Φαντάζομαι έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει το άγχος της επιβίωσης... Ολοι θα έχουν δουλειά και μάλιστα αν είσαι καλός κάπου θα έχεις όλα τα εφόδια και τις διευκολύνσεις να διαπρέψεις, όχι για το χρήμα, αλλά για το καλό όλων (και το δικό σου). Φαντάζομαι μια κοινωνία όπου κανένας δεν θα πεινάει, κανείς δεν θα είναι άστεγος, όλοι θα έχουν την ασφάλεια του νοσοκομείου και του γιατρού σε μια δύσκολη στιγμή (χωρίς καν να το σκεφτούν). Ολοι θα μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, στη μουσική, στον αθλητισμό, στις ξένες γλώσσες, στο θέατρο, όπου θέλουν... αρκεί να το θέλουν... Φαντάζομαι μια ζωή, που θα μπορείς να αγαπάς ελεύθερα τον συνάνθρωπό σου και μαζί του θα μπορείς να δημιουργήσεις και να προσφέρεις όπου υπάρχει ανάγκη. Φαντάζομαι ότι ο πατέρας μου Μιχάλης, ο θείος μου Στέφανος και η θεία μου Ελένη αυτά «φαντάζονταν» στις εξορίες και στους αγώνες τους τα πρώτα 100 χρόνια του ΚΚΕ.