Εμπρακτες αποδείξεις για τη «συμμετοχική δημοκρατία», που επαγγέλλεται, έδωσε χτες η κυβέρνηση, έξω από το υπουργείο Εργασίας, στέλνοντας τα ΜΑΤ, να χτυπάνε και να «ψεκάζουν» με χημικά τους εργάτες. Από τη μία, οι οικοδόμοι να καταγγέλλουν την πολιτική που τους στέλνει στο θάνατο και αυξάνει τα κέρδη της εργοδοσίας κι από την άλλη, η «συμμετοχική δημοκρατία», σε όλο της το μεγαλείο «με ρόπαλα και ΜΑΤ» να τους χτυπά κι από πάνω. Η αντίδραση, όμως, των οικοδόμων ήταν ακαριαία. Δείχνοντας την αγανάκτησή τους από το καθημερινό έγκλημα σε βάρος της ζωής τους, τέσσερις νεκροί με το που μπήκε το 2004, άρχισαν να γιουχάρουν, να φωνάζουν και να μη δείχνουν διάθεση για υποταγή.

Από το πρωί χτες, με τα κόκκινα κράνη που φορούν στη δουλιά να έχουν πάνω τους κολλημένο το σήμα του ΠΑΜΕ, με τις κόκκινες σημαίες του Συνδικάτου Οικοδόμων που δείχνει τη σημασία του οργανωμένου αγώνα, μαζεύτηκαν έξω από το υπουργείο Εργασίας. Τα δύο μεγάλα πανό έδιναν το στίγμα: «Νεκροί εργάτες και ΜΑΤ, αυτή είναι η δημοκρατία τους», «Κυβερνητική αδιαφορία κι εργοδοτική ασυδοσία, με αίμα εργατών ποτισμένα τα κέρδη τους». Οι οικοδόμοι απεργούσαν και διαδήλωναν για ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς, ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας, ανθρώπινες αμοιβές για να σταματήσει η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς, για να μπει τέρμα στην ομηρία των μεταναστών.

Με φωνές υψωμένες για το «δίκιο του εργάτη» και το «όχι άλλα θύματα από ατυχήματα», οι οικοδόμοι άκουγαν τον πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων. Ο Βαγγέλης Βακάλης τόνισε την «αμείωτη ένταση» της αύξησης του καταλόγου των νεκρών οικοδόμων, «θυσία, όπως είπε, στο Μινώταυρο του καπιταλιστικού κέρδους, στο όνομα των μεγάλων ιδεών, της Ολυμπιάδας, της ισχυρής Ελλάδας». Στιγμάτισε τη ...δημοκρατία που επαγγέλλονται οι νέοι Μεσσίες, όπως χαρακτηριστικά είπε και υπογράμμισε: «Το μάθαμε καλά το παραμύθι τους. Μας είπαν, αν υπάρχει ανάπτυξη, τότε θα φάμε καλά όλοι. Παρότι, όμως, τα κέρδη τους εκτινάχτηκαν σε αστρονομικά ύψη, για την εργατιά ό,τι απέμεινε ήταν φτώχεια, μιζέρια, σακάτεμα και θάνατος». Τόνισε, επίσης, την αντίφαση ανάμεσα «στην ανάπτυξη του 4%», που επαγγέλλονται οι νέοι Μεσσίες και «το σακάτεμα ενός εργάτη κάθε 4 λεπτά και το θάνατο ενός εργάτη κάθε 2 μέρες». Υπενθύμισε ότι «από το 1970 η τάξη μας μετράει 4.000 νεκρούς και είναι μόνον αυτοί που δηλώθηκαν. Δεκάδες χιλιάδες σακατεμένους, δεκάδες χιλιάδες με σακατεμένη την υγεία τους, ανήμποροι να νιώσουν τη χαρά της ζωής. 600 νεκροί από το 2000 και κανείς στη φυλακή». Επιπρόσθετα, κατήγγειλε τη ...δημοκρατία με τα «καθηλωμένα μεροκάματα στα 35 και 40 ευρώ, τη δουλιά των 10 και 14 ωρών, το φτηνό ανειδίκευτο δυναμικό, ανασφάλιστο ή ημιασφαλισμένο». Την ώρα που «εκατομμύρια μπόνους δίνονται σε εργολάβους, δε βρίσκουν λεφτά για στελέχωση και εξοπλισμό των Επιθεωρήσεων Εργασίας, ο επαγγελματικός κίνδυνος έχει παραδοθεί σε ιδιωτικές εξωτερικές υπηρεσίες, τα βαρέα κι ανθυγιεινά μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, η εργοδοσία απαλλάσσεται από κάθε ασφαλιστική - οικονομική επίπτωση από την επικινδυνότητα της εργασίας». Τέλος, δήλωσε ότι οι οικοδόμοι «δε θα είμαστε αντάξιοι των αγωνιστικών μας παραδόσεων, της ίδιας μας της ζωής, αν επιτρέψουμε μαζί με την κορδέλα των έργων να κόψουν και το νήμα της ζωής μας».