Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος επιβεβαιώνει την ιδεολογική και πολιτική υπεροχή του Κόμματός μας μέσα στις σημερινές δύσκολες και διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Σωστά νομίζω ρίχνουμε το βάρος στο Κόμμα και το ζήτημα της Οικοδόμησης, ξεχωρίζοντας ως κριτήριο το αν η καθοδηγητική μας δουλειά αντιστοιχεί στον κατεκτημένο από το Κόμμα - προγραμματικά και καταστατικά - επαναστατικό του χαρακτήρα.

Διαβάζοντας τις Θέσεις, ένιωσα έντονα την ικανοποίηση γι' αυτόν τον σωστό προσανατολισμό μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων κάτω από τον συνολικά αρνητικό συσχετισμό, αλλά και συνάμα έντονη τη συναίσθηση του καθήκοντος για τα πολλά και γοργά βήματα που πρέπει να πετύχουμε, ώστε να γίνει η καθοδηγητική μας δουλειά πιο βαθιά και ουσιαστική, μακριά από μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις, που δεν ταιριάζουν με τον χαρακτήρα του Κόμματος.

Ξεχωρίζω ιδιαίτερα τα ζητήματα λειτουργίας και συγκρότησης των ΚΟΒ και των καθοδηγητικών οργάνων με κομβικό σημείο την εκτίμηση ότι παρότι στα όργανα υπάρχει ιδεολογική - πολιτική συμφωνία με τη στρατηγική μας, αυτή πολλές φορές δεν εκφράζεται στην πράξη, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα έπρεπε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει την εκτίμηση αυτή είναι η δουλειά μας με το ίδιο το Πρόγραμμα του Κόμματος. Ολοι συμφωνούμε πως πρέπει να εντείνουμε τη δουλειά με τη στρατηγική και την πιο ουσιαστική προβολή του Προγράμματός μας για τον Σοσιαλισμό. Ας αναλογιστούμε όμως, πόσοι από τις επιρροές μας, τα ψηφοδέλτια και τις συνδικαλιστικές μας ψήφους στην ΕΝΙΘ και στα σωματεία των νοσοκομείων - που σε πολλά σημειώσαμε άνοδο - γνωρίζουν την προγραμματική μας αντίληψη για την Υγεία στον Σοσιαλισμό; Με πόσους προχωρήσαμε την κουβέντα για το πώς θα φτάσουμε ως εκεί, αναλύσαμε τον δρόμο κατάκτησης του σοσιαλισμού και δεν τους αφήσαμε ευάλωτους σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες και στον «ομαλό - ειρηνικό» δρόμο μετάβασης; Οσο αναβάλλουμε αυτή τη συζήτηση με μεγάλη μερίδα κόσμου, τόσο ρίχνουμε εμείς οι ίδιοι τον πήχη και συντηρούμε τη μη συμμετοχή του στους αγώνες του σήμερα, καθιστώντας τον ακόμα πιο επιρρεπή στο σοσιαλδημοκρατικό και ρεφορμιστικό ρεύμα που σίγουρα δεν έχει συρρικνωθεί σήμερα, άσχετα αν αυτή τη στιγμή δεν βρίσκει επαρκή για το σύστημα κομματική έκφραση.

Και λόγω αυτών των αδυναμιών δεν έχουμε μετρήσει ανάλογα βήματα στην οικοδόμηση. Σίγουρα σε αυτό επιδρά η καθημερινότητα, τα ωράρια - λάστιχο, οι δυσκολίες των πολλών υποχρεώσεων που δεν επιτρέπουν σταθερή, συνεχή δουλειά με υγειονομικούς εργαζόμενους. Πόσο όμως εμείς υποκλινόμαστε σ' αυτές τις δυσκολίες και δεν προσπαθούμε να γίνουμε πιο εύστοχοι και επιτελικοί στις παρεμβάσεις μας; Για να συμβεί αυτό, προϋπόθεση είναι η σκέψη. Και η σκέψη πυροδοτείται από τη μελέτη. Του «Ριζοσπάστη», των επεξεργασιών μας, του θεωρητικού βιβλίου. Οι Θέσεις αναδεικνύουν ως πρώτο καθήκον του κάθε κομματικού μέλους τον «Ριζοσπάστη». Κι εδώ όμως, παρά τη συμφωνία μας με την αντίστοιχη Απόφαση της ΚΕ και την ανάγκη να αποκατασταθεί η καθημερινή σχέση μας με την εφημερίδα, συνεχίζει να υπάρχει μεγάλη απόσταση. Πρέπει να ασχοληθούμε ως καθοδηγητικά όργανα πιο βαθιά με αυτό το πρόβλημα. Σίγουρα δεν λύνεται με «φωνές». Χρειάζεται να πληθύνουν οι συνεργασίες με τους συντρόφους και να πειστούν πως το πρόβλημα έγκειται στη δική μας μικρή επαφή με τον «Ριζοσπάστη» και αυτό επιδρά και στην αυτοπεποίθησή μας να τον διακινήσουμε. Απέχουμε αρκετά από το να κατακτήσουμε η ΚΟΒ να είναι το Κόμμα στον χώρο της, να σηκώνει την αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, με τις άλλες δυνάμεις που παρεμβαίνουν, να επεξεργάζεται μακρόπνοο σχέδιο και να έχουν όλα τα κομματικά μέλη ξεκάθαρο στόχο προς υλοποίηση, οργανώνοντας δράσεις και συσκέψεις. Κι εδώ η κύρια ευθύνη βαραίνει εμάς που για να φτάσουμε κοντά σ' αυτό τον στόχο πρέπει να ανεβάζουμε συνεχώς το ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο και να το ενσωματώνουμε στην τρέχουσα καθοδηγητική δουλειά. Ειδάλλως, υπάρχει ο κίνδυνος να υποκλινόμαστε στις δυσκολίες, να γινόμαστε συγκεντρωτικοί ή ακόμα χειρότερα, να μετακυλίουμε τις ευθύνες προς τα κάτω, μετρώντας δυνάμεις που απομακρύνονται από την εσωκομματική λειτουργία και δράση.

Ιδιαίτερη βαρύτητα να δώσουμε στα ζητήματα της κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης, αξιοποιώντας και το λογοτεχνικό βιβλίο, τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», την Ιστορία μας και τον πολιτισμό, αντιμετωπίζοντας με ωριμότητα φαινόμενα χαλαρότητας και φιλελευθερισμού στις γραμμές μας. Να μην υποτιμήσουμε την επίδραση που έχει ο κομμουνιστής και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να τον ξεχωρίζουν, όπως η κομουνιστική σεμνότητα, η ανάδειξη του συλλογικού σε αντιπαράθεση με το ατομικό που καλλιεργούν τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη. Είναι βασικό στο πρόσωπο του κομμουνιστή να καθρεφτίζεται ο νέος τύπος ανθρώπου κι αυτό πρέπει να το προσπαθήσουμε όλοι τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Εχουμε όλα τα «εργαλεία» για να κατακτήσουμε τους στόχους μας και να ανεβάσουμε ακόμα πιο ψηλά το Κόμμα μας. Θα τα καταφέρουμε.