«Ολα μα όλα είναι επινοημένα από το μυαλό τους, κατασκευασμένα με τα χεράκια τους και ποτισμένα με τον ιδρώτα και το αίμα τους. Από το καρβέλι το ψωμί μέχρι το διακτινισμένο... διαστημόπλοιο που θα μεταφέρει αύριο τους επίγειους τουρίστες στα πέρατα του Σύμπαντος. Και η παραμικρότερη μέχρι τη σπουδαιότερη εξέλιξη του πολιτισμού είναι και θα είναι δημιούργημα του προλεταριάτου, του μόχθου και της σκέψης. Η ανθρωπότητα τους χρωστάει την ίδια την ύπαρξή της. Γι' αυτό σαν ανταμοιβή της ανεκτίμητης προσφοράς τους εισπράττουν... ψωροκόμματα, κλομπ και ανεργία. Ετσι και ενωμένοι συνειδητοποιήσουν την ακατανίκητη ορμή τους, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορούν να μετατρέψουν την κόλαση του ιμπεριαλισμού σ' έναν τόπο αλληλεγγύης, συμφιλίωσης και λύτρωσης. Μέχρι να συμβεί - και θα συμβεί γιατί είναι απαράβατος νόμος της Φύσης, της Επιστήμης και της... Πρωτομαγιάς - ο πασίγνωστος στίχος από τα ευλογημένα χείλη της Δανάης θα ζεσταίνει την καρδιά τους "Θα ξανάρθει, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξανάρθει"».

Του Δημήτρη Δανίκα, από τη «στήλη άλατος» των προχθεσινών «Νέων».