Θα μπορούσε, άραγε, το πολιτισμικό πρότυπο, που λανσάρει η ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία να μην αντανακλά το πολιτικοοικονομικό της θεμέλιο; Θα ήταν δυνατόν, με άλλα λόγια, αυτό που χαρακτηρίζεται σαν «διαγωνισμός αντιπροσωπευτικών ασμάτων» από τα νυν και επίδοξα κράτη - μέλη να είναι κάτι διαφορετικό από το νέο καθαριστικό δαπέδων που προωθεί η τάδε ή η δείνα πολυεθνική εταιρία με έδρα τη Γερμανία ή ακόμα από το γεύμα για σκύλους σε κονσέρβα που διακινεί με φοβερή επιτυχία μεγάλη φίρμα της Ολλανδίας; `Η, μήπως, υπάρχει έστω και μια περίπτωση τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που βιδώθηκαν μπροστά στους δέκτες τους, παρακολουθώντας το πρόγραμμα του ευρωπαϊκού ξενυχτάδικου - στην ουσία, τύπου «πιατάδικου» στην επαρχιακή οδό Καλαμπάκας - Τρικάλων - να σηκώθηκαν την άλλη μέρα για να πάνε στη μόνιμη και σταθερή δουλιά τους, να απολαμβάνουν την ασφάλεια της δωρεάν υγείας και να καρπώνονται οι ίδιοι τα αγαθά που με τη δουλιά τους παράγουν;

Προφανώς, όχι. Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο το εποικοδόμημα να ήταν διαφορετικό από τη βάση του και ο προβεβλημένος σαν σύγχρονος ομογενοποιημένος ευρωπαϊκός πολιτισμός να είναι άλλος από εκείνον που μπορεί να παράγει ένας συνασπισμός καπιταλιστικών κρατών σφιχταγκαλιασμένος με τις υπέρτατες αξίες της ελευθερίας (διάβαζε: ασυδοσίας) στην κίνηση του κεφαλαίου, της εργασίας, των εμπορευμάτων και των προσώπων. Οταν στην αγορά κυριαρχεί η «Κόκα - Κόλα», στην εργασιακή ζούγκλα κάνουν θραύση η ημιαπασχόληση και το ανασφάλιστο δουλεμπόριο, όταν το μεροκάματο απαιτεί να λιώσεις σόλες στο ψάξιμο, τότε στην ευρωπαϊκή πίστα δεν μπορεί να στεριώσει άλλος από τον όποιο Sakis και την όποια Ρουσλάνα, σαν αντιπροσωπευτικά δείγματα ενός «πολιτισμού» φυτεμένου, με σπόνσορα μάλιστα και την κρατική τηλεόραση, για τη συντήρηση της οποίας προσφέρουμε όλοι τακτικά τον οβολό μας.

Το καραβάνι των επαϊόντων επί των πολιτιστικών τεκταινομένων στην Ευρώπη ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, κουβαλώντας, κατά την προσωπική τους εκτίμηση, στις τρύπιες τσέπες του Sakis, όλη την Ελλάδα. Και αν η υψηλή τηλεθέαση αποτελεί το άλλοθι για όλους εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο «πολιτισμός» τους βρίσκει αποδοχή, ας θυμηθούν πως όταν ο μεγαλέμπορας προβληματίστηκε για το πώς θα σπρώξει στην ανταγωνιστική αγορά τη σαβούρα του, επινόησε το «μάρκετινγκ». Το «υπερθέαμα» της Κωνσταντινούπολης αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας καλοσκηνοθετημένης παραγωγής του ευρωπαϊκού Χόλιγουντ, για την επιτυχία της οποίας εργάστηκαν οι εθνικοί σπόνσορες πολύ πριν ακουστεί το τρίτο καμπανάκι στο στάδιο της τούρκικης μεγαλούπολης.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση των πολυεθνικών τραστ μπορεί να παράγει και να προωθεί «πολιτισμό» μόνο τύπου Γιουροβίζιον, στοιβαγμένο σε φανταχτερά CD's και αλυσοδεμένο με τα πνευματικά δικαιώματα των δισκογραφικών εταιριών. Οπως ακριβώς ο «εξελιγμένος» δυτικός κόσμος μπορεί να παράγει Ολυμπιάδες μόνο σαν κι αυτήν που μας έρχεται τον Αύγουστο στην Αθήνα. Αγώνες της «αντιτρομοκρατικής» ασφάλειας, της διαφήμισης, των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, της εμπορευματοποίησης και των χαπακωμένων ρεκόρ. Γιατί στα θεμέλια του κέρδους χτίζεται μόνο πολιτισμός - εμπόρευμα, όπως ακριβώς στην ξεραΐλα ευδοκιμεί μόνο το γαϊδουράγκαθο...