Σήμερα ο Κ. Καραμανλής συναντάται με τον Τζορτζ Μπους και, με την ευκαιρία των διαπιστευτηρίων του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας στο «μεγάλο αφεντικό», ας συνεχίσουμε τη συζήτηση για τα βασανιστήρια στο Ιράκ. Κι επειδή αρκετοί, όταν αναφέρονται στο θέμα, δείχνουν με το δάκτυλο το πρόσωπο της 21χρονης Αμερικανίδας στρατιωτίνας, Λίντι Ινγκλαντ, θα λέγαμε ότι «βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος». Διότι, όπως αν δεν υπήρχε ο Φρανκενστάιν δε θα υπήρχαν τα τέρατα - δολοφόνοι, έτσι κι αν δεν υπήρχε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, δε θα υπήρχαν οι στρατιώτες - βασανιστές. Κι αν στα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου η ευθύνη του δράστη συνυπάρχει, πολλές φορές, μ' αυτήν του ηθικού αυτουργού, εν προκειμένω, που το έγκλημα των βασανιστηρίων διενεργείται με άνωθεν εντολή, ο εντολέας είναι ο κατ' εξοχήν υπεύθυνος.

Αλλά, ούτε και ο ισχυρισμός ότι τα βασανιστήρια στο Ιράκ αποδεικνύουν τον εκβαρβαρισμό των Αμερικανών είναι σωστός στην ολότητά του. Αν μεν αναφέρεται στους στρατιωτικούς, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ισχύει, συμπληρώνοντας, όμως, πως η πλήρης αλήθεια είναι ότι, από καταβολής κόσμου και στο διάβα των αιώνων, κάθε στρατός κατοχής συμπεριφέρεται βάρβαρα και γι' αυτό ουδείς κατακτητής έτυχε της αγάπης του κατακτημένου. Και θα υπενθυμίσουμε πως, εκτός των Αμερικανών, υπάρχουν κι άλλοι, άλλης εθνικότητας, που βασανίζουν Ιρακινούς, επισημαίνοντας, μάλιστα, ότι οι Βρετανοί φαίνεται να είναι πιο «μάστοροι», αλλά ξέρουν να το κρύβουν καλύτερα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αν ο ισχυρισμός περί εκβαρβαρισμού συμπεριλαμβάνει και τον αμερικανικό λαό, είναι λαθεμένος. Οχι μόνον επειδή ο απλός Αμερικανός δε συνευθύνεται για τα διεθνή εγκλήματα των κυβερνήσεών του, αλλά και γιατί αυτός ο λαός, παρά το μικρό χρονικό διάστημα ιστορικής διαδρομής του αμερικάνικου έθνους, έχει δώσει πολλά στον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Και δεν πρέπει κανείς να λησμονεί ότι ανέδειξε ένα ισχυρό κίνημα ειρήνης, το οποίο έδωσε νικηφόρα μάχη στην περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ και σήμερα αγωνίζεται για το σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε διάφορες χώρες.

Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, να βρούμε την πραγματική «πηγή του κακού» για την ντροπή των βασανιστηρίων στο Ιράκ. Κι αυτή δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στον ιμπεριαλισμό. Αυτός, πολεμοχαρής και βάρβαρος εκ της φύσεώς του, διαθέτει τους Φρανκενστάιν, που μετατρέπουν τους στρατιώτες σε βασανιστές. Βεβαίως, βασανιστήρια δε γίνονται μόνο στις χώρες που καταχτάει ο ιμπεριαλισμός, αλλά κι αλλού. Ομως, παντού το αίτιο μετάλλαξης του ανθρώπου σε κτήνος είναι το ίδιο: Η πρόθεση επιβολής και η διάθεση εκμετάλλευσης, ακόμη και με τον πλέον κτηνώδη τρόπο. Κι αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού, ως το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Να, γιατί πρέπει να «φύγει από τη μέση»...