Ο Γιάννης Γουρζής, χαράκτης, ομότιμος καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, γνώρισε τον Τάσσο το 1975. Μιλώντας στην εκδήλωση επιχείρησε να παρουσιάσει στο κοινό μερικά «κλειδιά» κατανόησης της δουλειάς του Α. Τάσσου, γιατί όπως είπε κάθε χάραγμα σε ξύλο ή κάθε μπογιά σε χαρτί δεν είναι έργο τέχνης...

Χαρακτήρισε τον Τάσσο «αρχιτέκτονα, μαέστρο» και εξήγησε ότι «ο χαράκτης είναι ένας μαέστρος, που τα όργανα της ορχήστρας του είναι τα εργαλεία του».

Τόνισε επίσης ότι «όλα έχουν να κάνουν με τη γεωγραφία, το πού γεννιέται κάποιος, γιατί αν ο Τάσσος γεννιόταν π.χ. στην Μπανγκόκ δεν θα ήταν ο Τάσσος», για να προσθέσει ότι «είναι η γεωγραφία που δημιουργεί Ιστορία» αλλά και ότι «η Ιστορία δεν βγάζει συχνά τέτοιους ανθρώπους».

Η κεντρική ιδέα για ένα έργο τέχνης - εξήγησε - είναι η αρμονία, η οποία ξεκινάει εδώ για γεωγραφικούς λόγους, και συνιστώσες της είναι η αντίθεση, ο ρυθμός και η επανάληψη. Στην οθόνη προβολής έδειξε αυτά τα στοιχεία, με λιτές γραμμές αρχικά, σε ένα απλό επιτύμβιο, και ακολούθως σε έργα του Τάσσου, σε αρχαιοελληνικά θέματα στρατιωτών, σε θέματα αγροτικών εργασιών κ.ά., ξεχωρίζοντας τα μοτίβα με απλές γραμμές και κάνοντας παραλληλισμούς ότι αυτά τα στοιχεία, της αρμονίας, του ρυθμού και της επανάληψης, τα συναντάμε και σε μια μουσική σύνθεση και στα έργα άλλων τεχνών.

Τόνισε για τον Α. Τάσσο ότι «ήταν εφευρετικός, πολυμήχανος και μορφωμένος», ενώ μετέφερε τις διηγήσεις της συζύγου του Τάσσου, Λουκίας Μαγγιώρου, για το πόσες ώρες τη μέρα δούλευαν και οι δυο τους. Εξάλλου, δεν θα μπορούσε να προκύψει αλλιώς όλο αυτό το γιγάντιο έργο του!

Διάλεξε έπειτα και έδειξε το χαρακτικό του Τάσσου για την Αντζελα Ντέιβις, επαναλαμβάνοντας με τις γραμμές του τα μοτίβα της αρμονίας, καλώντας το κοινό να πονηρεύεται απέναντι σε ένα έργο τέχνης, να ψάχνει τι βρίσκεται από κάτω, και προσθέτοντας ότι για να κάνει ακόμα και ένα συναισθηματικό έργο ο καλλιτέχνης πρέπει να γνωρίζει. Γι' αυτό και συνεχίζει να δουλεύει ακούραστα και μετά το πρώτο σχέδιο, γιατί θέλει να διαμορφώσει το έργο ακόμα και στη λεπτομέρειά του, το πού θα βάλει το χέρι της, το καθετί, και αυτό απαιτεί κόπο, όπως είπε.

Ετσι όμως - συνέχισε - προκύπτουν τα αρμονικά και αξιοθαύμαστα έργα του Α. Τάσσου, που τα κάνει τέτοια το περιεχόμενό τους. Τότε έδειξε το σχέδιο του έργου «Η συνέλευση των καπεταναίων στη Λαμία, 16 Νοεμβρίου 1944» (από το οποίο δύο ξύλινες πλάκες εκθέτονταν στο φουαγιέ της αίθουσας όπου έγινε η εκδήλωση), για να επισημάνει ότι ακόμα κι αν η ξυλογραφία του έργου δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ο κοπιαστικός προβληματισμός του καλλιτέχνη πάνω σε κάθε λεπτομέρεια είναι ξεκάθαρα φανερός από το πρώτο ακόμα σχέδιο.