Την περασμένη Κυριακή είχαμε πάει στην Ερέτρια και είχαμε τόσο όμορφα περάσει που δε μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Ούτε να τριγυρίσουμε από εδώ και από εκεί. Να δούμε και κάτι περισσότερο τέλος πάντων. Τόσες ομορφιές έχει η Εύβοια. Το αναβάλαμε για σήμερα, σήμερα που θα συνεχίσουμε στην Εθνική και θα περάσουμε την καινούρια γέφυρα για να φτάσουμε συντομότερα στη Χαλκίδα, στην πόλη που ανέδειξε τόσους μεγάλους ηθοποιούς, καλλιτέχνες και συγγραφείς. Οπως η Ελλη Λαμπέτη, η Ελσα Βεργή, ο Ορέστης Μακρής, ο Γιάννης Σκαρίμπας. Δεν είναι πολλά, ογδόντα χιλιόμετρα όλα και όλα. Πάμε;

Η Χαλκίδα είναι η πρωτεύουσα του νησιού και θεωρείται το διοικητικό, εμπορικό, βιομηχανικό αλλά και πνευματικό κέντρο του νησιού. Του νησιού, που μαζί με την ηπειρωτική περιοχή βρίσκεται σε εξαιρετικά προνομιακή σχέση. Είναι μια πόλη γεμάτη αρχοντιά και μια παράξενη μαγεία, την οποία ο επισκέπτης γεύεται χωρίς να συνειδητοποιεί τις ιστορικές εγγραφές, τις μνήμες της αρχαιότητας. Μα ακόμη και σήμερα, τούτη η πόλη συνεχίζει να απασχολεί τους κρατούντες, και συνεχίζει να είναι το «μήλον της Εριδος» για τους ισχυρούς κάθε εποχής. Είναι, βλέπετε, σταυροδρόμι.

Και επειδή, στο προηγούμενο σημείωμά μας αναφερθήκαμε για το ρόλο του νησιού στην αρχαιότητα, τώρα θα προχωρήσουμε μέσα στο χρόνο, και θα «θυμηθούμε» τους βυζαντινούς χρόνους, τότε που όλο το νησί ανήκε στο Θέμα της Ελλάδας. Από τον 10ο αιώνα όλο το νησί και ειδικά η πρωτεύουσά του, γνώρισε σημαντική ακμή στο εμπόριο και στη ναυτιλία... Το 1204 περιήλθε στην κυριαρχία του Βονιφάτιου του Μομφερατικού και χωρίστηκε σε τρεις ημιαυτόνομες διοικήσεις. Τότε είναι που οικοδομήθηκαν οχυρωματικά έργα, κάστρα και πύργοι. Στη λατινοκρατούμενη Χαλκίδα μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη η έδρα της λατινικής εκκλησίας (1261). Η Εύβοια βρέθηκε στο επίκεντρο της διαμάχης Βενετών και Γενοβέζων και δέχτηκε σκληρές επιθέσεις από τους Τούρκους, οι οποίοι την κατέλαβαν οριστικά το 1470, για να ξαναγίνει ελληνική το 1830. Και μετά ήρθε η Καταστροφή του 1922 και η Χαλκίδα άνοιξε τη φιλόξενη και θερμή αγκαλιά της στους πρόσφυγες.

Η παλιά κινητή γέφυρα ήταν αρχικά ξύλινη και κατασκευάστηκε στη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού. Ανακαινίστηκε πολλές φορές, μια το 1858, έπειτα το 1896 και τέλος στα 1962. Από τη γέφυρα μπορεί κανείς να δει την παράξενη παλιρροϊκή κίνηση των νερών του Ευβοϊκού, που πραγματικά είναι ένα εξαιρετικό και πολύ εντυπωσιακό, φυσικό φαινόμενο. Η νέα καλωδιακή γέφυρα ολοκληρώθηκε το 1993 και συντομεύει τη διαδρομή κατά 15' λεπτά της ώρας, ίσως και περισσότερο. Οι γέφυρες, πάντως, τόσο η παλιά όσο και καινούρια προσθέτουν γοητεία στην ήδη γοητευτική πόλη...

Θα πάμε και στην Αρεθούσα, στην πηγή που είναι δεμένη με θρύλους και παραδόσεις και βρίσκεται ανατολικά από την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Η Αρεθούσα ήταν Νύμφη, στην ακολουθία της θεάς Αρτεμης, και μεταμορφώθηκε σε πηγή με τη βοήθεια της θεάς, όταν την πλησίασε ο ερωτευμένος Αλφειός.

Επίσης, θα επισκεφτούμε το Κάστρο Καραμπαμπά, που είναι χτισμένο στο λόφο της βοιωτικής ακτής σε στρατηγική θέση, για να ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και της πόλης της Χαλκίδας. Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών μελετητών κατέχει τη θέση της Αρχαίας Κανήθου. Το φρούριο που σώζεται είναι τούρκικο οχυρωματικό, χτισμένο στα 1684 και είχε σκοπό την προστασία της Χαλκίδας από τους Βενετούς. Ο Μοροζίνι την πολιόρκησε ανεπιτυχώς το 1688 και έτσι οι Τούρκοι διατήρησαν την πόλη μέχρι το 1830, αφού πρώτα, όπως μας έχουν πει εκείνοι που γνωρίζουν λεπτομέρειες, το ατίθασο αλλά ιαματικό νερό της, βάφτηκε με κόκκινο βαθύ χρώμα, μια τρομερή απόχρωση που δεν έλεγε να ξεβάψει για μεγάλο χρονικό διάστημα!

Και μετά, οπωσδήποτε θα πάμε στο Μπούρτζι, που απέχει λίγα χιλιόμετρα από τη Χαλκίδα, στο δρόμο που πάει προς Ερέτρια. Θα καθίσουμε σε ένα από τα πολλά εστιατόρια, των οποίων τα πόδια των τραπεζιών χαϊδεύει το κύμα, και χωρίς να κοιτάξουμε τον κατάλογο θα ρωτήσουμε τι φρέσκο ψάρι υπάρχει. Θα παραγγείλουμε ένα ωραίο μεγάλο ψάρι στη σχάρα, και χόρτα. Θα τα συνοδεύσουμε με λευκό τοπικό κρασί και θα απολαμβάνουμε τη θέα, την υπέροχη γαλάζια θέα όσο τρώμε.

Πάει και η σημερινή Κυριακή, μόνο μη χασομερήσουμε και πέσουμε πάνω στην κίνηση της επιστροφής. Καλά δεν ήταν;