Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης στη Μεσούντα, μία μέρα πριν από τη συμπλήρωση 80 χρόνων από τον θάνατο του Αρη Βελουχιώτη, μια πολυπληθής αποστολή μελών και στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ξεκίνησε για το φαράγγι του Φάγγου. Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο Νεκτάριος Τριάντης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Το δύσβατο της διαδρομής, η δύσκολη πρόσβαση στο φαράγγι και η μαζική συμμετοχή, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων, αποδεικνύουν το ζωντανό ενδιαφέρον μελών, φίλων και οπαδών του Κόμματος να περπατήσουν στα ίχνη του Αρη και των μαχητών του ΚΚΕ της δεκαετίας του '40. Να αντλήσουν γνώση και δύναμη για τους αγώνες του σήμερα. Να πατήσουν στα χνάρια του Αρη, να βρεθούν ακόμη και στο σημείο όπου σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ έπεσε μαχόμενος, περικυκλωμένος από δυνάμεις του αστικού στρατού.

Η πορεία έως εκεί δεν ήταν εύκολη. Απόκρημνα βράχια, στενό μονοπάτι, ήλιος και σιωπή. Νέες και νέοι, αγωνιστές όλων των ηλικιών, πορεύτηκαν με πείσμα. Ανάμεσά τους και ο αγρότης Γιώργος Χασκής, που με συντρόφους από την ΚΝΕ και το Κόμμα είχε τις προηγούμενες μέρες φροντίσει για την προσβασιμότητα του μονοπατιού.

Στον βράχο τοποθετήθηκε τιμητική πλακέτα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ με χαραγμένα και καθαρά γράμματα τα λόγια: «Εδώ έπεσε ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ μαχόμενος για τη Λευτεριά και το Δίκιο του Λαού».

Μπροστά στην πέτρα, σηκώθηκαν σημαίες. Δύο με το έμβλημα του ΚΚΕ και μία παλαιστινιακή, σύμβολο διεθνιστικής αλληλεγγύης. Γροθιές υψώθηκαν και δυνατά αντήχησαν τα συνθήματα που πάγωσαν τη σιγή του βουνού: «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία - το ΚΚΕ στην πρωτοπορία!», «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ - ΟΠΛΑ - ΔΣΕ - Δόξα και τιμή στο ΚΚΕ!».

Στο ίδιο σημείο, ανάμεσα στους βράχους και το πυκνό πράσινο, ο Χρήστος Γκράτσας, Γραμματέας της ΤΟ Αρτας του ΚΚΕ, μίλησε για τα τραγικά γεγονότα του Ιούνη του '45.

Ο Αρης Βελουχιώτης, πληγωμένος και περικυκλωμένος, δεν λύγισε. Δεν παραδόθηκε. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες μαρτυρίες, επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του, αρνούμενος να πέσει ζωντανός στα χέρια των διωκτών του. Το κεφάλι του αποκόπηκε και περιφέρθηκε από τους συνεργάτες του αστικού κράτους. Ηθελαν να τρομοκρατήσουν. Αντί για τρόμο, όμως, η πράξη αυτή γέννησε έναν θρύλο. Εναν ήρωα του λαού, που έμεινε ως το τέλος πιστός στο Κόμμα του και στο δίκιο του λαού.