Απότομη επιβράδυνση του ρυθμού ανάκαμψης από το 2023 και μάλιστα σε συνδυασμό με την επανεμφάνιση ικανής μάζας πρωτογενών πλεονασμάτων σε ορίζοντα δεκαετιών διαβλέπει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη 10η έκθεση ενισχυμένης εποπτείας για την ελληνική οικονομία, που δημοσιοποιήθηκε την Τετάρτη, παράλληλα με τις εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τις εκθέσεις:

Οι ρυθμοί ανάκαμψης από 4,1% το 2021 και 6% το 2022 (όσο και στις πρόσφατες Εαρινές Προβλέψεις), όπως αναφέρεται στη νέα ανάλυση βιωσιμότητας του κρατικού χρέους, εκτιμάται ότι θα επιβραδυνθούν στο 2,4% το 2023 και στο 1,7% το 2024, προβλέψεις πολύ χαμηλότερες από αυτές της ελληνικής κυβέρνησης.

Για το 2030 εκτιμά ότι ο ρυθμός ενίσχυσης του ΑΕΠ θα επιβραδυνθεί ακόμη περισσότερο στο 0,7%, ενώ σε μέσα επίπεδα την περίοδο 2021 - 2029 θα διαμορφωθεί μόλις στο 2% σε ετήσια βάση και στο 1,5% κατά μέσο όρο για την περίοδο 2030 - 2060.

Παράλληλα, η ταρίφα των πρωτογενών πλεονασμάτων τοποθετείται στο 2,2% του ΑΕΠ από το 2023 και σε ορίζοντα δεκαετιών (μέχρι το 2060) προκειμένου να διασφαλιστεί η λεγόμενη «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους.

Σύμφωνα δε με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δημοσιεύτηκαν την Παρασκευή, το ΑΕΠ το α' τρίμηνο του 2021 κατέγραψε πτώση 2,3% σε ετήσια βάση, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου αυξήθηκαν 8,6% σε σχέση με το 1o τρίμηνο του 2020, οι εξαγωγές υποχώρησαν 13,4% και οι εισαγωγές 5%.

Την ίδια ώρα, επιπλέον ανησυχίες στα αστικά επιτελεία δημιουργεί το «κύμα» μεγάλων αυξήσεων των διεθνών ναύλων, των πρώτων υλών στα διεθνή χρηματιστήρια και των τιμολογίων στην Ενέργεια, παράγοντες οι οποίοι επιβαρύνουν παραπέρα τις εξαγωγές. Και βέβαια «προϊδεάζουν» για νέα λεηλασία του ήδη πετσοκομμένου λαϊκού εισοδήματος.

Τα παραπάνω, την ώρα μάλιστα που την ίδια περίοδο υπολογίζεται ότι θα «βρέχει» και νέα πακέτα κρατικής στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, με βάση και το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, δείχνουν πως σε αντίθεση με τους μύθους που διακινούν τα αστικά κόμματα και τα «παχιά λόγια» της κυβέρνησης, το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης δεν τιθασεύεται από την αστική πολιτική, σε όλες τις εκδοχές της, ενώ τον λογαριασμό τον πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Οι προσδοκίες που καλλιεργούν όλοι μαζί ότι η «πράσινη ανάπτυξη» και ο «ψηφιακός μετασχηματισμός της οικονομίας», με γενναία στήριξη από το κράτος, θα απαλλάξουν το καπιταλιστικό σύστημα από τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και τις κρίσεις του, και ότι εγγυώνται «διατηρήσιμη ανάπτυξη με γερά πόδια», από την οποία μάλιστα τάχα θα ωφεληθούν και οι εργαζόμενοι και το κεφάλαιο, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Χαρακτηριστική είναι και η φετινή έκθεση του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, η οποία, όπως αναμενόταν, συνεχίζει να εντάσσει την ελληνική οικονομία σε καθεστώς «εμπεριστατωμένης επισκόπησης». Σε αυτή διαπιστώνονται σειρά από «μακροοικονομικές ανισορροπίες», η αποκατάσταση των οποίων θα απαιτεί τη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων σε ορίζοντα δεκαετιών.

Οπως επισημαίνουν, οι «ευπάθειες» στην ελληνική οικονομία σχετίζονται με το υψηλό κρατικό χρέος, με τα ελλείμματα στο εξωτερικό ισοζύγιο, με τη μεγάλη μάζα μη εξυπηρετούμενων δανείων, και αυτά σε περιβάλλον υψηλής ανεργίας και χαμηλής δυνητικής ανάπτυξης.

Ετσι, στο «διά ταύτα» η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συστήνει στην ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσει το Σχέδιο Ανάκαμψης προκειμένου να χρηματοδοτήσει πρόσθετες επενδύσεις, να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στη σύνθεση των δημόσιων οικονομικών, τόσο από πλευράς εσόδων με ένα νέο γύρο φοροληστείας, όσο και από πλευράς δαπανών με κατακρεούργηση κονδυλίων, και τέλος, «όταν το επιτρέπουν οι οικονομικές συνθήκες, να ακολουθήσει συνετή δημοσιονομική πολιτική».

Οι επισημάνσεις αυτές, όπως και η συζήτηση σε επίπεδο ΕΕ για την επαναφορά του Συμφώνου Σταθερότητας και των στόχων για το έλλειμμα και το χρέος, δείχνουν ότι ούτε υπήρξαν ούτε υπάρχουν «καθαρόαιμες» περιοριστικές ή επεκτατικές πολιτικές διαχείρισης. Εξ ου και η κυβέρνηση της ΝΔ διαφημίζει σήμερα τα «νεοκεϊνσιανά» μέτρα που παίρνει, όπως χτες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κανένα θέμα να υπερασπιστεί το μνημόνιο που φόρτωσε στον ελληνικό λαό.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως τα μνημόνια και τις «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις» τις πλήρωσε ο λαός, έτσι τώρα τον καλούν να πληρώσει και τις νεοκεϊνσιανές συνταγές, την «αμοιβαιοποίηση χρεών» κ.τ.λ., για τη στήριξη του κεφαλαίου με νέα αντεργατικά μέτρα, όπως δείχνει το νομοσχέδιο - έκτρωμα για το 10ωρο, με κλιμάκωση συνολικά της φοροληστείας και των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων.

Αλλωστε, η Εκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποδίδει για μια ακόμα φορά εύσημα στην κυβερνητική πολιτική, για την προώθησή τους, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το νέο πτωχευτικό νόμο, που «εγκαινιάστηκε» επισήμως την περασμένη Τρίτη.

Θυμίζουμε πως στο νόμο - έκτρωμα (4738/2020) μεταξύ άλλων προβλέπεται πως τα φυσικά πρόσωπα αποκτούν για πρώτη φορά την «πτωχευτική δυνατότητα», με πλήρη ρευστοποίηση της περιουσίας του «οφειλέτη» ώστε κράτος, τράπεζες, επιχειρηματικοί όμιλοι να βάζουν στο χέρι ό,τι απομένει από το λαϊκό εισόδημα και την κάθε είδους «περιουσία του οφειλέτη». Ο «οφειλέτης» θα μπορεί να έχει πρόσβαση μόνο σε τυχόν ποσά του εισοδήματός του που καλύπτουν τις λεγόμενες «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», κάποια ψίχουλα δηλαδή για τα απολύτως στοιχειώδη.

Παράλληλα, το κυβερνητικό τερατούργημα προβλέπει πώληση και ενοικίαση της πρώτης κατοικίας του «οφειλέτη» και μάλιστα με την ενεργοποίηση της σχετικής διαδικασίας από την τράπεζα, τα funds και άλλους πιστωτές.

Ενώ ο δανειολήπτης θα μεταβιβάζει την κυριότητα του ακινήτου σε ιδιωτικό ειδικό φορέα που θα συσταθεί για το σκοπό αυτό (μέχρι τότε θα υπάρξει μεταβατικό καθεστώς, με τις πληροφορίες να κάνουν λόγο για κρατική επιδότηση στο ύψος του προνοιακού επιδόματος στέγασης) και στη συνέχεια θα μπορεί... να γίνεται νοικάρης στο σπίτι του και με μόνιμη την απειλή της οριστικής έξωσης, αφού μετά την πάροδο 3ετίας η τράπεζα θα έχει το ελεύθερο να καταγγείλει τη σύμβαση αν δεν καταβληθούν έγκαιρα 3 στη σειρά μηνιαία μισθώματα!

Τα παραπάνω αποτελούν την άλλη πλευρά του «νομίσματος», με στόχο να απελευθερώσουν τις τράπεζες από μη εξυπηρετούμενα δάνεια, έτσι ώστε να τροφοδοτήσουν ένα νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας με φτηνό «ζεστό» χρήμα και δανεισμό.