Πέθανε στις 30.4.2003 ο αντιστασιακός αγωνιστής, ο κομμουνιστής Ζαχαρίας Ζαχαριάδης του Αντωνίου. Η κηδεία του γίνεται, σήμερα Παρασκευή, ώρα 6 μ.μ. από το νεκροταφείο Χαλανδρίου (οδός Αναπαύσεως).

Ο Ζαχαρίας Ζαχαριάδης γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Μπορ στη Μ. Ασία. Ηρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 5 χρόνων, αφού είχε χάσει τον πατέρα του στο διωγμό από τους Τούρκους. Ορφανός μεγάλωσε με τη φροντίδα της μάνας του Βασιλικής, που έκανε διάφορες βιοποριστικές δουλιές για να τα βγάλει πέρα. Ο ίδιος ο Ζαχαρίας δούλεψε από μικρός 12 χρόνων για να βοηθήσει σε εργοστάσιο θείου του, στην Κοκκινιά όπου είχαν εγκατασταθεί.

Μεταφέρθηκαν στην Πάτρα, όπου, αργότερα, ο Ζαχαρίας Ζαχαριάδης πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση, πέρασε στρατοδικείο μαζί με άλλους συντρόφους του. Η απολογία του ήταν καταπέλτης κατά των στημένων δικαστηρίων και των δικαστών, τονίζοντας πως δοσίλογοι είναι αυτοί που τους διέταξαν να δικάζουν αγωνιστές. Κατηγορούμενοι, τόνισε, είναι αυτοί που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και όχι οι απελευθερωτές. Δικάστηκε σε θάνατο και όπως έγραψε χαρακτηριστικά τοπική εφημερίδα δεκαπέντε μέρες μετά, «θρασύς Ζαχαριάδης εξύβρισε τους δικαστές του». Η ποινή του, τελικά, με το ενδιαφέρον και την πίεση του τότε επιτετραμμένου της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ, Βισίνσκι, μετατράπηκε σε ισόβια.

Ο Ζ. Ζαχαριάδης υπηρέτησε την Εθνική Αντίσταση από στελεχικές θέσεις (στρατοπεδάρχης). Ηταν μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη και τον Βαγγέλη Ρογκάκο, τον πολιτικό επίτροπο του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, υπεύθυνο όλου του Μοριά. Τη μητέρα του, ο Ζ. Ζαχαριάδης, από την κήρυξη του πολέμου και την απελευθέρωση, την είδε μόνο μια φορά, αφού ζήτησε άδεια από τον Ν. Μπελογιάννη, για μισή ώρα και μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου παντρεύτηκε την σ. Ολγα, η οποία του στάθηκε σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι χαρακτηριστικό και τούτο. Οταν συγγενείς του απευθύνθηκαν στον Μποδοσάκη, ο οποίος ήταν συγγενής του, εκείνος απάντησε: «Αφήστε τον (στη φυλακή), γιατί οι κομμουνιστές δε θέλουν λύπηση»!

Από την εποχή της Αντίστασης μέχρι το τέλος της ζωής του, παρέμεινε κομμουνιστής οργανωμένος στο ΚΚΕ. Δούλεψε ως διεκπεραιωτής εφημερίδων («Δημοκρατική Αλλαγή», «Ελεύθερος», «Αυγή» και «Ριζοσπάστης»), πάντα όρθιος ως κομμουνιστής. Πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για τις ιδέες του, σεμνός, ευγενής, από υπεύθυνες θέσεις. Ολη η Ν. Πεντέλη τον γνώριζε για τη δράση του. Αταλάντευτος, μαζικός δουλευτάρης, παρά τις δυσκολίες της ζωής. Πάλεψε οι ιδέες του κομμουνισμού να φθάσουν σε όσο πιο πολλά άτομα. Στο τέλος, ό,τι είχε και δεν είχε τα άφησε στην υπηρεσία του ΚΚΕ, που τόσο πολύ, τόσο δυνατά αγάπησε.