Η «καρδιά» των πυρόπληκτων της βόρειας Εύβοιας συνεχίζει να χτυπά στα Στέκια αγώνα και αλληλεγγύης που από την πρώτη στιγμή στήθηκαν στον κόμβο της Στροφυλιάς και στην Ιστιαία και γρήγορα μετατράπηκαν σε σημείο αναφοράς.

Καθημερινά στα δύο Στέκια αλληλεγγύης καταφθάνουν ποσότητες ειδών πρώτης ανάγκης από διάφορες γωνιές της χώρας. Το μεγάλο βάρος της συγκέντρωσης των διαφόρων ειδών σηκώνουν συνδικάτα, αγροτικοί σύλλογοι, σύλλογοι γυναικών που στέλνουν οργανωμένες αποστολές, ενώ δεν λείπουν και περιπτώσεις που μεμονωμένα άτομα ή οικογένειες επισκέπτονται την περιοχή και αφήνουν διάφορα είδη στα Στέκια αλληλεγγύης.

«Η βοήθεια που έρχεται είναι συγκινητική. Δεν είναι μόνο τα διάφορα είδη, απαραίτητα αυτή τη στιγμή σε όλους μας, αλλά η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ότι κάποιοι νοιάζονται για μας και στέκονται στο πλευρό μας», δηλώνει η Γιάννα, κάτοικος της περιοχής, που μέσα στον αγώνα που δίνει για να μπορέσουν να σταθούν αυτή και η οικογένειά της στα πόδια τους, βρίσκει πάντα χρόνο για να συμβάλει στην προσπάθεια που γίνεται για τη λειτουργία του Κέντρου Αλληλεγγύης στον κόμβο της Στροφυλιάς.

«Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Είναι χρέος μου απέναντι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στέλνουν βοήθεια», σημειώνει. Προσθέτει επίσης ότι η οργάνωση και η διανομή των ειδών που έρχονται δεν είναι απλή υπόθεση. «Δεν θέλουμε να αφήσουμε τίποτα στην τύχη. Ολα θα πρέπει να γίνουν οργανωμένα. Να φτάσει βοήθεια σε κάθε σπίτι. Μέχρι τώρα έχουμε πάει σε όλα σχεδόν τα χωριά.

Παράλληλα προσπαθούμε να καταγράψουμε τις ιδιαίτερες ανάγκες σε κάθε χωριό αλλά και σε κάθε οικογένεια. Πού υπάρχουν μικρά παιδιά και σε ποια ηλικία; Σε ποια σπίτια ζουν οι ηλικιωμένοι και τι χρειάζονται; Τη δουλειά αυτή έχουν αναλάβει οι Επιτροπές Αγώνα που έχουν στηθεί στα περισσότερα χωριά. Από τις Επιτροπές καταγράφονται οι ανάγκες και μέσα από τις Επιτροπές γίνεται η διανομή των προϊόντων», τονίζει.

Και προσθέτει: «Τεράστια βοήθεια μας έχουν προσφέρει παρέες παιδιών που έρχονται και μένουν στην περιοχή για δυο και τρεις, ακόμη και περισσότερες μέρες και συμβάλλουν στη δουλειά που γίνεται εδώ. Είναι συγκινητικό αυτό που γίνεται.

Παιδιά που θα μπορούσαν να είναι οπουδήποτε αλλού, να κάνουν διακοπές ή να διασκεδάζουν με τους φίλους τους, έρχονται εδώ για να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που ήρθαν για μια - δυο μέρες και τελικά έμειναν περισσότερο. Κάποιοι άλλοι, που είχαν έρθει τις πρώτες μέρες λειτουργίας και έφυγαν επέστρεψαν μόνο και μόνο για να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο».

Στο Στέκι Αλληλεγγύης στον κόμβο της Στροφυλιάς συναντήσαμε τον Δημήτρη, φοιτητή από την Αθήνα. «Ηρθα το πρωί της Δευτέρας. Εμαθα για την προσπάθεια που γίνεται και θέλησα να συμβάλω και εγώ. Αν και είμαι λίγο διάστημα εδώ, μπορώ να πω ότι όλους όσοι συναντώ τους βλέπω πλέον σαν δικούς μου ανθρώπους.

Είναι μάθημα ζωής για μένα. Οχι αυτό που προσφέρω αλλά αυτό που μου δίνουν οι άνθρωποι αυτοί. Με φιλοξενεί μία οικογένεια που κυριολεκτικά έχει καταστραφεί από τη φωτιά, καθώς έχασε το μεγαλύτερο μέρος από το δάσος που εκμεταλλευόταν για να μαζεύει ρετσίνι, τις περισσότερες από τις λίγες ελιές που είχε, τα λιγοστά μελίσσια, κι όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν χάνουν την περηφάνια τους, τη δύναμη και το κουράγιο τους».