνωρίζουν, η χώρα μας συμμετέχει με στρατιωτικές δυνάμεις στην κατοχή του Αφγανιστάν κι έτσι, συμβάλλει άμεσα και καθημερινά, σε όλα όσα γίνονται σ' αυτή τη χώρα...
Τόσες δεκαετίες τώρα, είτε κυβερνούσαν τη χώρα κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ, επαναλαμβάνονται ουσιαστικά τα ίδια και τα ίδια. Κάθε νέα κυβέρνηση παραλάμβανε «χάος» και «καμένη γη» από την προηγούμενη, «μαύρες τρύπες» και τεράστια ελλείμματα. Και, βέβαια, καλούσε τους εργαζόμενους και το λαό, να κάνουν θυσίες, να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι τους. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει, έλεγαν και λένε όλοι. Σε διαφορετική περίπτωση, η οικονομία θα καταβαραθρωθεί και οι συνέπειες θα είναι ασύγκριτα βαρύτερες. Ολοι τους ισχυρίζονταν, επίσης, πως κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, για να είναι όσο γίνεται μικρότερες οι εκάστοτε οι θυσίες των εργαζομένων και διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι οι θυσίες αυτές είναι προσωρινές και, βέβαια, δε θα πάνε χαμένες.
Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε ότι όλοι τους κοροϊδεύουν συνειδητά, θρασύτατα και συστηματικά τους εργαζόμενους και το λαό; Δε νομίζουμε. Σ' ένα πράγμα μόνον έλεγαν και λένε την αλήθεια. Πράγματι, οι θυσίες των εργαζομένων δεν πάνε χαμένες. Αλλωστε, ο παραγόμενος πλούτος δεν εξαϋλώνεται και δε γίνεται αέρας, ούτε «τρώγεται» από την «ανευθυνότητα και τη μικροπολιτική» των όποιων κυβερνώντων. Απλώς, μεταφέρεται στα θησαυροφυλάκια της εγχώριας και ξένης πλουτοκρατίας, όπως αποδείχνουν ακόμη και τα επίσημα στοιχεία.
Για να συμπληρώσουμε τη συνολική εικόνα, πάντως, πρέπει να σημειώσουμε και τις περιπτώσεις εκείνες, που μια νέα κυβέρνηση δε μεταχειριζόταν το πρόσχημα της «καμένης γης» και των «άδειων ταμείων». Αυτό συνέβαινε συνήθως, όταν η μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαδεχόταν την άλλη και, βέβαια, δεν μπορούσε -για ευνόητους λόγους- να ρίξει τις ευθύνες στην προηγούμενη. Στις περιπτώσεις αυτές, το βάρος έπεφτε στους «μεγάλους στόχους» και τα ...οράματα, στην επίτευξη των οποίων καλούνταν οι εργαζόμενοι και ο λαός να συμβάλουν, κάνοντας θυσίες. Στη διάρκεια της τελευταίας 12ετίας, τέτοιοι στόχοι - οράματα -πάντα, με το «καπέλο» της ανάπτυξης- ήταν: Η ένταξη της χώρας στην ενιαία εσωτερική αγορά και ο εκσυγχρονισμός, η ένταξη της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση (ΟΝΕ) και η κυκλοφορία του ευρώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι κάθε λογής «απελευθερώσεις» και διαρθρωτικές αλλαγές, κλπ.
Κι ενώ όλ' αυτά προχώρησαν και προχωράνε. Ενώ οι λαϊκές θυσίες μεγάλωναν και μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο. Ενώ ο παραγόμενος πλούτος (ανάπτυξη) σημείωνε αξιοσημείωτη ετήσια αύξηση, οι εργαζόμενοι πορεύονταν και πορεύονται με το «κάθε φέτος και χειρότερα» και μόνον τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών γνωρίζουν μέρες δόξας... Η εξήγηση είναι απλή: Τα οράματα, οι στόχοι και η πολιτική των προηγούμενων και νυν κυβερνώντων ήταν και είναι προσαρμοσμένα στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.