-- Δεν είμαστε εντάξει! Ο κόσμος σε εμάς στήριζε την ελπίδα του. Σε εμάς πόνταρε ότι θα πάρουμε την Πόλη... Και εμείς κάναμε απλώς ένα πνιχτό γιούχα στον ύμνο και ύστερα χειροκροτήσαμε του καλού καιρού;

-- Πού είναι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, το Βυζάντιο;

-- Χατίρια, φίλε μου, στον Τούρκο;

-- Και η Προύσα, η Σμύρνη, το Εσκί Σεχίρ, όλα χάρισμα; Μόκο; Κουβέντα;

-- Δεν πήραμε χαμπάρι τη συμπαιγνία, ρε! Βλάκες! Δε βλέπαμε τους ποδοσφαιριστές; Μόλις έπεφτε κάποιος Τούρκος στο χόρτο, τέσσερις Ελληνες από πάνω να τον σηκώσουν. Και «μας συγχωρείτε, δεν το θέλαμε, σας υποσχόμαστε δε θα ξαναγίνει»...

-- Και ο άλλος, αντί για ευχαριστώ, κατέβαζε και μούτρα!

-- Και στην επόμενη φάση οι δικοί μας να του κάνουν χώρο να περάσει.

-- Από τύχη δεν πάθαμε πανωλεθρία. Σε ρωτάω, ποδόσφαιρο ήταν αυτό ή κοσμική συγκέντρωση; Και ύστερα παραπονιόμαστε για το ζεμπέκικο του Γιώργου. Τι περισσότερο έκανε το παιδί; Μια τρελή στροφή στον αέρα έκανε και μια βαθιά υπόκλιση για ευχαριστώ. Και γι' αυτά τα «ολίγα» τον θεωρούν φιλότουρκο και φιλοαμερικάνο...

-- Και εμείς τι εθνικό κάνατε, δηλαδή; Ζεϊμπέκικο του κερατά χορέψαμε και καρσιλαμά. Κυνηγήσαμε το πούλμαν των αντιπάλων; Σπάσαμε έστω ένα τζάμι; Ρίξαμε έστω για τα μάτια ένα σύνθημα; Σηκώσαμε ένα πανό σε βάρος της Τουρκίας; Τίποτα!

-- Μου φαίνεται, έχουν δίκιο κάποιοι, που μας θεωρούν θρασύδειλους και πουλημένους. Την πέσαμε στην Αλβανία, που, τέλος πάντων, ούτε «Μιράζ» έχει, ούτε παραβιάσεις κάνει, ούτε καρφώνει σημαίες στις βραχονησίδες, ούτε στην Κύπρο έχει στρατεύματα κατοχής και αφήσαμε την Τουρκία στο απυρόβλητο! Εχουνε δίκιο ή δεν έχουν αυτοί που μας θεωρούν τσιράκια της Αμερικής και της CIA; Συνεργάτες της ασφάλειας και του ΝΑΤΟ. Εμμισθους προβοκάτορες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του κεφαλαίου...

-- Οι Αλβανοί, πάντως, πρέπει να του δίνουν! Τα έργα τελείωσαν! «Και για να του δίνουν, πρέπει εμείς να δημιουργήσουμε τεχνητή ένταση», έτσι δε μας είπαν;

-- «Να δώσετε στο κράτος και στην αστυνομία, το άλλοθι για ομαδικό σάρωμα, όταν αυτό θα κριθεί απαραίτητο. Και όσοι μείνουν, να μείνουν με κλειστά στόματα, βρεγμένοι και τρομοκρατημένοι».

-- Εμείς εντάξει με τους Αλβανούς. Και σφαλιάρες και μαχαιρώματα και σκοτωμούς. Γιατί μας σταμάτησαν με τους Τούρκους;

-- Γιατί δε θέλουν οι Αμερικάνοι! Δε βλέπεις τα ΜΜΕ; Κανένα δεν κάνει παιχνίδι. Για την Αλβανία, όλα σχεδόν στρώσανε έδαφος, για την Τουρκία μισόλογα. Το ίδιοι και οι πολιτικοί, οι νομάρχες οι «ειδικοί» και οι καλλιτέχνες! «Εμπρός για την Αγκυρα» εμείς. «Ησυχα παιδιά» αυτοί.

-- Σαν χάνοι δαγκώσαμε. Είμαστε μαλάκες! Σκατά εθνικιστές είμαστε! Γιαλαντζί πράγματα! Σκέτη απογοήτευση! Επρεπε να βουτήξουμε.

-- Ετσι μου 'ρχεται να δαγκώσω την κονκάρδα μου! Δε σεβαστήκανε ούτε το όνομα του Καραϊσκάκη. Ούτε οι ποδοσφαιριστές το σεβάστηκαν. Ισοπαλία μέσα στο σπίτι μας! Τι εξευτελισμός! Κανονικά, θα έπρεπε να εμποδίσουμε τον αγώνα και αν αυτό δεν ήταν δυνατό έπρεπε να αναγκάσουμε τους ποδοσφαιριστές να πετάξουνε τις φανέλες. Δεν έπρεπε να διακινδυνέψουμε, ούτε εμείς ούτε οι παίχτες, κάποιο αρνητικό αποτέλεσμα. Σκέφτεσαι μια ακόμα ήττα; Κουρέλι θα είχε γίνει η εθνική περηφάνια μας. Αφού ξέρουμε πως η ομάδα μας σε κρίσιμες στιγμές δεν τραβάει, δεν έχει κότσια, δε στέκεται στο ύψος της. Την πιάνει μια ανήκουστη ηττοπάθεια, σαν τον Σημίτη...

-- Είχαμε σοβαρό πρόσχημα να τα κάνουμε μπάχαλο και κάναμε την πάπια. Τα επεισόδια στο Φανάρι, μας είχαν λύσει τα χέρια. Αν ήμασταν αληθινοί εθνικιστές, θα μπουκάραμε. Ομως, επειδή είμαστε γιαλαντζί, ψεύτικοι και χαρτονένιοι, μας βουλώσανε το στόμα. «Σας διατάζουμε να σιωπήσετε».

-- Και εμείς το βουλώσαμε! Γι' αυτό σου λέω είμαστε μαλάκες. Καρικατούρες.

Δεν ήθελα να ακούσω περισσότερα. Δεν άντεχα να τους ακούω να υποφέρουν. Το δράμα τους ήταν μεγαλύτερο απ' αυτό του Καραγκούνη. Κατέβηκα στην Ομόνοια...