«Δεν κάνει πολέμους η Ελλάδα, απλά εκπληρώνει τις συμβατικές υποχρεώσεις απέναντι στις συμμαχίες της, γιατί αλλιώς θα μείνουμε μόνοι μας». Με κάτι τέτοια θλιβερά επιχειρήματα επιχειρεί η κυβέρνηση να αποποιηθεί κάθε ευθύνη για το δράμα των λαών της περιοχής, που οι ζωές τους γίνονται συντρίμμια στις διαλυμένες χώρες τους από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Για όλα εκείνα δηλαδή που οδηγούν στον μαζικό ξεριζωμό και σε εγκλήματα όπως αυτά της Πύλου. «Επιχειρήματα» που θυμίζουν τις δικαιολογίες και του ΣΥΡΙΖΑ, όταν υπερασπίζεται την ψήφο του στα μισά τουλάχιστον νομοσχέδια της ΝΔ την προηγούμενη τετραετία. «Μα είναι διεθνείς συμβάσεις», απαντούν, αναζητώντας άλλοθι κι αυτοί στις ...«συμβατικές υποχρεώσεις». Τώρα που το πολύνεκρο ναυάγιο βγάζει ξανά στην επιφάνεια όλη την μπόχα των «διεθνών συμβάσεων», από τις συνεργασίες με κράτη - δολοφόνους, μέχρι τα αντιμεταναστευτικά πρωτόκολλα, μπορεί ακόμα πιο εύκολα ο λαός να καταλάβει τους πραγματικούς ενόχους για ένα ακόμα προδιαγεγραμμένο έγκλημα: ΕΕ, ΝΑΤΟ, κράτη και κυβερνήσεις τους, που ρίχνουν διαρκώς λάδι στη φωτιά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων. Καμιά «συμβατική υποχρέωση» δεν έχουν λοιπόν οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία να ανέχονται τις αιτίες ενός εγκλήματος διαρκείας. Και το έδειξαν για μια ακόμα φορά με τις μεγάλες τους κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, με την αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους.