Μέσα σε έναν μήνα είναι 11 οι εργαζόμενοι που έχουν πέσει νεκροί στο μεροκάματο. Δηλαδή κάθε τρεις μέρες ένας εργάτης δεν γυρίζει σπίτι του - ξεκινάει για δουλειά και καταλήγει στον τάφο. Ειδικά αυτήν την περίοδο τα εξοντωτικά ωράρια και οι ελλείψεις σε μέσα προστασίας, στο όνομα του «κόστους», συναντιούνται με τον καύσωνα και τη θερμική καταπόνηση, που τσακίζουν κορμιά. Οσο η κυβέρνηση παίζει τον «παπά», αφού η «παύση εργασιών» που ανακοινώνει κάθε απόγευμα είναι στη διακριτική ευχέρεια της εργοδοσίας, οι εργαζόμενοι παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα. Μάλιστα, ο μέσος όρος ηλικίας των νεκρών αυτόν τον μήνα είναι τα 59 χρόνια, με τους 7 από τους 11 σκοτωμένους να είναι άνω των 60 ετών. Κι όμως, σε τέτοιες ηλικίες οι εργαζόμενοι που χάθηκαν ήταν ανεβασμένοι σε σκαλωσιές και απορριμματοφόρα, μέσα στο λιοπύρι, κουβαλούσαν τόνους από μπαγκάζια στα αεροδρόμια και έλιωναν στις κουζίνες των ξενοδοχείων του «τουριστικού θαύματος». Με αυτόν τον εφιάλτη έχει να αναμετρηθεί καθημερινά η εργατική τάξη, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει το 13ωρο και σε έναν εργοδότη και να απογειώσει τη δουλειά - λάστιχο κατά παραγγελία της εργοδοσίας. Πιο φτηνοί εργάτες - περισσότερη «ευελιξία» - λιγότερα μέτρα προστασίας: Αυτό είναι το τρίπτυχο της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας, που φέρνει το θανατικό δίχως τέλος στους χώρους δουλειάς.