- Η αποστολή του ΠΑΜΕ στην Παλαιστίνη συνέπεσε με μια κρίσιμη στιγμή για τον Παλαιστινιακό λαό. Πώς «διαβάζουν» τα συνδικάτα της Παλαιστίνης τις τελευταίες εξελίξεις; Ποιες είναι οι εκτιμήσεις τους για τη συνέχεια;

- Η αποστολή του ΠΑΜΕ στην Παλαιστίνη, πράγματι, πραγματοποιήθηκε σε μια κρίσιμη στιγμή για τον Παλαιστινιακό λαό, έχοντας συμπέσει με τη συμφωνία για «εκεχειρία» στη Γάζα. Μια συμφωνία που, όπως επισημαίνουν τα παλαιστινιακά συνδικάτα, προσφέρει μια ανάσα στους αμάχους και στον πολύπαθο λαό της Γάζας, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί τη συνεχιζόμενη κατοχή και τα εγκλήματα του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη.

Στις συζητήσεις μας, τα συνδικάτα τόνισαν ότι αυτή η συμφωνία δεν αποτελεί λύση ούτε βήμα προς τη δικαίωση των πόθων του Παλαιστινιακού λαού. Πρόκειται για «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο, που εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, κυρίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αλλά και των συμμάχων τους στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι βιώνουν καθημερινά ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια των αρχιτεκτόνων της συμφωνίας - του Τραμπ, των στελεχών της κυβέρνησης των ΗΠΑ και του εγκληματία Νετανιάχου - περί «ειρήνης» κρύβεται η προσπάθεια να παγιωθεί το καθεστώς κατοχής, εποικισμού και αποκλεισμού, ενώ η καταστροφή των υποδομών, οι δολοφονίες και η φτώχεια συνεχίζονται τόσο στη Γάζα όσο και στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη.

Οπως συνεχίζεται και ο πόλεμος με οικονομικά μέσα και τη δύναμη του χρήματος, στο πλαίσιο των σχεδιασμών για τη λεγόμενη ανοικοδόμηση, καθώς δεν έχει εγκαταλειφθεί το σχέδιο Τραμπ για τη μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε «Ριβιέρα».

Ωστόσο, τα παλαιστινιακά συνδικάτα δεν μιλούν με απογοήτευση, αλλά με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα. Ξεκαθαρίζουν ότι ο αγώνας του λαού τους θα συνεχιστεί μέχρι τη δικαίωση, μέχρι να τερματιστεί η κατοχή και να εγκαθιδρυθεί ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Παράλληλα, υπογραμμίζουν τη σημασία της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης. Η παρουσία του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων, οι δεσμοί που ενισχύονται μέσα από την ΠΣΟ θεωρούνται από τους Παλαιστίνιους εργάτες ως χειροπιαστή απόδειξη ότι δεν είναι μόνοι στον αγώνα τους για ελεύθερη πατρίδα, αλλά μέρος της ευρύτερης πάλης των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο.

- Στην Ελλάδα το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στην οργανωμένη έκφραση της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Ποιος είναι ο απόηχος αυτής της δράσης στην Παλαιστίνη και πώς υποδέχθηκαν τα συνδικάτα και οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι την αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ;

- Η παρουσία της αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ στην Παλαιστίνη έγινε δεκτή με ιδιαίτερη συγκίνηση και ζεστασιά. «Καλωσορίσατε στη δεύτερη πατρίδα σας», ήταν η φράση με την οποία μας υποδέχονταν παντού.

Σε κάθε συνάντηση, σε κάθε χώρο δουλειάς, στα συνδικάτα και στους προσφυγικούς καταυλισμούς, οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι και τα συνδικαλιστικά στελέχη εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για τη σταθερή, ανιδιοτελή και συνεπή στήριξη του ΠΑΜΕ, η οποία εκφράζεται και θα συνεχίσει να εκφράζεται όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις, κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, συλλογή υλικής βοήθειας και διεθνείς παρεμβάσεις.

Ο απόηχος αυτής της δράσης στην Παλαιστίνη έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα, γιατί οι Παλαιστίνιοι βλέπουν ότι η αλληλεγγύη του ΠΑΜΕ δεν περιορίζεται σε «ανθρωπιστική» υποστήριξη, αλλά έχει ξεκάθαρο πολιτικό και ταξικό περιεχόμενο, είναι αλληλεγγύη λαού προς λαό, εργατών προς εργάτες, απέναντι στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Οι παλαιστινιακές οργανώσεις εκτιμούν ότι το ΠΑΜΕ είναι από τις δυνάμεις εκείνες στην Ευρώπη που μιλούν με καθαρή φωνή για το δίκαιο του Παλαιστινιακού λαού, καταγγέλλοντας όχι μόνο τα εγκλήματα του κράτους - δολοφόνου του Ισραήλ, αλλά και τη συνενοχή των κυβερνήσεων της ΕΕ και της Ελλάδας.

Η υποδοχή της αντιπροσωπείας είχε έντονο συναισθηματικό χαρακτήρα. Υπήρξαν στιγμές όπου εργάτες, συνδικαλιστές και οικογένειες μαρτύρων εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους με δάκρυα, τονίζοντας ότι «η φωνή της εργατικής τάξης της Ελλάδας μέσα από το ΠΑΜΕ μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε». Παράλληλα, οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι έστειλαν το δικό τους μήνυμα στους Ελληνες συναδέλφους τους, να συνεχίσουν να σηκώνουν τη σημαία της αλληλεγγύης, να δυναμώσουν τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές, ενάντια στο κράτος - δολοφόνο και τους συμμάχους του.

Από αυτήν την άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δράση του ΠΑΜΕ δεν αντιμετωπίζεται απλώς ως πράξη συμπαράστασης, αλλά ως κομμάτι του ίδιου αγώνα που δίνει ο Παλαιστινιακός λαός μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, ένας αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια και λευτεριά.

- Υπάρχουν κάποια στιγμιότυπα που ξεχωρίζετε από τις επαφές και τις επισκέψεις σας στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη;

- Υπήρξαν πολλές στιγμές στη διάρκεια της επίσκεψής μας που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας. Θα χρειάζονταν τόνοι μελάνι, για να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα και τις εικόνες που ζήσαμε στη διάρκεια της επίσκεψής μας στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Ισως το πιο δυνατό στοιχείο ήταν ότι πίσω από κάθε χειραψία, κάθε βλέμμα, κάθε αφήγηση, διακρίναμε μια τεράστια δύναμη ψυχής, μια αξιοπρέπεια που δεν λυγίζει, ακόμα και μέσα στα ερείπια της κατοχής, στη φτώχεια, στην καταπίεση, στην απώλεια και τον θάνατο.

Συγκλονιστική ήταν και η επίσκεψή μας στον προσφυγικό καταυλισμό της Jalazone, λίγα μέτρα πιο μακριά από τα τείχη του παράνομου οικισμού Ισραηλινών εποίκων Μπέιτ Ελ, όπου ζουν πίσω από ηλεκτροφόρους φράχτες, στρατιωτικά φυλάκια και συρματοπλέγματα πάνω από 6.000 έποικοι, ενώ βρίσκεται και μια βάση της πολεμικής μηχανής του κράτους - δολοφόνου. Εκεί συναντήσαμε οικογένειες προσφύγων που ζουν τρεις και τέσσερις γενιές σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.

Εκεί, ανάμεσα σε παιδιά που παίζουν δίπλα σε τοίχους με αφίσες και στένσιλ δολοφονημένων από την κατοχή, νιώθεις τι σημαίνει στην πράξη η λέξη «αντοχή». Ηταν σε εκείνη την επίσκεψη που οι πρόσφυγες μας συγκλόνισαν όταν μας είπαν ότι «εμείς λογαριάζουμε στους λιμενεργάτες του Πειραιά να μην αφήσουν άλλες σφαίρες να έρθουν για εμάς και τα παιδιά μας», αγκαλιάζοντας τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και των λιμενεργατών.

Στην Τουλκαρέμ, σε αγρόκτημα, το οποίο είχε δεχτεί επίθεση το προηγούμενο βράδυ από τον κατοχικό στρατό, σε μία ακόμη προσπάθεια να αναγκάσει τους ιδιοκτήτες του να εγκαταλείψουν τη γη τους. Η επίσκεψη αυτή μας αποκάλυψε με τον πιο άμεσο τρόπο τη συνεχή δολοφονική βία που δέχονται οι Παλαιστίνιοι αγρότες από το κράτος - τρομοκράτη Ισραήλ, απλώς και μόνο γιατί επιμένουν να καλλιεργούν τη γη τους.

Σε σχολείο της περιοχής, που έχει μετατραπεί σε πρόχειρο προσφυγικό καταυλισμό, απέναντι από τις γειτονιές που έχει ισοπεδώσει ο ισραηλινός στρατός, συναντήσαμε ανθρώπους που έγιναν τρίτη και τέταρτη φορά πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη γειτονιά, στον ίδιο τους τον τόπο, ξεριζωμένους ξανά, μετά την εκδίωξή τους από τον καταυλισμό της Τουλκαρέμ, όπου ο ισραηλινός στρατός τούς έδωσε μόλις πέντε λεπτά για να φύγουν. Δακρύσαμε τη στιγμή που ένας Παλαιστίνιος εργάτης, κάτοικος του καταυλισμού, κρατώντας το δύο μηνών παιδί του, μας είπε με αποφασιστικότητα ότι «εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε γιατί αγαπάμε τη ζωή».

Ξεχωρίζουμε, επίσης, τη συνάντηση με εργαζόμενους της Ιεριχούς. Μας μίλησαν για τις δυσκολίες, αλλά και για την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν να παλεύουν οργανωμένα, μέσα από τα συνδικάτα τους.

Τέλος, δεν μπορεί να ξεχαστεί η συγκίνηση όταν Παλαιστίνιοι εργάτες είπαν πως η παρουσία του ΠΑΜΕ «δεν είναι μια τυπική επίσκεψη, αλλά μια συνάντηση ανθρώπων του ίδιου αγώνα». Αυτή η φράση συνοψίζει όλη την ουσία της αποστολής: Τη βαθιά συνείδηση ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, μόνο να ενωθούν απέναντι στην αδικία, στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό.

- Τα μέλη της αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ είδαν από κοντά την αγριότητα της κατοχικής βίας από το κράτος του Ισραήλ. Υπήρξε μάλιστα και προσπάθεια τρομοκράτησης της ίδιας της αποστολής κατά την αποχώρησή της από το Τελ Αβίβ. Μιλήστε μας λίγο περισσότερο για το τι σημαίνει στην πράξη η κατοχή για την καθημερινότητα των Παλαιστινίων.

- Είδαμε από κοντά τι σημαίνει στην πράξη κατοχή, όχι ως μια αφηρημένη πολιτική ή διπλωματική έννοια, αλλά ως μια σκληρή, απτή πραγματικότητα που διαπερνά κάθε πτυχή της ζωής του κάθε Παλαιστίνιου. Είδαμε την ασυδοσία και τη βία του κατοχικού στρατού, τα τείχη, τα σημεία ελέγχου, τις περιφράξεις, τη φτώχεια και την ανασφάλεια που επιβάλλει ένα καθεστώς βίας, δολοφονιών, μόνιμης ταπείνωσης και αποκλεισμού.

Η καθημερινότητα των Παλαιστινίων είναι μια διαρκής πάλη για τα αυτονόητα, για να πάνε στη δουλειά τους χωρίς να συλληφθούν ή ακόμα χειρότερα να δολοφονηθούν, για να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο χωρίς να κινδυνεύουν, για να περάσουν από έναν δρόμο χωρίς να τους σταματήσουν οπλισμένοι στρατιώτες.

Κάθε μετακίνηση, κάθε πράξη, ακόμη και η καλλιέργεια της γης, περνά μέσα από την έγκριση ή την αυθαιρεσία των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής. Καθαρίστρια που διώχθηκε από το σπίτι της από έποικους, λόγω της μεγάλης ανεργίας αναγκάστηκε να δουλέψει για αυτούς, λέγοντάς μας ότι πολλές φορές οι έποικοι αρνούνται να τους πληρώσουν, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να τους απειλούν με όπλα.

Επισκεφθήκαμε σπίτια που έχουν γκρεμιστεί επειδή χτίστηκαν «χωρίς άδεια» των κατοχικών δυνάμεων σε παλαιστινιακή γη, χωράφια που καταστράφηκαν από στρατιωτικά οχήματα, εργοστάσια και καταστήματα που δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω αποκλεισμών. Στην Τουλκαρέμ, στη Ραμάλα, στην Ιεριχώ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι κάτοικοι μας μίλησαν για τις νυχτερινές εφόδους, τις συλλήψεις, τους θανάτους παιδιών και νέων ανθρώπων που δολοφονούνται εν ψυχρώ.

Ακόμα και κατά την αποχώρησή μας από το Τελ Αβίβ, υπήρξε προσπάθεια τρομοκράτησης της αποστολής, μια μικρή μόνο γεύση του μηχανισμού τρομοκρατίας και καταστολής που οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν καθημερινά. Μας κράτησαν για ώρες, μας ανέκριναν, έψαξαν εξονυχιστικά τα πράγματά μας, σε μια επίδειξη αυθαιρεσίας που δεν είχε κανέναν λόγο ύπαρξης πέρα από τον ωμό εκφοβισμό.

Αυτό το πλέγμα κατοχής και τρόμου δεν έχει μόνο φυσική διάσταση. Είναι ένας συνεχής ψυχολογικός πόλεμος που στοχεύει να κάμψει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού. Και όμως, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι η μοιρολατρία, αλλά η αντίσταση.

Οι Παλαιστίνιοι εργάτες και οι οικογένειές τους ζουν μέσα στην αδικία, αλλά συνεχίζουν να παλεύουν, να μορφώνουν τα παιδιά τους, να καλλιεργούν τη γη τους, να κρατούν ζωντανή την ελπίδα. Μια μάνα ανέφερε γεμάτη περηφάνια την κόρη της, η οποία πέρασε πρώτη στην Ιατρική Σχολή, διαβάζοντας στα λίγα τετραγωνικά μέτρα του δωματίου όπου ζουν, χωρίς φως, χωρίς καμία υποδομή.

Αυτό το πείσμα για ζωή, αυτή η δύναμη μέσα στην καταστροφή, είναι ίσως η πιο συγκλονιστική απάντηση. Γιατί, όπως μας είπε ένας Παλαιστίνιος αγρότης, «η κατοχή μπορεί να μας στερεί τη γη, αλλά δεν μπορεί να μας στερήσει το δίκιο και την αξιοπρέπειά μας».

- Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ποιο είναι το μήνυμα που μεταφέρει η αντιπροσωπεία στους Ελληνες εργαζόμενους;

- Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θα θέλαμε να μεταφέρουμε στους Ελληνες συναδέλφους μας, στον ελληνικό λαό, ένα μήνυμα βαθιά ανθρώπινο, ταξικό και διεθνιστικό. Ενα μήνυμα που συνοψίζεται σε λίγες λέξεις: Ο Παλαιστινιακός λαός δεν είναι μόνος του. Η αλληλεγγύη των λαών είναι όπλο ισχυρότερο από τις βόμβες του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ και των συμμάχων του.

Αυτό που είδαμε στην Παλαιστίνη δεν είναι μια «μακρινή τραγωδία», αλλά μια ζωντανή υπενθύμιση του τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, καταπίεση και εκμετάλλευση και του πόσο κοινός είναι ο αγώνας των εργατών σε κάθε γωνιά της Γης. Οι Παλαιστίνιοι εργάτες μάς είπαν επανειλημμένα ότι αντλούν δύναμη από τη στάση των Ελλήνων συναδέλφων τους, από τις πορείες, τις απεργίες, τα συνθήματα, τις ανακοινώσεις και τη δράση του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων όπως το μπλοκάρισμα των λιμενεργατών στη μεταφορά πολεμικού υλικού στην πολεμική βιομηχανία του κράτους - δολοφόνου.

Το μήνυμα που μεταφέρουμε, λοιπόν, είναι κάλεσμα να δυναμώσει ακόμα περισσότερο αυτή η αλληλεγγύη. Να μετατραπεί σε πίεση προς την ελληνική κυβέρνηση, που συμμετέχει ενεργά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και στηρίζει το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, για να διακόψει κάθε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική σχέση μαζί του, για να εφαρμόσει άμεσα την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής του 2015 για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Να βρει έκφραση μέσα στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, στους δρόμους, με το σύνθημα: «Κανένας λαός δεν είναι ελεύθερος όσο ο λαός της Παλαιστίνης στενάζει από την κατοχή».

Η εμπειρία αυτής της αποστολής ενίσχυσε τη βεβαιότητά μας ότι ο αγώνας για ζωή και ελευθερία είναι ένας και κοινός για όλους τους λαούς, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση, την προσφυγιά και τον πόλεμο. Και όπως μας είπαν οι Παλαιστίνιοι συνδικαλιστές «όταν ένας εργάτης σηκώνει τη φωνή του στην Ελλάδα, ακούγεται και στην Παλαιστίνη». Αυτό το μήνυμα ακριβώς φέρνουμε πίσω, να μη σωπάσει καμιά φωνή απέναντι στο έγκλημα και τη γενοκτονία, να δυναμώσει η αλληλεγγύη και να υψωθεί πιο δυνατά η σημαία του διεθνισμού.