Τότε, εκείνα τα παλιά - δε θυμάμαι πόσα - χρόνια, δεν ξέραμε τι θα πει συμβασιούχος, τι θα πει μερική απασχόληση, τι θα πουν ευέλικτες σχέσεις εργασίας, τι θα πει σύμβαση ορισμένου χρόνου και μετά στα ξεκουμπίδια. Και ρωτάω. Σήμερα κύριε πρωθυπουργέ, συμβαίνει κάτι τέτοιο...; Αν τύχει και είσαι κανονικά εργαζόμενος και πας στις 8 η ώρα το πρωί στη δουλιά σου, δεν ξέρεις πότε και ποια ώρα θα σκολάσεις, δε θα έχεις Σάββατο ή Κυριακή ελεύθερη και θα τ' ανέχεσαι, γιατί αλλιώς σε περιμένει η έξοδος και η μαρμάγκα.

Σήμερα - κύριε πρωθυπουργέ - εάν δεν είσαι κανονικά εργαζόμενος και είσαι άνεργος, το μόνο που θα καταφέρεις - εάν τελικά το καταφέρεις - να γίνεις για ένα μικρό χρονικό διάστημα απασχολήσιμος. Να μοιράζεσαι δηλαδή μια θέση εργασίας με άλλους δυο ή τρεις και να 'σαι κι ευχαριστημένος. Απαντήστε μου λοιπόν. Αυτό είναι ανάπτυξη; Αυτό είναι πρόοδος της κοινωνίας; Αυτός είναι σοσιαλισμός; 'Η είναι μια καραμπινάτη αντιλαϊκή και νεοφιλελεύθερη καταιγίδα;

Πριν από κάποια, μερικά ή πάμπολλα χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς, κάθε φτωχός μεροκαματιάρης και βιοπαλαιστής, έκανε κάποιες οικονομίες και ό,τι εξοικονομούσε το έβαζε στην πάντα (σε κάποια τράπεζα) να το 'χει για μια ώρα ανάγκης, αλλά υπολόγιζε και στον τόκο που κάτι θα του προσέφερε και θα συμπλήρωνε το εισόδημά του. Κάπως βολεύονταν τα πράματα. Σήμερα κύριε πρωθυπουργέ, συμβαίνει αυτό; Φυσικά και όχι! Βάζει - αν βάλει δηλαδή, γιατί δεν περισσεύουν - ο φτωχός στην πάντα μια δεκάρα, του την εκμεταλλεύεται η τράπεζα, εκείνη τζογάρει, εκείνη (παρα)κερδίζει και ο αποταμιευτής τίποτα, χάνει κι από πάνω.

Για να μην αναφερθώ και στην εποχή που τον παρακινούσατε να τα παίξει στο Χρηματιστήριο!