Οι εικόνες από τη Σάμο συγκλονίζουν. Οικογένειες εργαζομένων, βιοπαλαιστών, αγροτών, από τη μια στιγμή στην άλλη ξεσπιτώθηκαν. Είδαν να μετατρέπονται σε χαλάσματα οι κόποι μιας ζωής. Αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες, κυρίως στο παραλιακό μέτωπο και στους εμπορικούς δρόμους στο Βαθύ, καταστράφηκαν και είναι αμφίβολο πόσοι από αυτούς θα καταφέρουν να ορθοποδήσουν. Σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια είναι είτε μισογκρεμισμένα είτε γεμάτα ρωγμές, με γονείς και εκπαιδευτικούς να ανατριχιάζουν στη σκέψη τι θα γινόταν «αν ο σεισμός "χτυπούσε" πριν από το σχόλασμα». Ακόμα ηχεί στα αυτιά όλων ο θρήνος των μανάδων και των πατεράδων των δύο αδικοχαμένων παιδιών, 15 και 17 ετών, που ο θάνατός τους κάνει ακόμα πιο αβάσταχτη την τραγωδία.

Οικογένειες σε Βαθύ, Καρλόβασι, χωριά Ανατολικής και Δυτικής Σάμου, οικογένειες με μωρά, με μικρά παιδιά, ηλικιωμένους, ανήμπορους, είχαν κλείσει μέχρι χτες πέντε 24ωρα στο ύπαιθρο, μέσα στα αυτοκίνητα, σε αλάνες και σε προαύλια σχολείων. Δεν ήταν λίγες οι οικογένειες που «με την ψυχή στο στόμα», μη έχοντας άλλη λύση, παρέμεναν μέσα σε σπίτια γεμάτα από ρωγμές, με πολλούς κινδύνους για τη ζωή τους, αφού το φαινόμενο είναι σε εξέλιξη.

«Τι θα κάνουμε; Πού θα πάμε;», «Δεν έχουμε ενημέρωση», «Με σύνταξη του ΟΓΑ» ή «με ένα μισθό, πώς θα ξαναφτιάξω το σπίτι μου;», «ξεριζωθήκαμε», είναι οι φράσεις αγωνίας που κυριαρχούν και δείχνουν πόσο επείγει να υπάρξει ουσιαστική φροντίδα από το κράτος για την ανακούφιση και την εξασφάλιση διαμονής, προσωρινής αλλά και μόνιμης, που είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί. Μέχρι και τη Δευτέρα 2 Νοέμβρη, 920 σπίτια είχαν κριθεί μη κατοικήσιμα και έπεται συνέχεια. Στο ερώτημα όμως τι θα γίνει αυτός ο κόσμος, μέχρι τώρα η κυβέρνηση και το κράτος απάντηση δεν έχουν δώσει, πέρα από το ανεπαρκέστατο 500άρι, που εξόργισε ακόμα περισσότερο τους πληγέντες, και κάποια αποσπασματικά μέτρα για επίταξη ξενοδοχείων και σκηνές.

Τα 6,7 Ρίχτερ έβγαλαν στην επιφάνεια με τον πιο τραγικό τρόπο την πλήρη έλλειψη έργων αντισεισμικής προστασίας και προσεισμικών ελέγχων. Αδιάψευστος μάρτυρας οι σοβαρές ζημιές σχεδόν σε όλες τις σχολικές υποδομές της Σάμου. Το Μαυρογένειο ΕΠΑΛ, που γέμισε ρωγμές, όπως είπαν οι εκπαιδευτικοί, παραδόθηκε το 2002. Η κατασκευή του δηλαδή είχε ξεκινήσει πριν από τους καινούργιους αντισεισμικούς κανονισμούς. Από εκεί και πέρα δεν υπήρξε καμία κρατική μέριμνα για τις κατάλληλες επισκευές, για να προσαρμοστεί το κτίριο στα νέα επιστημονικά και τεχνολογικά δεδομένα και τους κανονισμούς.

Το ίδιο ισχύει και για τους συνοικισμούς του νησιού. Ολοι πυκνοκατοικημένοι, με πολύ στενά δρομάκια. Οι περισσότερες κατοικίες είναι παλιές. Οι όποιες επισκευές και ανακαινίσεις γίνονται στα παλιά σπίτια, είναι με «ατομική ευθύνη». Κυβερνήσεις, δημοτικές και περιφερειακές αρχές δεν φρόντισαν έστω για το αυτονόητο: Να γκρεμιστούν ή να διατηρηθούν ασφαλή όλα τα εγκαταλειμμένα κτίρια. Φαινόμενο που επίσης κυριαρχεί στο νησί, κλείνοντας τα αυτιά στις συνεχείς παρεμβάσεις και προειδοποιήσεις των εκλεγμένων κομμουνιστών στην Τοπική Διοίκηση. Μέχρι που ο σεισμός έριξε τον τοίχο ενός τέτοιου κτιρίου, κόβοντας το νήμα της ζωής των δύο παιδιών. Και όμως, καμία συγκεκριμένη χειροπιαστή δέσμευση δεν υπήρξε από την κυβέρνηση με σαφές χρονοδιάγραμμα για την άμεση αποκατάσταση των ζημιών, την 100% αποζημίωση των πληγέντων, αν και πότε θα ξεκινήσουν τα έργα για να θωρακίσουν το νησί από τους σεισμούς.

Οι κάτοικοι της Σάμου, όπως πριν αυτοί της Μυτιλήνης που είναι ακόμα «στο περίμενε» για αποζημιώσεις, τα παιδιά των Γυμνασίων 10ου και 5ου στον Κορυδαλλό, που κάνουν μάθημα σε κοντέινερ επειδή τα σχολεία δεν έχουν επισκευαστεί ακόμα από το σεισμό του 1999 στην Πάρνηθα (!) και πάει λέγοντας, ζουν από πρώτο χέρι τις συνέπειες της πολιτικής όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, που βάζει στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» την ανθρώπινη ασφάλεια και ζωή. Δεν δίνουν «μία» για έργα που δεν είναι ανταποδοτικά για το κεφάλαιο, είναι όμως αναγκαία για το λαό, για να μην καίγεται στις πυρκαγιές, να μην πνίγεται στις βροχές, να μη θάβεται στα χαλάσματα από τους σεισμούς.

Είναι αυτό το αντιλαϊκό κράτος και οι κυβερνήσεις που σε χρόνο μηδέν εξασφαλίζουν δισεκατομμύρια για τις επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις των βιομηχάνων, εφοπλιστών, μεγαλοξενοδόχων, αλλά αφήνουν στο έλεος των φυσικών καταστροφών τα λαϊκά στρώματα, συνθλίβοντας και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους. Για το λαό της Σάμου αυτό που προέχει τώρα είναι η οργάνωση της πάλης, η έμπρακτη αλληλεγγύη, η διεκδίκηση μέτρων πραγματικής ανακούφισης και αποκατάστασης, αλλά και προστασίας από ανάλογα φαινόμενα που σίγουρα θα συμβούν. Σε αυτήν την υπόθεση οι δυνάμεις του ΚΚΕ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, όπως από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν δίπλα στους σεισμοπαθείς.