«Κανείς δε θα ξεχάσει τις θορυβώδεις και πολυέξοδες κινητοποιήσεις - διεθνείς και εσωτερικές - που είχαν εμπνεύσει η βαθιά λανθασμένη πολιτική: "Το όνομα είναι η ψυχή μας" και οι επιπόλαιες δηλώσεις: "Δε θα αναγνωρίσουμε ποτέ μια χώρα μ' αυτό το όνομα ή παράγωγό του". Αυτή η πολιτική αποπροσανατόλισε πλήρως το λαό, γελοιοποίησε τη χώρα και συνέβαλε στη διατήρηση της ανωμαλίας στα Βαλκάνια».

Δεν αντιλέγουμε. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Οπως τα λέει ο κ. Λεωνίδας Κύρκος. Θα ήταν όμως πληρέστερο το άρθρο του στον «Αγγελιοφόρο», αν συνοδευόταν από την αυτοκριτική του. Γιατί, πρώτος και καλύτερος συμμετείχε στις «θορυβώδεις και πολυέξοδες κινητοποιήσεις», με παντιέρα συνθήματα του τύπου «το όνομα είναι η ψυχή μας». Κι όντας έτσι τα πράγματα, «αποπροσανατόλισε» ο κ. Κύρκος, συμμετείχε στη «γελοιοποίηση της χώρας», συνέβαλε «στη διατήρηση της ανωμαλίας στα Βαλκάνια» κι άλλα πολλά που δεν είναι του παρόντος.

Δε λέμε, δικαίωμα και καθήκον του καθένα είναι να αναθεωρεί και να διορθώνει μια λάθος κίνησή του. Ομως, εγγύηση της μεταμέλειας είναι η ειλικρινής αυτοκριτική, η παραδοχή του λάθους. Ο κ. Κύρκος όμως δε φαίνεται διατεθειμένος να το πράξει. Κι αντί να σιωπά τουλάχιστον, ζητά και τα ρέστα. Χωρίς να κοκκινίζει. Ιδιον του οπορτουνισμού από τον οποίο άγεται και φέρεται. Τώρα, όπως και τότε...