Αντιδράσεις συνεχίζει να προκαλεί στη Γαλλία η λεγόμενη «υπόθεση Ντιαμέλ», που στάθηκε αφορμή να έρθει στη δημοσιότητα ακόμα μια φορά η σαπίλα της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως συμβαίνει αυτή την περίοδο και στη χώρα μας, μετά τις καταγγελίες Μπεκατώρου και άλλων αθλητριών.

Η υπόθεση αφορά την κακοποίηση που υπέστη (πριν μια 25ετία περίπου) ο γιος της γυναίκας του συνταγματολόγου, ακαδημαϊκού και πρώην ευρωβουλευτή (με το Σοσιαλιστικό Κόμμα) Ολιβιέ Ντιαμέλ από τον ίδιο. Τις καταγγελίες έκανε η αδελφή του θύματος, Καμίλ Κουσνέρ, (που είναι και κόρη τού επί σειρά ετών υπουργού Υγείας, Μπερνάρ Κουσνέρ) μέσα από ένα βιβλίο που δημοσίευσε πρόσφατα. Αν και ο Ντιαμέλ δεν είχε βιολογική σχέση με το θύμα, στη Γαλλία τέτοιες υποθέσεις θεωρούνται αιμομιξία και η υπόθεση αναζωπύρωσε τη συζήτηση για την ανάγκη αυστηροποίησης των ποινών σε τέτοιες περιπτώσεις.

Την περασμένη βδομάδα παραιτήθηκε από επικεφαλής Επιτροπής για τη σεξουαλική βία εις βάρος των παιδιών η Ελίζαμπεθ Γκουιγκού, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης και στενή φίλη του Ντιαμέλ, που δήλωσε ωστόσο ότι δεν ήξερε τίποτα για την υπόθεση.

Ακολούθησαν και άλλες καταγγελίες από θύματα κακοποίησης, όπως αυτή του βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος LREM Μπρούνο Κεστέλ, που δήλωσε ότι κι αυτός έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης σε ηλικία 11 ετών.

Σύμφωνα με κοινωνιολόγους από το πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, «μεταξύ 2% και 5% των ενηλίκων έχουν βιώσει αιμομικτική σεξουαλική βία στην οικογένειά τους και το κοντινό τους περιβάλλον, κατά την παιδική τους ηλικία (...) Συναναστρεφόμαστε όλοι θύματα και θύτες χωρίς να το γνωρίζουμε (...) η σιωπή είναι συστατικό στοιχείο της αιμομιξίας».