Ο Σπύρος Καλοδίκης γεννήθηκε στα 1908 στους Παξούς και σε νεαρή ηλικία προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα κι έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Για τη δράση του συνελήφθη το 1938 από τη μεταξική δικτατορία, φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία κι αργότερα εξορίστηκε στον Αϊ-Στράτη. Από εκεί δραπέτευσε το 1940 κι ανέλαβε καθοδηγητική δουλιά στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Στη διάρκεια της Κατοχής αναδείχτηκε σε Β΄ Γραμματέα της ΚΟΑ - με Α΄ Γραμματέα τον Β. Μπαρτζιώτα - το 1942 εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και το 1943 ήταν ο βασικός οργανωτής των μεγάλων αντικατοχικών διαδηλώσεων του λαού της Αθήνας.

Το 1945, με απόφαση της ΚΕ, στάλθηκε στο Βόλο για να βοηθήσει στη δουλιά του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ και το Νοέμβρη του 1946 πάει στη Λάρισα με το ψευδώνυμο «Νίκος», με σκοπό ν' ανασυγκροτήσει τις Κομματικές Οργανώσεις και να συνδράμει την ανάπτυξη της δράσης του ΕΑΜ.

Γράφει ο Λ Αρσενίου: «H K.O., κάτω από τη σωστή καθοδήγηση του σ. Καλοδίκη, αναπτύσσει πολύμορφη δράση, συνδυάζοντας νόμιμες και κυρίως παράνομες μορφές. Τ' αποτελέσματα αρχίζουν να φαίνονται σιγά σιγά. Το κλίμα τρομοκρατίας και φόβου που κυριαρχούσε σε μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ, σε ανθρώπους δημοκρατικούς, αλλά και γενικότερα στα λαϊκά στρώματα της πόλης, αρχίζει να δίνει τη θέση του, σε συνδυασμό και με τα εγκλήματα και τις διώξεις που εντείνονται, στην αγανάκτηση, στη γενική επιθυμία για απαλλαγή από έναν εφιάλτη, που στραγγάλιζε τις λαϊκές ελευθερίες».

Αλλά, να πώς περιγράφεται στο βιβλίο ο θάνατός του:

Την Κυριακή, 23 του Νοέμβρη 1947, ο Καλοδίκης φεύγει από κάποιο σπίτι της συνοικίας Αμπελοκήπων, όπου ήταν να γίνει σύσκεψη των ΚΟΒ πόλης, η οποία αναβλήθηκε για λόγους ασφαλείας. Σε μικρή απόσταση τον ακολουθεί ο Νίκος Παπαρσένος, μέλος της ΚΟΒ συνοικίας Αγίου Νικολάου. Σύμφωνα με δική του αφήγηση, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ από την οδό Γεωργιάδου τραβάει προς τη γέφυρα του Αλκαζάρ και στρίβει στην πλατεία Τσούγγαρι (σήμερα Τάκη Γαργαλιάνου). Εκεί «την είχαν στημένη» αστυνομικοί με πολιτικά. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Κωσταγιάννης, συνεργάτης της Ασφάλειας, που τον ακολούθησε. Ο Καλοδίκης τον αντιλήφθηκε, αλλά συνέχισε δήθεν αδιάφορος και φτάνοντας στην οδό Παλαιστίνης άνοιξε το βήμα του κατευθυνόμενος προς την πλατεία Εξι Δρόμων. Ο Κωσταγιάννης έτρεξε να τον προλάβει και τον έφτασε στην πλατεία. Του ζήτησε την ταυτότητα κι αυτός, ατάραχος, την έδωσε. Φυσικά, ήταν πλαστή σε όλα.

Καθώς εκείνος την περιεργάζεται ο Καλοδίκης του δίνει μια γερή γροθιά, τον ρίχνει καταγής κι αρχίζει να τρέχει με κατεύθυνση προς την οδό Σκουφά. Για κακή του τύχη πέφτει πάνω σ' ένα υπενωμοτάρχη, που επιχειρεί να τον σταματήσει και συμπλέκονται.

Εκεί φτάνει ο Κωσταγιάννης και τον πυροβολεί πισώπλατα. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ».

Ετοιμοθάνατος, προλαβαίνει να καταπιεί τα χαρτάκια με τις σημειώσεις του για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Στο Δημοτικό Νοσοκομείο Λάρισας, όπου μεταφέρεται, οι ασφαλίτες αναγκάζουν τους γιατρούς να του ανοίξουν το στομάχι για να πάρουν τα χαρτιά που είχε καταπιεί. Την επομένη, ο ακατάβλητος κομμουνιστής αφήνει την τελευταία του πνοή και περνάει στο πάνθεο των ηρωικών μορφών του ΚΚΕ.