O κοινωνικός ρατσισμός, η έλλειψη παιδείας, οι αδικίες και τα τρωτά του συστήματος, τα αδιέξοδα που «στήνει» μπροστά στη νεολαία, τα είδωλα και οι ψεύτικοι παράδεισοι που προβάλλουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, το πώς αντιμετωπίζουν τους τοξικομανείς, αφού τους ξεζουμίσουν. Λίγα μόνον από τα ζητήματα που θίχτηκαν κατά τη συνάντηση στελεχών της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» με παιδιά που εργάζονται ή θεραπεύονται στη Μονάδα Απεξάρτησης «18 Ανω».

Η συζήτηση μεταξύ του υποψηφίου δημάρχου Σπύρου Χαλβατζή και όσων φιλοξενούνται στη Μονάδα έδωσε την ευκαιρία - πέρα από το να αναπτυχθούν οι θέσεις της «Συμπαράταξης» - να δοθεί ο λόγος και σε ανθρώπους, που, κυριολεκτικά, αγωνίζονται να κερδίσουν τη ζωή τους. Να γίνουν χρήσιμες διαπιστώσεις, π.χ., από τον Στάθη: «Μάλλον έπρεπε να περάσω από την εξάρτηση, για να αρχίσω να ψάχνω να δω τι συμβαίνει εδώ που ζω. Διαπιστώνω πως υπάρχει έλλειμμα Παιδείας, με τη βαθύτερη έννοια του όρου. Χθες περπατούσα στην Ακαδημίας και μπροστά μου ήταν δυο καθηγήτριες, μιλούσαν για ένα μαθητή τους. Συμφωνούσαν ότι είχε γερό μυαλό και φαντασία και πως έπρεπε κανονικά να τον ενθαρρύνουν. Ομως, με το νέο εκπαιδευτικό σύστημα και το βαθμολογικό τρόπο που προκρίνει, έπρεπε να του βάλουν κάτω από τη βάση. Γενικά, ζούμε σε ένα σύστημα, που προωθεί την υποταγή στο χρήμα, την εξατομίκευση και το φόβο για τον άλλον. Και πρέπει να παλέψουμε για να δείξουμε και στον εργάτη τι πραγματικά του φταίει για την άσχημη ζωή του».

Ο Σπύρος είναι πρώην χρήστης. Προσπαθεί να μεγαλώσει και ένα παιδί: «Τα μεγάλα συμφέροντα θέλουν να περάσουν το μήνυμα ότι η εξάρτηση είναι μια ανίατη αρρώστια. Ο πρώην τοξικομανής ζει στιγματισμένος, αποκλεισμένος. Υπάρχει ένα άτυπο πιστοποιητικό τοξικών φρονημάτων. Εμείς, όμως, χρειαζόμαστε ίσες ευκαιρίες. Επειδή μας κρατούν στο περιθώριο, έχουμε και υποτροπές. Εγώ είμαι δεύτερη φορά υπότροπος. Εχω τις δικές μου ευθύνες, αλλά τις έχει και η κοινωνία που με αποκλείει, το κράτος που δε φροντίζει να με συνδράμει για επαγγελματική αποκατάσταση, σε μια σταθερή δουλιά».

Στο ίδιο πνεύμα, ο Γιώργος: «Προβάλλουν έντονα την άποψη ότι είμαστε ανίατα άρρωστοι. Το κάνουν γιατί δε θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντί μας και να μας στηρίξουν για να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Οι πολυεθνικές προωθούν καταστάσεις, ακόμα και στο χώρο της εκπαίδευσης, για να βγάλουν απόφοιτους έτοιμους να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Μας βλέπουν σαν κομμάτια των μηχανών τους. Να έχουμε καθαρό πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τα γεννά το σύστημα. Και χρειάζεται ένα κοινωνικό κίνημα απέναντί τους, που να ωριμάσει και σε επαναστατικό. Διαφορετικά, απλά θα μπαλώνουμε "λύσεις", μέχρι το μπαλόνι να σκάσει από μόνο του».

Συζήτηση έγινε και για τους οικονομικούς μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες. Οπως σωστά παρατήρησε ένας φίλος, «δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες. Υπάρχουν μετανάστες, που τους φέρνουν εδώ, να τους ξεζουμίζουν για ένα κομμάτι ψωμί. Είναι άνθρωποι, που πονάνε από την πείνα. Κατά καιρούς μάλιστα - όποτε τους συμφέρει - μας δείχνουν από τους τηλεοπτικούς σταθμούς που ελέγχουν, τον πόνο αυτών των ανθρώπων, για να λέμε εμείς ότι είμαστε καλά, να μην αγανακτούμε με τα προβλήματά μας και να μην πολυκουνιόμαστε. Και να σημειώσουμε ότι δαπανούν εκατ. ευρώ για σιδερένια δέντρα και φιέστες κάποιες μέρες του χρόνου, όμως υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας, στο Ζάππειο, που κοιμούνται στα παγκάκια».

Ο κοινωνικός ρατσισμός, όπως εκφράζεται και από τη δημοτική αρχή της Αθήνας, επισημάνθηκε και από την επιστημονική υπεύθυνη του προγράμματος του «18 Ανω» Κ. Μάτσα. Εδώ και δυο χρόνια, πιέζουν το Δήμο να μην αφήνει ένα κάδο σκουπιδιών μπροστά στη Μονάδα, να μην αντιμετωπίζει την προσπάθεια επανένταξης σαν σκουπιδότοπο. Κι όμως, δέχτηκε την επιθυμία κάποιων περιοίκων και μετέφερε τον κάδο εκεί μπροστά, για να μην τον έχουν κάποιοι «ευαίσθητοι» στις μυρωδιές Αθηναίοι μπροστά στις πολυκατοικίες τους. «Αυτή η στάση οπωσδήποτε αντανακλά τη ρατσιστική στάση κομματιών της κοινωνίας μας. Οι φωνές των παιδιών, η θέλησή τους για σύγκρουση με τις δυνάμεις που δημιουργούν και αναπαράγουν τα προβλήματα είναι μια απάντηση!».