Αντιμέτωπη με το απεργιακό μέτωπο των ναυτεργατών και αφού δεν κατάφερε να το διαρρήξει, παρ' όλα τα μέσα που επιστράτευσε, χτες η κυβέρνηση έπαιξε το τελευταίο της χαρτί και προχώρησε στην πολιτική επιστράτευση των απεργών. Ενα μέτρο στρατιωτικού χαρακτήρα, πραγματική πρόκληση, όχι μόνο για τους ίδιους τους απεργούς, αλλά για κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο άνθρωπο, για όλους. Η απεργία έπρεπε να «σπάσει». Οπως πρέπει να «σπάσει» κάθε αγώνας, κάθε κινητοποίηση. Με κάθε μέσο. Αλλοτε με την ενεργοποίηση του διαβόητου «κοινωνικού αυτοματισμού», άλλοτε με τον αυταρχισμό και την καταστολή, άλλοτε με τις πιέσεις, τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία, άλλοτε πάλι με δικαστικές αποφάσεις, που κηρύττουν τις κινητοποιήσεις παράνομες και καταχρηστικές. Και όταν τίποτε απ' όλα αυτά δεν «πιάνει», τότε έρχεται η πολιτική επιστράτευση και μαζί της έρχονται τα αποκαλυπτήρια της δημοκρατίας τους. Θαυμάστε την!
Οι ναυτεργάτες επιστρατεύονται για «το γενικό καλό», ισχυρίζονται. Για το καλό μας, πριν δύο μέρες, η κυβερνητική πλειοψηφία επικύρωσε στη Βουλή το αντιασφαλιστικό έκτρωμα. Για το καλό μας, παίρνεται κάθε αντεργατική αντιλαϊκή απόφαση. Κι όταν οι εργάτες επιμένουν να έχουν διαφορετική άποψη για το δικό τους καλό και να το διεκδικούν αγωνιστικά, τότε κακό του κεφαλιού τους, κυριολεκτικά. Δεν είναι η πρώτη φορά, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λαμβάνει αυτό το μέτρο. Δεν είναι η πρώτη φορά, που οι ναυτεργάτες γνωρίζουν από πρώτο χέρι πως η αντεργατική πολιτική πάει πακέτο με τον αυταρχισμό. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες της δράσης των ΟΥΚάδων στο λιμάνι του Πειραιά, όπως νωπές είναι οι πληγές στα κεφάλια και τα σώματα των απεργών και όσων είχαν σπεύσει προς συμπαράστασή τους στους καταπέλτες των πλοίων. Αυτή τη φορά, επιλέχτηκε, αντί των δυνάμεων καταστολής, η πολιτική επιστράτευση. Ο σκοπός, όμως, παραμένει ο ίδιος, το χτύπημα των αγώνων, η διασφάλιση των εφοπλιστικών συμφερόντων.
Η χτεσινή απόφαση για πολιτική επιστράτευση αποτελεί μια ακόμα σφραγίδα επιβεβαίωσης του αυταρχικού κατήφορου, όπου κατρακυλά ασταμάτητα η κυβέρνηση. Η απόφαση αυτή πρέπει να πέσει στο κενό. Να μην περάσει. Και χρειάζεται γι' αυτό οι ίδιοι οι ναυτεργάτες να παραμείνουν ανυποχώρητοι στους καταπέλτες των πλοίων. Χρειάζεται, όμως, και οι εργαζόμενοι όλης της χώρας, κάθε κλάδου, να εκφράσουν και πάλι, για μια ακόμα φορά, την ταξική τους αλληλεγγύη, απαραίτητη και πολύτιμη όσο ποτέ.
Οι ναυτεργάτες πρέπει να απειθαρχήσουν. Εχουν με το μέρος τους το δίκιο του αγώνα τους. Την αλληλεγγύη όλων των εργατών της χώρας. Ολοι οι υπόλοιποι οφείλουν να κατανοήσουν πως η πολιτική που σήμερα χτυπά τους ναυτεργάτες, η πολιτική την οποία αντιπαλεύουν με τον απεργιακό τους αγώνα, είναι αυτή η ίδια που αύριο θα χτυπήσει με λύσσα άλλους κλάδους, άλλα κοινωνικά στρώματα. Αν αυτό γίνει ευρύτερη συνείδηση, τότε θα έχει γίνει και το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της συνειδητοποίησης της ανάγκης για συσπείρωση σε ένα λαϊκό μέτωπο πάλης, μόνου ικανού για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για να ξημερώσει μια άλλη, καινούρια μέρα για τον κόσμο του μόχθου.