Οταν σχεδιάζαμε την παρουσίαση αυτής της σημαντικής έκδοσης, μας απασχόλησε ένα πρόβλημα επικοινωνίας. Ο κίνδυνος να συσκοτιστεί η πανελλαδική σημασία του περιεχομένου της έκδοσης.

Η ημερίδα έγινε στη Λάρισα, μετά τη μεγάλη καταστροφή, την πλημμύρα στον Θεσσαλικό κάμπο και φυσικά έχει ιδιαίτερες αναφορές στην περίπτωση της Θεσσαλίας. Ωστόσο, η ανάλυση και οι θέσεις που παρουσιάσαμε αφορούν συνολικά την Ελλάδα και την ΕΕ.

Τελικά, μας έλυσε το πρόβλημα η κυβέρνηση και οι εξαγγελίες της για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας στην Αττική, καθώς αυτές έγιναν μετά τις αντίστοιχες για την «αποκατάσταση» του Θεσσαλικού κάμπου.

Γιατί οι κυβερνητικές εξαγγελίες για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας στην Αττική είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αναδεικνύει πώς το σύστημα και οι κυβερνήσεις του αξιοποιούν τα ίδια τα εγκλήματά τους και τα προβλήματα που δημιουργεί η πολιτική τους για να διαπράξουν νέα, ακόμα μεγαλύτερα και να φορτώσουν τον λαό με νέα βάρη.

Επιλέξαμε λοιπόν να φωτίσουμε το περιεχόμενο της έκδοσης για το νερό μέσα απ' το παράδειγμα της Αττικής, αφενός γιατί βοηθά στην αποκάλυψη των μύθων που προβάλλει η κυβέρνηση για τη λειψυδρία στην Αττική και αφετέρου γιατί φωτίζει τον δρόμο της ανατροπής για να κατοχυρωθεί το νερό ως κοινωνικό αγαθό.

Ας ξεκινήσουμε από τον 1ο μύθο, που αφορά τη δήλωση του πρωθυπουργού, ότι εγγυάται πως το νερό θα παραμείνει κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Ισχυρίζεται ότι αυτό θα το διασφαλίσει με την κυβερνητική δέσμευση ότι η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ θα παραμείνουν κρατικές, δηλαδή με 51% πλειοψηφία του κράτους στη μετοχική τους σύνθεση.

Ταυτόχρονα ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει στη γεωγραφική επέκταση δράσης της ΕΥΔΑΠ πέραν των ορίων της Αττικής π.χ. σε Εύβοια, Φθιώτιδα, Φωκίδα.

Ας δούμε τώρα ποια είναι η αλήθεια, τι συμβαίνει ήδη και τι θα συμβεί.

Πρώτα απ' όλα, το νερό σήμερα στον καπιταλισμό, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και φυσικά στην Ελλάδα αποτελεί εμπόρευμα και όχι κοινωνικό αγαθό.

Εμπειρικά αυτό το ξέρουμε όλοι, το βιώνουμε όταν πληρώνουμε λογαριασμούς νερού για το σπίτι μας, όταν πληρώνουμε για να αγοράσουμε το μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού.

Στην ΕΕ, η κοινοτική Οδηγία - πλαίσιο για τη διαχείριση του νερού 60/2000 οδηγεί στην πλήρη εμπορευματοποίησή του και εφαρμόζεται απ' όλες τις κυβερνήσεις, σε όλα τα κράτη - μέλη.

Τι προβάλλει η Οδηγία; Τη λεγόμενη ανάκτηση του περιβαλλοντικού κόστους για τη διαχείριση του νερού.

Στην πραγματικότητα, με τον μανδύα της προστασίας του υδάτινου περιβάλλοντος μεθοδεύεται η σταδιακή αύξηση της τιμής του νερού στον αγροτικό τομέα και στη λαϊκή κατανάλωση: Αύξηση της τιμής όταν αυξάνει η κατανάλωση και ενιαία τιμολόγηση για κάθε χρήστη (είτε πρόκειται για νοσοκομείο είτε για 5άστερο ξενοδοχείο).

Αυτό είναι το πλαίσιο και το έχουν ψηφίσει και υπηρετήσει όχι μόνο η ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Τώρα η ΕΕ παρουσιάζει τη νέα εμπλουτισμένη στρατηγική της για την «ανθεκτικότητα των υδάτων και των υποδομών τους», που εστιάζει στη μείωση της κατανάλωσης κατά 10% έως το 2030, η οποία θα γονατίσει τα λαϊκά νοικοκυριά με νέες αυξήσεις τιμών, για να ενισχύσει την κερδοφορία των ομίλων.

Η προάσπιση της ανθεκτικότητας κρίσιμων υποδομών αφορά και την πολεμική προετοιμασία, τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Γι' αυτό και υπάρχει κατεύθυνση να ξεπεραστεί ο κατακερματισμός των παρόχων και να συγκροτηθούν μεγάλοι ισχυροί κρατικοί οργανισμοί, που θα λειτουργήσουν με βάση τους οικονομικούς και πολεμικούς στόχους του ευρωατλαντισμού.

Πώς προωθεί η κυβέρνηση αυτές τις στρατηγικές κατευθύνσεις;

Ηδη κατεδαφίζει τις υπάρχουσες δημοτικές επιχειρήσεις νερού, τις ΔΕΥΑ, αφού τις γονάτισε με την πολιτική της ενεργειακής ακρίβειας και την υποστελέχωση με τα μεγάλα κενά αναγκαίου μόνιμου προσωπικού. Εχει ήδη θέσει το εκβιαστικό δίλημμα «αποδοχή της συγχώνευσης των ΔΕΥΑ για να υπάρξουν ευνοϊκοί όροι δανειοδότησης - επιβίωσης ή χρεοκοπία» τους. Αυτό παρουσιάζει ως εξυγίανση. Και τώρα προχωρά στη γεωγραφική επέκταση δράσης της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ που στο μέλλον θα απορροφήσουν αρκετές ΔΕΥΑ.

Ετσι, ΔΕΥΑ, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα προχωρήσουν σε αναθεώρηση της τιμολογιακής πολιτικής νερού στο όνομα της ανάκτησης του κόστους, της ανάγκης κατασκευής νέων έργων και της συντήρησης των γερασμένων υποδομών. Δηλαδή θα αυξηθούν οι τιμές και ο λαός θα πληρώσει περισσότερα ως καταναλωτής, ενώ πληρώνει ήδη με τη βαριά, ασήκωτη φορολογία και ως φορολογούμενος.

Και ποιος θα ωφεληθεί ξανά;

Οι μεγάλοι όμιλοι στους οποίους θα αναθέτουν έργα η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, αφού λάβουν σχετικές εντολές και αναθέσεις απ' την κυβέρνηση, με τη γνωμοδότηση της Ρυθμιστικής Αρχής Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων και με το βολικό ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης λόγω λειψυδρίας.

Η κυβέρνηση μάλιστα προβάλλει πόσο χαμηλότερη είναι η τιμή του νερού στην Αθήνα, σε σχέση με το Βερολίνο και το Παρίσι, ξεχνώντας να μας πει ποια είναι η αντίστοιχη διαφορά του μέσου μισθού με αυτές τις πόλεις, καθώς και η διαφορά επιβάρυνσης των έμμεσων φόρων.

Ομως οι κυβερνητικές δεσμεύσεις - εξαγγελίες αποκαλύπτουν και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό.

Αποκαλύπτουν πόσο βολικός και κάλπικος αντίπαλος για την κυβέρνηση είναι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και οι οπορτουνιστικές ομάδες. Ολοι αυτοί που μας διαβεβαιώνουν ότι οι κρατικές επιχειρήσεις στον καπιταλισμό μπορούν τάχα να διασφαλίσουν ότι το νερό, το ρεύμα, οι μεταφορές, τα φάρμακα δεν θα είναι εμπορεύματα, ότι μπορούν να λειτουργήσουν με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών μας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι επιχειρήσεις θα ανήκουν στο κράτος του κεφαλαίου. Λειτουργούν και θα λειτουργούν αναγκαστικά με γνώμονα το κέρδος τους. Θα ξεζουμίζουν τους εργαζόμενούς τους και θα χαρατσώνουν τους καταναλωτές τους. Θα αναθέτουν έργα στους ομίλους και θα δανείζονται από τράπεζες. Αν γίνουν ζημιογόνες θα μετακυλίουν τα βάρη σε εμάς τους φορολογούμενους. Αυτό επιβεβαίωσε η πείρα 30 χρόνων.

Γι' αυτό και η ΕΕ δεν προκρίνει ούτε την κρατική, ούτε την ιδιωτική καπιταλιστική ιδιοκτησία των επιχειρήσεων, για να προωθήσει την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού. Εξάλλου, έχει αποδειχθεί ότι η σύμπραξη κρατικών επιχειρήσεων και ιδιωτικών ομίλων αποτελεί την πιο εύκολη λύση για να αναλαμβάνουν οι ιδιωτικοί όμιλοι τα φιλέτα, τα πιο κερδοφόρα τμήματα των υπηρεσιών νερού.

Οποιος αμφιβάλλει, ας ρίξει μια ματιά στη διδακτική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, στις εγκληματικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων. Ας θυμηθούμε ορισμένους βασικούς σταθμούς:

• 1999-2001: Η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ μετατράπηκαν σε μετοχικές ΑΕ και δρομολογήθηκε η εισαγωγή τους στο ΧΑΑ.

Ετσι προχώρησε η πλήρης ιδιωτικοοικονομική λειτουργία τους με γνώμονα το κέρδος.

• 2010-2014, με τις μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είχαμε το πέρασμα της πλειοψηφίας του μετοχικού κεφαλαίου στο ΤΑΙΠΕΔ.
• 2016, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έγινε η μεταβίβαση μετοχών στο Υπερταμείο, όχι μόνο της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, αλλά και άλλων επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ και η ΕΛΒΟ. Ας θυμηθούμε την απεργία των εργαζομένων, το 2016, στην ΕΥΑΘ με τη συμβολική διακοπή παροχής νερού στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Εγνατία.
• 2022, έχουμε την απόφαση του ΣτΕ για επιστροφή των μετοχών στο κράτος.

Ποιος είναι ο απολογισμός της ΕΥΔΑΠ όλα αυτά τα χρόνια; Μείωση πραγματικών μισθών, εφαρμογή όλης της βεντάλιας των εργασιακών σχέσεων και αύξηση τιμών λαϊκής κατανάλωσης, αφού λειτουργούσε ως ΑΕ και έμμεση ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων τμημάτων της λειτουργίας της.

Αποδεικνύεται ότι πίσω απ' τον φαύλο κύκλο ιδιωτικοποιήσεων και κρατικοποιήσεων βρίσκονται πάντα τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο κοινός παρονομαστής είναι η επιχειρηματική λειτουργία με γνώμονα το κέρδος.

2ος μύθος: Η κυβέρνηση δηλώνει ότι αντιμετωπίζουμε ένα οξυμένο πρόβλημα λειψυδρίας που οφείλεται κυρίως στην επίμονη ανομβρία, στην ξηρασία, η οποία σημειώνει ιστορικό ρεκόρ. Η έκτακτη κατάσταση - μας λένε - απαιτεί αποδοχή των μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση, χωρίς πολλές αναλυτικές συζητήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι ο κίνδυνος της λειψυδρίας δεν θα είχε εμφανιστεί ως σοβαρό πρόβλημα, αν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα και είχαν εφαρμοστεί πολιτικές με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών τα προηγούμενα χρόνια.

Να ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι ανεξάρτητα απ' τις διαφορετικές επιστημονικές προσεγγίσεις σχετικά με την «κλιματική κρίση», κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την περιοδική εμφάνιση του φαινομένου της ανομβρίας, της ξηρασίας.

Ας θυμηθούμε στην Αττική το ιστορικό χαμηλό των αποθεμάτων του 1993 των 113 εκατ. m³, στη συνέχεια του 2001 (πριν παραδοθεί το έργο εμπλουτισμού του Μόρνου) και μετά του 2008, λίγο πάνω απ' τα 400 εκατ. m³.

Δεν μιλάμε, επομένως, για μια πρωτοφανή κατάσταση, παρότι είναι σωστό ότι τα σημερινά υδρολογικά στοιχεία δεν επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό.

Ωστόσο η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική:

- Αν η συντήρηση του μεγάλου δικτύου της ΕΥΔΑΠ δεν θυσιαζόταν στον βωμό του κέρδους και της διασφάλισης των ματωμένων πλεονασμάτων, με αποτέλεσμα οι πραγματικές διαρροές νερού να ξεπερνούν το 15% (υπάρχουν εκτιμήσεις έως το 20%).

- Αν είχαν επίσης υλοποιηθεί τα αναγκαία έργα για τη συλλογή και αποθήκευση του βρόχινου νερού, αλλά και για την απορρόφησή του απ' το έδαφος στον αντίποδα του μπαζώματος, της καταπάτησης ρεμάτων και της άναρχης αύξησης των δομημένων επιφανειών. Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, η μείωση των υπαρκτών μεταπολεμικών ανοιχτών ρεμάτων έχει φτάσει στην Αττική στο 66%.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης της γης και της κατοικίας, της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Αττική.

Η κατάσταση θα ήταν διαφορετική αν είχαν υλοποιηθεί έργα ανακύκλωσης του χρησιμοποιημένου νερού, με διαχωρισμό των χρήσεών του, ώστε να μη χρησιμοποιούμε πόσιμο νερό για να πλύνουμε το αυτοκίνητό μας, αν είχαν υλοποιηθεί έργα εξοικονόμησης και αύξησης της αποδοτικότητας της χρήσης του νερού.

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά ακόμα σ' αυτό το ζήτημα. Σκεφτείτε μόνο την πίεση που ασκεί στην Αττική η άναρχη ενίσχυση του «υπερτουρισμού», χωρίς στοιχειώδη μέριμνα για ουσιαστική ενίσχυση των υποδομών της πόλης και της περιοχής.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να ταυτίσει την έννοια της ξηρασίας με την έννοια της λειψυδρίας και να διαμορφώσει κλίμα έκτακτης ανάγκης έχει στόχο να συσκοτίσει τους πραγματικούς ενόχους: Το σύστημα, τη στρατηγική της ΕΕ, τα κόμματα που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και να περάσει χωρίς συζήτηση και κριτική τα επενδυτικά σχέδιά της και την πολιτική της.

Μύθος της κυβέρνησης είναι και ο ισχυρισμός ότι το επενδυτικό πρόγραμμα, τα έργα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός ύψους 2,5 δισ. ευρώ, είναι η μόνη λύση μπροστά στον κίνδυνο της λειψυδρίας.

Ηδη αναφερθήκαμε σε μια σειρά εναλλακτικές λύσεις με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Ας δούμε τώρα το επενδυτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης. Με ποιες αρχές και ποια κριτήρια επιλέγεται;

Διαμορφώνεται και επιλέγεται με γνώμονα το κόστος και το όφελος για τους ομίλους και το κράτος, καθώς και με την προσπάθεια να βρεθεί κερδοφόρα διέξοδος για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, για νέες «πράσινες» επενδύσεις στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ για την «πράσινη μετάβαση».

Συγκεκριμένα:

Προτείνεται ο ΕΥΡΥΤΟΣ, το σχέδιο κατασκευής 2 μεγάλων σηράγγων (από 20 km η καθεμιά), που θα μεταφέρουν νερό απ' τους ποταμούς Κρικελιώτη και Καρπενησιώτη (ύψους 535 εκατ. ευρώ).

Ποιος θα αναλάβει το έργο και με ποιο χρηματοδοτικό σχήμα; Δεν πήραμε απάντηση. Κατά πάσα πιθανότητα θα ενεργοποιηθεί η διαδικασία του κατεπείγοντος, με τις γνωστές συμβάσεις παραχώρησης και τις ΣΔΙΤ. Αναμένουμε επίσης τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων...

Και τι θα γίνει στο διάστημα 4 ετών μέχρι την ολοκλήρωση του έργου;

Προτείνονται κάποιες γεωτρήσεις: Στη Μαυροσουβάλα (πάνω απ' τον Ωρωπό), στην περιοχή των Ούγγρων (κοντά στη λίμνη Υλίκη) και στον Βοιωτικό Κηφισό, απ' τον οποίο όμως παίρνουν νερό για άρδευση οι αγροτικές καλλιέργειες.

Εναλλακτικά προτείνεται το απαράδεκτο Plan B της πανάκριβης για τον λαό, ενεργοβόρας και εχθρικής στο περιβάλλον λύσης της αφαλάτωσης. Με μονάδες αφαλάτωσης στη στεριά, κοντά σε μεγάλους ενεργειακούς σταθμούς των ομίλων, π.χ. στη Θίσβη Βοιωτίας κοντά στην «Elpedison».

Προτείνεται μια λύση που δεν έχει σχέση με το υδρολογικό καθεστώς της χώρας μας, πιθανά για να δώσει κερδοφόρα διέξοδο στην πλεονάζουσα «πράσινη» παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ. Πλεονάζουσα, αφού δεν έχει προχωρήσει η λύση της αποθήκευσης με μπαταρίες και υπάρχει περιορισμένος ενεργειακός χώρος.

Μόνο το κόστος εγκατάστασης τέτοιων μονάδων, για να παράγονται 35 εκατ. m³ νερού ετησίως, ξεπερνά τα 100 εκατ. ευρώ. Οι ανάγκες της Αττικής, για τις οποίες μιλάμε, φτάνουν τα 400 εκατ. m³.

Σκεφτείτε επίσης ότι το συνολικό επενδυτικό πρόγραμμα που δρομολογεί η ΝΔ αναμένεται να ξεπεράσει τα 10 δισ. ευρώ. Οσα αναγγέλθηκαν είναι μόνο το πρώτο μέρος του μεγάλου επενδυτικού σχεδίου.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο δρομολογείται επιτέλους με καθυστέρηση δεκαετιών η κατασκευή του αποχετευτικού δικτύου για την Ανατολική Αττική, για να γλιτώσουν απ' το υφιστάμενο σύστημα βόθρων και τις περιβαλλοντικές συνέπειες 400.000 κάτοικοι.

Φυσικά, συνοδεύεται απ' τις κερδοφόρες συμβάσεις των σχετικών εργολαβιών και τις αναμενόμενες επιβαρύνσεις της λαϊκής κατανάλωσης με τη σχετική αξιοποίηση των «έξυπνων υδρομετρητών».

Τέλος, το επενδυτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης δεν συνδέεται ούτε καν στα χαρτιά με τον σχεδιασμό της ανάλογης αντιπλημμυρικής προστασίας.

Απ' όλα όσα αναφέραμε, προκύπτει ότι η μεγάλη αλήθεια είναι ότι στην Αττική και σ' όλη την Ελλάδα αναμετρώνται δύο στρατηγικές, δύο πολιτικά σχέδια για τη διαχείριση του νερού:

Απ' τη μια, το σχέδιο που υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, που στηρίζουν τα κόμματα του συστήματος. Το σχέδιο που διασφαλίζει κερδοφόρες επενδύσεις για το κεφάλαιο, προωθεί την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού και φορτώνει τα βάρη και τα ματωμένα πλεονάσματα στον λαό. Η πολιτική που αντιμετωπίζει αποσπασματικά τη διαχείριση του νερού αποσυνδέοντάς την απ' τη διαχείριση των κινδύνων πλημμύρας που μεγαλώνουν στη σημερινή Αττική. Η πολιτική που προωθεί τη νέα ΚΑΠ και όχι τη στήριξη των αγροτών στον τομέα της άρδευσης. Η πολιτική που ευθύνεται για το μεγάλο έγκλημα, την καταστροφή με την πλημμύρα στον κάμπο της Θεσσαλίας.

Και απ' την άλλη, στον αντίποδα, βρίσκεται το ενιαίο σχέδιο διαχείρισης και προσφοράς του υδάτινου δυναμικού, με γνώμονα το σύνολο των λαϊκών αναγκών, που προτείνει το ΚΚΕ.

Για να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο, χρειάζεται ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα, όπου το νερό, η Ενέργεια, η γη, η εργατική μας δύναμη, δεν θα είναι εμπορεύματα. Χρειάζεται ένα ριζικά διαφορετικό κράτος που θα υπηρετεί τις ανάγκες μας και όχι το κεφάλαιο.

Χρειάζεται μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, όπου οι εργαζόμενοι θα παίζουν καθημερινά ενεργό ρόλο στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων. Μια κοινωνία όπου ο σκοπός της παραγωγής θα είναι η συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των αναγκών μας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Με άλλα λόγια, η διέξοδος είναι ο σοσιαλισμός, η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η εργατική εξουσία, η επαναστατική ανατροπή του σημερινού συστήματος.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Νερού θα σχεδιάζει και θα κατοχυρώνει:

- Το νερό ως κοινωνικό δικαίωμα και τις υποδομές του ως λαϊκή κοινωνική περιουσία.

- Την εξασφάλιση της λαϊκής κατανάλωσης με ελεγχόμενο, ποιοτικό νερό.

- Την αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων.

- Την αντιπλημμυρική προστασία και την προστασία του περιβάλλοντος.

- Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης, με νέα υδροηλεκτρικά έργα.

- Την κατασκευή κατάλληλων υποδομών εμπλουτισμού των υπόγειων και επίγειων υδροφορέων.

- Την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης νερού.

- Την αξιοποίηση της επιστημονικής έρευνας για την αύξηση και τη βελτίωση των διαθέσιμων υδάτινων πόρων.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα, ενιαίο πανεθνικό σχέδιο διαχείρισης και προσφοράς του υδάτινου δυναμικού του αστικού κράτους δεν υπάρχει!

Υπάρχουν μόνο σχέδια ανά Περιφέρεια και υδρολογική λεκάνη, που οδηγούν σε διαμάχες μεταξύ δημοτικών αρχών για την αξιοποίηση των αποθεμάτων, υπηρετούν τους ομίλους και τα κέρδη και διαμορφώνουν αποσπασματικές, αναποτελεσματικές και ακριβείς για τον λαό λύσεις. Σχέδια που διευκολύνουν τη διανομή της πίτας στους διάφορους ομίλους.

Μπορούν, όμως, να γίνουν όλα αυτά; Μας ρωτούν πολλοί καλοπροαίρετα.

Μα έγιναν, υλοποιήθηκαν ήδη στον 20ό αιώνα, σε μεγάλο βαθμό, στη Σοβιετική Ενωση, όπου δεν κατοχυρώθηκε μόνο το κοινωνικό δικαίωμα στο νερό, αλλά υπήρξε και η αναλογική ανάπτυξη των υποδομών για την αξιοποίηση και τον εμπλουτισμό των υδάτινων πόρων σε σχέση με την ανάπτυξη των πόλεων.

Ελάχιστα χρόνια μετά τη μεγάλη νίκη της σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917, το 1921 διαμορφώθηκε διάταγμα για τη βελτίωση των συστημάτων ύδρευσης και μόλις τέλειωσε το πρώτο πεντάχρονο πλάνο, το δίκτυο είχε επεκταθεί κατά 4,5 φορές!

Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύχθηκαν με διαφορετικό τρόπο τα δίκτυα νερού στις εμπόλεμες ζώνες και στα μετόπισθεν. Στην πρώτη γραμμή του μετώπου δόθηκε βάρος στην υποστήριξη της πυρόσβεσης και στα μετόπισθεν στην υποδομή για τη στήριξη της βιομηχανικής και της αγροτικής παραγωγής, αναγκαία για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού.

Και μιλάμε για τα τεχνολογικά μέσα του '40, όχι για τη σημερινή εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και των ψηφιακών δικτύων.

Το σχέδιο είναι ανατρεπτικό και ρεαλιστικό, γιατί ανταποκρίνεται στις λαϊκές ανάγκες.

Γιατί, φίλες και φίλοι, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, όπου κερδίζει τάχα και το κεφάλαιο και ο λαός. Για να κερδίσουμε όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι, πρέπει να χάσει το κεφάλαιο.

Οποιο ζήτημα κι αν εξετάσουμε - νερό, Ενέργεια, Υγεία - στο ίδιο βασικό ερώτημα θα καταλήξουμε: Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους.

Και φυσικά εμείς, οι δυνάμεις του ΚΚΕ, δεν περιμένουμε παθητικά «κάποια μεγάλη μέρα» του σοσιαλισμού για να υλοποιηθεί η πρότασή μας.

Μπαίνουμε σήμερα μπροστά για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής.

Είμαστε καθημερινά στον αγώνα, στην αναμέτρηση, στη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Σημαδεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο, το σύστημα και δεν περιοριζόμαστε μόνο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Προβάλλουμε μαχητικά την ανάγκη ενός κράτους και ενός ενιαίου αποκλειστικά κρατικού φορέα υδάτων που θα υπηρετεί το σύνολο των αναγκών μας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Απαιτούμε να σταματήσει το νερό να βρίσκεται στα χέρια των ΑΕ και να καταργηθεί το νομοθετικό πλαίσιο που ενσωματώνει τις Οδηγίες της ΕΕ και εδραιώνει ακόμα περισσότερο την επιχειρηματική λειτουργία στο νερό, είτε κρατική είτε ιδιωτική.

Δίνουμε τη μάχη:

- Για φθηνό, ποιοτικό νερό για τον λαό, με άμεση μείωση τιμολογίων για ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους.

- Για να καταργηθούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και να γίνουν οι αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.

- Για να υλοποιηθούν τα αναγκαία έργα χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης.

- Για να υπάρξει πρόγραμμα ενημέρωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, όπως οι πλημμύρες.

- Για να προχωρήσουν τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας και τα έργα ελέγχου και συντήρησης των υποδομών.

Μπαίνουμε μπροστά για να οργανωθεί πανελλαδικά η μεγάλη λαϊκή αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα που εκμεταλλεύεται τη δουλειά μας, απειλεί και εμπορεύεται τη ζωή μας.

Και σας καλούμε να συμπορευτείτε μαζί μας, να συμπορευτείτε με το ΚΚΕ στον αγώνα για τη ζωή που μας αξίζει.

Ολα αυτά τα σημαντικά ζητήματα φωτίζει η νέα έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» για το νερό, που περιλαμβάνει τα υλικά της Ημερίδας που έγινε στη Θεσσαλία. Να αξιοποιήσουμε και να διαδώσουμε αυτή την έκδοση, γιατί είναι ένα ακόμα όπλο στον αγώνα μας να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής.

Μπορούμε να ανοίξουμε αυτόν τον δρόμο και θα τα καταφέρουμε.

Καλή ανάγνωση και καλή δύναμη στους νέους αγώνες, σύντροφοι και φίλοι.