Πέμπτη 2 Μάρτη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΗΣ
«Γιατί δεν πάει άλλο και πάλι μαζί... .»

Για δεύτερη φορά ο καθηγητής της Παντείου ξανασμίγει με το ΚΚΕ. Οχι μόνο και όχι κυρίως για τις εκλογές, όπως ο ίδιος δηλώνει

«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κωφεύει μπροστά στον έσχατο τούτο ξεπεσμό, με όλες μου τις δυνάμεις, τα κουτσά και τα στραβά μου, και πάλι δικός σας, σύντροφοι». Η καταληκτική πρόταση του κειμένου του Γιώργου Ρούση, καθηγητή της Παντείου, με το οποίο αναλύει τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση να συστρατευτεί και να συμπορευτεί ξανά, μετά από χρόνια, με το ΚΚΕ, σ' αυτή τη δύσκολη και κρίσιμη εκλογική μάχη. Οχι μόνο και όχι κυρίως για τις εκλογές, αλλά - όπως δηλώνει - «για να δώσω ό,τι μπορώ και να πάρω τη χαρά της προσφοράς μου».

Το κείμενο, αποσπάσματα του οποίου διαβάστηκαν στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, έχει ως ακολούθως:

«Παιδί του ΚΚΕ, από παράδοση οικογενειακή και στάση συναισθηματική, πιστός σαν θρησκευόμενος αρχικά (το κόμμα και η αρκούδα κάτι θα ξέρουν), ορθολογικός κομμουνιστής στη συνέχεια, συγκρούστηκα μαζί του μετά από είκοσι χρόνια, απ' αφορμή την ίδρυση του Συνασπισμού.

Οχι, γιατί διαφωνούσα με την ενότητα της Αριστεράς, που πάντα ποθούσα και ποθώ, αλλά επειδή διέβλεπα ότι δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή ενότητα μ' εκείνους που δε σταμάτησαν ποτέ να ρίχνουν κλεφτές στην εξουσία ματιές.

Μια σύγκρουση επώδυνη, που όμως με βοήθησε να εντοπίσω όχι μόνο τις βαθύτερες του Κόμματος αδυναμίες, αλλά και το ίδιο το κομμουνιστικό όραμα, δίχως τις προκαταλήψεις και τις νοθείες που γεννά η αναγωγή των μέσων σε αυτοσκοπό.

Σε αντίθεση από πολλούς παλιούς μου φίλους, που "έχασαν την πιο υψηλή ελπίδα τους και μετά συκοφάντησαν όλες τις ελπίδες", συνέχιζα πεισματικά να αρνούμαι την ενσωμάτωση και τη μετατροπή μου σε σύγχρονο ρινόκερο, πόσο μάλλον που είχα πια πειστεί ότι το κομμουνιστικό όραμα της χειραφέτησης της προσωπικότητας είναι στην εποχή μας όχι μόνο η μοναδική λύση απέναντι στη βαρβαρότητα, αλλά και μια αντικειμενική εφικτή λύση, όσο και αν δυστυχώς το τρισάθλιο τούτο σύστημα, που μας κυριαρχεί, αποξενώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να τοποθετούν τις κυρίαρχες αξίες του, και πάνω απ' όλα το χρήμα, πάνω από την ανθρωπιά.

Συνέχιζα λοιπόν να επιμένω κομμουνιστικά. Και τούτο γιατί, πέρα από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τους πολέμους, την οικολογική καταστροφή, την απανθρωποποίηση, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα να ανεχθώ, πίστευα και πιστεύω ότι απέναντι στον ανορθολογισμό της "νέας τάξης", η μοναδική λύση ήταν η ουτοπία του ελεύθερου, από κάθε μεσολάβηση που παρεμποδίζει την ανάδειξη της ιδιαίτερης ατομικότητας του ανθρώπου.

Κι όπως ο καθένας οδηγήθηκε στον κομμουνισμό από τον δικό του δρόμο (ο Ρομέν Ρολάν μέσω του Μπετόβεν), έτσι κι εγώ οδηγήθηκα για δεύτερη στη ζωή μου φορά σ' αυτόν, ως διανοούμενος μικροαστός πια, από την ανάγκη να γίνει η κοινωνία πιο ανθρώπινη όχι μόνο, ούτε κυρίως, για τους άλλους και για τις επερχόμενες γενιές, αλλά για να νιώθω ο ίδιος πιο ανθρώπινα. Από αίσθημα ειδικά ανθρώπινης αυτοεπιβίωσης.

Και ήλθαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις, ήλθε η παράδοση του Οτσαλάν, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, η άφιξη του μακελάρη, τα μπλόκα στη Θεσσαλία... και σας ξανασυνάντησα με όλα τα κουτσά και τα στραβά σας, αλλά όμως ήσασταν εκεί πρώτοι και καλύτεροι και τώρα πια δίχως ταλαντεύσεις και ναι μεν αλλά, δίχως κλεφτές ματιές στην εξουσία.

Σκέφτηκα τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχατε, έστω, εσείς.

Και απέναντί σας, απέναντί μας, η πιο συντηρητική (το εφικτό στα πλαίσια του υπάρχοντος, αυτό κι αν είναι ο βαθύτερος συντηρητισμός), αλαζονική (ακόμα και φυσιογνωμικά, διάολε), υποτακτική (ούτε ένα όχι, αλλά δημόσια ευχαριστώ στους παγκόσμιους εγκληματίες), δολοφονική (ποτέ δε θα ξεχάσω τη σφαγή της Σερβίας που έτυχε να ζήσω κι από κοντά), ψεύτρα (μ' αυτούς οι λέξεις και οι έννοιες χάνουν πια το νόημά τους), αντιδημοκρατική (άλλο υπεύθυνη πολιτική ηγεσία κι άλλο αισθηματίας λαός), καταστροφική (ξεπούλησαν τα πάντα), ανήθικη (άλλο πολιτική, άλλο ηθική μας δηλώνουν), "κυβέρνηση" της μεταπολίτευσης.

Μια "κυβέρνηση", στυγνός διαχειριστής όσων απροκάλυπτα τη στηρίζουν, ξένων και ντόπιων, που την πολιτική σε ανοιχτό πια υποκινούμενο της οικονομίας έχουν μετατρέψει κι εμάς όλους τζογαδόρους και ραγιάδες επιδιώκουν να καταντήσουν.

Με την πλάτη στον τοίχο και πάλι να αντιστεκόμαστε. Για τα αυτονόητα. Οχι δα τα μεγάλα οράματα και το ρεαλισμό της ουτοπίας, αλλά για τα πιο απλά που είχαν μετατρέψει στα πιο δύσκολα.

Και καλή η θεωρία, καλές οι μελέτες, αλλά σωστό και τούτο το "ξερή, αδελφέ είν' η θεωρία και χλωρό το χρυσόδεντρο μόνο της ζωής", όταν μάλιστα δεν πάει άλλο κι αύριο πολύ φοβάμαι που ούτε καν να στοχαζόμαστε πια ελεύθερα δε θα μας επιτρέπουν.

Εθεσα τις προϋποθέσεις μου. Οχι δα προσωπικές, και βεβαίως όχι όπως αλίμονο συμβαίνει, δίχως κανείς να εξανίσταται, όρους συναλλαγής, αλλά προϋποθέσεις, που απορρέουν από την αγωνία μου για το μέλλον ενός κόμματος, που αν και έξω από αυτό, το πόνεσα πιότερο από πολλά του μέλη, που κατά καιρούς επένδυσαν αριστερά για να εισπράττουν σήμερα εξουσιαστικά.

  • Να πάψει να κυριαρχεί η νοοτροπία "το μοναστήρι να 'ναι καλά".
  • Οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται όχι με βάση τη συγκυριακή στάση τους απέναντι στο κόμμα και τα στελέχη του, αλλά τη στάση ζωής τους, τη συμβολή τους στην κοινωνική πρόοδο και όχι στο δικό τους βόλεμα.
  • Να ανοίξει ένας ελεύθερος διάλογος για όλα τα μεγάλα ζητήματα δίχως δογματισμούς και τετελεσμένα, στη βάση του κοινού μας οράματος, της χειραφέτησης της προσωπικότητας.
  • Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο σοσιαλισμός έχει νόημα μόνο ως διαδικασία απονέκρωσης του κράτους και κάθε εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο.
  • Οι όποιες συμμαχίες ή και γενικότερα τα όποια μέσα χρησιμοποιούνται να μη μας οδηγούν να παρεκκλίνουμε από το τελικό μας όραμα, αλλά να το εξυπηρετούν και να εντάσσονται στη δική του ηθική.
  • Το ίδιο και το λαϊκό μας μέτωπο να είναι μέτωπο αντίστασης και ανατροπής, μέτωπο αντιεξουσιαστικό και όχι όπως για άλλους εφαλτήριο συμμετοχής στη διαχείριση της βαρβαρότητας.
  • Να προβάλλουμε και πάλι την ξεχασμένη κομμουνιστική μας προοπτική της χειραφέτησης, τη δική μας ξεχωριστή ταυτότητα και παρά τις δυσκολίες να μην περιοριζόμαστε στο ριζοσπαστικό έστω ρεφορμισμό.
  • Και πάντα εμείς στο ύψος των περιστάσεων να προσπαθούμε να φτάσουμε και όχι τις περιστάσεις στην ανεπάρκειά μας να προσαρμόζουμε. Με κριτή τον κόσμο ολόκληρο και την ιστορία και όχι το μικρόκοσμό μας και τους καθοδηγητές μας.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορούσα να προσφέρω και να συμβάλω όχι μόνο σε μια αντιστασιακή προοπτική άμυνας, αλλά και σε εικόνες καιρών ευτυχισμένων, που είναι οι μόνες που με κάνουν να υποφέρω την υπάρχουσα κατάσταση.

Ελάχιστη προϋπόθεση η συνάντηση με τη μόνη υπαρκτή μαζική δύναμη, που έμπρακτα έδειξε, αν μη τι άλλο, πως θέλει να αντισταθεί. Με σας. Κι εγώ μαζί σας λοιπόν, για να συμβάλω στη διατήρηση της αξιοπρέπειάς μου.

Γι' αυτό και αποφάσισα να ξανασμίξω μαζί σας. Οχι μόνο για τις εκλογές, ούτε κυρίως γι' αυτές, γιατί έτσι κι αλλιώς πιστεύω πως νόθο θα είναι το αποτέλεσμά τους στα πλαίσια της ψευτοδημοκρατίας, που μας διαφεντεύει.

Ξανασμίγω μαζί σας για να δώσω ό,τι μπορώ και να πάρω τη χαρά της προσφοράς μου. Οχι σαν μια στο παρελθόν επιστροφή, αλλά σαν ένα συναπάντημα για καλύτερο μέλλον.

Γιατί δεν πάει άλλο και πάλι μαζί.

Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κωφεύει μπροστά στον έσχατο τούτο ξεπεσμό, με όλες μου τις δυνάμεις τα κουτσά και τα στραβά μου, και πάλι δικό σας, σύντροφοι».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ