Copyright 2024 The Associated

Από τις τελευταίες εκλογές στη Γαλλία, και την «ελπιδοφόρα νίκη» του Λαϊκού Μετώπου

Μάλιστα, το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» είχε υποστεί μείωση 2 εκατ. ψήφων από τον πρώτο στον δεύτερο γύρο, καθώς πριμοδότησε το κόμμα του Γάλλου Προέδρου, Εμ. Μακρόν, σε πολλές περιφέρειες, αποσύροντας δικούς του υποψηφίους. Ετσι, το κόμμα του Μακρόν γλίτωσε τελικά τη συντριβή που προδιέγραφε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών³.

Την παραπάνω εικόνα, δύσκολα θα μπορούσε να την αντιληφθεί κάποιος αν βασιζόταν αποκλειστικά στα ρεπορτάζ του «κεντροαριστερού» κυρίως Τύπου στη χώρα μας, που μιλούσαν για «νίκη της δημοκρατίας», «θρίαμβο της αριστεράς», «φραγμό στην ακροδεξιά», ενώ δήλωναν ότι «η Γαλλία διδάσκει» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα. Η ίδια η συγκρότηση του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» παρουσιαζόταν, ήδη πριν τις εκλογές, σαν υπόδειγμα για τις δυνάμεις της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας με το επιχείρημα ότι «αφού στη Γαλλία μπόρεσαν να βάλουν τις διαφορές τους στην άκρη και να τα βρουν μπροστά στον κίνδυνο της ακροδεξιάς, έτσι μπορούν να το κάνουν και στην Ελλάδα για να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη». Αναμενόμενα, η συμμετοχή του Γαλλικού ΚΚ αξιοποιήθηκε ως αφορμή για επιθέσεις στο ΚΚΕ, με το γνωστό επιχείρημα περί «απομονωτισμού».

Ακόμα λιγότερο γνωστό έχει γίνει, μιας και χαλάει πολλά διαφορετικά «αφηγήματα», ότι σήμερα ο Μακρόν κυβερνά με την ανοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας της Λεπέν, κάτι που αποδεικνύει, πρώτον, πόσο αναξιόπιστο είναι το «μέτωπο» φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων απέναντι στην ακροδεξιά, δεύτερον, πόσο κάλπικος είναι ο «αντισυστημισμός» των ίδιων των δυνάμεων της ακροδεξιάς και, τρίτον, ότι ο ρόλος του κόμματος της Λεπέν μετά τις βουλευτικές εκλογές είναι, σε κάθε περίπτωση, αναβαθμισμένος, παρά τους πανηγυρισμούς που αναφέραμε.

Συμπέρασμα: Τα κόμματα που συγκρότησαν το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» με το πρόσχημα της αποτροπής της Λεπέν, τελικά έδωσαν στον Μακρόν το «φιλί της ζωής» που αναζητούσε και τη δυνατότητα να συνεχίσει να κυβερνά, υλοποιώντας την ίδια σκληρή αντεργατική και φιλοπόλεμη πολιτική, που δίκαια είχε προκαλέσει μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια. Και μάλιστα να κυβερνά με την ουσιαστική στήριξη της Λεπέν, αφού πρώτα αυτή εκμεταλλεύτηκε εκλογικά, χρησιμοποιώντας μπόλικη δημαγωγία, το ανοιχτό αντιπολιτευτικό πεδίο που της άφησαν τα κόμματα αυτά! Είναι πραγματικά απορίας άξιο ποιος μπορεί να «ζηλεύει» μια τέτοια πολιτική στάση, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτοχειρία, αν δεν ήταν συνειδητή εκδούλευση στο σύστημα και την πολιτική του σταθερότητα.

Επιστρέφουμε στο σήμερα: Στις 13 Ιουλίου, ο Εμ. Μακρόν ανακοίνωσε μια θηριώδη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών της Γαλλίας για τα επόμενα χρόνια, στο πλαίσιο της γενικότερης πολεμικής προετοιμασίας, της στροφής της ΕΕ στην πολεμική οικονομία και της απόφασης του ΝΑΤΟ για αύξηση των δαπανών κάθε κράτους-μέλους στο 5% του ΑΕΠ.

Την επόμενη ακριβώς μέρα, ο πρωθυπουργός, Φρ. Μπαϊρού, επικαλούμενος το μεγάλο κρατικό έλλειμμα και την απειλή του κρατικού χρέους, ανακοίνωσε ένα εξίσου θηριώδες πακέτο περικοπών σε δαπάνες που σχετίζονται με τις λαϊκές ανάγκες (στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Ασφάλιση κ.λπ.), μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και κατάργηση δύο αργιών τον χρόνο για να δοθεί «ώθηση στην οικονομία» (η μια από αυτές μάλιστα είναι η επέτειος της Αντιφασιστικής Νίκης, μάλλον σε μια προσπάθεια υπενθύμισης του τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε μπει... «φραγμός στην ακροδεξιά»). Εννοείται ότι κανένα από τα κόμματα, τις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες που πανηγύριζαν για το αποτέλεσμα των περσινών εκλογών, δεν μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί τι πήγε «λάθος», για μία ακόμη φορά...

Παρότι οι ανακοινώσεις Μακρόν και Μπαϊρού αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος στην Ελλάδα πέρασε κάπως στα «ψιλά» τις πρώτες, αλλά έδωσε μεγάλη έμφαση στις δεύτερες, τονίζοντας ιδιαίτερα την αναφορά του Μπαϊρού στην ελληνική «κρίση χρέους», την οποία χρησιμοποίησε σαν «μπαμπούλα» απέναντι στον γαλλικό λαό, για να αποδεχθεί τα μέτρα. Το μήνυμα προς τον ελληνικό λαό που υποβόσκει εδώ είναι το εξής: «Κοιτάξτε τι γίνεται στη Γαλλία, θυμηθείτε τι περάσαμε εδώ και πάλι καλά να λέτε...». Λες και δεν είναι οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων, που βρίσκονται και σήμερα σε πλήρη ισχύ - μαζί με τα αντιλαϊκά μέτρα που προστέθηκαν στη συνέχεια - και δημιουργούν τα «ματωμένα» πλεονάσματα για τα οποία πανηγυρίζει κάθε τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ.

Εντυπωσιακή είναι και η ομοιότητα των επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί σήμερα η γαλλική κυβέρνηση για να ενοχοποιήσει τον λαό, με όσα χρησιμοποιούσαν οι κυβερνήσεις και εδώ την περίοδο των μνημονίων. «Εχουμε μάθει να περιμένουμε από το κράτος να πληρώνει για όλα», «δεν γίνεται να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις», «καταναλώνουμε ως κοινωνία υπερβολικά πολλά φάρμακα» (!!!) είναι μερικά από όσα ακούγονται σήμερα στη Γαλλία και σίγουρα κάτι μας θυμίζουν. Προφανώς, δεν έχουν πρόβλημα να δανείζονται για να πληρώνουν για πυραύλους και τεθωρακισμένα... Η αλήθεια είναι ότι και στην Ελλάδα και στη Γαλλία, ο λαός καλείται κάθε φορά να πληρώσει, πότε τα χρέη και τα ελλείμματα που δημιούργησε η πολιτική «επέκτασης» υπέρ του κεφαλαίου, πότε για να συντηρούνται τα πλεονάσματα που δημιουργεί η περιοριστική πολιτική και, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, για την πολεμική προετοιμασία και εμπλοκή.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, τόσο από το «μνημονιακό» όσο και από το πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο, προβαλλόταν κατά κόρον η άποψη ότι τα υπέρογκα ελλείμματα, το μεγάλο κρατικό χρέος κ.λπ. είναι αποκλειστικά «ελληνικές ιδιαιτερότητες», αποδίδοντας εκεί την κρίση και συσχετίζοντάς τα πολλές φορές με τη διαφθορά, την οποία επίσης παρουσίαζαν λίγο - πολύ ως ελληνική «παθογένεια». Ετσι αθώωναν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που έχει στο DNA του όλα τα παραπάνω φαινόμενα, ενώ είναι η φυσιολογική του λειτουργία αυτή που γεννά τις οικονομικές κρίσεις και όχι η οποιαδήποτε «στρέβλωση».

Το ίδιο κάνουν, άλλωστε, και σήμερα, με αφορμή, για παράδειγμα, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο όλοι τους, κυβέρνηση και συστημική αντιπολίτευση, αποσυνδέουν από τη «μήτρα» του, την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ, που έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια τους αγρότες μαζικά στους δρόμους σε Ελλάδα και Γαλλία. Να που τελικά τα ίδια - τηρουμένων των αναλογιών - συμβαίνουν και στους καπιταλιστικούς παραδείσους που ορισμένοι έχουν στο μυαλό τους...

Πολλά από τα μέτρα που ανακοίνωσε η γαλλική κυβέρνηση μοιάζουν πολύ με όσα προωθούνται ταυτόχρονα και στη χώρα μας, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ και σχετίζονται επίσης με την πολεμική προετοιμασία και την ανάγκη του κεφαλαίου να μπουν «τα κεφάλια μέσα» σε τέτοιες συνθήκες. Την ώρα που οι Γάλλοι εργαζόμενοι καλούνται να δουλεύουν περισσότερο και να τους επιστρέφονται λιγότερα, στην Ελλάδα η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να φέρει το νομοσχέδιο για τη 13ωρη εργασία, το πειθαρχικό των δημοσίων υπαλλήλων, μέτρα καταστολής στα πανεπιστήμια κ.ά. Αντίστοιχη συζήτηση έχει ανοίξει για τον εργάσιμο χρόνο εδώ και μήνες και στη Γερμανία, ενώ θυμόμαστε τον καγκελάριο Μερτς να επαινεί δημόσια τον Κ. Μητσοτάκη για τον νόμο που επιτρέπει την 6ήμερη εργασία και να δηλώνει ότι «μπορούμε πραγματικά να διδαχθούμε από την Ελλάδα». Πρόκειται για αποκάλυψη του χαρακτήρα της περιβόητης «κανονικότητας της ΕΕ», την οποία λιβανίζουν με κάθε αφορμή το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας, η Νέα Αριστερά κ.ά., εγκαλώντας την κυβέρνηση της ΝΔ ότι «απομακρύνει τη χώρα από αυτή», ενώ το πρόβλημα είναι ότι κάνει ακριβώς το αντίθετο: Βρίσκεται στην πρωτοπορία της πανευρωπαϊκής αντεργατικής επίθεσης, υλοποιώντας με φανατισμό τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Τελικά, όντως η πείρα της Γαλλίας διδάσκει, όχι όμως αυτά που υποστήριζαν κάποιοι πριν έναν χρόνο. Διδάσκει πως η ελπίδα για τους λαούς δεν βρίσκεται σε κανένα «προοδευτικό» μέτωπο δυνάμεων της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, ούτε φυσικά και σε δυνάμεις που εμφανίζονται ως «αντισυστημικές», ενώ είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του συστήματος. Ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να τρέχει για να «μπαλώσει» τις «ρωγμές» στη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, όταν αυτές εμφανίζονται, αντίθετα πρέπει να επιδιώκει να τις διευρύνει, μέχρι τη συνολική ανατροπή του.

Τόσο η γαλλική, όσο και η ελληνική πείρα υπογραμμίζουν ότι, είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και, ακόμα περισσότερο, σε συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας, δεν υπάρχει κανένα κοινό συμφέρον ανάμεσα στον λαό και τους εκμεταλλευτές του, όσα προπαγανδιστικά κόλπα και αν επιστρατεύουν αυτοί προκειμένου να πείσουν για το αντίθετο και να του φορτώσουν τα βάρη.

Από τα εκατομμύρια των απεργών στη Γαλλία ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του Μακρόν, μέχρι τα εκατομμύρια των απεργών στην Ελλάδα του εγκλήματος των Τεμπών. Από τους λιμενεργάτες της Μασσαλίας, μέχρι τους συναδέλφους τους στον Πειραιά, που μπλοκάρουν τα ίδια πολεμικά φορτία για να μην φτάσουν στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και από εκεί στα κορμιά των Παλαιστινίων, αυτό που φανερώνεται είναι η δύναμη που έχουν στα χέρια τους οι λαοί.

Αξιοποιώντας αυτή τη μεγάλη δύναμη, οι λαοί μπορούν όχι μόνο να υψώσουν εμπόδια στη βάρβαρη πολιτική, αλλά να οργανώσουν και εκείνο το κίνημα που θα την ανατρέψει, που θα συγκρουστεί με το σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου.

Να φέρουν στο προσκήνιο το πραγματικά σύγχρονο, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Σημειώσεις:

1. Συμμαχία σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων με τη συμμετοχή και του «μεταλλαγμένου» Γαλλικού ΚΚ.

2. Αυτό είναι δυνατό λόγω του αντιδραστικού εκλογικού νόμου που ισχύει στη Γαλλία. Η επικράτεια χωρίζεται σε μονοεδρικές περιφέρειες, με αποτέλεσμα οι ψήφοι όλων των κομμάτων, πλην εκείνου που κερδίζει την εκάστοτε έδρα, να μην έχουν καμία επίδραση στην πανεθνική κατανομή των εδρών. Στον δεύτερο γύρο περνούν οι δύο πρώτοι υποψήφιοι και όσοι ακόμα έλαβαν τουλάχιστον το 12,5% των ψήφων στον πρώτο γύρο.

3. Στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024 το κόμμα της Λεπέν είχε έρθει πρώτο με 31,4% και ακολουθούσε το κόμμα του Μακρόν με 14,6%. Αυτό το αποτέλεσμα οδήγησε στη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών από τον Μακρόν.

4. Οι βουλευτές του «Εθνικού Συναγερμού» δεν έχουν στηρίξει καμία από τις 8 προτάσεις δυσπιστίας που έχουν κατατεθεί κατά της κυβέρνησης Μπαρνιέ, από τον Δεκέμβριο που τη διόρισε ο Μακρόν μέχρι σήμερα.