Και όντως, αν κανείς εξαιρέσει τα χιλιοειπωμένα περί «Δανίας» και «Ολλανδίας» του Νότου και «Καλιφόρνιας της Ευρώπης» που επαναλαμβάνονται στη συνέντευξη, στο πόρισμα δεν θα δυσκολευτεί να βρει όλες τις «σταθερές» της στρατηγικής του κεφαλαίου την οποία υπηρετούν όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις, αλλά και όσα αστικά κόμματα βρίσκονται στην αντιπολίτευση.

Για παράδειγμα, πόση απόσταση έχει το ψέμα Πισσαρίδη ότι «οι καλές δουλειές προσφέρονται από εταιρείες με πρόσβαση σε επενδυτικά κεφάλαια και υγιείς αγορές» κι άρα οι εργαζόμενοι πρέπει να βάλουν πλάτη για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, από τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ στο «αντι-Πισσαρίδη» σχέδιο για ένα καπιταλιστικό «παραγωγικό μοντέλο» που τάχα δεν θα βασίζεται στη φθηνή εργασία και στην ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά «στην αυξημένη παραγωγικότητα» - λες και αυτή δεν συνδέεται με την ένταση της εκμετάλλευσης στον καπιταλισμό - και στην... «κοινωνικά υπεύθυνη επιχειρηματικότητα» που θα λειτουργεί τάχα προς το συμφέρον όλων;

Ε, βάλτε και λίγο από δηλώσεις όπως αυτές που φιλοξενεί η ίδια εφημερίδα, του Αντ. Λιάκου, διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου του Αλ. Τσίπρα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πως «δεν μπορεί να καταφεύγουμε σε όρους όπως "Ασφαλιστικό Πινοσέτ"» για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση στην επικουρική ασφάλιση, για την οποία βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τον δρόμο.

Βάλτε και λίγο απ' όλους τους υπόλοιπους «στρατηγικούς στόχους» της αστικής τάξης που συνυπογράφει ο ΣΥΡΙΖΑ και καταγράφονται στο σχέδιο, από τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος που μεταφράζεται σε πογκρόμ εκβιασμών και πλειστηριασμών, έως τις «μεταρρυθμίσεις» και υποδομές με κρατικές πλάτες για νέα πεδία κερδοφορίας σε Ενέργεια, Μεταφορές κ.ο.κ., και εύκολα γίνεται κατανοητό πως η «ομοφωνία» των αστικών κομμάτων είναι εκκωφαντική.

Για το λαό πάλι οι εναλλακτικές είναι εξίσου ξεκάθαρες: Αν θα δεχτεί να πληρώσει («τοις μετρητοίς» ή με «δόσεις») και αυτήν την καπιταλιστική κρίση, ή αν θα οργανωθεί και θα παλέψει για τις δικές του ανάγκες, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.