«Τελικά o πόλεμος ήρθε. Ολη η Υδρόγειος αναστατώθηκε για τον αναίτιο, απρόκλητο και βρώμικο αυτόν πόλεμο και όμως το αυτί τους δεν ίδρωσε. Με περισσή αναλγησία, προκλητικότητα και αυταρέσκεια εμφανίζονται φτιασιδωμένοι στο γυαλί, για να μας πουν αδιάντροπα ότι δε θέλουν θύματα, και ότι είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη λευτεριά που αξίζει στον ιρακινό λαό και να προστατέψουν τις πετρελαιοπηγές του, γιατί ανήκουν σ' αυτόν και μόνο σ' αυτόν. Νομίζουν πως με τις ψευτιές και τη χονδροειδή προπαγάνδα ότι έτσι πείθουν, ότι τα κάνουν όλα για το καλό μας και αφού εμείς οι μη νοήμονες δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, μας το επιβάλλουν διά της βίας, διά των όπλων και κατόπιν εμείς, έστω και εκ των υστέρων, θα καταλάβουμε πόσο δίκιο είχαν οι αφέντες. Προσωπικά, είχα την αφέλεια μέχρι την τελευταία στιγμή, να πιστεύω ότι ο πόλεμος θα ματαιωνότανε ή έστω θα ανεβάλλετο κάτω από την πίεση της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Ομως ξεγελάστηκα, γιατί δεν είχα μετρήσει το αφιόνι του κέρδους, τη θηριώδη ψυχή της κλίκας που λυμαίνεται τον κόσμο, τα γαμψά νύχια των πετρελαιάδων, το άπληστο πειναλέο βλέμμα των δισεκατομμυριούχων και την έλλειψη αναστολών των διοικούντων.

Αυτοί οι διοικούντες που στις κατ' επίφαση δημοκρατίες μας, εκλέγονται από τους λαούς τους, για να τους βασανίζουν καθημερινά, με την ανέχεια, τη δυστυχία, το κυκλοφοριακό, τις ουρές, τη μόλυνση, την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, το ρατσισμό πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Να κάνουν το άσπρο μαύρο και να λένε τη δουλικότητα και την υποταγή, εθνικά υπερήφανη πολιτική συνεπούς εκπλήρωσης των συμβατικών μας υποχρεώσεων.

Οι εισβολείς, αφού καταπάτησαν και έριξαν στα σκουπίδια τον ΟΗΕ, τον οποίο βέβαια χρησιμοποιούν μόνο όταν τους συμφέρει ή όταν είναι να τιμωρήσουν αδυνάτους, προχώρησαν στον εκδημοκρατισμό του ιρακινού λαού με βόμβες. Στη σκέψη και στη συμπεριφορά τους υπάρχει μόνο η υλική αντιμετώπιση της ζωής, γιατί δεν έχουν ζυμωθεί με τις πνευματικές πανανθρώπινες αξίες. Το πνεύμα στο βρώμικο αυτό πόλεμο κυριολεκτικά καταποντίστηκε. Βλέπουμε καθημερινά να εμφανίζονται και να μας συμβουλεύουν αυτά τα άτομα που έχουν αποξενωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο και να γίνονται απόβλητοι ασπάλακες των εργαστηρίων του πολέμου. Αυτά τα τέρατα βύθισαν και την Κύπρο μας στο αίμα και στη δυστυχία, ο ελληνικός λαός έχει ζήσει βαθιά μες στο πετσί του την αδικία και τη βαρβαρότητά τους.

Μην πιστέψουν όμως ότι θα ξεκαθαρίσουν εύκολα από τη λαίλαπα που έσπειραν. Αυτή τη φορά θα το πληρώσουν ακριβά, θα μας βρουν όλους μπροστά τους, παντού, στους δρόμους, στις πλατείες, στις πρεσβείες τους. Οπου ουρανός και γη, όπου δράση και εκδήλωση. Και ακόμη πιο χειρότερα γι' αυτούς σε λίγο θα μάθουν πως ο ιρακινός λαός δε θα τους υποδεχτεί σαν ελευθερωτές, όπως νομίζουν. Οι Ιρακινοί θα πολεμήσουν, για την πατρίδα τους, τις οικογένειές τους, για το δίκιο τους. Επρεπε να σεβαστούν τον Ιρακινό στρατιώτη, γιατί έμπειρος και σκληροτράχηλος είναι και στο τέλος - τέλος εκεί που τον φτάσανε δεν έχει να χάσει τίποτε, παρά μόνο τη δυστυχία του.

Ας λογαριάσουν από τώρα τι θα πουν στις μάνες των σκοτωμένων και αγνοούμενων στρατιωτών τους. Τι μπορούν, άλλωστε, να ψελλίσουν μέσα από το κέλυφος των αποβλήτων στο οποίο ζουν».