Προετοιμάζουμε το Κόμμα μας σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, για να ανταπεξέλθει στις επαναστατικές συνθήκες που η εργατική τάξη θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και θα αρχίσει να οικοδομεί τον σοσιαλισμό.

Εχω συμφωνήσει με τις Θέσεις της ΚΕ. Ενσωματώνουν την πείρα, τα θετικά βήματα, τις αδυναμίες. Σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της ΚΕ, οι θέσεις δίνουν ουσιαστική διέξοδο στη συζήτηση που ανοίγουμε και επιδιώκουμε να αποτελέσει αφετηρία ανόδου της επαναστατικής λειτουργίας του Κόμματος σε μη επαναστατικές συνθήκες, για την προετοιμασία της ικανότητάς του να ανταπεξέλθει στον ιστορικό του ρόλο, σε επαναστατικές συνθήκες που αντικειμενικά θα υπάρξουν.

Οι εξελίξεις είναι σοκαριστικές για τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Οι Θέσεις αποτυπώνουν την σημερινή κατάσταση.

Είναι γεγονός ότι σήμερα μετράμε συσσωρευμένη αγανάκτηση, ξεσπάσματα, ρεύμα αμφισβήτησης, άνοδο της συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, αλλαγή συσχετισμών, αύξηση της επιρροής του Κόμματος, όξυνση της ταξικής πάλης.

Επίσης είναι γεγονός ότι η αστική τάξη κάνει δύο φορές το μέτρημα και φοβάται να μην της ξεφύγει η κατάσταση.

Σε αυτή την κατεύθυνση παίρνει μέτρα με ακόμη πιο ταξικό κριτήριο, χωρίς δισταγμούς, φραγμούς και έλεος. Σε αυτή την βάση θα οξυνθεί η διαπάλη, η επίθεση στο Κόμμα και στο οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα.

Σήμερα η εργατική τάξη έχει συσσωρευμένη πείρα που επιβάλλεται να την θέσουμε ως κριτήριο. Π.χ. στην κρίση της περιόδου 2009 - 2019, στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας» το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος αξιοποίησε τα μνημόνια. Μειώθηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις, απολύθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι, αναβαθμίστηκε το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο, οι κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί κ.τ.λ. για να βασιστεί και να ακολουθήσει αμέσως μετά η «ευκαιρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης» στους άξονες της «πράσινης μετάβασης, του Ταμείου Ανάκαμψης κ.τ.λ.». Αυτές τις θυσίες τις έκανε η εργατική τάξη και αυτή την καπιταλιστική ανάπτυξη η εργατική τάξη την οικοδόμησε, την βλέπει γύρω της, αλλά στον λογαριασμό μετράει περισσότερη εκμετάλλευση και φτωχοποίηση.

Σε αυτή την φάση γίνεται στροφή στην «πολεμική οικονομία». Εάν στα προηγούμενα αφηγήματα είδαμε ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, μπαταρίες, καλώδια, ξενοδοχεία ή στην περίοδο της πανδημίας μετατροπή εργοστασίων στους κλάδους παραγωγής ΜΑΠ, φαρμάκων κ.τ.λ., με το νέο αφήγημα θα ζήσουμε, ήδη έχουν μπει στην ζωή μας, γενικευμένους πολέμους. Σε αυτή την διαπίστωση πολύτιμη είναι και η ιστορική πείρα του 2ου Παγκοσμίου.

Οι επεξεργασίες και οι θέσεις του Κόμματος είναι ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό οπλοστάσιο που μπορούν να δώσουν πολύπλευρη ανάπτυξη στους δείκτες που αποτυπώνουν την ετοιμότητα του Κόμματος για επαναστατικές συνθήκες.

Τα αντικειμενικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι με τα ωράρια, τις υποχρεώσεις, είναι ίδια με αυτά που αντιμετωπίζει όλη η εργατική τάξη. Δεν θα μπορούσαν να είναι λιγότερα. Αλλωστε για την επίλυση αυτών των προβλημάτων ετοιμάζουμε τον επαναστατικό στρατό που θα ανατρέψει αυτό το βάρβαρο σύστημα.

Το Κόμμα απαρτίζεται από καλή πάστα συντρόφων, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Το συνολικό ιδεολογικοπολιτικό ανέβασμα του Κόμματος είναι προϋπόθεση. Η εσωκομματική μόρφωση, η διάδοση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, η λειτουργία των ΚΟΒ, η παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα πρέπει να ξεφύγει από τα «βήματα» της υποχρέωσης και να μπει στη «σκυταλοδρομία» της ανάγκης, του καθήκοντος με στόχο την επαναστατική καθημερινή λειτουργία με βάση το Καταστατικό μας και το Πρόγραμμα.

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ αποτελεί παράδειγμα τρόπου δουλειάς σε μη επαναστατικές συνθήκες. Καταγράφει θυσίες και αυταπάρνηση συντρόφων. Καταγράφει τη σοφία και αποτελεσματικότητα της συλλογικότητας. Αλλά καταγράφει και τις αδυναμίες που δεν μπορούν να λυθούν εάν δεν βαθύνουμε την πολιτική δουλειά, η οποία για να βαθύνει, χρειάζεται να ανέβει το ιδεολογικό πολιτικό επίπεδο των μελών, η λειτουργία της Κομματικής Οργάνωσης στα πλαίσια του επαναστατικού Καταστατικού του Κόμματος.

Για να αναπτυχθεί ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ προϋπήρχε δεκαετίες πίσω «η δουλειά του μυρμηγκιού» με τους εργαζόμενους, ενώ κατά την διεξαγωγή του αγώνα χρειάστηκε να συνεδριάζει η ΚΟΒ σε καθημερινή βάση. Χρειάστηκε να προσαρμοστούμε σε συνεδριάσεις που γινόντουσαν στις 12 το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί ή το μεσημέρι ή όποτε εξυπηρετούσε τις βάρδιες. Χρειάστηκε οι σύντροφοι μέσα στην καθημερινή δυσκολία να ιεραρχήσουν τη συνεδρίαση της Κομματικής Οργάνωσης.

Για να προσαρμοστεί το πλαίσιο σε κάθε φάση του αγώνα απαιτήθηκαν πολλές ώρες καθημερινών συνεδριάσεων και επεξεργασιών, οι οποίες δεν μπορούσαν να είναι αποτελεσματικές εάν δεν είχαμε καλά «ζυγισμένες» τις διαθέσεις των εργαζομένων. Το «ζύγισμα» αυτό απαιτεί καλή επαφή, πολύωρες συζητήσεις με τους εργαζόμενους, επιπλέον αφιέρωση χρόνου. Καθημερινά οι συνδικαλιστές μας γυρνούσαν τις βάρδιές τους και έμπαιναν στο εργοστάσιο και στις άλλες βάρδιες. Πρωί, μεσημέρι, νύχτα, σε αργίες, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα. Οικογένεια με τους συναδέλφους τους.

Μετά το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ, με ηρωικά αισθήματα και κάτω από την ανυπομονησία που σε «σπρώχνει» το δίκιο, πρωτοπόροι αγωνιστές έβαζαν διαλυτικές σκέψεις όπως «τώρα έκλεισε, κανένας στο επίδομα ανεργίας και στα προγράμματα, πάμε να κλειστούμε μέσα στη ΛΑΡΚΟ και όποιος θέλει ας ακολουθήσει».

Η Κομματική Οργάνωση άντεξε αυτή την πίεση. Για αυτή την αντοχή αποδείχτηκε προαπαιτούμενο η αυτόνομη πολιτική και κομματική παρέμβαση που είχε κάνει παράλληλα με τον αγώνα το Κόμμα το προηγούμενο διάστημα. Μέσα από αυτή την δουλειά, με την πολιτική του πρόταση είχε «φωτίσει» συνειδήσεις, είχε ανεβάσει τους δεσμούς εμπιστοσύνης με την εργατική τάξη, κατακτήσαμε την πειθαρχία στις εισηγήσεις μας, ακόμη και όταν σε συγκεκριμένες φάσεις υπήρχαν προβληματισμοί, ενστάσεις, μέχρι και διαφωνίες με πρωτοπόρους ηρωικούς αγωνιστές.

Στην ΛΑΡΚΟ το Κόμμα έδωσε εξετάσεις στην εργατική τάξη, ως η πολιτική αγωνιστική δύναμη που με σεμνότητα είπε «στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις τον αγώνα σας» και με ανιδιοτέλεια το έπραξε, ενεργοποίησε τις δυνάμεις που επηρεάζει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και αυτό οδήγησε να εκφραστεί μια πρωτοφανή αλληλεγγύη. Σε όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια ποτέ δεν είπε ή δεν άφησε χώρο να εννοηθεί η υποταγή, καθοδήγησε διεξοδικά διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπεια των εργατών της ΛΑΡΚΟ. Οταν τελείωσαν οι φωτογραφίες στις πορείες και οι άλλες δυνάμεις εξαφανίστηκαν, οι κομμουνιστές έμειναν, δέθηκαν ακόμη περισσότερο με βαθιά οικογενειακά προβλήματα των απολυμένων που φάνταζαν άλυτα και συλλογικά οδήγησαν την πάλη να τα επιλύσει σε μεγάλο βαθμό.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το Κόμμα υπερψηφίστηκε στα Λαρκοχώρια. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο 17 μήνες μετά τις απολύσεις υπάρχει μαζικότητα στο σωματείο της ΛΑΡΚΟ και ο αγώνας συνεχίζεται.

Είναι αυτό συμβόλαιο ότι η εργατική τάξη θα μας εμπιστευτεί και στα δύσκολα της επαναστατικής κατάστασης; Οχι!

Αλλά είναι μία παρακαταθήκη που αναπτύσσεται, αναβαθμίζεται ποιοτικά, στρατολογεί νέες δυνάμεις και με επίμονη δουλειά, αυταπάρνηση πρώτα από όλα των στελεχών στην κατεύθυνση των θέσεων, μπορεί να γίνει αυτό που επιδιώκουμε:

«Κόμμα παντός καιρού, έτοιμο να καθοδηγήσει τις μάζες κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, στην επανάσταση για τον σοσιαλισμό».

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ