H ισχυροποίηση του ΚΚΕ, για να οργανώσει πιο δυναμικά, πιο αποτελεσματικά την κοινωνικοπολιτική συμμαχία, που θα δώσει ώθηση στην αντεπίθεση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της συντήρησης, με προοπτική τις ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, με προοπτική το σοσιαλισμό, ήταν ο κύριος άξονας της πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης που εκτυλίχτηκε κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά, με θέμα τις Θέσεις της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο.

Τη συζήτηση παρακολούθησε αντιπροσωπεία της ΚΕ, με επικεφαλής τον Δημήτρη Ζάχαρη και τον Ορέστη Κολοζώφ μέλη του ΠΓ του ΚΚΕ.

Το πρώτο στοιχείο που σηματοδότησε τη διαδικασία ήταν όχι απλά η σύμφωνη γνώμη των μελών του Οργάνου με τις Θέσεις της ΚΕ, αλλά η ανάδειξη της επιτακτικής ανάγκης να παρθούν όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα, με βάση την ατομική ευθύνη του κάθε στελέχους και συλλογικά, ώστε μέσα από τις προσυνεδριακές διαδικασίες οι Θέσεις να μελετηθούν και να αποτελέσουν αντικείμενο προβληματισμού για όλο το κομματικό δυναμικό της ΚΟΠ. Σημαντικό στοιχείο που αναδείχτηκε από τη συζήτηση ήταν η αυτοκριτική των μελών για το χρονικό διάστημα που πέρασε από το 16ο Συνέδριο του Κόμματος έως σήμερα, οι ελλείψεις και οι παραλείψεις που εντοπίστηκαν και οι οποίες αποτέλεσαν και τα βαρίδια, όπως ειπώθηκε, για την πορεία προς την επίτευξη των στρατηγικών στόχων που θέτει το Κόμμα.

Ειδικά σ' αυτό το σημείο, τα προβλήματα που εντοπίστηκαν ήταν η έλλειψη αφομοίωσης και κατανόησης από ένα μέρος του κομματικού δυναμικού της ΚΟΠ του Προγράμματος του Κόμματος. Η δυσκολία να συνδεθεί η θεωρία με την πράξη, η δυσκολία της εκλαΐκευσης της πολιτικής του Κόμματος, η δραστική παρέμβαση σε χώρους δουλιάς. Ακόμα, πόσο έχει γίνει κατανοητό ότι το Μέτωπο, το οποίο αποτελεί έναν από τους στρατηγικούς στόχους του Κόμματος, δεν είναι μια κοινωνική πολιτική συμμαχία που απλά θα διεκδικεί, για να αποσπάσει κάποια δικαιώματα ή να καθυστερήσει κάποιες αντιδραστικές ρυθμίσεις της όποιας αντιλαϊκής κυβέρνησης, αλλά είναι ένα μέτωπο που παλεύει και διεκδικεί την εξουσία. Επίσης, ότι δεν έχει γίνει ακόμα πλήρως κατανοητό πως οι συσπειρώσεις που οικοδομούνται σε μέτωπα πάλης, όπως στο εργατικό κίνημα, στην υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, αποτελούν τα ρυάκια που πρέπει να καταλήγουν, να «φουσκώνουν» το μεγάλο ποτάμι του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης.

Ιδιαίτερη ήταν η έμφαση που δόθηκε από τους συντρόφους στην ισχυροποίηση του Κόμματος στην εργατική τάξη που θεωρείται και κομβικό ζήτημα που θέτουν και οι Θέσεις της ΚΕ. Με δεδομένο ότι ο Πειραιάς είναι μια κατ' εξοχήν εργατούπολη ο προβληματισμός ήταν ιδιαίτερα έντονος για την ενίσχυση της παρέμβασης του Κόμματος σε μια σειρά εργασιακούς χώρους όπως στα καπνεργοστάσια, στα εργοστάσια της ΙΟΝ, της «Πίτσος», στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στα Ναυπηγεία κ.α. Και εδώ η αυτοκριτική διάθεση ήταν έντονη και κατατέθηκαν οι αδυναμίες που έχουν εντοπιστεί. Ανάμεσα σ' αυτές αναφέρθηκαν η έλλειψη στρατηγικής και ελέγχου της δουλιάς, οι αδυναμίες στη διαμόρφωση του διεκδικητικού πλαισίου που θα συνδέει τα τοπικά προβλήματα με το γενικότερο πλαίσιο, τους στόχους και τη διέξοδο που θέτει το Κόμμα.

Παρατηρήσεις έγιναν από τα μέλη και για την παρέμβαση στους επαγγελματίες, βιοτέχνες και εμπόρους, σημειώνοντας ότι δεν μπορεί να γίνεται συζήτηση για κοινωνικές συμμαχίες, όταν πρώτα απ' όλα δε γίνει πολιτική, ιδεολογική δουλιά στους ΕΒΕ.

Αρκετοί ήταν οι σύντροφοι που αναφέρθηκαν στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η πορεία για την επίτευξη του στόχου του Κόμματος προς το σοσιαλισμό, οι οποίες προέρχονται από την απογοήτευση που σκόρπισαν, σε μεγάλο μέρος των λαϊκών συνειδήσεων, οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες. Ειδικά σε αυτό το ζήτημα επισημάνθηκε ότι η προσπάθεια της αποκατάστασης του σοσιαλισμού στα λαϊκά στρώματα, η ανάδειξη της επικαιρότητάς του και της αναγκαιότητάς του δε γίνεται από τμήμα του στελεχικού και κομματικού δυναμικού με την ανάλογη επιμονή, αλλά φαίνεται να αποτελεί θέμα για το απώτερο μέλλον.

Η πλούσια εμπειρία που κατατέθηκε από όλους τους ομιλητές, η αυτοκριτική και κριτική είχαν την κοινή κατάληξη ότι ακριβώς ο εντοπισμός των αδυναμιών και των ελλείψεων είναι που κάνουν το στελεχικό και κομματικό δυναμικό πιο δυνατό, πιο ώριμο, ώστε ξεπερνώντας αυτά τα προβλήματα να δώσει ακόμη πιο αποφασιστικά τη μάχη για ένα ισχυρό κόμμα. Η αισιοδοξία αυτή γινόταν από τις τοποθετήσεις ακόμη πιο έντονη από την καταγραφή των μεγάλων θετικών βημάτων που έχει κάνει το Κόμμα από το 14ο Συνέδριο έως τώρα και μάλιστα σε συνθήκες ιδιαίτερα αντίξοες.

Παίρνοντας το λόγο, ο Δ. Ζάχαρης επισήμανε ότι ήταν μια πολύ καλή, όπως τη χαρακτήρισε, συζήτηση, τονίζοντας ότι είναι ανάγκη να συνεχιστεί και να γίνει ακόμα πιο συστηματική η μελέτη και η δουλιά πάνω στις Θέσεις, ώστε να γίνει αξιολόγηση σε κομβικά σημεία που αυτές θέτουν. Τόνισε για τη δουλιά των μελών του Κόμματος ότι απαιτείται δημιουργικά να δεθούν τα καθημερινά ζητήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τη γενικότερη πολιτική του Κόμματος, με τους στρατηγικούς του στόχους. Οπως ανέφερε, διαπιστώθηκε ότι υπάρχει καθυστέρηση στη δουλιά για συσπειρώσεις στην εργατική τάξη, στη νεολαία και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, το γεγονός πως δεν προχωράει με τους απαιτούμενους ρυθμούς η οικοδόμηση του Μετώπου αυτό δε σημαίνει ότι είναι λάθος ο στόχος, αλλά δείχνει ανεπάρκεια στη δράση και στην κατανόηση της πολιτικής του Κόμματος. Ανέδειξε την ανάγκη, να αξιοποιηθεί η θετική δράση και ανοδική πορεία του ΚΚΕ. Και με βάση αυτά να γίνει άνοιγμα σε όλους τους εργαζόμενους, σημειώνοντας ότι άλλο πράγμα είναι η περιχαράκωση και άλλο η επαγρύπνηση. Εδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη της ισχυροποίησης του Κόμματος και εξέφρασε την πεποίθηση ότι η ΚΟΠ θα συνεχίσει να δίνει ακόμα πιο δυναμικά τη μάχη γι' αυτό.