Γρηγοριάδης Κώστας

Εφτασε το πράγμα, για παράδειγμα, να πέφτουν 250 ευρώ καθαρά για κάθε συνεδρίαση του ΔΣ, του Προεδρείου, της Εκτελεστικής Επιτροπής ή όποιας άλλης επιτροπής συστήνει η ΠΑΣΕΓΕΣ, καθώς και για επιτροπές του εξωτερικού. Αλλά το πλέον προκλητικό είναι οι αμοιβές για τον πρόεδρο πρωτίστως, καθώς και για τα υπόλοιπα μέλη του δικομματικού προεδρείου.

Στον πρόεδρο της ΠΑΣΕΓΕΣ καταβάλλεται καθαρή αποζημίωση, που φτάνει το ποσόν των 3.600 ευρώ το μήνα και του παρέχεται επίσης κάλυψη εξόδων παράστασης μέχρι του ποσού των 1.200 ευρώ μέσω πιστωτικής κάρτας.

Στον Α` αντιπρόεδρο καταβάλλεται καθαρή αποζημίωση 2.000 ευρώ το μήνα συν τα έξοδα μετακίνησης κι, αντιστοίχως, η «ταρίφα» για τον Β` αντιπρόεδρο είναι 1.700 ευρώ, για τον γενικό γραμματέα 1.500 ευρώ και για τον ταμία 1.200 ευρώ.

Φαίνεται, δηλαδή, πως είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα να είναι κανείς μέλος της διοίκησης της ΠΑΣΕΓΕΣ και επ' αυτού υπάρχει γαλαζοπράσινη συναίνεση... Αλλά το ερώτημά μας είναι: Τι μπορεί να σκεφτεί, για παράδειγμα, ένας αγρότης που πληρώνει 300 ευρώ μια δήλωση ΟΣΔΕ, όταν μάθει πόσα παίρνει κάθε μήνα ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ Τζανέτος Καραμίχας;

Η αλήθεια είναι πως το αθλητικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης και πιο συγκεκριμένα οι πολυσυζητημένες τροπολογίες του κ. Ορφανού δεν έθιγαν στο παραμικρό τους προσανατολισμούς του σημερινού, κερδοσκοπικού και εμπορευματοποιημένου αθλητισμού. Απλά, έκανε ένα δειλό και μικρό βήμα εκδημοκρατισμού στο χώρο των ποδοσφαιρικών σωματείων, έχοντας, βέβαια, ως απώτερη επιδίωξη την εναλλαγή του σημερινού «πράσινου» κατεστημένου, με το «γαλάζιο». Ελα, όμως, που... ο παλιός είναι αλλιώς. Κι έτσι, στις σφοδρές αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ προστέθηκαν και οι αντιδράσεις του διεθνούς αθλητικού κατεστημένου και η κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση.

Αμα δε φθάνουν τα εσωτερικά όπλα, χρησιμοποιούν τα μεγαλύτερα κόμματα τον μπάρμπα στην Κορώνη, σημείωσε στη Βουλή ο Αντ. Σκυλλάκος, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ και συμπλήρωσε: «Τελικώς η ΦΙΦΑ και η ΔΟΕ μπήκαν πάνω από τη Βουλή και αυτό είναι απαράδεκτο». Κατά τ' άλλα, τόσο η κυβέρνηση, όσο και το ΠΑΣΟΚ, όπως και οι «πράσινες» ή οι «γαλάζιες» μερίδες του αθλητικού κατεστημένου ορκίζονται πίστη στις αξίες και τα ιδανικά του αθλητισμού και, πάνω απ' όλα, στο δικαίωμα των νέων ανθρώπων στην άθληση...

Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν, χτες, από τα τρομοκρατικά χτυπήματα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και το αμερικανικό Πεντάγωνο. Σαν έτοιμη από καιρό, η ηγεσία των ΗΠΑ κήρυξε τότε αμέσως τον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο», βάζοντας, ταυτόχρονα, μια σειρά χώρες στον «άξονα του κακού». Ακολούθησαν οι πόλεμοι των «προθύμων» ενάντια στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, η αναγωγή του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο χωροφύλακα «τάξης και ασφάλειας», η συγκρότηση και έναρξη δράσης του ευρωστρατού, ο συστηματικός και άγριος βομβαρδισμός της παγκόσμιας κοινής γνώμης με περίσσιες δόσεις τρομοϋστερίας και τα κάθε λογής μέτρα τρομοασφάλειας (τρομονόμοι, αστυνομοκρατία κλπ., κλπ.).

Τρία χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έγινε φανερό ότι πίσω απ' τα αντιτρομοκρατικά προσχήματα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κρύβονται οι επιδιώξεις και ανταγωνισμοί τους, για τον έλεγχο και μοίρασμα των περιοχών ιδιαίτερης γεωστρατηγικής σημασίας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Τρία χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έγινε ολοφάνερο ότι η τρομοκρατική δράση της όποιας Αλ Κάιντα και ο «αντιτρομοκρατικός πόλεμος» των ιμπεριαλιστών αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, η μία θρέφει τον άλλον και αντίστροφα.

Κι ενώ η περιοχή από την Αραβική θάλασσα και τη Μεσόγειο, μέχρι τον Καύκασο και το Αφγανιστάν -όπου βρίσκονται το 65 έως 70% των παγκοσμίως γνωστών αποθεμάτων πετρελαίου και οι δρόμοι διακίνησής του - έχει, ουσιαστικά, γίνει ένα απέραντο θέατρο πολέμων, εμφύλιων συρράξεων, ανταγωνισμών, κλπ., κλπ., έρχεται το τραγικό περιστατικό του σχολείου της Βόρειας Οσετίας. Και ακολούθησε η προχτεσινή δήλωση του Ρώσου αρχιστρατήγου, παρουσία του στρατιωτικού διοικητή του ΝΑΤΟ: «Θα αναλάβουμε οποιαδήποτε δράση για την εξάλειψη βάσεων τρομοκρατών σε οποιαδήποτε περιοχή στον κόσμο», δήλωσε ο Γ. Μπαλουέφσκι, προσχωρώντας πλήρως στην αμερικανική λογική και πρακτική του προληπτικού και χωρίς όρια «αντιτρομοκρατικού πολέμου».

Αποτελεί, άραγε, υπερβολή η εκτίμηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παραπέρα, σοβαρή κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και, μάλιστα, κυρίως στο γεωγραφικό χώρο της προαναφερόμενης περιοχής, όπου βρίσκεται και η δική μας χώρα; Η, μήπως, αμφιβάλλει κανείς ότι η τρομοκρατία αποτελεί το βολικό πρόσχημα και η κλιμάκωση αυτή θα φέρει πολύ μεγαλύτερους κινδύνους και απειλές ενάντια στην, ταλαιπωρημένη ήδη, παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, ακόμη μεγαλύτερα δεινά σε βάρος των λαών; Τα τρία χρόνια, πάντως, του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» του Τζ. Μπους δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία.

Κάποιοι ονειρεύονται και όχι μόνον, αλλά, ταυτόχρονα, σχεδιάζουν και δημιουργούν προϋποθέσεις, για τη μετατροπή της εύφλεκτης περιοχής του Καυκάσου σε μια ακόμη Βοσνία ή Κοσσυφοπέδιο, υπογραμμίζει ο Τζον Λάφλαντ, διευθυντής της Οργάνωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ελσίνκι, σε άρθρο του στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν». Στις ΗΠΑ, σημειώνει ο αρθρογράφος, η ομάδα που συνηγορεί υπέρ των αιτημάτων των Τσετσένων (για ανεξαρτησία) είναι η Αμερικανική Επιτροπή για την Ειρήνη στην Τσετσενία και συμπληρώνει ότι στην ομάδα αυτή μπορεί να εντοπίσει κανείς διάφορα κορυφαία ονόματα, γνωστά για τις φιλοπόλεμες και αντιδραστικές θέσεις τους. Μεταξύ άλλων «περιλαμβάνουν τον Ρίτσαρντ Περλ, τον διαβόητο σύμβουλο του Πενταγώνου, τον Ελιοτ Εϊμπραμς, γνωστό για την ανάμειξή του στο σκάνδαλο Ιράν - Κόντρας, τον Κένεθ Εϊντελμαν, πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στον ΟΗΕ που είχε προβλέψει ότι η εισβολή στο Ιράκ θα είναι περίπατος, τον Μιτζ Ντέκτερ, βιογράφο του Ντόναλντ Ράμσφελντ και διευθυντή του δεξιού ιδρύματος Heritage και τον Τζέιμς Γούλσι, πρώην διευθυντή της ΣΙΑ και υποστηρικτή των σχεδίων του Μπους να αναμορφώσει τον μουσουλμανικό κόσμο».

Αυτά, για όσους βλέπουν στο Τσετσενικό ένα πρόβλημα εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα και περιεχομένου και όχι τον άγριο ανταγωνισμό, μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ, Ρωσίας, Μ. Βρετανίας κλπ. στις πλάτες των λαών της περιοχής.

Ο Θ. Πολιτόπουλος, συγκροτεί τις μνήμες του σε «κεφάλαια», στα οποία καταγράφει με ακρίβεια, ιστοριογραφική σαφήνεια, κριτική σκέψη, αλλά και παραστατική «ζωντάνια» τις μνήμες του από τον αγώνα - το δικό του, συναγωνιστών και συναγωνιστριών του, λ.χ της «Μπουμπουλίνας» - και τις ηρωικές απελευθερωτικές μάχες του ΕΛΑΣ σε βουνά, χωριά και πόλεις. Ο συγγραφέας δε «διηγείται» απλά και μόνον όσα έζησε, αλλά τα «βλέπει» και μέσα από μια συντομογράφηση των γενικότερων πολιτικοστρατιωτικών εξελίξεων, ενώ με ειδικό παράρτημα αναφέρεται στη μάχη της Γουρίτσας. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στοιχείο του βιβλίου είναι το εξαιρετικό, διδακτικότατο «απόσταγμα» των βιωμάτων, συναισθημάτων και ιδεών του Θ. Πολιτόπουλου για την ουσιώδη διαφορά μεταξύ του αναγκαστικά στρατευμένου, του στρατιώτη, και του εθελοντικά στρατευμένου, του αντάρτη: «Ημασταν εθελοντές και ζούσαμε για τον απελευθερωτικό αγώνα μας, οραματιζόμασταν τη νίκη και την ανάσταση(...)». Στήριγμα του αντάρτη, όπως τονίζει ο συγγραφέας, είναι «η πειθαρχία, η οργανωμένη, καλά σχεδιασμένη δράση, το σφικτοδέσιμο των συναγωνιστών, η αλληλοβοήθεια, η κατανόηση, το πάθος για την επιτυχία του σκοπού, η πίστη στη νίκη. Ο αντάρτης διαφέρει από το στρατιώτη. Στρατεύεσαι γιατί το επιβάλει το Σύνταγμα. Αντάρτης γίνεσαι γιατί το θέλεις ο ίδιος».

Γρηγοριάδης Κώστας

Γι' αυτό, και για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια, ο Ρουγκόβα βρέθηκε στα Τίρανα, κάνοντας ό,τι μπορούσε για να εξασφαλίσει από την παρούσα ηγεσία της Αλβανίας την επιβεβαίωση της συμπόρευσής τους στο «στόχο» της ανεξαρτησίας. Ομως, όσο και εάν ο Αλβανός Πρόεδρος και πρωθυπουργός απέφευγαν να εκστομίσουν την «καυτή» λέξη («ανεξάρτητο» Κοσσυφοπέδιο), ο τάχα διακεκριμένος για τις «φιλειρηνικές» του προθέσεις Ρουγκόβα ενέδωσε στον πειρασμό, δηλώνοντας: «Οι στόχοι τόσο της Αλβανίας όσο και του Κοσσυφοπεδίου είναι η ένταξη στις ευρωατλαντικές δομές και εγώ επιμένω στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας μας το συντομότερο δυνατόν ώστε να βαδίσουμε μαζί προς την Ευρωπαϊκή Ενωση».

Δεν είναι, βεβαίως, μόνον ο Ιμπραχίμ Ρουγκόβα αλλά και όλοι οι πρώην αυτονομιστές, λοιποί «πολιτικοί» παράγοντες και «αξιωματούχοι» του ΝΑΤΟϊκού προτεκτοράτου στην περιοχή που προσπαθούν να «σερβίρουν» (κυρίως στις Βρυξέλλες...) την ανεξαρτητοποίηση της επαρχίας σαν τη δήθεν λύση για κάθε βαλκανική «νόσο»... Εντούτοις, όλοι γνωρίζουν πως η σταθερότητα και η ειρήνη στην περιοχή δεν μπορούν να επιστρέψουν, ειδικά με το όχημα της «ανεξαρτητοποίησης» του σημερινού άνομου παρακράτους που καρκινοβατεί υπό την αιγίδα της διοίκησης του ΟΗΕ...