Στο κείμενο αποτυπώνεται η ικανότητα που κατακτά το Κόμμα να μελετά τη δική του λειτουργία και δράση στην κατεύθυνση προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, να προσαρμόζεται στην πολυπλοκότητα της σύγχρονης ταξικής πάλης, ώστε να εκπληρώνεται ολόπλευρα ο ηγετικός του ρόλος ιδεολογικά - πολιτικά και οργανωτικά στην καθοδήγηση της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Εκδηλώνεται η ικανότητα που έχει κατακτηθεί συλλογικά, της πρόβλεψης τάσεων στην εξέλιξη των αντικειμενικών συνθηκών που απαιτούν κατάλληλες προσαρμογές, λειτουργώντας πάντοτε υπό το πρίσμα της ενότητας θεωρίας και πράξης, με την προτεραιότητα στο ενεργητικό στοιχείο της θεωρίας που πρέπει να αναπτύσσεται ως όρος ώστε να εκπληρώνεται ολόπλευρα ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος.

Τέτοιο είναι το θέμα της επίδρασης των νέων τεχνολογιών στις αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης της εργασίας και στην ίδια την εργατική τάξη, που προϋποθέτει γερά μεθοδολογικά εργαλεία (κατανόηση δυναμικής σχέσεων παραγωγής - παραγωγικών δυνάμεων), αυξημένο βαθμό αφομοίωσης των νομοτελειών της καπιταλιστικής οικονομίας και για το στελεχικό δυναμικό που ασχολείται με διαμόρφωση επεξεργασιών, αλλά και για το πλατύ δυναμικό των κομμουνιστών που δρα καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σωματεία. Υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου, ο εργάσιμος χρόνος μετατρέπεται σε ευέλικτο, ασταθή και διάχυτο μέσα στην ημέρα, ενώ το τεχνικό περιεχόμενο της εργασίας μετατοπίζεται από τη χειρωνακτική - εκτελεστική στη γνωσιακή - επιτηρητική δραστηριότητα, χωρίς να αίρεται η αποξένωση και η μονομέρεια. Οι αλλαγές επιδρούν στον καταμερισμό εργασίας, διαπερνούν τη στρατηγική των αστικών κρατών και εκφράζουν την επιδίωξη του κεφαλαίου για πλήρη υπαγωγή της εργασίας στους σκοπούς της αξιοποίησής του. Αντικειμενικά το αίτημα για καθολική μείωση του εργάσιμου χρόνου, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για τη σταθερότητά του, συγκρούεται με την αστική στρατηγική, δημιουργεί έδαφος μαζί με τη συμμετοχή στην πάλη να αναδεικνύονται οι πολιτικές προϋποθέσεις, η εξουσία της εργατικής τάξης, η κοινωνικοποιημένη παραγωγή με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, ώστε η μείωση του εργάσιμου χρόνου να κυριαρχεί ως τάση, για να μην γίνεται και ο εργάσιμος και ο μη εργάσιμος χρόνος υπαγωγής στο κεφάλαιο, αλλά να υπηρετεί την ανάπτυξη της ευημερίας του λαού. Η προώθηση στην πράξη μιας τέτοιας συζήτησης αφορά την αυτοτελή ιδεολογική παρέμβαση, αλλά και την ικανότητα διαμόρφωσης κατάλληλων αιτημάτων και πλαισίων πάλης που δημιουργούν κίνητρο για διεκδίκηση. Απαιτεί εξειδίκευση ειδικά σε κλάδους όπως οι νέες τεχνολογίες και οι ψηφιακές υπηρεσίες που συγκεντρώνουν εργαζόμενους σε καθεστώς ευελιξίας και συνεχούς διαθεσιμότητας, όπου η εκπαίδευση σε νέα συστήματα και πρότυπα πραγματοποιείται εκτός ωραρίου, χωρίς να αναγνωρίζεται ως εργάσιμος χρόνος. Στα μεγάλα έργα υποδομής και τις υπεράκτιες εγκαταστάσεις, ο χρόνος «συμπυκνώνεται» σε εξαντλητικά 12ωρα για μήνες, με σοβαρές συνέπειες στην υγεία και τις κοινωνικές σχέσεις. Στις μεταφορές, μέρος της εργασίας (φόρτωση, αναμονή κ.ά.) επιχειρείται να θεωρείται ανενεργό, ενώ στους εκπαιδευτικούς τα όρια εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου γίνονται δυσδιάκριτα, καθώς μεγάλο μέρος της προετοιμασίας δεν προϋποθέτει φυσική παρουσία στον χώρο δουλειάς.

Κρίσιμο ζήτημα είναι να αφομοιωθεί η πολύτιμη πείρα από σημαντικούς αγώνες που συνέβαλαν στην ανασύνταξη, διαπαιδαγώγησαν και ανέδειξαν πολύπλευρα τον καθοριστικό ρόλο του Κόμματος, τις ανάγκες του τρόπου παρέμβασης που χρειάζεται να παγιώνεται ως στοιχείο της καθημερινής δουλειάς, για να ωθεί την πολιτική συνειδητοποίηση ευρύτερων τμημάτων.

Ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ. Καμία υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό. Επίμονη καθημερινή δουλειά με επεξεργασμένη επιχειρηματολογία που σε κάθε φάση προσανατολίζει στην αγωνιστική διεκδίκηση, παραλύοντας την παρέμβαση των αστικών κομμάτων και τη γραμμή της ανάθεσης. Καθοριστικό στοιχείο η επεξεργασία της θέσης μας για τη λειτουργία της επιχείρησης. Η τεκμηριωμένη ανάδειξη των δυνατοτήτων να λειτουργήσει σε σύνδεση με την κάλυψη πραγματικών αναγκών του λαού έδωσε ώθηση γιατί παρέλυσε την προπαγάνδα της «ζημιογόνας» επιχείρησης. Αποκάλυψε τα κριτήρια και το περιεχόμενο της αστικής στρατηγικής, του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης που ευθύνεται για την απαξίωσή της. Δηλαδή ανέδειξε χειροπιαστά το πολιτικό εμπόδιο που ορθώνεται σε κάθε ζήτημα της ζωής των εργαζόμενων. Ξεχώρισε επίσης η επεξεργασία των αιτημάτων και η παρέμβαση για την κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα που η ζωή τους συνδέθηκε με τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ. Η αδιάκοπη προσπάθεια να εκδηλώνεται η αλληλεγγύη πανελλαδικά, όχι ως συμπόνια αλλά ως αναγκαία παρέμβαση των κομμουνιστών που αξιοποιούν κάθε δρόμο για να βαθύνουν την ωρίμανση ευρύτερων τμημάτων, κατ' επέκταση το ρεύμα αμφισβήτησης που αφήνει καρπούς στην πολιτική συνειδητοποίηση. Η εναλλαγή μορφών, η συλλογική λειτουργία των σωματείων στην οποία προσανατολίζουν οι κομμουνιστές ως όρο για την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων και η προσαρμογή στη νέα φάση του αγώνα αποτέλεσαν όρους για τη συνέχισή του, καταθέτοντας συμβολή στην ιστορία των ταξικών αγώνων και στην ισχυροποίηση του Κόμματος της εργατικής τάξης.

Ο αγώνας στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, που κατοχύρωσε στη ΣΣΕ το 7ωρο με σημαντικές αυξήσεις. Στηρίχθηκε σε δεσμό σφυρηλατημένο χρόνια, από γενιές κομμουνιστών - ηγετών που δρουν με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια, μαζί με πλατύ τμήμα εργατών, όπως επιβάλλει η ευθύνη τους, ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες όπως της κρίσης του '08. Απαιτήθηκε πολύμορφη καθημερινή διαφώτιση των κομμουνιστών για όλα, μαζί με τη διεκδίκηση για ζητήματα επιβίωσης όταν υπήρχε περιστολή δραστηριότητας. Ηταν ζήτημα καθοδηγητικό που αφορά την υπεράσπιση του ταξικού συμφέροντος, της αυτοτέλειας των εργατικών συμφερόντων, το αν θα υπέκυπταν στις πιέσεις να ρίξουν τα μεροκάματα για να έχουν οι εφοπλιστές χαμηλό κόστος. Μαζί με την επεξεργασία του αιτήματος της 7ωρης δουλειάς, αντικείμενο του καθοδηγητικού ρόλου των ΚΟ και των Οργάνων, απαιτήθηκε πλατιά δουλειά με ένα τμήμα εργατών που πρέπει να έχουν λόγο στις πρωτοβουλίες. Χρειάστηκε η εναλλαγή μορφών του πολύμηνου 9μηνου αγώνα, μέσα από στάσεις, παραστάσεις και απεργιακή κλιμάκωση.

Η συμβολή του κειμένου των Θέσεων, οι Αποφάσεις της ΚΕ και ο πλούτος των επεξεργασιών του Κόμματος, μαζί με την πείρα των μεγάλων αναμετρήσεων που συσσωρεύεται είναι τα δικά μας όπλα. Είναι ο καρπός της μακρόπνοης πορείας αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος και έχουμε προϋποθέσεις να μετρήσουμε μεγάλα βήματα, ώστε αυτός ο χαρακτήρας να αφομοιωθεί πλατύτερα, να μεγαλώσει η δυναμική συσπείρωσης τμημάτων της εργατικής τάξης και του λαού στον πολιτικό αγώνα μέσα στις συνθήκες που θα γεννηθούν.