Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Βρισκόμαστε απόψε εδώ, στην Αρτα, για να τιμήσουμε έναν σταυραετό του απελευθερωτικού επαναστατικού ένοπλου αγώνα, τον Αρη Βελουχιώτη.

Τέτοιες μέρες, πριν 80 χρόνια, στις 16 Ιούνη του '45, στο φαράγγι του Φάγγου στη Μεσούντα της Αρτας, ο Αρης Βελουχιώτης, περικυκλωμένος από δυνάμεις του αστικού στρατού, βάδισε προς την αθανασία.

Ισως για λίγο οι διώκτες του να πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να ξεμπερδέψουν με τη μεγάλη παρακαταθήκη του Αρη, καθώς δίκαια ο ίδιος και τα κατορθώματά του έγιναν θρύλος, τραγούδι. Ισως να πίστεψαν ότι δεν θα βρίσκονταν άλλοι για να συνεχίσουν τον δίκαιο αγώνα στον οποίο ο Αρης κατέθεσε την ίδια του τη ζωή. Δεν τα λογάριασαν όμως καλά.

80 χρόνια μετά, η παρακαταθήκη αυτή παραμένει ζωντανή κι αυτός ο ανεκπλήρωτος αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη. Μέχρι την απαλλαγή της εργατικής τάξης, του ελληνικού λαού από κάθε μορφής καταπίεση και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Η σημερινή μας εκδήλωση δεν είναι φυσικά η πρώτη με την οποία το Κόμμα τιμά τον Αρη και εδώ, στην Αρτα, στην Ηπειρο, σε έναν τόπο που σε κάθε γωνιά του υπάρχει το ιστορικό του αποτύπωμα, μνημονεύεται η δράση του. Ομως τώρα, με το στήσιμο της προτομής εδώ, στο κέντρο της Αρτας, ένα ιστορικό χρέος ξεπληρώνεται.

Χρέος στον κομμουνιστή, στον λαϊκό ηγέτη, στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, που με πάθος και τόλμη έδωσε όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας από τον χιτλερο-φασιστικό ζυγό.

Γι' αυτό και είναι χιλιάδες οι Αρτινοί που στο άκουσμα της είδησης για τα σημερινά αποκαλυπτήρια απάντησαν αυθόρμητα και πηγαία: «Επρεπε να γίνει»! Κι έχουν απόλυτο δίκιο.

Ο Αρης, αυτός ο θρύλος που η δράση του συνδέεται με σημαντικές στιγμές της ένοπλης πάλης για την αποτίναξη του ναζιστικού ζυγού, αναδείχθηκε μέσα από τα σπλάχνα του ΚΚΕ.

Και είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψει κανείς σε μια ομιλία αυτή την πολυτάραχη, συγκλονιστική ζωή του Θανάση Κλάρα, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Αρη Βελουχιώτη.

Γεννήθηκε το 1905 στη Λαμία. Μετά τις σπουδές του διορίζεται γεωπόνος στη Γεωργική Υπηρεσία, συγκρούεται με τους προϊσταμένους του και παραιτείται.

Τότε κατεβαίνει στην Αθήνα, όπου έρχεται σε επαφή με κομμουνιστές. Γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ και στη συνέχεια του ΚΚΕ. Το 1926 κατατάσσεται στον στρατό και τον επόμενο χρόνο στέλνεται στο κολαστήριο του Πειθαρχικού Ουλαμού Καλπακίου.

Το 1927 κατεβαίνει ξανά στην Αθήνα. Αναλαμβάνει καθοδηγητικές χρεώσεις και διάφορες κομματικές δουλειές και στη συνέχεια συντάκτης του «Ριζοσπάστη».

Μετά από διαδοχικές συλλήψεις και αποδράσεις, το 1937, κατά τη δικτατορία του Μεταξά, συλλαμβάνεται στη Δράμα και μεταφέρεται στις φυλακές της Αίγινας. Το 1939 μεταφέρεται στις φυλακές Κέρκυρας, όπου, θεωρώντας ότι εκπληρώνει κομματική εντολή που αποσκοπούσε στο να συνδράμει στην ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, υπογράφει τη γνωστή δήλωση μετανοίας.

Στην πραγματικότητα η εντολή προερχόταν όχι από τον Ζαχαριάδη, αλλά από τον πράκτορα της ασφάλειας, πρώην μέλος του ΠΓ, Τυρίμο της χαφιέδικης «Προσωρινής Διοίκησης», που είχε συγκροτηθεί από τον Μανιαδάκη της δικτατορίας Μεταξά για να προκαλέσει σύγχυση στο Κόμμα. Για τη δήλωση διαγράφεται, ενώ μετά την αποφυλάκισή του σωστά διατηρεί αποστάσεις από την χαφιέδικη «Προσωρινή Διοίκηση».

Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στρατεύεται και πολεμάει στο Μακεδονικό Μέτωπο έως και τη συνθηκολόγηση. Τότε επιστρέφει στην Αθήνα και αποκτά επαφή με την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, που ανασυγκροτήθηκε τον Ιούλη του 1941, έπειτα από αποδράσεις κομμουνιστών από τις φυλακές.

Το φθινόπωρο του 1941, αφού αποκαταστάθηκε ως μέλος του Κόμματος, στέλνεται στη Ρούμελη και ειδικότερα στη Φθιώτιδα, για να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση και το έδαφος ανάπτυξης του ένοπλου αγώνα.

Στις 2 του Μάη του 1943, ο Αρης τοποθετείται καπετάνιος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ με στρατιωτικό αρχηγό τον δοξασμένο στρατηγό Σαράφη και αντιπρόσωπο του ΕΑΜ τον Αντρέα Τζήμα (Σαμαρινιώτη).

Οι ικανότητές του φάνηκαν ιδιαίτερα από το ξεκίνημα του αντάρτικου, στον τρόπο που αντιμετώπισε τις πρώτες δυσκολίες. Ηταν ιδιοφυής. Γνώριζε την επιστήμη και την τέχνη διεξαγωγής του πολέμου. Είχε σκέψη στρατηγική και σπάνια τακτική αντίληψη στο πεδίο της μάχης, που αιφνιδίαζε τους αντιπάλους του και τους έφερνε σε αδιέξοδο. Συνδύαζε σωστά την προσωπική, την άφθαστη παλικαριά του με την εφευρετικότητα. Επαναστάτης ο ίδιος, αναδείχτηκε σε στρατηλάτη του λαϊκού στρατού.

Αυτά τα χαρίσματα του Αρη είναι ξακουστά και εδώ στην Ηπειρο, όπου η δράση του συνδέεται με την ταξική σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα, που είχε τον κύριο όγκο των δυνάμεών του εδώ στην περιοχή.

Από τον Οκτώβρη του 1943 γενικεύτηκαν οι πολεμικές συγκρούσεις, μετά την επέκταση των επιθέσεων του ΕΔΕΣ κατά των Συνταγμάτων του ΕΛΑΣ που υπάγονταν στην Ηπειρο. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο Αρης στάλθηκε στην Ηπειρο, όπου στις 16 Οκτώβρη 1943 οργάνωσε συνδυασμένο χτύπημα. Τελικά ο ΕΛΑΣ απώθησε τον ΕΔΕΣ.

Ο Αρης όμως ξαναβρέθηκε στην Ηπειρο κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, όπου μαζί με τον Σαράφη είχαν κληθεί να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ που ήταν συγκεντρωμένες στην περιοχή. Μετά από πολύνεκρες μάχες ο ΕΔΕΣ εκδιώχθηκε από την Αρτα στις 21 Δεκεμβρίου και στις 23 του ίδιου μήνα ο Αρης και ο Σαράφης μπήκαν στα Γιάννενα. Τα τμήματα του ΕΔΕΣ σχεδόν διαλύθηκαν.

Είναι γνωστό πως ο Αρης Βελουχιώτης αμέσως μετά την Απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά αντιτάχθηκε στη Συμφωνία της Βάρκιζας, χαρακτηρίζοντάς την λαθεμένη, ενώ είχε έγκαιρα επισημάνει τον ρόλο των Αγγλων.

Είναι χαρακτηριστικό να θυμίσουμε το πώς κατέληγε στην ομιλία του στη Λαμία, τη μέρα της απελευθέρωσης από τον γερμανικό φασισμό το 1944, όταν ακόμα δεν είχε συνειδητοποιηθεί από πολλούς τι θα ακολουθούσε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στον λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε (...) Μα εμείς υποσχεθήκαμε στον λαό και κάτι άλλο: Οτι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι' αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος (...) Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό (...)».

Αν και η αντίληψη του Αρη δεν ήταν απαλλαγμένη από τις αντιφάσεις της συνολικής στρατηγικής του ΚΚΕ, είχε δίκιο που επέκρινε τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, υποστηρίζοντας την οργάνωση - συνέχιση του ένοπλου αγώνα.

Στο διάστημα από τον Φλεβάρη μέχρι τον Απρίλη του 1945 αναλαμβάνει με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση τότε της ηγεσίας του Κόμματος.

Ο Αρης ξαναφτάνει στην Ηπειρο το 1945, με στόχο να πάρει το απαραίτητο κομματικό πιστοποιητικό για να φύγει προς το εξωτερικό και να παρουσιάσει, όπως άλλωστε είχε ζητήσει από την ηγεσία του Κόμματος, τις απόψεις του στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα σχετικά με την ανάγκη συνέχισης του ένοπλου αγώνα, μετά την ωμή επέμβαση των Αγγλων.

Σε τηλεγράφημά του στις 5 Απρίλη προς το ΠΓ αναφέρει ότι «επειδή δεν έλαβε το κατάλληλο πιστοποιητικό, θα περιμένει άλλες 10 μέρες στην Ηπειρο και μετά θα δράσει ελεύθερα με βάση τις απόψεις του», όπως και πράττει.

Ομως, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε εκείνες τις μέρες, αποφασίζει τη διαγραφή του.

Στις 25 Απρίλη το τμήμα του δέχεται επίθεση από κυβερνητική και αγγλική στρατιωτική δύναμη. Στη συνέχεια ο ίδιος με μία ομάδα περνούν στην Αλβανία, όπου μετέφεραν τους τραυματίες. Ο Αρης δεν δέχτηκε να μείνει και να φιλοξενηθεί στην Αλβανία κι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής.

Στις 5 Ιουνίου, από τη Μεσοχώρα Τρικάλων, ο Αρης στέλνει γράμμα στον Νίκο Ζαχαριάδη, που είχε επιστρέψει πλέον στην Ελλάδα από το Νταχάου όπου ήταν κρατούμενος των Γερμανών, ζητώντας συνάντηση μαζί του και υποσχόμενος ότι θα σταματήσει κάθε περαιτέρω ενέργεια, χωρίς όμως να λάβει απάντηση.

Ο στρατός είχε πιάσει ήδη τα περάσματα για τα Τρίκαλα και ο Αρης άλλαξε το δρομολόγιό του. Ξεκίνησαν περιπλανήσεις και μάχες με σκοπό να περάσει στη Ρούμελη. Οι ενέδρες και τα χτυπήματα της εθνοφυλακής απέκοπταν συνεχώς τις δυνάμεις, με αποτέλεσμα ο Αρης να μείνει τελικά με 4 μόνο αντάρτες.

Το βράδυ της 15ης Ιουνίου η εθνοφυλακή τους χτύπησε στη Μεσούντα. Ακριβώς κάτω από το ύψωμα Μούλκες, δίπλα στη ρεματιά, ενώ ήδη ήταν χτυπημένος και καταπονημένος, επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του παρά να παραδοθεί. Τον ακολούθησε ο Τζαβέλας που ήταν δίπλα του, με μια χειροβομβίδα.

Η άποψη του Αρη για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όπως και για τον ρόλο των Βρετανών και την ανάγκη συνέχισης του ένοπλου αγώνα, δεν άργησε να επιβεβαιωθεί από την ίδια τη ζωή. Η συνέχιση του ένοπλου αγώνα που υποστήριζε ο Αρης, ήταν μια αναγκαιότητα που πήγαζε από την όξυνση της ταξικής πάλης και τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκαν το 1944. Τελικά, αυτή η ίδια αναγκαιότητα οδήγησε στη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1946.

Φυσικά, οι προοπτικές νίκης του νέου ένοπλου αγώνα θα ήταν πολύ καλύτερες αν δεν είχαν υπογραφεί οι απαράδεκτες Συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, αλλά κυρίως αν είχαν αποφευχθεί, στον βαθμό που διορθωνόταν έγκαιρα η στρατηγική του ΚΚΕ. Ζήτημα το οποίο δεν είχε συνειδητοποιήσει στο σύνολό του ούτε ο ίδιος ο Αρης.

Το Κόμμα μας έχει εκτιμήσει συλλογικά με Απόφασή του ότι θα ήταν πολύ περισσότερο σημαντική η συμβολή του Αρη, εάν ο ίδιος, πειθαρχώντας και ταυτόχρονα παλεύοντας μέσα από τις γραμμές του Κόμματος για να γίνει κυρίαρχη η άποψή του, έθετε τις οργανωτικές στρατιωτικές ικανότητές του και τη μεγάλη πείρα του στη διάθεση του Κόμματος.

Η ατομική επιλογή απειθαρχίας, ως μέσου πίεσης στο Κόμμα για να αλλάξει τη θέση του, ποτέ στην Ιστορία δεν είχε αποτελεσματικότητα, ούτε μπορούσε να έχει.

Οπωσδήποτε, ταυτόχρονα, τα βαθύτερα διδάγματα αφορούν τις συλλογικές ευθύνες των ανώτερων καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος, δηλαδή της ΚΕ και του ΠΓ. Η έλλειψη συλλογικής λειτουργίας τους σε κρίσιμες περιόδους της ταξικής πάλης εκμηδενίζει την ουσιαστική λειτουργία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Αλλωστε, η ίδια η απόφαση για την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας δεν ήταν αποτέλεσμα μιας τέτοιας λειτουργίας.

Με βάση τα παραπάνω, αρχικά, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Ιούλιο του 2011 αποφάσισε την επίσημη πολιτική αποκατάστασή του και στη συνέχεια, τον Ιούνη του 2018, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον αποκατέστησε και κομματικά, αποδίδοντάς του τον τιμημένο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ, συνεκτιμώντας και τα νέα στοιχεία που είχε φέρει στο φως η ιστορική έρευνα και τα οποία έδειχναν ότι η διαρρηγμένη τότε συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Αρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά τροφοδοτούσε, εξ αντικειμένου, φυγόκεντρες κινήσεις που βεβαίως είχαν πολιτική βάση.

Γι' αυτό εκτιμήσαμε ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση και αποφασίσαμε την ολόπλευρη και πλήρη αποκατάστασή του.

Η κομματική δράση και η θυσία του Αρη Βελουχιώτη προσφέρουν πολύτιμα διδάγματα, διαχρονικής σημασίας. Ο ηρωισμός, οι στρατιωτικές και άλλες ικανότητες ενός λαϊκού ηγέτη μπορούν να υπηρετήσουν σταθερά και αποτελεσματικά τη συγκρότηση επαναστατικής στρατιάς για την κατάκτηση της εξουσίας μόνο όταν ευδοκιμούν στο έδαφος ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά του σε όλες τις συνθήκες. Ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που εξασφαλίζει έμπρακτα τη λειτουργία του στη βάση των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, της δημιουργικής ανάπτυξης της κοσμοθεωρίας του, της πολιτικής του στρατηγικής και του προλεταριακού διεθνισμού. Δηλαδή, την επαναστατική στρατηγική και την εφαρμογή της σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου και εξόδου απ' αυτόν σε όφελος των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Μια λανθασμένη απόφαση μπορεί αποτελεσματικά να διορθωθεί μόνο μέσα από τη συλλογική λειτουργία της κομματικής ζωής, με την κριτική και την αυτοκριτική συζήτηση και έκθεση των απόψεων.

Κόντρα σε αυτά τα πολύτιμα διδάγματα, δεκαετίες τώρα συνεχίζεται η προσπάθεια από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που ξορκίζουν την ανάγκη πάλης με όλα τα μέσα για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, να καπηλευτούν την προσφορά του Αρη Βελουχιώτη και το τραγικό τέλος του ή να μηδενίσουν τη δράση του, προβάλλοντας τις επιμέρους αδυναμίες του. Σε κάθε περίπτωση, στρέφουν τη ζωή και την πορεία του ενάντια στο ΚΚΕ. Αποσιωπούν ότι ο Αρης Βελουχιώτης έμεινε πιστός στην ιδεολογία και στα ιδανικά του ΚΚΕ έως την τελευταία του πνοή.

Ο δρόμος της οργανωμένης πάλης μέσα από το ΚΚΕ ήταν αυτός που δημιούργησε τον Αρη Βελουχιώτη, όπως και όλους τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Ο Αρης έγινε θρύλος υλοποιώντας την πολιτική του ΚΚΕ, ως πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ. Εγινε θρύλος ως κομμουνιστής αντάρτης. Ποτέ δεν στράφηκε κατά του ΚΚΕ. Και όταν ακόμα σωστά διαφώνησε για τη Βάρκιζα, και τότε δεν έγινε πολέμιος του ΚΚΕ.

Το παράδειγμα του Αρη είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ, γιατί μας καλεί να μην υποτασσόμαστε στον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων. Διδάσκει ότι πραγματική διέξοδος από τον πόλεμο των καπιταλιστών μπορεί να δοθεί μονάχα αν αυτόν τον τελειώσουν οι λαοί με την πάλη τους, με όλα τα μέσα, με τους ίδιους να κάνουν κουμάντο στον τόπο τους. Φωτίζει τη δύναμη, αλλά και την ευθύνη του Κόμματος να ηγηθεί και να εμπνεύσει στην πάλη για την ανατροπή.

Αυτά τα συμπεράσματα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία σήμερα, σε μια εποχή που οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών οδηγούν σε «τεκτονικές» ανακατατάξεις διεθνώς. Σε μια περίοδο όπου «βεβαιότητες» δεκαετιών καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.

Σήμερα, λοιπόν, τα αστικά επιτελεία επιδιώκουν πάλι να καλλιεργήσουν τη μοιρολατρία. Επιδιώκουν να αποσπάσουν την υποταγή της εργατικής τάξης, του λαού, στους ταξικούς στόχους τους, τους οποίους ως συνήθως παρουσιάζουν ψευδεπίγραφα ως «εθνικούς».

Με τα κηρύγματά τους για «σύνεση» και «αυτοσυγκράτηση» στους σημερινούς «ταραγμένους καιρούς», θέλουν να βάλουν στον πάγο τις θετικές διεργασίες που καταγράφονται στην εργατική - λαϊκή συνείδηση και δράση.

Γιατί νιώθουν πως το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής μπορεί να δυναμώσει κι άλλο και τελικά να τους πάρει και να τους σηκώσει, και αυτούς και τα κόμματά τους, και κυρίως το βάρβαρο σύστημά τους.

Γιατί ο λαός μας έχει πλέον στα χέρια του το μεγάλο όπλο της ίδιας του της πείρας. Βλέπει με τα μάτια του πόσο ψεύτικα ήταν τα λόγια για τα δήθεν «απάνεμα λιμάνια» και τις «εγγυήσεις» που θα του προσέφεραν οι «ισχυρές συμμαχίες», το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ.

Με αυτά τα παραμύθια, η κυβέρνηση της ΝΔ, πατώντας στο χαλί που της έστρωσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έσπειρε πολεμικές βάσεις από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, βάζοντας όλη τη χώρα και τον λαό στο στόχαστρο.

Το ίδιο ισχύει και στην Ηπειρο, όπου η ΝΑΤΟική βάση στο Ακτιο της Πρέβεζας φιλοξενεί τα ιπτάμενα κατασκοπευτικά ραντάρ του ΝΑΤΟ, τα οποία παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για τη ΝΑΤΟική πολεμική μηχανή, συμβάλλοντας στη στήριξη του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Οι εξελίξεις είναι κρίσιμες! Τώρα πρέπει να σημάνει συναγερμός παντού!

Το κράτος - δολοφόνος Ισραήλ με τη σχεδιασμένη επίθεση στο Ιράν ρίχνει λάδι στη φωτιά του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Ισραήλ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ απειλούν με όλεθρο τους λαούς της περιοχής, για να επιβάλουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους παντού.

Η κυβέρνηση της ΝΔ όπως και τα άλλα κόμματα έχουν μεγάλες ευθύνες, γιατί καλύπτουν τον εγκληματικό ρόλο του κράτους του Ισραήλ. Στο όνομα του «δικαιώματος στην αυτοάμυνα», όλοι τους διαχρονικά στηρίζουν τη στρατιωτική συνεργασία της χώρας μας με ένα κράτος - τρομοκράτη.

Οι προειδοποιήσεις του Ιράν, ότι ως αντίποινα θα πλήξουν αμερικανικές βάσεις, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση της ΝΔ μετατρέπει τη χώρα μας σε στόχο! Οι ευθύνες της είναι εγκληματικές!

Τώρα χρειάζεται ο λαός μας να δυναμώσει την πάλη του. Να απαιτήσει την άμεση διακοπή των στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών σχέσεων της ελληνικής κυβέρνησης με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, και να εκφράσει ακόμα πιο μαζικά την αλληλεγγύη του στον παλαιστινιακό λαό, στους λαούς του Ιράν, του Λιβάνου, της Συρίας, της Υεμένης, σε όλους τους λαούς της περιοχής που βρίσκονται στο στόχαστρο του Ισραήλ.

Η περιοχή της Ηπείρου εμπλέκεται ακόμα πιο πολύ στο κουβάρι των ανταγωνισμών, στους εμπορικούς πολέμους, στη στήριξη του Ισραήλ, με τα σχέδια για την κατασκευή του αγωγού «EastMed», που προτείνεται να καταλήγει στην Ηγουμενίτσα, και με τα σχέδια για την «Εγνατία των Λιμανιών»!

Τα αποτελέσματα της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους τα βιώνει ήδη ο λαός της περιοχής. Οι αγρότες και κτηνοτρόφοι έχουν ήδη πληρώσει ακριβά τις κυρώσεις στη Ρωσία, στην οποία εξάγονταν προϊόντα τους. Εχουν πληρώσει τη μεγάλη αύξηση του κόστους της Ενέργειας, των ζωοτροφών και των λιπασμάτων, εξαιτίας των ενεργειακών και εμπορικών πολέμων.

Κάθε καλοκαίρι οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό και τον Επισιτισμό στην Κέρκυρα, στη Λευκάδα, σε όλη την περιοχή, νιώθουν - όπως όλοι - την ανασφάλεια για το πού θα σκάσει η επόμενη πολεμική εστία, για το αν θα μπορούν και στο μέλλον να εξασφαλίζουν ένα μεροκάματο. Δεν έχουν ζήσει και λίγα, μια με την κρίση, μετά με την πανδημία.

Τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας, τα σχολεία, το Πανεπιστήμιο, οι Πυροσβεστικές Υπηρεσίες της περιοχής στενάζουν κάτω από την υποχρηματοδότηση για να εξασφαλίζονται τα δισεκατομμύρια των πολεμικών εξοπλισμών, που καμία σχέση δεν έχουν με την αμυντική θωράκιση της χώρας, όπως προβάλλουν ο Μητσοτάκης και ο Δένδιας.

Τα λεφτά τα δίνουν για να στέλνονται φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα, πύραυλοι «Patriot» στη Σαουδική Αραβία και ίσως αύριο - ή και από σήμερα - στην Ουκρανία, F-16 στη Ρουμανία, απέναντι στη Ρωσία. Και, φυσικά, για να κάνει ταξίδια η πολυδιαφημισμένη και χρυσοπληρωμένη «Belharra»! Πού άραγε; Στο Αιγαίο ή σε κανέναν ...Ειρηνικό, με το βλέμμα και το κανόνι στραμμένο στην Κίνα;

Την ίδια στιγμή ο λαός ακούει πάλι σήμερα ότι οι θυσίες των προηγούμενων χρόνων, πότε στο όνομα του «ξεπεράσματος της κρίσης», μετά της «σταθεροποίησης της ανάπτυξης» και της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», τελικά δεν έφτασαν. Γι' αυτό και καλείται να πληρώσει ξανά για τη στροφή στην πολεμική οικονομία. Πιο σωστά, να χρυσοπληρώσει, αν πάρει κανείς υπόψη τις νέες αποφάσεις του ΝΑΤΟ για αύξηση των πολεμικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ.

Αυτή η στροφή, όμως, σημαίνει να μετατραπεί το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, οι ερευνητές και η έρευνα που διεξάγεται εκεί, σε στήριγμα των πολεμικών σχεδίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Σημαίνει, για παράδειγμα, ότι η Μεταλλουργική Ηπείρου θα αλλάξει την παραγωγή της και αντί για δισκία για κέρματα θα κατασκευάζει όπλα, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα.

Σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες τροφίμων της Ηπείρου, που εξουθενώνονται από την εντατικοποίηση, θα παράγουν τρόφιμα που θα εξάγονται σε στρατιωτικές μονάδες, θα γίνεται συσσίτιο για τους μακελάρηδες που οδηγούν άλλους λαούς στη λιμοκτονία.

Σημαίνει ότι εταιρείες πληροφορικής και νέων τεχνολογιών, στις οποίες δουλεύουν χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι, θα συνδεθούν με την πολεμική βιομηχανία.

Αντί δηλαδή οι νέες τεχνολογίες να αξιοποιούνται για να λύνουν κοινωνικά προβλήματα, θα χρησιμοποιούνται για να σκοτώνονται άνθρωποι και να καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις σε πολεμικές αναμετρήσεις.

Ολα τα παραπάνω ο λαός και η νεολαία της περιοχής, όλης της χώρας, όχι απλά πρέπει να τα απορρίψουν, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να τα αντιπαλέψουν αποφασιστικά.

Σήμερα χρειάζονται αγώνες, χρειάζονται πολιτικές επιλογές που θα στέκονται στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», θα σηκώνουν ψηλά τη σημαία της αλληλεγγύης, δεν θα δίνουν το «πράσινο φως» για να ματώνει ο λαός αλλά και να γίνεται «θύτης» άλλων λαών.

Χρειάζεται σύγκρουση στην πράξη με τη γραμμή που λέει «τώρα τα κεφάλια μέσα», και συνοδεύεται πάντα με ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής.

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ...ξενοδόχο, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, που μπορεί να χτίσει ασπίδα προστασίας σε όποιον αντιστέκεται στα βρώμικα σχέδιά τους.

Από αυτήν την άποψη, είναι φωτεινά τα παραδείγματα στρατιωτικών και φαντάρων που εναντιώνονται στη συμμετοχή των μονάδων τους σε στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό, σε ΝΑΤΟικές πρόβες πολέμου, συνολικά στην εμπλοκή της χώρας στους πολέμους των ιμπεριαλιστών. Μας κάνουν περήφανους, στεκόμαστε στο πλευρό τους!

Απάντηση στη συνολική επίθεση του κεφαλαίου, της κυβέρνησης της ΝΔ, των άλλων κομμάτων του συστήματος, μπορεί να δοθεί μόνο μέσα στη δράση, μέσα από την οργάνωση της πάλης και της διεκδίκησης, στη συνολική σύγκρουση με το σημερινό εχθρικό κράτος. Κανένας δεν μπορεί να τα βάλει μόνος του με όλο αυτό το σύστημα, να αναχαιτίσει αυτήν την επίθεση.

Ολοι μαζί, μέσα από το κίνημα, μπορούμε! Γι' αυτό πρέπει να πληθύνουν οι εστίες αντίστασης που υπάρχουν σήμερα, να συνενωθούν σε ένα ενιαίο πανελλαδικό κίνημα που θα αντιπαλεύει την αντιλαϊκή πολιτική, τον δρόμο των θυσιών για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για τα γεράκια του πολέμου.

Για να κερδίσει σήμερα την παραμικρή κατάκτηση ο λαός, πρέπει αναγκαστικά να χάσει το κεφάλαιο. Πρέπει να αμφισβητηθούν οι στόχοι κερδοφορίας του, τα ματωμένα πλεονάσματα, η στρατηγική της εμπορευματοποίησης κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής.

Γι' αυτό, κάθε μέτωπο πάλης χρειάζεται να συμβάλλει στην ισχυροποίηση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής γραμμής μέσα στο κίνημα, στη συγκρότηση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Σε κάθε ευκαιρία να σημειώνονται νέα ελπιδοφόρα βήματα αλλαγής των συσχετισμών, σαν αυτά που έχουμε τα τελευταία χρόνια σε μια σειρά κλάδους. Οπως για παράδειγμα στους δασκάλους, στους νοσοκομειακούς γιατρούς, στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, αλλά και στους φοιτητές και αλλού. Παραδείγματα που αποδεικνύουν με ποια γραμμή, με ποια δράση και με ποιους στην πρώτη γραμμή μπορεί πραγματικά να ηττηθεί η ΝΔ και τα στηρίγματά της, πώς μπορεί να υπάρξει πραγματική αντιπολίτευση.

Σήμερα χρειαζόμαστε αγώνες που θα αναδεικνύουν τον πραγματικό, άδικο, ταξικό χαρακτήρα του σημερινού κράτους. Να κερδίζει έδαφος η γραμμή που ξεκαθαρίζει ότι αυτό το κράτος δεν είναι ούτε «επιτελικό», ούτε «κοινωνικό», ούτε «κράτος δικαίου».

Είναι ένα κράτος ταξικό, βάρβαρο και αντιλαϊκό, είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου. Γι' αυτό και δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται, όσες συγκολλήσεις κομμάτων της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας κι αν γίνουν, όσοι δήθεν «σωτήρες» κι αν βγουν από τη ναφθαλίνη, αφού πρώτα στέλνονται για μετεκπαίδευση στα διάφορα ινστιτούτα και στα πανεπιστήμια - ναυαρχίδες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Αυτό το εχθρικό για τον λαό κράτος μόνο ανατρέπεται μαζί με το σύστημα του κέρδους. Γιατί είναι ένα κράτος ικανότατο να θωρακίζει τα κέρδη των λίγων και γι' αυτό είναι ανίκανο να προστατεύει τον λαό σε φυσικές και άλλες καταστροφές, να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας στον σιδηρόδρομο, για να μπορούσαν να βρίσκονται σήμερα ανάμεσά μας οι 57 αθώες ψυχές που χάθηκαν τόσα άδικα στο έγκλημα των Τεμπών ή πριν στο έγκλημα στο Μάτι, ή στη Μάνδρα και αλλού.

Το ΚΚΕ έχει δεσμευτεί, και επαναλαμβάνει αυτή του τη δέσμευση, ότι θα κάνει με αίσθημα ευθύνης ό,τι περνά από το χέρι του, και με την ψήφο του και τη στάση του στις διαδικασίες της Βουλής, αλλά κυρίως στους δρόμους του αγώνα, μαζί με τον λαό και τη νεολαία, για να μη μείνει κανένας υπαίτιος ατιμώρητος, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, για να ανατραπεί αυτή η πολιτική που γεννά καθημερινά νέα «Τέμπη».

Συνεχίζουμε τον αγώνα. Πιο πολλοί και πιο μαχητικά. Πάντα μπροστά, για το δίκιο του λαού. Για να δικαιωθούν οι θυσίες των χιλιάδων ανώνυμων και επώνυμων συντρόφων μας, ανάμεσά τους και ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ που τιμούμε σήμερα.

Η διέξοδος βρίσκεται μόνο στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που μας πνίγει σήμερα από παντού. Για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για την πραγματική εξουσία του λαού, τον σοσιαλισμό.

Τιμή και δόξα στους ήρωές μας! Τιμή και δόξα στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, Αρη Βελουχιώτη! Τιμή και δόξα στο ΚΚΕ!