«Ποια τάχα φιλολαϊκή, δήθεν προοδευτική δύναμη θα ήταν ικανή να αντιταχθεί σε ένα κόμμα που αποδεικνύει έμπρακτα πως η συλλογική ανάπτυξη συνυπάρχει με την ατομική προκοπή και η κοινωνική αλληλεγγύη συνυπάρχει με τη δημοσιονομική πρόοδο, αυξάνοντας εισοδήματα, μειώνοντας φόρους, φέρνοντας νέες δουλειές, προστατεύοντας αποτελεσματικά και ουσιαστικά τον εργαζόμενο (...) Ετσι αντιλαμβάνομαι ένα κράτος το οποίο φροντίζει τους πραγματικά πιο αδύναμους συμπολίτες μας. Με άλλα λόγια, είναι η ίδια η ζωή που απαντά τελικά σε όσους μεμψιμοιρούν».

Αυτά έλεγε χτες ο Κυρ. Μητσοτάκης από τη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του Κόμματός του, υπερασπιζόμενος το κυβερνητικό έργο της εξαετίας που πέρασε. Θα ήταν εύκολο να του απαντήσει κανείς ότι «ζει σε άλλον πλανήτη» και ότι για να αντιπαρατεθεί με τη σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα της βολικής αντιπολίτευσης, παρουσιάζει «μαγική εικόνα» για το πώς ζουν οι εργαζόμενοι και άλλοι βιοπαλαιστές στη χώρα μας. Για τη δουλειά - λάστιχο, τη φοροαφαίμαξη με τα πρωτογενή πλεονάσματα, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της στέγης, την περιστολή λαϊκών ελευθεριών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, την καθήλωση των μισθών, που σε συνθήκες άκρατου πληθωρισμού σημαίνει παραπέρα μείωση του λαϊκού εισοδήματος.

Κάνει όμως κάτι πιο προκλητικό ο πρωθυπουργός: Πλασάρει την εικόνα μιας κυβέρνησης κι ενός κράτους που μπορεί να εμπιστεύεται ο λαός, επειδή συμβιβάζει τάχα τα ασυμβίβαστα! Οπως τη «δημοσιονομική πρόοδο» από τη μια με την «ατομική προκοπή» από την άλλη. Δηλαδή, τα περίπου 12 δισ. κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο, με τους μισθούς που τελειώνουν στις 15 κάθε μήνα και είναι μικρότεροι από αυτούς που έπαιρναν οι εργαζόμενοι πριν τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση. Σ' αυτό το κράτος, σύμφωνα με τον Κυρ. Μητσοτάκη, ο λαός θα πρέπει να λέει κι «ευχαριστώ» για τα ψίχουλα που πέφτουν στο πιάτο του, όσο το κεφάλαιο καταβροχθίζει το καρβέλι της κρατικής ενίσχυσης με επιδοτήσεις, προνόμια και κάθε είδους απαλλαγές.

Το κράτος δεν είναι ολωνών, των φτωχών και των πλουσίων, των καπιταλιστών και των εργαζομένων. Και το μόνο «συλλογικό» που έχει η καπιταλιστική ανάπτυξη, είναι ότι εκατομμύρια εργαζόμενοι παράγουν «συλλογικά» τον πλούτο που οικειοποιούνται στη συνέχεια μια χούφτα αρπακτικά, μέτοχοι και ιδιοκτήτες των επιχειρηματικών ομίλων, με στήριγμα το κράτος τους. Οσοι πάλι μένουν πιο πίσω, δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Το ίδιο κράτος φροντίζει να μένει το ρουθούνι λίγο έξω από το νερό, όσο περισσότερο βουλιάζουν στον βούρκο της μεγαλύτερης φτώχειας.

Το κράτος αυτό φροντίζει επίσης ώστε η χώρα «να μένει μακριά» από την «κινούμενη άμμο» και «να παραμένει πυλώνας σταθερότητας στην ταραγμένη θάλασσα που πολιορκεί όλο τον πλανήτη και σίγουρα τη δική μας περιοχή». Το κάνει αυτό η κυβέρνηση εξασφαλίζοντας «πολιτική σταθερότητα» και «κοινωνική συνοχή» στο εσωτερικό, αλλά και «ισχυρές συμμαχίες πέρα από τα σύνορά μας». Δεν περνάει καθόλου απαρατήρητη η αγωνία της κυβέρνησης και συνολικά του πολιτικού συστήματος για την «πολιτική σταθερότητα» και την «κοινωνική συνοχή». Την απόσπαση δηλαδή συναίνεσης ή ανοχής στην αντιλαϊκή πολιτική από ευρύτερα λαϊκά στρώματα, σε συνθήκες γενικευμένης αστάθειας που προκαλεί η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και οι πόλεμοι.

Αυτός είναι άλλωστε και ο πυρήνας των διεργασιών που κλιμακώνονται σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος, ειδικά στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να εξασφαλίζουν την ενσωμάτωση και εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας με την κυβερνητική εναλλαγή. Κατά τα άλλα, γελάνε και οι πέτρες για το πόσο ...μακριά παραμένει η χώρα μας από την «κινούμενη άμμο». Τα κύματα της «ταραγμένης θάλασσας» που «πολιορκεί όλο τον πλανήτη», ειδικά τη γειτονιά μας από Βορρά και Ανατολή, απειλούν ολοένα και περισσότερο τον λαό, εξαιτίας της εμπλοκής της χώρας μέχρι τα μπούνια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στο πλευρό των ΑμερικανοΝΑΤΟικών συμμάχων της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της. Οτιδήποτε άλλο είναι προπαγάνδα ή επιστημονική φαντασία...

Κι αφού έλυσε τις διαφορές του με το στρατόπεδο των «προοδευτικών» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί), αξιοποιώντας την αδυναμία τους να αντιπολιτευθούν την πολιτική που εφάρμοσαν οι ίδιοι ως κυβέρνηση, ενώ τώρα στηρίζουν τις στρατηγικές κατευθύνσεις της, ο πρωθυπουργός υπερασπίστηκε στην ομιλία του την πολιτική της ΝΔ απέναντι και στην κριτική των διάφορων εθνικιστικών δυνάμεων, με επίκεντρο τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Είπε μεταξύ άλλων: «Ποια εθνικιστική κορόνα μπορεί άραγε να αμφισβητήσει μία κυβέρνηση που εξοπλίζει τόσο σταθερά και μεθοδικά τις Ενοπλες Δυνάμεις (...) έχει αποδείξει ότι ξέρει και μπορεί να υπερασπίζεται τα δίκαια της πατρίδας (...) επιδιώκοντας βεβαίως τα ήρεμα νερά που θα της επιτρέπουν να προοδεύει σε συνθήκες ειρήνης, αλλά και φροντίζοντας να κρατά τα ίδια νερά πάντοτε ελεύθερα και πάντοτε γαλάζια».

Ανοιχτές πόρτες χτυπάει ο Μητσοτάκης. Γιατί η στρατηγική που περιγράφει στην εξωτερική τους πολιτική, είναι το ίδιο αφομοιωμένη κι από όλα τα άλλα κόμματα, που δεν αμφισβητούν τις ΝΑΤΟικές γραμμές, αλλά παζαρεύουν περισσότερα ανταλλάγματα για την αστική τάξη, μπροστά στους δεδομένους επώδυνους συμβιβασμούς. Αλλωστε, όλοι τους μιλάνε για διευθετήσεις κάτω από την ομπρέλα των «συμμάχων», ανεξάρτητα αν σ' αυτές θα οδηγηθεί η χώρα με πλεύση σε ήρεμα (ΝΑΤΟικά) νερά, ή ύστερα από κάποια φουρτούνα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Από εκείνες που οδήγησαν και στο παρελθόν σε τετελεσμένα και συμβιβασμούς ευθυγραμμισμένους με τον ΝΑΤΟικό «οδικό χάρτη» για την περιοχή.