Περίσσεψαν αυτές τις μέρες οι βαρύγδουπες αναλύσεις για τον «γαλλογερμανικό συμβιβασμό» πάνω στο λεγόμενο «Ταμείο Ανάκαμψης», ενόψει και της αυριανής τοποθέτησης της Κομισιόν για το θέμα. Πήραν και έδωσαν οι αναλύσεις για το πώς «ξύπνησε η Γερμανία», πώς «έσπασαν τα ταμπού» και άλλα τέτοια. Τι έβγαλαν εκτός κάδρου; Ολα όσα δεν ταιριάζουν με το κάλπικο αφήγημα περί «αλληλέγγυας» ΕΕ. Για παράδειγμα, έβγαλαν εκτός κάδρου ότι κι αυτή η πρόταση, όπως και οποιαδήποτε εκδοχή καταληχθεί (μάλλον με έναν συνδυασμό επιδοτήσεων και δανείων), θα στείλει το λογαριασμό στους λαούς, που θα κληθούν να πληρώσουν όχι μόνο μέσω του κοινοτικού προϋπολογισμού, αλλά και με μια σειρά αναδιαρθρώσεις που «πάνε πακέτο» με τα ...πακέτα, όπως και με τη στενότερη «κοινή δημοσιονομική πολιτική», που σημαίνει νέα μνημόνια διαρκείας. Εβγαλαν επίσης εκτός κάδρου ότι κανένα «ταμπού» δεν έχει η γερμανική ή οποιαδήποτε άλλη αστική τάξη όταν πρόκειται να διασφαλίσει τα συμφέροντά της: Εξ ου και η «σκληρή δημοσιονομικά» γερμανική κυβέρνηση έσπευσε πρώτη να σπάσει το καθεστώς περί κρατικών ενισχύσεων και να θωρακίσει με δεκάδες δισ. τους επιχειρηματικούς της ομίλους, ενώ ακόμα και ο «σκληρός Σόιμπλε» μιλάει με θέρμη για την ανάγκη μιας «αλληλέγγυας Ευρώπης». Πάνω σε αυτό το έδαφος γίνονται οι όποιοι πρόσκαιροι συμβιβασμοί, από τους οποίους καμιά προσδοκία δεν πρέπει να τρέφει ο λαός.