Το ΚΚΕ με συνέπεια αντιπαλεύει τόσο τη θεωρία των «ανοιχτών συνόρων», που αθωώνει την τουρκική αστική τάξη, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, όσο και τον αντιδραστικό εθνικισμό και ρατσισμό των ακροδεξιών και φασιστών, που κρύβουν τον πραγματικό εχθρό και ένοχο, μετατοπίζοντας το πρόβλημα στους ξεριζωμένους και στα άλλα θύματά τους.

Ειδικότερα, αυτές οι εξελίξεις μπορούν να αποδείξουν σε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις την άμεση σχέση που έχει το ιμπεριαλιστικό μακελειό με τις προσφυγικές ροές και το πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική της ΕΕ στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό.

Πολιτική που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συνθήκη ΕΕ - Τουρκίας τον Μάρτη του 2016, προχωρώντας πάνω στη συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙΙ. Ετσι, δημιούργησαν τον εγκλωβισμό πάνω από 100.000 ανθρώπων, παρά τη θέλησή τους, στην Ελλάδα, δίνοντας τη δυνατότητα στον Ερντογάν να χρησιμοποιεί τις ροές προσφύγων - μεταναστών προς την ΕΕ και την Ελλάδα σαν πρώτη χώρα υποδοχής, για να προωθεί τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης της Τουρκίας.

• Αιχμή μας η συναίνεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ στην ισχύ και υλοποίηση της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας. Θέλουν την Ελλάδα φυλακή της ΕΕ. Παραβιάζουν το δικαίωμα προσφύγων - μεταναστών να καταθέτουν αίτηση ασύλου στη χώρα προορισμού, εξαναγκάζοντάς τον να καταθέτει αίτηση ασύλου και αυτή να εξετάζεται στην Ελλάδα. Εγκλωβίζουν τον κόσμο στα πέντε νησιά που θεωρούνται hot spots, για να είναι εφικτή η επιστροφή στην Τουρκία όσων απορριφθεί η αίτηση. Αυτό οδηγεί σε πολύμηνο - πολύχρονο εγκλωβισμό.
• Καταδικάζουμε - καταψηφίζουμε παντού το σχέδιο της κυβέρνησης και ουσιαστικά και των άλλων κομμάτων (π.χ. δήμος Σιντικής - αποφάσεις ΚΕΔΕ - ΕΝΠΕ) για τη διαχείριση του εγκλωβισμού που περιλαμβάνει: Πέντε στρατόπεδα στα νησιά, χωρητικότητας έως και 7.000 ανθρώπων σε Λέσβο - Χίο - Σάμο. Δομές (κλειστές και ελεγχόμενες ή κέντρα κράτησης) στην ενδοχώρα.
• Δηλώνουμε ανοιχτά πως δεν γινόμαστε συνένοχοι στο έγκλημα του εγκλωβισμού. Πουθενά, ούτε στα νησιά, ούτε στην ενδοχώρα.
• Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του πρόσφυγα - μετανάστη να καταθέτει αίτηση ασύλου στις χώρες προορισμού.
• Απαιτούμε τη διευκόλυνσή του για τη μετακίνηση στις χώρες προορισμού, με καταγγελία - αποχώρηση από τον Κανονισμό του Δουβλίνου και από τη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.

Αμεσα επιδιώκουν την ανανέωση της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, ζητούν απ' τον Ερντογάν να συμπεριλάβει το δικαίωμα επαναπροωθήσεων στην Τουρκία και από την ηπειρωτική χώρα. Γι' αυτό βιάζονται να φτιάξουν κέντρα κράτησης εκεί. Μεθοδεύουν να ανοίξουν άμεσα δύο σε απομακρυσμένες περιοχές (Κλειδί - Μαλακάσα), αλλά θα επιμείνουν στο σχεδιασμό που αρχικά είχαν ανακοινώσει για 20 κέντρα σε όλες τις Περιφέρειες. Σχεδιασμοί που πάγωσαν μετά τις γενικευμένες αντιδράσεις.

Θα επιμείνουν στην προσπάθεια να λειτουργήσουν κέντρα κράτησης στα νησιά ανάμεσά τους και σε Κω, Λέρο, Σάμο και αργότερα σε Λέσβο - Χίο, υπολογίζοντας και τις αντιδράσεις μετά την «ήττα» της κυβέρνησης με την εισβολή των ΜΑΤ.

Πρέπει να πρωτοστατήσουμε στον αγώνα, μέσα από τους φορείς που μπήκαν μπροστά στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, τις Επιτροπές Αγώνα, τα Εργατικά Κέντρα, τα Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, άλλους λαϊκούς φορείς, με το σύνθημα που ξεσήκωσε τα νησιά για 4 μέρες: «Καμία φυλακή ψυχών ανοιχτή ή κλειστή».

• Κρατάμε το μέτωπο ενάντια στα σχέδια για ξερονήσια, ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση να κάνει πίσω, γενικεύοντας την καταδίκη αυτών των σχεδιασμών.
• Ξεχωρίζουμε και στηρίζουμε όπου μπαίνει σε Δημοτικά Συμβούλια το πρόγραμμα για τα ασυνόδευτα παιδιά. Αφορά γύρω στις 4,5 χιλιάδες παιδιά. Παίρνουμε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης για τη στήριξή τους, για την απομόνωση ρατσιστικών - ξενοφοβικών αντιδράσεων.
• Στις 31 δομές που υπάρχουν ήδη στην ηπειρωτική χώρα μένουν για μεγάλο διάστημα περίπου 25.000 κυρίως αιτούντες άσυλο. Χρειάζονται πρωτοβουλίες με κεντρικό αίτημα τον απεγκλωβισμό. Στα 5 hot spots στα νησιά η αλληλεγγύη έχει αιχμή την άμεση μεταφορά όλων στην ενδοχώρα και από εκεί στις χώρες προορισμού. Οσοι θέλουν να καταθέσουν αίτηση στην Ελλάδα, να αντιμετωπίζονται με προγράμματα υποδοχής. Κρίσιμο είναι η θέληση του πρόσφυγα - μετανάστη να μείνει στη χώρα και όχι η υποχρεωτική αίτηση, δηλαδή ο καταναγκασμός.
• Καμία ΜΚΟ δεν μπορεί να εμπλέκεται σε καμία φάση στη διαχείριση της κατάστασης. Καταγγέλλουμε την υποκρισία των 66 ΜΚΟ που έβγαλαν ανακοίνωση για το άσυλο. Είναι εκτός των άλλων «επιχειρήσεις», «επιχειρηματίες αλληλέγγυοι». Ολοι πλην μιας ΜΚΟ υποδέχτηκαν τη συμφωνία εγκλωβισμού, εισέπραξαν εκατομμύρια διαχειριζόμενοι το δράμα των προσφύγων. Είναι ευθύνη του κράτους και των υπηρεσιών του η ανθρωπιστική φροντίδα, η πρώτη υποδοχή - ταυτοποίηση, η στήριξη - διαχείριση της υλοποίησης του δικαιώματος πρόσφυγα - μετανάστη να πάει στις χώρες προορισμού. Οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ να ενταχθούν στις κρατικές δομές, αξιοποιώντας την εμπειρία και τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει.
• Η φύλαξη των συνόρων είναι δουλειά της αστυνομίας - συνοριοφυλακής, του στρατού, στις προσδιορισμένες λειτουργίες που έχει. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης «να μαζέψει» τις φασιστικές - ακροδεξιές ομάδες, να διώξει απ' την εθνοφυλακή ναζιστές και τον ακροδεξιό συρφετό. Είναι ευθύνη της να συλλάβει τους εμπρηστές στη Λέσβο.
• Είναι απαράδεκτο το μέτρο της κυβέρνησης για να κόβεται το πρόγραμμα στέγασης και το μηνιαίο ποσό ενίσχυσης των 90 ευρώ σε όσους παίρνουν άσυλο. Αμεση διευκόλυνση όσων παίρνουν άσυλο για να ταξιδέψουν στις χώρες προορισμού. Ειδικό πρόγραμμα για όσους θέλουν να μείνουν στη χώρα με βάση τις γνώσεις τους, το επάγγελμά τους, την εξατομικευμένη στήριξη για την παραμονή τους.
• Καταδικάζουμε τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Η αναστολή του δικαιώματος ασύλου για ένα μήνα είναι καταδικαστέα και αναποτελεσματική. Είμαστε κάθετα αντίθετοι σε όποια σκέψη για παράταση αυτού του μέτρου και μάλιστα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Μόνο εμείς όμως ξεχωρίσαμε το πιο επικίνδυνο απ' αυτά τα μέτρα, που είναι η ευθύνη που δόθηκε σε ξένες δυνάμεις (Frontex - Rabit) στη φύλαξη των ελληνικών συνόρων. Δυναμώνει έτσι η άμεση παρέμβαση σε άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Μόνο σαν ανέκδοτο ακούγεται ότι τα σύνορά μας είναι ευρωπαϊκά και καταφέραμε να κάνουμε τον Εβρο σύνορο της ΕΕ. Να θυμίσουμε ότι οι «σύμμαχοι» και «εταίροι» θεωρούν «διαφορές Ελλάδας - Τουρκίας» τη σχεδιασμένη και συνεχή παραβίαση, από την τουρκική άρχουσα τάξη, του εναέριου χώρου, της κυριαρχίας σε νησιά και νησίδες, του καθορισμού ΑΟΖ, με βάση το Διεθνές Δίκαιο.
• Ξεχωρίζουμε την πρότασή μας για εξέταση ασύλου στα σύνορα της Τουρκίας και απευθείας μετακίνηση στις χώρες προορισμού, με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ. Χρειάζεται να απομονωθούν διάφοροι ανεγκέφαλοι, οι οποίοι άμεσα ή έμμεσα προπαγανδίζουν το άνοιγμα των συνόρων με το σκεπτικό, λίγο ως πολύ, να μιμηθούμε τον Ερντογάν, πιέζοντας με τη σειρά μας, μέσω της αξιοποίησης των προσφυγικών ροών, τα σύνορα με άλλα γειτονικά κράτη της ΕΕ, ώστε υποτίθεται η ΕΕ να αναγκαστεί να ανοίξει τις πόρτες της. Δημιουργώντας έτσι νέες «Ειδομένες» στο ελληνικό έδαφος.
• Στεκόμαστε απέναντι στον εθνικισμό, στην πατριδοκαπηλία, στην ανοιχτή ή καλυμμένη φασιστική προπαγάνδα. Στεκόμαστε απέναντι στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου και σε θελημένους ή «αθέλητους» υποστηρικτές του με τις θεωρίες περί ανοιχτών συνόρων, με αυτούς που σπρώχνουν με τις ευχές των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη συνδιαχείριση στο Αιγαίο. Η κυβέρνηση παίζει και στα δύο ταμπλό, γι' αυτό στήριξε, με την αφωνία και την αποδοχή, την εισβολή του Ερντογάν στη Συρία, το «σκίσιμο» δηλαδή της συνθήκης της Λοζάνης, μιλώντας με όρους «αλά καρτ» για το Διεθνές Δίκαιο.

Ποια είναι η πραγματικότητα όμως;

Ποιος έδωσε στον Ερντογάν τη δυνατότητα να αξιοποιεί τους χιλιάδες πρόσφυγες - θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων στην περιοχή αν όχι η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας που ολόθερμα στήριξε και στηρίζει η ελληνική αστική τάξη μέσω των κυβερνήσεών της; Η πολιτική του εγκλωβισμού των προσφύγων, η αξιοποίησή τους σε παζάρια και αντιπαραθέσεις, η λογική του ανοιγοκλεισίματος της κάνουλας ανάλογα με τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών κρατών της ΕΕ έχουν μετατρέψει χιλιάδες ομήρους στα σχέδια της τουρκικής αστικής τάξης. Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια.

Τι δίνει τη δυνατότητα στην τουρκική αστική τάξη να παίζει τέτοια σκληρά παζάρια αν όχι η σταθερή επιδίωξη του ευρωατλαντικού στρατοπέδου να παραμείνει η Τουρκία στις γραμμές του και να μην περάσει στην επιρροή της Ρωσίας; Ως αντίτιμο, ΕΕ και ΝΑΤΟ δίνουν αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή. Ειδικά με τις τελευταίες εξελίξεις στο Ιντλίμπ είναι έτοιμοι να την συνδράμουν στη στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και τη Συρία αλλά και να ικανοποιήσουν το αίτημά της να περάσει στην κατοχή της ένα τμήμα της συριακής επικράτειας με πρόφαση λόγους ασφαλείας.

Ποια είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης; Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν κουράζονται να τονίζουν την αμέριστη σταθερή στήριξη από πλευράς της Ελλάδας στην προσπάθεια διατήρησης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο και στην «ευρωπαϊκή πορεία» της. Εξάλλου, η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ δεν εναντιώθηκε στο τουρκικό αίτημα για παραβίαση της κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Συρίας, θέτοντας απλώς ορισμένους όρους σε σχέση με το Προσφυγικό. Εβαλε δηλαδή πλάτη σε σχέδια για αλλαγή συνόρων στην περιοχή που παραβιάζουν τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Είναι ή δεν είναι πάγια στρατηγική της τουρκικής αστικής τάξης η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνόρων της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών στην περιοχή; Ποια είναι η στάση ΝΑΤΟ και ΕΕ αν όχι να επιδιώκουν «λύσεις» συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, μοιρασιάς σε Αιγαίο και αλλού υπό τη δική τους υψηλή εποπτεία και επιδιαιτησία, κατοχυρώνοντας στην πραγματικότητα αυτήν την επιθετικότητα και την αμφισβήτηση; Είναι ή δεν είναι η ελληνική αστική τάξη μέσα στη λογική της συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, παρ' όλες τις εθνικιστικές «κορόνες» και τη ρητορική, θεωρώντας ότι από αυτήν τη διαδικασία θα έχει ανταλλάγματα στη συνολική μοιρασιά ενεργειακών πόρων και δρόμων εμπορίου στην περιοχή;

Ο ελληνικός λαός πληρώνει όπως και σε άλλους τομείς της ζωής ένα πρόβλημα που του προκαλούν οι στρατηγικές επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμιση.

Πάει πολύ όμως η προσπάθεια των αστικών κυβερνήσεων να το παίζουν «αθώες περιστέρες».

Δεν κρύβεται με τίποτα:

-- Πρώτον, ότι η Ελλάδα είναι μέχρι τα μπούνια χωμένη στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Η μία πίσω από την άλλη οι κυβερνήσεις «συνυπογράφουν» τους ΝΑΤΟικούς πολεμικούς σχεδιασμούς (βλέπε σελ. 23). Στέλνουν στρατεύματα εκτός συνόρων, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποστολές ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε Μ. Ανατολή, Ανατολική Μεσόγειο, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια. Αυτήν τη στιγμή η χώρα έχει προσωπικό σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσοβο, φρεγάτες και δυνάμεις στην Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο στα ανοιχτά της Λιβύης, προσωπικό στα Στενά του Ορμούζ, στέλνει «Patriot» στη Σ. Αραβία απέναντι στο Ιράν, έχει «συμβούλους» στο Μάλι όπου συζητάει με τη Γαλλία την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων. Αλήθεια, ποια «εθνικά» συμφέροντα υπερασπίζονται εκεί, αν όχι τα συμφέροντα της αστικής τάξης;

Την ίδια ώρα μετατρέπουν τη χώρα σε απέραντο ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, όπως με την πρόσφατη κατάπτυστη Συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις που προετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η ΝΔ, ακόμα και με την προετοιμασία για φιλοξενία πυρηνικών!

Είναι ή δεν είναι αλήθεια η εμπλοκή αυτή που βάζει τη χώρα και το λαό στο στόχαστρο και των ανταγωνιστών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, των «συμμετρικών» και «ασύμμετρων απειλών»;

-- Δεύτερον, ότι έχουν για «κορόνα στο κεφάλι τους» το στόχο της διατήρησης της «ΝΑΤΟικής συνοχής» στη Νοτιοανατολική του πτέρυγα που δίνει αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας.

-- Τρίτον, ότι η πολιτική του εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών έχει «φαρδιά - πλατιά» την υπογραφή τους. Εχουν αποδεχτεί η χώρα να έχει αυτόν το ρόλο. Εκείνοι υπέγραψαν το «Δουβλίνο», την Κοινή Δήλωση ΕΕ - Τουρκίας, που μετατρέπει τα νησιά σε φυλακές της ΕΕ για τους ξεριζωμένους, εκείνοι την υλοποιούν με «ανοιχτές» και «κλειστές» Μόριες και κέντρα - φυλακές, εκείνοι παζαρεύουν τώρα τις νέες συμφωνίες εγκλωβισμού που ανάμεσα στα άλλα μετατρέπουν τους πρόσφυγες και μετανάστες σε «χαρτί» στα χέρια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Τα κυβερνητικά στελέχη δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα «φυλάσσει τα σύνορα της Ευρώπης και γι' αυτό μπορεί να στείλει ισχυρό μήνυμα στον Ερντογάν» ότι η παρουσία των Ευρωπαίων αξιωματούχων τις προάλλες στον Εβρο ήταν «μία γεωστρατηγική δήλωση», και άλλα τέτοια.

Αυτό που τα αστικά επιτελεία παρουσιάζουν ως «ασπίδα» στην πραγματικότητα είναι το πρόβλημα, αφού είναι μέσα στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και παζαριών (και) με την ΕΕ, που φουντώνουν οι κίνδυνοι για το λαό.

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Πρώτον, ας δούμε τι έβαλαν στο τραπέζι στις συναντήσεις του Ερντογάν στις Βρυξέλλες την περασμένη Δευτέρα, αλλά και όσα αναμένεται να συζητηθούν στην ερχόμενη επίσκεψη Μέρκελ - Μακρόν στην Τουρκία.

Στην ουσία μιλάμε για ένα παζάρι εφ' όλης της ύλης, που αφορά από το αίτημα για μεγαλύτερη στήριξη της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στη Συρία και τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» σε κατεχόμενα εδάφη της, έως τα οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα για μια «επικαιροποιημένη» συμφωνία εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών.

Και από τις διμερείς οικονομικές σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, όπως αυτές αποτυπώνονται στην «Εταιρική Σχέση», έως το αίτημα για βίζα στους Τούρκους πολίτες.

Προφανώς, από το τραπέζι αυτό δεν λείπουν ούτε οι απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης σε ό,τι αφορά το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν, όπως αυτή της Λοζάνης.

Αρα λοιπόν είναι απάτη ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας τάχα προστατεύονται από τη συμμετοχή της αστικής τάξης στην ιμπεριαλιστική ένωση, ότι τάχα έτσι «σηκώνεται τείχος» απέναντι στους μεγάλους κινδύνους.

Δεύτερον, τι ακριβώς στηρίζει η ΕΕ μέσα σε αυτό το πλαίσιο;

• Να συνεχίζει η Ελλάδα να μετατρέπεται σε φυλακή της ΕΕ, σε χώρο διαλογής και εγκλωβισμού των ξεριζωμένων από τις δικές της επεμβάσεις. Εννοούν τη συνέχιση αυτής της πολιτικής με μια πιο «ευέλικτη» πολιτική ασύλου και μια νέα συμφωνία με την Τουρκία, που θα προσαρμόζεται στα τωρινά δεδομένα και ίσως με ορισμένα παραπάνω οικονομικά ή άλλα ανταλλάγματα. Πολιτική που όχι μόνο δεν λύνει και το ζήτημα της αξιοποίησης προσφύγων και μεταναστών για τα «γεωπολιτικά παιχνίδια», αλλά αντίθετα την πάει παρακάτω, της δίνει νέα δυναμική.
• Να μπουν ως «επιδιαιτητές» Ευρωενωσιακοί στρατιωτικοί και άλλοι μηχανισμοί, όπως η Frontex, την οποία η κυβέρνηση κάλεσε στον Εβρο, όπως προηγουμένως την είχε καλέσει στο Αιγαίο μαζί με το ΝΑΤΟ, και πάλι με πρόσχημα το Προσφυγικό, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για κινήσεις που είναι σε επικίνδυνη κατεύθυνση, που περιπλέκουν παραπέρα την κατάσταση, ανοίγουν τον «ασκό του Αιόλου» και για τα διάφορα σχέδια «γκριζαρίσματος» κυριαρχικών δικαιωμάτων. Πόσο μάλλον που μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη τέθηκε σε ισχύ ο νέος κανονισμός της Frontex, που κατά τον επικεφαλής της την μετατρέπει σε ένα «νέο είδος διακρατικού κατασταλτικού μηχανισμού», ενταγμένου ακόμα πιο στενά στη συνολική ιμπεριαλιστική στρατηγική της ΕΕ στην περιοχή, με «λυμένα χέρια» ώστε ουσιαστικά να μη δίνει λογαριασμό ακόμα και για ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας των χωρών - μελών της ΕΕ, με ό,τι αυτό σηματοδοτεί.

Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, που δηλώνουν σε όλους τους τόνους έτοιμοι, παρά την όποια κριτική τους, «να βάλουν πλάτη», λέει ότι αυτές τις ώρες δε χωράνε «δεύτερες κουβέντες», ότι απαιτείται «πλήρης συναίνεση» και στήριξη της «εθνικής» πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Πανηγυρίζουν τα ΜΜΕ για την «εθνική ομοψυχία» που λένε πως έχει επιτευχθεί στα «εθνικά θέματα»....

Οταν μιλάνε για ομοψυχία, ουσιαστικά ζητούν από το λαό:

-- Να μην εναντιώνεται στην πολιτική εμπλοκής της χώρας στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στις αποστολές στρατευμάτων εκτός συνόρων, στη μετατροπή όλης της χώρας σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, σε όλα όσα τη μετατρέπουν σε στόχο των ανταγωνισμών, και ουσιαστικά ενισχύουν τις αιτίες που γεννούν και διογκώνουν το προσφυγικό ζήτημα.

-- Να είναι έτοιμος να δεχτεί πειθήνια κάθε επιλογή της αστικής τάξης που υπηρετεί τους στρατηγικούς της στόχους εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου. Είτε το συμβιβασμό με τη συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση, είτε με την πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία. Επιλογές που άλλωστε η μία γεννάει την άλλη, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ενώ σε κάθε ενδεχόμενο υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ασφάλεια της χώρας και του λαού, τον φέρνουν «πρόσωπο με πρόσωπο» με νέους μεγάλους κινδύνους.

-- Να εγκαταλειφθεί κάθε λαϊκή αντίδραση και αντίσταση στην πολιτική του εγκλωβισμού, της μετατροπής της χώρας σε μια «φυλακή ψυχών». Κάθε αντίθεση στον Κανονισμό του Δουβλίνου, στη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.

Η «συναίνεση» που με κάθε ευκαιρία ζητάνε από το λαό τα αστικά επιτελεία είναι κάλεσμα υποταγής στους στόχους της αστικής τάξης, στο στόχο δηλαδή της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, στον οποίο συμφωνούν και συμβαδίζουν όλα τα αστικά κόμματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και όλοι οι άλλοι πλην ΚΚΕ, παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες τους σε πλευρές υλοποίησής του. Στη δική τους συναίνεση, λοιπόν, ο λαός θα πρέπει να αντιτάξει τα δικά του συμφέροντα.

Αυτό προβάλλουν διάφορες εθνικιστικές ομάδες, αξιοποιώντας την κατάσταση η οποία έχει διαμορφωθεί στον Εβρο και στα νησιά. Βαράνε «το σαμάρι και όχι το γάιδαρο», στοχοποιούν δηλαδή τους πρόσφυγες και μετανάστες και αφήνουν στο απυρόβλητο τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ, που προκαλούν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Βάζουν στο στόχαστρο το αποτέλεσμα και όχι την αιτία...

Η πραγματικότητα είναι ότι εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή, δεν είναι πραγματικοί της αντίπαλοι, προκειμένου να καλλιεργήσουν το ρατσιστικό και εθνικιστικό μίσος, να δηλητηριάσουν το λαό. Να αποκτήσουν επιρροή με βασική τους στόχευση τον «εσωτερικό εχθρό», δηλαδή το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του.

Οποιος εναντιώνεται πραγματικά στην επικίνδυνη κατάσταση στον Εβρο και στα νησιά δεν μπορεί να θέλει η χώρα του να συμβάλει στο να μεγαλώνουν τα κύματα προσφυγιάς και ξεριζωμένων, συμμετέχοντας ενεργά στα σχέδια και τις επεμβάσεις ΝΑΤΟ και ΕΕ. Δεν μπορεί να αδιαφορεί απέναντι στο ότι η χώρα του έχει μετατραπεί σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, να λέει «δεν με νοιάζει τι γίνεται στη Συρία».

Δεν μπορεί να εξαντλεί τον τσαμπουκά του στους κατατρεγμένους και από την άλλη να στηρίζει την κατασταλτική πλευρά της πολιτικής του διπλού εγκλωβισμού εξαιτίας της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, που μετατρέπει τα ελληνικά νησιά σε φυλακές - κάτεργα της ΕΕ.

Δεν μπορεί να μιλάει από τη μία για «εισβολή», να σηκώνει εθνικιστικές κορόνες, και από την άλλη να μην εναντιώνεται στη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που στηρίζουν την πολιτική της συνεκμετάλλευσης και αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, να αδιαφορεί που η Αλεξανδρούπολη, δίπλα στα ελληνοτουρκικά σύνορα, γίνεται ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με βασικό στόχο τη Ρωσία.

Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα το οποίο καλλιεργεί η κυβέρνηση, προκειμένου ο λαός να συμβιβαστεί, να δείξει ανοχή στην πολιτική της.

Η κυβέρνηση «κάνει ό,τι μπορεί» προκειμένου να συνεχίσει να υλοποιεί την πολιτική εγκλωβισμού της ΕΕ, προκειμένου να αναδεικνύεται η Ελλάδα ως «προτιμώμενος», αταλάντευτος εταίρος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Σ' αυτή την κατεύθυνση έχει την αμέριστη συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων. Γι' αυτό η πολιτική της αναπαράγει το αδιέξοδο.

Διέξοδος υπάρχει. Τώρα απαιτείται: Κατάργηση των Κανονισμών του Δουβλίνου και της Κοινής Δήλωσης ΕΕ - Τουρκίας, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει καταστεί ανενεργή. Να κλείσουν όλα τα hot spots στα νησιά του Αιγαίου και να μη δημιουργηθούν νέα, ούτε κλειστά ούτε ανοιχτά. Να προχωρήσει ο άμεσος απεγκλωβισμός από τα νησιά και με γρήγορες διαδικασίες οι πρόσφυγες - μετανάστες να πάνε στις χώρες προορισμού τους.

Τώρα η ΕΕ και ο ΟΗΕ να οργανώσουν διαδικασίες υποβολής αιτήσεων ασύλου μέσα στην Τουρκία, και στα σύνορα με την Ελλάδα και στα σύνορα με την Συρία, και απευθείας μετακίνησης στις χώρες προορισμού.

Να σταματήσει τώρα κάθε συμμετοχή, στήριξη και εμπλοκή στις ενέργειες και τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που στηρίζουν την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, τις επεμβάσεις στη Λιβύη, διαιωνίζοντας τον πόλεμο και τις καταστροφές.

Τι σημαίνουν ανοιχτά σύνορα; Νέες Μόριες, νέες Αμυγδαλέζες, νέες Ειδομένες. Είναι αυτή πραγματική λύση και για τους πρόσφυγες και μετανάστες αλλά και για τους λαούς της Ελλάδας και όλης της περιοχής; Προφανώς και όχι.

Οσοι μιλάνε για ανοιχτά σύνορα, ουσιαστικά στηρίζουν με πλάγιο τρόπο την πολιτική εγκλωβισμού της ΕΕ, στηρίζουν το ρόλο που έχουν αναλάβει η Ελλάδα και οι κυβερνήσεις της στο ανοιγοκλείσιμο της στρόφιγγας των μεταναστευτικών ροών προς τα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ.

Οσοι μιλάνε για ανοιχτά σύνορα κάνουν πλάτες στην εκμετάλλευση των προσφύγων και μεταναστών από τις διάφορες ύποπτες και διαπλεκόμενες ΜΚΟ που «διαχειρίζονται» κατ' εντολή της ΕΕ το προσφυγικό ζήτημα.

Νομιμοποιούν τους διάφορους μηχανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τύπου Frontex, να επιδιαιτητεύουν με αφορμή το Προσφυγικό στην περιοχή.

Δεν πρόκειται για αφελείς θέσεις, στο όνομα του δήθεν ανθρωπισμού, αλλά για μια επικίνδυνη λογική. Αποτελεί δίδυμο αδελφάκι του εθνικισμού αφού αλληλοτρέφονται και ουσιαστικά υπηρετούν την ίδια κατεύθυνση. Εντάσσεται στην ευρύτερη λογική της συνεκμετάλλευσης, της συνδιαχείρισης, της αποδοχής των τουρκικών αμφισβητήσεων, που στο όνομα του φιλειρηνισμού ουσιαστικά στηρίζει τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην περιοχή. Αφού ουσιαστικά αυτό θέλουν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, να υπάρξει ένας συμβιβασμός που θα υπηρετεί τη σταθεροποίηση στη ΝΑ πτέρυγα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας απέναντι στη Ρωσία, στο Ιράν και άλλους αντιπάλους τους. Γιατί το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θέλουν να επιδιαιτητεύουν τις «διαφορές» ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, να αξιοποιούν αυτές τις διαφορές ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Αλλωστε, οι όποιοι συμβιβασμοί ανάμεσα σε μονοπωλιακά συμφέροντα διαμορφώνουν το έδαφος για τη μελλοντική όξυνση του ανταγωνισμού και της αντιπαράθεσης.

Δεν είναι ούτε διεθνιστική ούτε φιλειρηνική στάση η αδιαφορία για τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα, η υποτίμηση της τουρκικής επιθετικότητας, η στήριξη των κοσμοπολίτικων θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης, της επιλογής αναβάθμισής της εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Μόνη διεθνιστική στάση είναι η κοινή πάλη των λαών ενάντια στις αλλαγές και αμφισβητήσεις συνόρων, για απεμπλοκή από τους σχεδιασμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ, για απεγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών από την Ελλάδα, την Τουρκία και άλλα κράτη.

Eurokinissi

Στην προσπάθεια αυτή αξιοποιούνται επίσης η «ευθυγράμμιση» όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στους στόχους της αστικής τάξης και οι εθνικιστικές και «κοσμοπολίτικες» κορόνες, ενώ επιστρατεύονται και όλα τα χρεοκοπημένα ευρωατλαντικά παραμύθια, περί δήθεν «ασπίδας προστασίας» με την εμπλοκή στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Επιχειρούν έτσι να κρύψουν τους ενόχους για τις σημερινές επικίνδυνες εξελίξεις και τα αδιέξοδα, να καλλιεργήσουν την επικίνδυνη για το λαό συναίνεση στα «εθνικά» συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η απάντηση στα ιδεολογήματα αυτά, στη «δηλητηριώδη» για το λαό προπαγάνδα των αστικών επιτελείων, είναι απαραίτητη, ακριβώς επειδή αποτελεί το «νήμα» που μπορεί να οδηγήσει τη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να προσανατολίσει το λαό να στοχεύσει σωστά, τον πραγματικό αντίπαλο, την πηγή του προβλήματος.

Το αμερικανικό αντιτορπιλικό «USS Porter» φορτώνεται με πυραύλους «Patriot» στη Σούδα, πριν από τη δολοφονική αποστολή του στη Συρία

Η Ελλάδα συμμετέχει σήμερα σε 15 ιμπεριαλιστικές αποστολές ανά τον κόσμο, ως μέλος «ειρηνευτικών» δυνάμεων, που αποτελεί τον μανδύα επεμβάσεων και κατοχής.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν η αποστολή στρατιωτικής δύναμης άνω των 100 ατόμων και συστοιχίας «Patriot» στη Σαουδική Αραβία και η προετοιμασία στρατιωτικής αποστολής στη Λιβύη, όπως έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση της ΝΔ. Ηδη έχουν προκηρυχθεί θέσεις για την αποστολή πολιτικού προσωπικού στη Λιβύη, στο πλαίσιο ευρωπαϊκής αποστολής που βρίσκεται στη χώρα, ως προπομπός των στρατιωτικών δυνάμεων.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ έχει δεσμευτεί στη Γαλλία να συνδράμει και τις δυνάμεις της στο Μάλι, ενώ ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο συμμετοχής σε ευρωπαϊκή ναυτική δύναμη επιτήρησης των Στενών του Ορμούζ, απειλώντας ανοιχτά το Ιράν.

Ειδικά στη Λιβύη η Ελλάδα αναμείχθηκε ενεργά στην ιμπεριαλιστική επέμβαση το 2011, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, πέρα από την πολιτική στήριξη που πρόσφερε τότε στη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», παρουσιάζοντας την ωμή επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «κοσμογονία», που θα έφερνε τάχα τη δημοκρατία στις χώρες της Β. Αφρικής. Η Ελλάδα διέθεσε στρατιωτικά και πολιτικά μέσα και υποδομές για τη στήριξη της επέμβασης στη Λιβύη, ενώ συμμετείχε με ελληνικά καράβια και στη μεταφορά ξένων υπηκόων, κυρίως Κινέζων, από τη Λιβύη προς τις χώρες τους, την περίοδο που μαίνονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις.

Σήμερα, ελληνικά πολεμικά πλοία συμμετέχουν σε αποστολές επιτήρησης της Κεντρικής Μεσογείου, ανοιχτά της Λιβύης, ενώ με αφορμή το μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης για τον καθορισμό ΑΟΖ, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή.

Μεγάλη συμβολή είχε η ελληνική αστική τάξη και στον πόλεμο της Συρίας, κυρίως με τη βάση της Σούδας, που αποτελεί ορμητήριο για στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πύραυλοι «Τόμαχοκ», που εκτοξεύτηκαν ενάντια στη Συρία το 2017, με πρόσχημα τις κατηγορίες για χρήση χημικών από την κυβέρνηση Ασαντ, είχαν φορτωθεί στο αμερικανικό πλοίο «USS Porter» από τη Σούδα. Το πλοίο αυτό συμμετείχε με Γάλλους και Βρετανούς στο σφυροκόπημα της Συρίας. Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση «κάνει πλάτες» στην τουρκική επέμβαση στη Συρία.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία καθοδηγούνταν από τη Λάρισα.

Τέλος, αδιαμφισβήτητη και αναγνωρισμένη από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ είναι η συμβολή της Ελλάδας και στους πολέμους στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003, όπου η βάση της Σούδας έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Μάλιστα, η Ελλάδα διατηρεί δύναμη στην ISAF, το διεθνή ΝΑΤΟικό στρατό που επιτηρεί το Αφγανιστάν, ενώ ετοιμάζεται να συμμετάσχει και με πολιτικό προσωπικό σε αποστολή της ΕΕ στο Ιράκ.

Μπορεί αυτοί οι δύο πόλεμοι να έγιναν τη δεκαετία του 2000, με ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, αλλά η κατοχή και οι επιπτώσεις τους συνολικά στην περιοχή συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα στο Μεταναστευτικό οι συνέπειες είναι μεγάλες, όπως δείχνει άλλωστε και ο μεγάλος αριθμός Ιρακινών και Αφγανών μεταναστών που κατευθύνονται προς την Ευρώπη, προσπαθώντας να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα.

Copyright 2019 The Associated

Το «λογαριασμό» των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που γεννούν θύματα, πληρώνουν πάντα οι λαοί

Ποτέ και πουθενά κανένας δεν εγκαταλείπει το σπίτι του και τη χώρα του αν δεν τον σπρώχνουν ο κίνδυνος, η απελπισία και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή κάπου αλλού. Ο ορισμός του πρόσφυγα δεν μπορεί επομένως να γίνεται με κριτήριο τις επιδιώξεις και τις βλέψεις των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κρατών. Οι Σύροι από το Ιντλίμπ θεωρούνται πρόσφυγες γιατί το Ιντλίμπ το βομβαρδίζουν οι Ρώσοι, όχι όμως οι Αφγανοί ή άλλοι, που υποφέρουν από τις «ειρηνευτικές επεμβάσεις» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Σαν να μην είναι και ο ένας και ο άλλος διωγμένοι από τις εστίες τους. Σαν να μην υπάρχουν σκοτωμοί και διώξεις στις χώρες που έγιναν στόχος ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων πριν από μερικά χρόνια και που τώρα παρουσιάζονται ως «αποκατεστημένες» και «ασφαλείς». Σαν να μην υπάρχει κάποια «ανωτέρα βία» για έναν άνθρωπο που αποφασίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα του, να περιπλανηθεί με την οικογένειά του για μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του και τη ζωή των δικών του.

Σε περισσότερα από 20 σημεία του πλανήτη εξελίσσονται σήμερα πολεμικές συρράξεις, όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται μεγαλύτεροι παγκόσμιοι παίκτες.

Eurokinissi

Χιλιάδες είναι τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που καταφτάνουν στα ελληνικά νησιά

Στο φόντο τέτοιων λυσσαλέων ανταγωνισμών, στους οποίους συμμετέχει και η χώρα μας ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κι ως «μεντεσές» της ευρωατλαντικής πολιτικής σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, εντάθηκαν την τελευταία δεκαετία οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, συγκαλυμμένες ή ωμά στρατιωτικές, προκαλώντας καραβάνια προσφύγων και μεταναστών, με προορισμό κυρίως την Ευρώπη.

Αρκεί μια καταγραφή των πολεμικών εστιών που άναψαν τα τελευταία δέκα χρόνια, πολλές από τις οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, αν και επίσημα έχει αποκατασταθεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη, για να καταλάβει κανείς από πού έρχονται και από τι τρέχουν να γλιτώσουν οι χιλιάδες κατατρεγμένοι, θύματα του ιμπεριαλισμού. Οπως αυτοί που τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλύσει και τη χώρα μας, παραμένοντας εγκλωβισμένοι στα νησιά, ενώ πολλοί απ' αυτούς που βρίσκονται στην Τουρκία, γίνονται εργαλεία σε γεωπολιτικά παιχνίδια και ανταγωνισμούς.

• Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, κάτω από τον τίτλο «Αραβική άνοιξη», που ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2010 σε χώρες της Βόρειας Αφρικής (Τυνησία, Αλγερία, Αίγυπτος), αξιοποίησαν τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική και οικονομική κατάσταση στο εσωτερικό αυτών των χωρών, για να προκαλέσουν αλλαγές και να αναδείξουν καθεστώτα καλύτερα «ευθυγραμμισμένα» με τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις οδήγησαν σε αιματοκύλισμα και εμφύλιες συρράξεις που συνεχίζονται ακόμα και σήμερα, προκαλώντας ποτάμια προσφύγων και μεταναστών.
• Το 2011 ήταν η σειρά της Λιβύης να δοκιμάσει την ιμπεριαλιστική «άνοιξη», που διέλυσε τη χώρα, προκαλώντας φονικές συγκρούσεις που συνεχίζονται έως σήμερα και δημιούργησε τεράστια σκλαβοπάζαρα, κυρίως Αφρικανών μεταναστών και προσφύγων από χώρες της περιοχής, που ζουν στην ανέχεια και αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη.
• Ο πόλεμος στη Συρία από το 2011 έως σήμερα, στηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, την Τουρκία, το Ισραήλ, προκειμένου να ελεγχθεί αυτή η κρίσιμη γεωστρατηγικά χώρα, απέναντι και στις βλέψεις της Ρωσίας, που διατηρούσε και διατηρεί ισχυρά ερείσματα στη χώρα. Η Συρία είναι το πλέον αποκαλυπτικό παράδειγμα ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι επεμβάσεις πάνε χέρι χέρι με την προσφυγιά, ένα μεγάλο μέρος της οποίας καταλήγει και στη χώρα μας, προσπαθώντας να περάσει σε άλλα κράτη της Ευρώπης.
• Οι εξελίξεις - «ντόμινο» που προκάλεσε η επίθεση στη Λιβύη, επεκτάθηκαν σε χώρες της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής, αλλά και της περιοχής Σαχέλ, όπως η Τυνησία, η Αλγερία, το Μάλι, ο Νίγηρας κ.ά., βυθίζοντας αυτές τις χώρες στο χάος και προκαλώντας νέες καραβιές ξεριζωμένων. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν εδώ ένοπλες ομάδες Λίβυων πρώην στρατιωτικών και μισθοφόρων, σε συνεργασία με οργανώσεις - παρακλάδια τζιχαντιστών της νιγηριανής «Μπόκο Χαράμ» και αργότερα του «Ισλαμικού Κράτους».
• Σε διαρκή ένταση βρίσκεται μετά το 2012 και η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, με εμφύλιες συγκρούσεις, που αξιοποιούνται ως πρόσχημα για την αυξημένη παρουσία γαλλικών και άλλων ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, με το μανδύα της «ειρηνευτικής δύναμης», στην πραγματικότητα όμως για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων στην περιοχή. Το ίδιο στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Μπουρκίνα Φάσο, αλλά και στη Νιγηρία, απ' όπου εκτοπίστηκαν πάνω από δυο εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ μεταναστευτικό κύμα προκλήθηκε και στις γειτονικές χώρες. Τμήμα των αφρικανικών μεταναστευτικών - προσφυγικών ροών κατευθύνεται προς τη Λιβύη και από εκεί στην Ευρώπη.
• Η δολοφονική επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας το καλοκαίρι του 2014 ήρθε να επιδεινώσει την ήδη ασφυκτική κατάσταση που προκάλεσε χρόνια πριν το οικονομικό εμπάργκο Αιγύπτου και Ισραήλ. Από την επίθεση αυτή, μέσα σε τρεις μήνες σκοτώθηκαν 1.653 άμαχοι και τραυματίστηκαν πάνω από 8.900 άλλοι. Ωστόσο από τότε έως σήμερα η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη, τροφοδοτώντας κύματα Παλαιστινίων μεταναστών - προσφύγων.
• Η ιμπεριαλιστική επίθεση της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και των συμμάχων τους ενάντια στους Σιίτες στην Υεμένη τον Μάρτη του 2015 προκάλεσε ανείπωτη καταστροφή στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, ενώ έχει φέρει στα πρόθυρα λιμού περίπου 24.000.000 ανθρώπους.
• Από το κάδρο δεν λείπουν διαδοχικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από τη δεκαετία του '90 έως σήμερα στη Σομαλία, χώρα που βρίσκεται στο στρατηγικό Κέρας της (ανατολικής) Αφρικής απ' όπου περνούν νευραλγικές διεθνείς οδοί εμπορίου και μεταφοράς Ενέργειας προς τις ασιατικές (και όχι μόνο) αγορές. Η εκεί δράση τζιχαντιστών της σομαλικής οργάνωσης «Αλ Σαμπάμπ» συνιστά εργαλειοθήκη για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, διαμορφώνοντας έδαφος για στρατιωτική δράση στην περιοχή, που παράλληλα λειτουργεί και σαν «βραδυφλεγής» βόμβα σε γειτονικές χώρες με πρώτη την Κένυα.

AP

Θύματα φτώχειας και ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι και οι εκατοντάδες χιλιάδες Αφρικανοί πρόσφυγες και μετανάστες που ψάχνουν «μέλλον» στη Δύση

Μετά το πέρασμα της «Αραβικής Ανοιξης» στη Συρία, δυνάμεις που προετοιμάζονταν από τις μυστικές υπηρεσίες διαφόρων ιμπεριαλιστικών χωρών, αξιοποιώντας και τα αντιλαϊκά μέτρα της αστικής κυβέρνησης του Μπασάρ Ασαντ, ξεκίνησαν με όπλα και στήριξη από αυτές τις δυνάμεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία, Ισραήλ) την ιμπεριαλιστική επέμβαση, και τη δημιουργία ζωνών ελέγχου.

Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, προέκυψε σε Συρία και Ιράκ το «Ισλαμικό Κράτος » του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, το λεγόμενο «ισλαμικό χαλιφάτο», που για τρία τουλάχιστον χρόνια επεκτεινόταν ανενόχλητο, και μάλιστα όχι σε τυχαίες περιοχές αλλά εκεί που υπήρχαν πετρελαιοπηγές και αγωγοί μεταφοράς τους, πλουτίζοντας από το λαθρεμπόριο με τον «μαύρο χρυσό», ο οποίος κατέληγε στις πολυεθνικές που τον μοσχοπουλούσαν ως προερχόμενο από νόμιμες πηγές.

Η θεαματική είσοδος των τζιχαντιστών του «ΙΚ» στο βόρειο Ιράκ τον Ιούνη του 2014, η κατάληψη της Μοσούλης και σημαντικών εκτάσεων της Βόρειας Συρίας (συμπεριλαμβανομένων και πολλών πετρελαιοφόρων συριακών περιοχών...) και οι βάρβαροι αποκεφαλισμοί και άλλες εκτελέσεις αμάχων (αλλά και Δυτικών ομήρων), τις οποίες αναπαρήγαγαν διεθνή δίκτυα μέσω της προβολής βίντεο «χολιγουντιανού» στιλ, έριξαν «νερό στο μύλο» των ιμπεριαλιστών για νέο ρόλο στα πεδία συγκρούσεων Συρίας και Ιράκ.

Giorgos Moutafis

Τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ που δημοσιοποιήθηκαν το 2019 για εμπόλεμες ζώνες ή περιοχές, αν και συχνά δεν αποδίδουν σε όλο το μέγεθος το δράμα της προσφυγιάς, είναι αμείλικτα.

Εώς τον Αύγουστο του 2019, οι Σύροι που εγκατέλειψαν τις εστίες τους στο εσωτερικό της χώρας υπολογίζονταν σε 6,2 εκατομμύρια. Αλλοι 5,6 εκατομμύρια (εκ των οποίων το 50% είναι κάτω των 18 ετών) αναζήτησαν καλύτερη τύχη ως πρόσφυγες στο εξωτερικό. Πάνω από 13.500.000 άλλοι εκτιμάται πως χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας.

Στο Ιράκ, που υποτίθεται πως τελείωσε πρόπερσι ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», οι εκτοπισμένοι από τις εστίες τους υπολογίζεται πως παραμένουν πάνω από 2,2 εκατ. άτομα.

Οι επεμβάσεις αυτές αυξομειώνουν τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από τη μία χώρα στην άλλη, διαιωνίζοντας την κατάσταση. Σε πρόσφατη έκθεση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες διαπιστώνεται, μεταξύ άλλων, μείωση κατά περίπου 50% των ροών προς Ισπανία και Ιταλία και σημαντική αύξηση των κυμάτων προσφύγων και μεταναστών προς Μάλτα, Ελλάδα και Κύπρο.

Πριν από μερικά χρόνια, οι μεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα και την Ιταλία τροφοδοτούνταν παράλληλα και από χώρες όπως η Αλγερία, το Μαρόκο, η Λιβύη, η Νιγηρία, ώσπου περιορίστηκαν από τη ναυτική αποστολή της ΕΕ «Sophia», εγκλωβίζοντας πολλές χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους σε χώρες της περιοχής. Η ναυτική αποστολή της ΕΕ στην περιοχή επιχειρείται να αναβιώσει ξανά, με πρόσχημα αυτήν τη φορά τη διατήρηση του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη στο πλαίσιο ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την «επόμενη μέρα».

ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ 2014

Ο αριθμός των εγκλωβισμένων στη χώρα μας που αιτούνται άσυλο αναλύεται ως εξής, σύμφωνα με στοιχεία του Φλεβάρη του 2020:

Στα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται συνολικά 41.635 (στοιχεία της βδομάδας 8-13 Μάρτη). Στα προαναχωρησιακά κέντρα 3.309. Σε διαμερίσματα 21.432. Σε camps 24.855. Σε ξενοδοχεία 6.920. Στο ΚΥΤ Εβρου 300. Στις παραπάνω δομές (εκτός από τα προαναχωρησιακά κέντρα) ζουν και άνθρωποι αναγνωρισμένοι με άσυλο. Επιπλέον, υπάρχουν και 5.463 ασυνόδευτοι ανήλικοι, οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν στις παραπάνω δομές.

Η κατακόρυφη αύξηση των αφίξεων προσφύγων και μεταναστών σημειώθηκε αρχικά από το 2015. Το 2015 ήρθαν στην Ελλάδα μέσω των νησιών του Αιγαίου 856.723 άτομα (κυρίως πρόσφυγες), σύμφωνα με τον ΟΗΕ, οι οποίοι, σχεδόν στο σύνολό τους, πέρασαν σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ και ιδίως στη Γερμανία.

Οι υψηλοί αυτοί ρυθμοί αφίξεων συνεχίστηκαν και το 2016, μέχρι να κλείσουν τα βόρεια σύνορα, με τις αφίξεις τούς δύο πρώτους μήνες του 2016 να φτάνουν τις 122.637. Η ποσοστιαία αύξηση των αφίξεων προσφύγων - μεταναστών το 2015 ξεπερνάει το 1.000% συγκριτικά με το 2014, που καταγράφηκαν 77.163 αφίξεις.

ΕΙΔΟΜΕΝΗ 2016

Οι εθνικότητες που κυριαρχούν είναι οι Σύροι, Αφγανοί και Ιρακινοί. Πρόκειται δηλαδή για πληθυσμούς με «προσφυγικό προφίλ», όπως λέγεται, που δεν ήθελαν, ούτε θέλουν να παραμείνουν στην Ελλάδα. Αυτοί οι πρόσφυγες βλέπουν την Ελλάδα ως χώρα διέλευσης προς άλλα κράτη - μέλη της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.

Ενα ακόμη νέο χαρακτηριστικό στον συγκεκριμένο προσφυγικό πληθυσμό είναι το μεγάλο ποσοστό οικογενειών και γυναικόπαιδων. Οσον αφορά τα σημεία μέσω των οποίων εισέρχονται στην Ελλάδα, αυτά είναι τα νησιά του Αιγαίου, με τη Λέσβο να υποδέχεται πάνω από τους μισούς, ενώ ακολουθούν η Χίος και η Σάμος.

Εχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε πώς συνδέονται, και μάλιστα με άμεσο τρόπο, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι επεμβάσεις με την προσφυγιά - μετανάστευση. Κάτι που φαίνεται από τη σύγκριση των αφίξεων πριν και μετά από τους πολέμους.

Ετσι, πριν από την επέμβαση στο Αφγανιστάν τον Οκτώβρη του 2001, είχαν συλληφθεί για παράνομη είσοδο - διαμονή στην Ελλάδα 2.358 Αφγανοί, ενώ το 2008 οι συλλήψεις δεκαπλασιάστηκαν και έφτασαν τις 25.557. Πριν από την επέμβαση στο Ιράκ, το 2003, οι συλλήψεις Ιρακινών για παράνομη είσοδο - διαμονή ήταν 1.402, ενώ το 2008 σχεδόν εικοσαπλασιάστηκαν, φτάνοντας τις 25.577. Το ίδιο συνέβη και με τους Σομαλούς (το 2003: 934 συλλήψεις, το 2008: 6.713) και άλλες εθνικότητες.

Eurokinissi

Με την εκδήλωση της μεγάλης προσφυγικής έκρηξης μετά τον Ιούλη, εκτός από τα υπαρκτά προβλήματα στη διαχείριση του ζητήματος, επιχείρησε να αξιοποιήσει τη μαζική άφιξη προσφύγων και μεταναστών για να διαφημίσει το ρόλο της χώρας ως «νησίδας σταθερότητας σε μια αποσταθεροποιημένη περιοχή», αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στον έλεγχο των προσφυγικών ροών, αλλά και ρόλο «συνδετικού κρίκου ΕΕ - Τουρκίας» στη διαχείριση του ζητήματος, υιοθετώντας την πολιτική του ανοιγο-κλεισίματος της κάνουλας των προσφυγικών ροών και την ανάληψη ευθύνης σ' αυτή τη διαδικασία.

Οταν πλέον έκλεισε ο βαλκανικός διάδρομος προς την Ευρώπη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψήφισε και στήριξε όλες τις αντιδραστικές αποφάσεις της ΕΕ, που οδήγησαν σε εγκλωβισμό ενός μεγάλου μέρους προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα παρά τη θέλησή τους, στο βούλιαγμα των ονείρων τους για μια ασφαλέστερη και καλύτερη ζωή στις λάσπες της Ειδομένης, στην ασφυξία του Ελληνικού, του Πειραιά, οδηγώντας στο να γεμίσει η Ελλάδα με χώρους αναγκαστικής φιλοξενίας, με ευθύνη μάλιστα του Στρατού.

INTIME NEWS

ΜΟΡΙΑ 2020

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εφάρμοσε επίσης πολιτική καταστολής και μαζικών επαναπροωθήσεων, πασπαλισμένη με μπόλικη «ανθρωπιστική» χρυσόσκονη. Εφερε το ΝΑΤΟ στα ελληνικά θαλάσσια σύνορα για τη διαχείριση του Μεταναστευτικού - Προσφυγικού, αλλά στην πραγματικότητα για τον έλεγχο των ρωσικών πολεμικών πλοίων σε όλο τον άξονα από τα Δαρδανέλια μέχρι την Ανατ. Μεσόγειο.

Η πιο σοβαρή και επικίνδυνη πλευρά της πολιτικής της, όμως, αφορά τη συμμετοχή της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με τη συστηματική και δραστήρια ανάμειξή της στην προετοιμασία, στη στήριξη και τη δικαιολόγηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Κατ' επέκταση, συνέβαλε και στη διατήρηση και αύξηση των προσφυγικών ρευμάτων.

Μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να έκλεισε την Αμυγδαλέζα, όμως στη Μόρια υπάρχει η ...«κανονικότητα» του εγκλωβισμού, με πληθυσμό έως και 9 φορές πάνω από τη χωρητικότητά της.

Αυτό το αίσχος στη Μόρια βρήκε και επαίνεσε για την «πληρότητα στη διαχείριση του Προσφυγικού» ο υπουργός της κυβέρνησης της ΝΔ, Μ. Χρυσοχοΐδης, μετά τις εκλογές του 2019. Τα νέα αντιδραστικά μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση της ΝΔ για το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό κινούνται στην ίδια λογική του εγκλωβισμού, προσαρμοσμένη βέβαια στις τρέχουσες κατευθύνσεις της ΕΕ, που στη δεδομένη φάση θέλουν κλειστή τη στρόφιγγα κι ακριβώς γι' αυτό το λόγο προτάσσονται μέτρα καταστολής και αποτροπής.

Πρόκειται για μέτρα που έρχονται σε συνέχεια της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνονται τόσο η γενίκευση των απελάσεων που η ΕΕ αποκαλεί εύηχα ...επιστροφές, όσο και η μετατροπή των φυλακίσεων σε κανόνα για τη μεταχείριση αιτούντων άσυλο, προσφύγων και μεταναστών.

Τον Νοέμβρη του 2019 η κυβέρνηση της ΝΔ, μπροστά στη νέα όξυνση του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού, ανακοινώνει ένα σχέδιο που ενισχύει ακόμα περισσότερο τον εγκλωβισμό και την καταστολή.

Το σχέδιο έρχεται να συμπληρώσει τον αντιδραστικό νόμο που έχει ψηφιστεί λίγο καιρό πριν για την αυστηροποίηση των διαδικασιών εξέτασης του ασύλου και να γεμίσει τα νησιά με τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης, 5.000 ανθρώπων το καθένα, στα οποία θα ζουν ακόμα και τα ασυνόδευτα παιδιά. Διαιωνίζει έτσι τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης και τον αποκλεισμό στην πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων ξεριζωμένων.

Πιο συγκεκριμένα, το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει:

• Τη συγκρότηση ενός Ενιαίου Φορέα Επιτήρησης Συνόρων, ενός υβριδικού σώματος από στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό, με τη συμμετοχή Στρατού και Σωμάτων Ασφαλείας, που θα δρα στα σύνορα και στο εσωτερικό της χώρας. Τα ερωτήματα για την αποστολή του είναι εύλογα, αφού όπως ειπώθηκε κατά την παρουσίασή του, αναλαμβάνει την επιτήρηση της «εσωτερικής ασφάλειας» από απειλές που σχετίζονται με το Μεταναστευτικό. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα μόνο κινδύνους πρέπει να βλέπει σε τέτοια - στρατιωτικά επί της ουσίας - σώματα.
• Επιτάχυνση των διαδικασιών χορήγησης ασύλου, που βεβαίως θα συνδεθεί με τις «άμεσες επιστροφές». Κάτι που προβλέπεται από τον πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο της κυβέρνησης και στην πραγματικότητα σημαίνει δραστικό περιορισμό στο δικαίωμα παροχής ασύλου, με ταυτόχρονη ένταση των επαναπροωθήσεων και απελάσεων με συνοπτικές διαδικασίες.

Αλλωστε, αν επρόκειτο για πραγματική επιτάχυνση αυτών των διαδικασιών, δεν θα χρειαζόταν η «λειτουργία κλειστών κέντρων σε νησιά» για χιλιάδες ανθρώπους, που ολοκληρώνει το τρίπτυχο του σχεδίου δράσης. Και όταν μιλάμε για «κλειστά κέντρα», εννοούμε κυριολεκτικά φυλακές, στα πρότυπα της Αμυγδαλέζας, αλλά και άλλων παρόμοιων κέντρων που λειτουργούν και σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Σε ό,τι αφορά την κατασκευή και επέκταση κλειστών δομών σε νησιά, προβλέπεται:

Λέσβος: Θα κλείσει σταδιακά η υπάρχουσα δομή στη Μόρια, ενώ θα δημιουργηθεί νέα κλειστή δομή, η οποία θα χρησιμοποιηθεί ως προαναχωρησιακό κέντρο και Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ). Χωρητικότητα: 5.000+.

Χίος: Ομοίως, κλείνει η υπάρχουσα δομή και δημιουργείται νέα κλειστή δομή, η οποία θα χρησιμοποιηθεί ως προαναχωρησιακό κέντρο και ΚΥΤ. Χωρητικότητα: 5.000+

Σάμος: Επίσης κλείνει η υπάρχουσα δομή, ενώ η υπό κατασκευή δομή θα επεκταθεί και θα χρησιμοποιηθεί ως προαναχωρησιακό κέντρο και ΚΥΤ. Χωρητικότητα: 5.000+

Κως: Η υπάρχουσα δομή γίνεται κλειστή και θα λειτουργήσει ως προαναχωρησιακό κέντρο και ΚΥΤ. Χωρητικότητα: 2.000+

Λέρος: Η υπάρχουσα δομή επίσης μετατρέπεται σε κλειστή και θα λειτουργήσει ως προαναχωρησιακό κέντρο και ΚΥΤ. Χωρητικότητα: 1.000.

Στις 24 Φλεβάρη, η κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ στα νησιά, στο πλαίσιο της επιτάχυνσης του σχεδιασμού για το χτίσιμο νέων κλειστών δομών προσφύγων και μεταναστών στις εκτάσεις που έχουν επιταχθεί σε Χίο, Λέσβο και Σάμο. Για μέρες εκτυλίσσεται ένα απίστευτο όργιο καταστολής με κυνηγητό και ξύλο ενάντια σε συγκεντρωμένους, ακόμα και τη στιγμή που οι αστυνομικές δυνάμεις αποχωρούσαν από τα νησιά.

Κι αν κάτι έχει σημασία να δούμε, είναι το γεγονός ότι όλες αυτές οι εξελίξεις δεν αποκάλυψαν μόνο τις προθέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα καταγγέλλει τα «κλειστά κέντρα» - φυλακές, τα είχε προαναγγείλει από το 2016, ως αποτέλεσμα της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας. Ελεγε μάλιστα ότι τέτοια κέντρα θα γίνουν σε όλα τα νησιά.

Τον Δεκέμβρη του 2016, ο τότε υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, διαφήμιζε τέτοιους χώρους ως απαραίτητους «για να διευκολυνθούν οι διαδικασίες ασύλου». Τα ίδια ακριβώς δηλαδή που λέει σήμερα και η ΝΔ, προωθώντας το σχέδιο μετατροπής των νησιών σε φυλακές της ΕΕ.

Μετά απ' όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο σημείο να καταγγέλλει συλλήβδην ως «ακροδεξιούς» όσους στα νησιά αγωνίζονται ενάντια στον διπλό εγκλωβισμό, όπως έκανε στον προηγούμενο γύρο των μαζικών κινητοποιήσεων, στοχοποιώντας σωματεία και φορείς που έχουν καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες, στην οργάνωση της πάλης του λαού ενάντια στη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας και στις άλλες ευρωενωσιακές συνθήκες, που καταδικάζουν τους ξεριζωμένους και τους κατοίκους των νησιών.

Οταν όμως τα ΜΑΤ στάλθηκαν σε Χίο και Λέσβο για να επιβάλουν τα κέντρα - φυλακές, ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε τον αυταρχισμό της κυβέρνησης και έτρεξε να δηλώσει στήριξη στον αγώνα των νησιωτών, δείχνοντας ότι είναι αδίσταχτος στην υποκρισία και τον αποπροσανατολισμό, αρκεί να κρύβονται ο βασικός ένοχος και η πραγματική διέξοδος από την κατάσταση που βιώνουν σήμερα ξεριζωμένοι και νησιώτες...

Ολα τα παραπάνω υπογραμμίζουν τη μεγάλη αξία της πολιτικής του ΚΚΕ, που έγκαιρα είχε επισημάνει ότι το Προσφυγικό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την ίδια πολιτική που το προκαλεί, που χώνει τους λαούς μέχρι το λαιμό στους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων και μετατρέπει τους κατατρεγμένους σε «πιόνια» στο παιχνίδι των ανταγωνισμών και των γεωπολιτικών σχεδιασμών.

Γι' αυτό η παρέμβαση του λαού για το Προσφυγικό δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την πάλη για να γίνει πράξη το «ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών». Για να προσανατολιστεί η πάλη, διεκδικώντας την κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, σε σύγκρουση με την ευρωενωσιακή Πολιτική Ασύλου, τον Κανονισμό του Δουβλίνου, ενάντια στον διπλό εγκλωβισμό και τα hot spots. Για την επιτάχυνση των διαδικασιών μετάβασής τους στις χώρες πραγματικού προορισμού τους, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων για το άσυλο, διαδικασίας που θα μπορούσαν να γίνονται και στο έδαφος της Τουρκίας.

Πάνω απ' όλα, αυτές οι διεκδικήσεις πρέπει να συναντιούνται στον κεντρικό στόχο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει τη φτώχεια, την προσφυγιά και τη μετανάστευση, με αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Καθόλου συμπτωματικά, υπάρχουν ΜΚΟ που έχουν ιδρυθεί, ή εμπλέκονται σε αυτές, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και την κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, μέχρι πριγκίπισσες του Αμπού Ντάμπι! Την ίδια ώρα, πληθαίνουν οι καταγγελίες για τις συνθήκες δουλειάς στις ΜΚΟ, την ένταση της εκμετάλλευσης στο όνομα του «εθελοντισμού», την απληρωσιά.

Τον Απρίλη του 2016 υπογράφηκαν τα πρώτα συμβόλαια ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΜΚΟ, ύψους 83 εκατ. ευρώ για τη διαχείριση του Προσφυγικού. Τα χρήματα αυτά, που αποτελούν μέρος των συνολικά 700 εκατ. ευρώ από τον νέο μηχανισμό βοήθειας έκτακτης ανάγκης της ΕΕ, δόθηκαν απευθείας σε οκτώ ΜΚΟ. Τότε, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συμφωνήσει με την ΕΕ, η ΝΔ όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά σιγοντάριζε κιόλας αυτό το καθεστώς. Η μόνη «διαφωνία» ήταν σχετικά με το εάν πρέπει να τα πάρουν απευθείας οι ΜΚΟ ή να τους τα δώσει η ελληνική κυβέρνηση!

Μάλιστα, τον Ιούλη του 2016 σε συζήτηση στη Βουλή Επερώτησης που είχε καταθέσει η ίδια η Δ, το μόνο που ακούστηκε από τους βουλευτές της ήταν ότι η κυβέρνηση ήταν «ανίκανη» να απορροφήσει κονδύλια...

Σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ επικαλείται τη δράση «ορισμένων» ΜΚΟ ως άλλοθι για την άθλια κατάσταση στα νησιά. Το «νέο» μητρώο που ψήφισε, όπως έκανε προηγούμενα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αξιοποιηθεί προφανώς και για να ανακατευτεί η τράπουλα των κονδυλίων και των «αρμοδιοτήτων» στις προσφυγικές δομές, ανάμεσα στις ΜΚΟ που παραμένουν ακλόνητες στη θέση τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, αποθεώνει την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις ΜΚΟ, υπερασπίζεται το δικό του «μητρώο» που επίσης δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και νομιμοποιεί τις ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας και Πρόνοιας, λέγοντας ότι αν δεν ήταν οι ΜΚΟ, η διαχείριση του Προσφυγικού θα είχε καταρρεύσει.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, πίσω από τις ΜΚΟ κρύβονται οργανισμοί διεθνούς εμβέλειας, με ισχυρές προσβάσεις σε κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για λογαριασμό των οποίων δραστηριοποιούνται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στη Μυτιλήνη αποτελεί η WAHA, η οποία, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της στο διαδίκτυο, έχει έδρα στη Γαλλία και ιδρύθηκε από την πριγκίπισσα του Αμπού Ντάμπι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σεϊκσά Σάμσα. Δραστηριοποιείται σε Αφγανιστάν, Νιγηρία, Καμερούν, Αιθιοπία, Κένυα, Σενεγάλη, Σουδάν, Ζάμπια, Σομαλία, Τανζανία, Μπενίν, Ερυθραία, Γουινέα, Υεμένη κ.λπ.

Και μόνο το άκουσμα του ονόματος του ιδρυτή της ΜΚΟ, δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) έχει προσλάβει και αναπτύξει στο έδαφος της Υεμένης, όπου είναι σε εξέλιξη από τον Μάρτη του 2015 η ιμπεριαλιστική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας, εκατοντάδες Κολομβιανούς και άλλους Λατινοαμερικανούς μισθοφόρους, απόστρατους ως επί το πλείστον, σε μια προσπάθεια να καλύψει τις απώλειες πολλών δεκάδων στρατιωτών της που έχουν σκοτωθεί σε συγκρούσεις, στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δραστηριοποιείται η ΜΚΟ προκειμένου, όπως ισχυρίζεται, να ανακουφίσει και να απαλύνει τον πόνο των γυναικών της Υεμένης!

Από τον Οκτώβρη του 2015, η WAHA συμμετέχει σε ένα πολύ μεγάλο πρόγραμμα στα Βαλκάνια. Πιο συγκεκριμένα, σε Σερβία, Κροατία, ΠΓΔΜ και Σλοβενία. Στα σύνορα αυτών των χωρών έχει συγκροτήσει και λειτουργεί κινητές διασυνοριακές ομάδες «προστασίας και διάσωσης». Στη Σερβία έχει αποκτήσει πρόσβαση σε κρατικά κέντρα περίθαλψης. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, μαζί με αυτό της Μυτιλήνης, χαρακτηρίζεται στην ιστοσελίδα της οργάνωσης ως ένα από τα μεγαλύτερα που έχει διοργανώσει ποτέ.

Οπως φαίνεται, οι διασυνδέσεις της WAHA είναι ιδιαίτερα υψηλές. Στις 10 Νοέμβρη, ο Γάλλος υφυπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Χαρλέμ Ντεζίρ, συνοδευόμενος από τον Γάλλο πρέσβη στη Σερβία, επισκέφτηκε το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στο Βελιγράδι. Εκεί, η WAHA έχει φτιάξει και λειτουργεί δύο κλινικές περίθαλψης προσφύγων...

Αλλο παράδειγμα, επίσης από τη Μυτιλήνη, είναι μια ΜΚΟ ονόματι «Danish Refugee Council» (DRC), που συνεργάζεται με τη WAHA στο πλαίσιο προγράμματος που υλοποιείται στα Βαλκάνια. Δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 30 χώρες και παρέχει βοήθεια σε πρόσφυγες και εκτοπισμένους.

Και αυτή η οργάνωση συνεργάζεται με τις επίσημες κυβερνήσεις κρατών και άλλους εθνικούς οργανισμούς. Κύριοι φορείς χρηματοδότησης είναι το δανικό υπουργείο Εξωτερικών, η Ευρωπαϊκή Ενωση και ο ΟΗΕ, καθώς και από κυβερνητικές δωρεές και χορηγίες.

Πιο συγκεκριμένα, εμφανίζεται να αντλεί έσοδα από επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα της Ιρλανδίας για τη «μείωση φτώχειας και πείνας», από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και τον Καναδικό Οργανισμό Διεθνούς Ανάπτυξης, μια κυβερνητική υπηρεσία του Καναδά...

-- Η συμβολή του Εργατικού Κέντρου της Λέσβου ήταν πολύ ουσιαστική στον λαϊκό ξεσηκωμό που έγινε στο νησί κατά της εισβολής των ΜΑΤ.

Από την πρώτη στιγμή που ανακοίνωσε η κυβέρνηση το αντιδραστικό της σχέδιο να προχωρήσει στη δημιουργία και κλειστού hot spot στο νησί, καλέσαμε άμεσα σε σύσκεψη σωματεία και φορείς για να οργανώσουμε την απάντησή μας, προκείμενου να το ματαιώσουμε. Για να μη γίνει η Λέσβος μια μεγάλη φυλακή της ΕΕ, με στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών.

Μαζί με άλλους φορείς και τις Επιτροπές Αγώνα των χωριών, όπως του Μανταμάδου, που είχαν δημιουργηθεί μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, βρισκόμασταν σε αγωνιστική ετοιμότητα. Ετσι, το βράδυ της Δευτέρας 24/2, όταν έγινε γνωστό ότι η κυβέρνηση στέλνει μυστικά διμοιρίες των ΜΑΤ, συνοδευόμενες με «αύρα» ρίψης νερού και μηχανήματα για να τρομοκρατήσει και να υποτάξει το λαό του νησιού, το Εργατικό Κέντρο μπήκε μπροστά και σήμανε συναγερμό.

INTIME NEWS

Από τις μαζικές κινητοποιήσεις του λαού της Λέσβου

Στις 5 το πρωί της Τρίτης 25/2 κηρύξαμε απεργία, καλέσαμε σε συγκέντρωση με ντουντούκες και εξορμήσεις. Καλέσαμε και τους άλλους φορείς για να γίνουν μαζικές συγκεντρώσεις στα μπλόκα που είχαν στήσει τα ΜΑΤ.

Αυτή η πρωτοβουλία και η αποφασιστικότητα του ΕΚ αποδείχθηκαν πολύ καθοριστικές στον λαϊκό ξεσηκωμό που ακολούθησε και ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποσύρει κακήν κακώς τα ΜΑΤ. Την Τετάρτη και την Πέμπτη η Λέσβος είχε γενική απεργία. Ολα ήταν κλειστά. Στην πόλη και τις τρεις μέρες έγιναν μαζικά συλλαλητήρια το πρωί. Μαζικές ήταν οι συγκεντρώσεις και κατά των μπλόκων που είχαν στήσει οι δυνάμεις καταστολής.

Η οργή και η αποφασιστικότητα της παλλαϊκής κινητοποίησης, αντίθετα από ό,τι υπολόγιζε η κυβέρνηση και σε αντιπαράθεση με την αγριότητα των ΜΑΤ, γινόταν όλο και πιο αποφασιστική, όλο και πιο ορμητική. Ετσι αναγκάστηκε η κυβέρνηση να βάλει την ουρά στα σκέλια.

Αυτός ο ξεσηκωμός θύμισε το θρυλικό «Go Back», τα Χριστούγεννα του '44, που ο λεσβιακός λαός έδιωξε τότε τους Αγγλους εισβολείς. Είναι πραγματικά άξιο αναφοράς το σθένος που έδειξε ο λεσβιακός λαός, όπου αδιάκοπα για τρεις μέρες βρέθηκε στην πρώτη γραμμή, στέλνοντας παράλληλα με τη νίκη που πέτυχε το μήνυμα ότι χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν γίνεται.

Eurokinissi

Τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν να υπάρξει εδώ και τώρα απεγκλωβισμός όλων των προσφύγων και μεταναστών προς την ηπειρωτική χώρα και από εκεί να ταξιδέψουν στις χώρες προορισμού τους, ούτε κλειστά, ούτε ανοικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά!

Ολο το προηγούμενο διάστημα δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε, με τις θέσεις και τη δράση μας, σκληρή μάχη και ενάντια στην προπαγάνδα των κομμάτων που υπερασπίζονται την αντιδραστική πολιτική και τους πολέμους του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αλλά και κατά των ακροδεξιών ομάδων, που προσπαθούν να στρέψουν τους κατοίκους ενάντια στα θύματα αυτών των πολέμων, «βγάζοντας λάδι» τους θύτες και τη δολοφονική πολιτική τους.

-- Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στη Λέσβο μετά τα τελευταία γεγονότα στον Εβρο; Τι στάση κρατάει η κυβέρνηση, η Τοπική Διοίκηση απέναντι στην καθολική αντίδραση του λαού στην πολιτική του εγκλωβισμού;

-- Με το που ξεκίνησαν τα γεγονότα στον Εβρο, η κυβέρνηση προσπαθεί να τα αξιοποιήσει για να κάμψει τις αντιδράσεις των νησιωτών στους σχεδιασμούς της για κέντρα - φυλακές. Προσπαθεί να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε με τα ΜΑΤ, να εμφανίσει δηλαδή ως αναγκαίο το να γίνουν στα νησιά ή ακόμη και σε ξερονήσια τα νέα κέντρα.

Η προπαγάνδα της για απόκρουση του «εχθρού», στο πρόσωπο προσφύγων και μεταναστών, τροφοδοτεί και ορισμένες περιθωριακές ομάδες, που την εξυπηρετούν στα σχέδιά της. Οι ομάδες αυτές, όπως και η κυβέρνηση, κρύβουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τα παζάρια με την Τουρκία, το γεγονός ότι στηρίζουν την εισβολή της στη Συρία. Αποσιωπούν βέβαια και την ελληνική εμπλοκή σ' αυτούς τους σχεδιασμούς και τα παζάρια, με στόχο να διατηρηθεί η ΝΑΤΟική συνοχή, στόχο για τον οποίο μάχεται και η σημερινή κυβέρνηση ΝΔ.

Μέσα σ' αυτό το κάδρο εξελίχθηκαν και οι σκηνές της ντροπής στο λιμανάκι της Θερμής, ενάντια στη βάρκα με τους πρόσφυγες και μετανάστες, όπου υπήρχαν και μωρά, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν ακροδεξιοί με τη μάσκα του «αγανακτισμένου». Είχαμε επιθέσεις σε πρόσφυγες και σε εργαζόμενους των ΜΚΟ, νυχτερινά μπλόκα στους δρόμους και έλεγχο αυτοκινήτων. Είχαμε παρουσία των ναζιστών από τη Γερμανία και την Αυστρία, εμπρησμούς εγκαταστάσεων που εξυπηρετούσαν πρόσφυγες, φθορές σε αυτοκίνητα.

Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη, γιατί ανέχεται αυτήν την εγκληματική και προβοκατόρικη δραστηριότητα και επειδή την αξιοποιεί στον αρχικό της σχεδιασμό, για τη δημιουργία κλειστών κέντρων, προτάσσοντας τώρα τη δημιουργία τους σε βραχονησίδες και ακατοίκητα νησιά.

Τελευταία μάλιστα βλέπουμε και ότι ορισμένοι παράγοντες στην Τοπική Διοίκηση «τα γυρίζουν», υιοθετώντας τα κυβερνητικά επιχειρήματα και τις θέσεις, ενώ μέχρι τώρα καμώνονταν πως στηρίζουν τις διεκδικήσεις και τα αιτήματα του λαού. Απέναντι στα νέα σχέδια της κυβέρνησης, τη δράση και το δηλητήριο των ακροδεξιών, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, ο λαός της Λέσβου πρέπει να αντιταχθούν και θα το κάνουν ξανά με αποφασιστικότητα. Το Εργατικό Κέντρο και τα σωματεία του θα δώσουν όλες τις δυνάμεις για αυτό.

-- Το Εργατικό Κέντρο από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο πλευρό προσφύγων και μεταναστών, ανοίγοντας ταυτόχρονα μέτωπο στην πολιτική του εγκλωβισμού, αλλά και στην προσπάθεια εθνικιστικών και ξενοφοβικών φωνών να αποπροσανατολίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Περιγράψτε μας λίγο τις πρωτοβουλίες και τη δράση σας και τι απήχηση βρήκαν αυτές στους εργαζόμενους και το λαό του νησιού.

-- Από το 2015 που ξεκίνησαν οι μεγάλες προσφυγικές - μεταναστευτικές ροές, το Εργατικό Κέντρο και τα ταξικά σωματεία στάθηκαν αταλάντευτα στο πλευρό προσφύγων και μεταναστών, στο πλευρό των εργαζομένων στο ΚΥΤ της Μόριας, αλλά και των κατοίκων της γύρω περιοχής. Από την πρώτη στιγμή αναδείξαμε τις πραγματικές ευθύνες των κυβερνήσεων, τις αιτίες που δημιουργούν προσφυγικές ροές, τον ύποπτο ρόλο και την εμπλοκή δεκάδων ΜΚΟ.

Ολα αυτά τα χρόνια, το Εργατικό Κέντρο πρωτοστάτησε στην έκφραση της αλληλεγγύης, κυρίως όμως στην καταγγελία των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών που ξεριζώνουν τους λαούς, στην ανάδειξη των ευθυνών της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων που διπλοεγκλωβίζουν στα νησιά μας και στη χώρα μας πρόσφυγες και μετανάστες.

Διοργανώσαμε και συμμετείχαμε σε δεκάδες συσκέψεις, που ανέδειξαν τα πραγματικά ζητήματα γύρω από το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό, αλλά και τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για το λαό, τη λύση που προτείνουν τα ταξικά σωματεία και το Εργατικό Κέντρο, και προϋποθέτει σύγκρουση για τον τερματισμό της πολιτικής του εγκλωβισμού, με κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας και του «Δουβλίνου».

Καλέσαμε σε δεκάδες συλλαλητήρια ενάντια στον εγκλωβισμό, ενάντια στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στο hot spot, ενάντια στη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στις πολιτικές που ματώνουν και ξεριζώνουν τους λαούς, ενάντια στην έλευση της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο.

Ολα αυτά συνέβαλαν στον προσανατολισμό των αγώνων του λεσβιακού λαού, διεύρυναν την απήχηση που είχαν οι θέσεις του Εργατικού Κέντρου σε εργαζόμενους και κατοίκους του νησιού. Παρά τις ρατσιστικές και ξενοφοβικές κραυγές, τις φωνές μισαλλοδοξίας που κατά καιρούς εμφανίζονταν και προσπαθούσαν να παγιδεύσουν το λαό, εμποδίστηκε σε μεγάλο βαθμό να βρει απήχηση το φασιστικό δηλητήριο μέσα στους εργαζόμενους.

Οι προσπάθειες που έκαναν όλα αυτά τα μορφώματα να παρουσιάσουν τα θύματα, τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες και μετανάστες, ως θύτες, είχαν κορυφαία έκφραση τη θρασύδειλη δολοφονική επίθεση σε γυναίκες και παιδιά στην πλατεία Σαπφούς στις 22/4/2018.

Αμεσα το Εργατικό Κέντρο κάλεσε σε συγκέντρωση καταδίκης, δίνοντας απάντηση ότι το ταξικό κίνημα είναι στο πλευρό των προσφύγων και μεταναστών, αναδεικνύοντας τον πραγματικό ρόλο των ομάδων αυτών, αλλά και της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που με την πολιτική του εγκλωβισμού, την οποία συνυπέγραψε στη Συμφωνία Τουρκίας - ΕΕ, τροφοδοτούσε την ξενοφοβία και το ρατσισμό, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στη ΝΔ. Η δυναμική των κινητοποιήσεων δεν άφηνε περιθώρια σε τέτοιες φωνές.

Ιδιαίτερη αξία είχε και η πρωτοβουλία που πήρε το Εργατικό Κέντρο να καλέσει τα άλλα Εργατικά Κέντρα του Αιγαίου να οργανώσουν διήμερο εκδηλώσεων, αντιιμπεριαλιστικού - αντιπολεμικού χαρακτήρα. Στο πλαίσιο αυτό, το Εργατικό Κέντρο πραγματοποίησε το 2ο εργατικό Φεστιβάλ στις 1-2 Ιούλη του 2017, όπου συμμετείχε πλήθος κόσμου. Εκτοτε το εργατικό Φεστιβάλ - φέτος θα πραγματοποιηθεί το 5ο - έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις των εργαζομένων για τον χαρακτήρα του και το περιεχόμενό του.

-- Πώς σας ακούγονται οι συζητήσεις που γίνονται τώρα για την αναθεώρηση της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας;

Ο λαός, οι εργαζόμενοι πρέπει να καταδικάσουν την προκλητικότητα της τουρκικής κυβέρνησης και ταυτόχρονα να σταθούν απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, που στηρίζει και εμπλέκει τη χώρα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους που εξαπολύουν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ.

Μόνη λύση απέναντι στα ευχολόγια και στις κούφιες υποσχέσεις που προβάλλουν όλοι αυτοί που δεν διστάζουν να μπλέξουν λαούς σε μεγάλες περιπέτειες και κινδύνους, είναι να ενταθεί η πάλη ενάντια σε συμφωνίες, συνθήκες και «κοινές δηλώσεις» που προδιαγράφουν μαύρο το μέλλον για πρόσφυγες και μετανάστες, για τους λαούς.

Eurokinissi

Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι προέβλεπε εκείνη η Συμφωνία.

Η απόφαση εκείνης της Συνόδου ότι για κάθε επιστροφή από την Ελλάδα στην Τουρκία ενός Σύρου πρόσφυγα, ένας άλλος θα επανεγκαθίσταται από την Τουρκία σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μέχρι να συμπληρωθεί το όριο των 72.000 προσφύγων, εξελίχθηκε σε ένα απαράδεκτο πινγκ πονγκ, που παίζεται στις πλάτες των προσφύγων.

Η υποχρεωτική κατάθεση των αιτήσεων ασύλου και η fast track εξέτασή τους στην Ελλάδα σήμαναν την επαναφορά σε ισχύ και αυστηρή εφαρμογή του απαράδεκτου Κανονισμού του Δουβλίνου. Ο Κανονισμός του Δουβλίνου καθορίζει ότι υπεύθυνο για την εξέταση των αιτημάτων διεθνούς προστασίας, την έγκριση ή την απόρριψή τους, είναι το πρώτο κράτος - μέλος στο οποίο θα βρεθεί ο πρόσφυγας.

Eurokinissi

Ομως, εκείνη η Συμφωνία, που ήταν το αποτέλεσμα του επικίνδυνου παζαριού, «άνοιξε» ένα ακόμα κεφάλαιο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Στην πραγματικότητα, αποτελούσε επιβράβευση, με δεδομένη μάλιστα τη συνεχιζόμενη επιθετικότητα και προκλητικότητα της τουρκικής κυβέρνησης, τόσο απέναντι στο Κυπριακό όσο και στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο. Το ίδιο ισχύει και για την έναρξη εκταμίευσης των 3 δισ. ευρώ, καθώς και για την υπόσχεση καταβολής ακόμη 3 δισ. μέχρι το τέλος του 2018. Ετσι, με τη Συμφωνία, η άρχουσα τάξη της Τουρκίας πήρε από την ΕΕ αυτό που επιδίωκε πολύ καιρό, δηλαδή να «βάλει πόδι» στην περιοχή της Συρίας όπου βρίσκονται οι Κούρδοι, στο όνομα δήθεν του να δημιουργηθούν «ασφαλέστερες περιοχές» για τους πρόσφυγες «σε ορισμένες περιοχές κοντά στα τουρκικά σύνορα».

Με την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, οι επαναπροωθήσεις στην Τουρκία γίνονται μόνο από τα ελληνικά νησιά όπου υπάρχουν hot spots, με εξαίρεση τους λεγόμενους ευάλωτους. Εξ ου και ο εγκλωβισμός τους εκεί. Με τον αντιδραστικό Κανονισμό του Δουβλίνου και το αντίστοιχο ευρωενωσιακό πλαίσιο Ασύλου (γιατί αυτά πάνε μαζί) οι χώρες πρώτης γραμμής (όπως η Ελλάδα) θεωρούνται αυτόματα υπεύθυνες για τους αιτούντες άσυλο, απαγορεύοντας τις λεγόμενες δευτερογενείς μετακινήσεις, δηλαδή να μεταβούν οι πρόσφυγες και μετανάστες στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους. Η Συμφωνία υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου για ελεγχόμενη ροή όσων προσφύγων έχει ανάγκη το κεφάλαιο ως εργατική δύναμη.

Η ΕΕ αντιλαμβάνεται το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ως ένα «πολυεργαλείο» πίεσης και μέσο διείσδυσης σε κρίσιμης γεωπολιτικής σημασίας περιοχές, όπως η Μ. Ανατολή και η Αφρική, όπου η επικράτηση στα πεδία των αγορών και των πολεμικών αναμετρήσεων θα παίξει σημαντικό ρόλο στην έκβαση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την οποία προσμένουν τα επιτελεία της ΕΕ. Με τον ίδιο στόχο η ΕΕ διαχωρίζει τις χώρες σε «ασφαλείς και μη», υιοθετώντας και σχετικό κατάλογο που ανανεώνεται με βάση τα γεωπολιτικά συμφέροντά της σε χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και τις συμφωνίες που επιδιώκουν εκεί οι επιχειρηματικοί της όμιλοι, προσδοκώντας να προλάβει τους παγκόσμιους ανταγωνιστές της (βασικά τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία).

Συνολικότερα, η πολιτική της ΕΕ για το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό έχει συναποφασιστεί, ομόφωνα, από τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια Υπουργών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των χωρών του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, Πολωνία) και της Βαλτικής, οι οποίες συμφωνούν μεν με όλο το ευρωενωσιακό πλαίσιο καταστολής σε βάρος των προσφύγων, αλλά διαφωνούν στη συμμετοχή στον μηχανισμό καταμερισμού τους. Οι εντεινόμενοι ανταγωνισμοί μεταξύ τους δεν περιορίζονται στο Προσφυγικό. Στην ουσία αυτό περιλαμβάνεται σε μια σύνθετη διαπραγμάτευση. Η κίνηση της αστικής τάξης της Γερμανίας και της Γαλλίας για συγκρότηση μηχανισμού ελεγχόμενης αποδοχής προσφύγων που θα προέρχονται από την Ιταλία - και τη Μάλτα - παρακάμπτοντας σε αυτήν τη φάση τις χώρες του Βίσεγκραντ (η λεγόμενη «Συμφωνία της Μάλτας») αποτελεί συμβιβασμό με την Ιταλία μετά την αλλαγή κυβέρνησης, με στόχο να φέρει σε πλεονεκτική θέση στη γειτονική χώρα τα ευρωενωσιακά μονοπώλια, σε βάρος των ρωσικών.

Η Τουρκία, από την άλλη, έχοντας ανοίξει τη «στρόφιγγα» των προσφύγων και των μεταναστών, παζαρεύει και ζητά επί της ουσίας νέα συμφωνία με επικαιροποιημένα, ευρύτερα γεωπολιτικά ανταλλάγματα, που δεν περιορίζονται μόνο στην κατοχύρωση «ζώνης ασφαλείας» στο έδαφος της Συρίας ως δήθεν ασπίδας απέναντι στους Κούρδους, στις θεωρήσεις εισόδου για την ΕΕ ή τις νέες χρηματοδοτήσεις και τους όρους για μια αναβαθμισμένη τελωνειακή συμφωνία με την ΕΕ. Η αστική τάξη της Τουρκίας παρεμβαίνει συστηματικά για να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των βλέψεών της στο Κυπριακό, στο Αιγαίο, αποσπώντας μερίδιο στο μοίρασμα της πίτας της Ενέργειας.

Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε ένα μικρό ιστορικό που αφορά και τον Κανονισμό του Δουβλίνου για να αντιληφθούμε το μέγεθος των παζαριών, του «άνοιξε - κλείσε» τη στρόφιγγα και βέβαια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Οι μεγαλύτεροι μονοπωλιακοί κολοσσοί της Γερμανίας («Siemens», «Porsche», «Bayer», BASF) καθώς και η ίδια η πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, στις αρχές Σεπτέμβρη του 2015, απηύθυναν ανοιχτή πρόσκληση για απασχόληση στη Γερμανία 500.000 προσφύγων, εκτιμώντας, όπως ανέφεραν τότε, τα προσόντα και τις δεξιότητες των Σύρων προσφύγων. Τα μεγάλα εμπορικά μονοπώλια της Γερμανίας, ακόμη και μετά την κατακόρυφη αύξηση των προσφύγων στη Γερμανία, το 2015, ζητούσαν από την Μέρκελ να μην υποχωρήσει στις πιέσεις και να κρατήσει τα σύνορα ανοιχτά, επισημαίνοντας τους κινδύνους από την αναστολή της Σένγκεν που δεν θα σταματήσουν, όπως λένε, στο ευρώ.

Μάλιστα, στα τέλη Αυγούστου του 2015, η γερμανική κυβέρνηση ανέστειλε επίσημα τον Κανονισμό του Δουβλίνου για τους Σύρους πρόσφυγες - διευκολύνοντας έτσι την άφιξή τους στη Γερμανία - με την Μέρκελ να δηλώνει ότι η Γερμανία μπορεί να υποδεχτεί 800.000 πρόσφυγες.

Ολα αυτά αποτέλεσαν παρελθόν, το Μάρτη του 2016, μετά τη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας. Η πολιτική αυτή άλλαξε, ο Κανονισμός του Δουβλίνου ενεργοποιήθηκε ξανά και επικράτησε η πολιτική της επιλεκτικής αποδοχής συγκεκριμένου μικρού αριθμού προσφύγων, πολιτική που αποτυπώθηκε και στις αποφάσεις της ΕΕ. Ο εγκλωβισμός στα νησιά του Αιγαίου ήταν αναπόφευκτος και αποτέλεσμα των γεωπολιτικών παζαριών και των στρατηγικών κατευθύνσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Βασικό κριτήριο με βάση το οποίο τα καπιταλιστικά κράτη ανοιγοκλείνουν τα σύνορά τους είναι η εξασφάλιση φθηνής και «ευέλικτης» εργατικής δύναμης. Η ίδια η ΕΕ άλλωστε αποτελεί διακρατική συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών με στόχο την εξασφάλιση καλύτερων όρων επιδίωξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ωστόσο, υπάρχει και άλλο ένα πολύ σημαντικό κριτήριο που παίζει ρόλο στον τρόπο διαχείρισης του ζητήματος. Αυτό δεν είναι άλλο από την αξιοποίηση του ζητήματος στο τραπέζι των μελλοντικών διαπραγματεύσεων που θα κρίνουν τους όρους της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, στο βαθμό που αυτή επέλθει στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Από το 2016 μέχρι σήμερα, αναπτύσσονται στο έδαφος του ζητήματος της διαχείρισης των προσφυγικών ροών οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις (ή τμήματα των αστικών τάξεων) των κρατών - μελών της ΕΕ. Αυτοί οι ανταγωνισμοί αποτυπώνονται σε διαφωνίες για βασικές επιλογές και αποφάσεις της ΕΕ, όπως το μέλλον της Σένγκεν, η τροποποίηση του Κανονισμού του Δουβλίνου και το σύστημα μετεγκατάστασης προσφύγων από τις χώρες εισόδου σε άλλες χώρες της ΕΕ, η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.

Οι αντιθέσεις αυτές είναι αποτέλεσμα της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών κρατών - μελών της ΕΕ, της διαφορετικής θέσης τους στην ιμπεριαλιστική κατάταξη και κατ' επέκταση των διαφορετικών συμφερόντων, δυνατοτήτων και αναγκών και στο ζήτημα της εκμετάλλευσης του αλλοδαπού εργατικού δυναμικού. Αλλά, ακόμη και μέσα στην ίδια χώρα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν είναι ομοιογενή, ενώ και οι δυνατότητες ενσωμάτωσης αλλοδαπού εργατικού δυναμικού από τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου δεν είναι ίδιες. Ετσι εξηγούνται οι αντιθέσεις ακόμη και μεταξύ σύμμαχων αστικών πολιτικών δυνάμεων μέσα στην ίδια χώρα, με αφορμή το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ή τα «μπρος - πίσω» σε σχέση με συνθήκες, συμφωνίες και κανονισμούς.

Ανεξάρτητα πάντως από τις υπαρκτές αντιθέσεις και παρ' όλες τις επιμέρους διαφοροποιήσεις και προσαρμογές, η πολιτική της ΕΕ στο προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα, όπως εκφράζεται μέσα από τα πολιτικά της όργανα (Κομισιόν, Συμβούλια, Ευρωκοινοβούλιο) εξακολουθεί να κινείται πάνω στο βασικό άξονα που έχει χαραχτεί εδώ και χρόνια για το λεγόμενο Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, από τις Συνθήκες του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ, το πρόγραμμα του Τάμπερε και προωθείται μέσα από μια σειρά από Οδηγίες, Κανονισμούς, αποφάσεις Συμβουλίων.

Αυτός ο τρόπος διαχείρισης του προβλήματος βασίζεται στους εξής πυλώνες: α) Επιλεκτική παροχή ασύλου ή αδειών παραμονής ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου (διαλογή) και τις δυνατότητες διαχείρισης του προβλήματος από το αστικό πολιτικό σύστημα, β) συγκράτηση στις χώρες καταγωγής ή σε τρίτες χώρες όσων κρίνονται μη επιλέξιμοι για την καπιταλιστική οικονομία με κλιμάκωση των μέσων και των μηχανισμών καταστολής στα σύνορα, με τη δημιουργία και αναβάθμιση κατασταλτικών σωμάτων όπως ο Οργανισμός για τη Διαχείριση των Εξωτερικών Συνόρων (Frontex) ή η σχεδιαζόμενη ευρωενωσιακή συνοριοφυλακή - ακτοφυλακή, το Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων (Eurosur), τα «έξυπνα» σύνορα κ.λπ., γ) επαναπροωθήσεις - απελάσεις - «επιστροφές» όσων καταφέρουν να φτάσουν σε κάποιο κράτος - μέλος της ΕΕ και κριθούν αχρείαστοι για το σύστημα, βαφτίζοντάς τους «παράτυπους μετανάστες». Οι Αφγανοί πρόσφυγες είναι μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση, αφού παρ' όλη τη συνεχιζόμενη κατοχή της χώρας που ακολούθησε την ιμπεριαλιστική επέμβαση, παρόλο που 1,5 εκατ. Αφγανοί είναι πρόσφυγες στο Πακιστάν, η ΕΕ τους θεωρεί, στην πλειοψηφία τους, «παράτυπους» οικονομικούς μετανάστες...

Από τη συνάντηση με τον αντιπεριφερειάρχη

Μετά το τέλος της συνάντησης, σε δηλώσεις του ο Δημήτρης Παπατολίδης ανέφερε: «Θέσαμε την ανησυχία μας για την κατάσταση στον Εβρο, για το γεγονός ότι παραμένουν χιλιάδες εγκλωβισμένοι και τα επεισόδια που δημιουργούνται φανερά πλέον, κατά τη γνώμη μας, με την παρότρυνση της αστικής τάξης και της κυβέρνησης της Τουρκίας.

Καταλαβαίνουμε το φόβο και την ανησυχία, την ανάγκη να φυλάσσονται τα σύνορα ειδικά όταν εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως η επιθετικότητα της Τουρκίας και με το γεγονός της υπέρπτησης, για πρώτη φορά σε χερσαίο έδαφος, αλλά και το επεισόδιο με το Λιμενικό.

Βέβαια, δεν πρέπει να στοχοποιούνται ως θύτες οι πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες σπρώχνονται συνειδητά από την κυβέρνηση της Τουρκίας για να δημιουργηθεί πρόβλημα και είναι διαφορετικό πράγμα να φυλάσσονται τα σύνορα και διαφορετικό πράγμα να υπάρχουν αυτόκλητοι υπερασπιστές και προβοκατόρικες ομάδες, φασιστοειδή, οι οποίοι είναι επικίνδυνοι ακόμα και για επεισόδιο.

Γι' αυτό θέλει μεγάλη προσοχή και η κυβέρνηση πρέπει να τους μαζέψει όλους αυτούς από τα σύνορα. Η κυβέρνηση, επίσης, φέρει μεγάλη ευθύνη γιατί στηρίζει την πολιτική ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ που δημιουργούν το πρόβλημα από τη μία και από την άλλη κάνουν πλάτες στην κυβέρνηση Ερντογάν στην προσπάθειά τους να παραμείνει η Τουρκία στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Μέσα σε αυτές τις λυκοσυμμαχίες δεν μπορεί να υπάρξει λύση, χρειάζεται να υπάρξει ρήξη με αυτήν την πολιτική».

Σε ό,τι αφορά τον κορονοϊό, ο Δ. Παπατολίδης έκανε ειδική αναφορά στην ευθύνη της κυβέρνησης, του Λιμεναρχείου και όλων των αρμόδιων φορέων για την κατάσταση που υπήρξε με το πλοίο και την άδεια απόπλου του από το λιμάνι της Καβάλας, στο οποίο σημειώθηκε την Πέμπτη ύποπτο κρούσμα κορονοϊού.

Eurokinissi

Υποδοχή στον Εβρο από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη

Οπως όλα δείχνουν, η Frontex ήρθε για να μείνει, μετρώντας πλέον 14 χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα, με τις ανάλογες κάθε φορά προσαρμογές. Σήμερα, η στρατιωτικο-αστυνομική αυτή δύναμη της ΕΕ αναλαμβάνει ρόλο επιτηρητή της Συμφωνίας του εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών, αλλά και ευρωατλαντικής «επιδιαιτησίας» των ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο.

Το έδαφος είναι άλλωστε στρωμένο: Οι δικαιοδοσίες της Frontex με τον νέο της κανονισμό έχουν διευρυνθεί κατά πολύ, επιτρέποντάς της να μη δίνει λογαριασμό ούτε για ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας των χωρών - μελών της ΕΕ. Ο ρόλος της, επομένως, ταιριάζει «γάντι» στα ευρωατλαντικά σχέδια για διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά, που θα οδηγούν σε συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση, με αμερικανοΝΑΤΟικό «πακέτο».

Οι Αυστριακοί της Frontex «επί το έργον», σε αποστολή στο εξωτερικό

H ΕΕ έχει αποφασίσει να μετατρέψει τη Frontex μέχρι το 2027 σε μόνιμο στρατιωτικό σώμα, με προσωπικό που θα φτάνει τα 10.000 άτομα. Σήμερα τα μόνιμα στελέχη του οργανισμού είναι 750, ενώ οι ομάδες άμεσης αντίδρασης, που συντάσσονται από προσωπικό και εξοπλισμό που παρέχουν τα κράτη - μέλη, από το 2016 είναι της τάξης των 1.500 ατόμων.

Η παρουσία της Frontex στην Ελλάδα ξεκίνησε μετά από αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης το 2006, με την επιχείρηση «Ποσειδών». Αρχικά ως αποκλειστικά θαλάσσια επιχείρηση επιτήρησης των συνόρων στο Αιγαίο, αλλά από τις αρχές του 2010 επεκτάθηκε και στα χερσαία ελληνοτουρκικά σύνορα, αποτελώντας πλέον τη μεγαλύτερη επιχείρηση του στρατιωτικού βραχίονα της ΕΕ.

Το νέο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης, το 2010, είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη συνοριακών ομάδων ταχείας επέμβασης στην περιοχή του Εβρου από τις 2/11/2010 έως τις 2/3/2011, αποτελούμενων από 200 άτομα. Αμέσως μετά την επίσημη λήξη της επιχείρησης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε τη μονιμοποίηση της επιχείρησης «Ποσειδών» στην Ελλάδα.

Το χερσαίο τμήμα της επιχείρησης «Ποσειδών», όπως ανανεώθηκε το 2011 για να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «θα εξασφαλίσει τη συνέχεια στον αποτελεσματικό έλεγχο των ελληνοτουρκικών συνόρων, όπως και την αποτροπή της παράνομης μετανάστευσης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (...) Το γεωγραφικό εύρος της επιχείρησης θα επεκταθεί στα εξωτερικά χερσαία σύνορα μεταξύ Βουλγαρίας και Τουρκίας».

Είναι φανερό δηλαδή ότι αποστολή της Frontex είναι η συνδρομή στον έλεγχο της στρόφιγγας των μεταναστευτικών ροών προς την ΕΕ, στη βάση των ευρωπαϊκών συμφωνιών και κατευθύνσεων τις οποίες συνυπογράφει και υλοποιεί η Ελλάδα μαζί με τα άλλα κράτη - μέλη.

Στην επιχείρηση συμμετείχαν τότε 26 κράτη - μέλη με χερσαίες, θαλάσσιες και εναέριες δυνάμεις, προηγμένο τεχνικό εξοπλισμό και ειδικευμένο προσωπικό. Εκτοτε έχουν παραμείνει στην Ελλάδα περισσότερα από 500 στελέχη, μαζί με 11 σκάφη και άλλο εξοπλισμό, που επιχειρούσαν κυρίως στο Αιγαίο.

Οι δύο νέες επιχειρήσεις άμεσης επέμβασης, που στέλνονται μερικά μόλις 24ωρα μετά την πρόσκληση της κυβέρνησης ΝΔ, σύμφωνα με ανακοίνωση της Frontex θα διαρκέσουν «για τουλάχιστον δύο μήνες και μπορεί να επεκταθούν εκ νέου αν χρειαστεί». Στο πλαίσιο της νέας χερσαίας επιχείρησης στον Εβρο, έχουν ήδη καταφτάσει στην περιοχή 100 ακόμα στελέχη δυνάμεων ασφαλείας από 22 χώρες - μέλη της ΕΕ, τα οποία ανέλαβαν δράση από την Παρασκευή.

Οι δυνάμεις αυτές θα πλαισιωθούν και από τους άνδρες των ειδικών δυνάμεων της Κύπρου και της Αυστρίας, που ήδη βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, ενώ και η πολωνική κυβέρνηση ανακοίνωσε μέσα στη βδομάδα την αποστολή 200 στρατιωτών στην περιοχή.

Πριν από λίγες μέρες έφτασαν στον Εβρο 13 Αυστριακοί με 4 συνολικά οχήματα, εκ των οποίων ένα τεθωρακισμένο, εφοδιασμένο με θερμικές κάμερες για επιτήρηση σε συνθήκες νυκτός και περιορισμένης ορατότητας. Στον εξοπλισμό τους περιλαμβάνονται επίσης ατομικός οπλισμός, εργαλεία «καταστολής όχλου», drone επιτήρησης κ.λπ.

Οι οπλισμένοι σαν αστακοί «συνοριοφύλακες» ανήκουν στην ειδική μονάδα Einsatzkommando Cobra (Κομάντο Επεμβάσεως Κόμπρα - EKO Cobra), τακτική μονάδα επέμβασης με «αντιτρομοκρατικό» προσανατολισμό, που υπάγεται απευθείας στο υπουργείο Εσωτερικών της Αυστρίας, με στόχο τη δημόσια «τάξη και ασφάλεια». Η μονάδα έχει συνολική δύναμη 450 ανδρών, θεωρείται από τις ικανότερες διεθνώς, με επιτυχή επιχειρησιακή εμπειρία, και στον Εβρο είναι πιθανό να αναλάβει πλωτές περιπολίες.

Στη συζήτηση που ακολούθησε τέθηκαν μια σειρά πλευρές όπως οι απολύσεις εγκύων, τα πρόσθετα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες ΑμεΑ ή μητέρες παιδιών ΑμΕΑ, ζητήματα που βρίσκονται στη διαπάλη στους χώρους νεολαίας, όπως η θέση του Κόμματος για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Μέσα από τα ερωτήματα δόθηκε το έναυσμα να τεθούν στη συζήτηση πιο αναλυτικά οι προσπάθειες της ΕΕ και των κυβερνήσεων να διαχειριστούν τα αδιέξοδα που δημιουργεί η μαζική συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική εργασία παράλληλα με το βάρος της φροντίδας της οικογένειας, και η προκλητική παρουσίαση των σχετικών πρωτοβουλιών τους ως μέτρα για την «ισότητα». Παράλληλα με τους στόχους αύξησης της «γυναικείας απασχόλησης» φωτίστηκαν τα φαινόμενα της μεγάλης γυναικείας ανεργίας και υποαπασχόλησης που «επενδύονται» με «επιχειρήματα» για την αποκλειστική ή την κύρια ευθύνη της μητέρας στην ανατροφή των παιδιών, την ανάγκη να συνεχίζεται ο μητρικός θηλασμός μέχρι τα 2 και 3 έτη του παιδιού.

Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην αντίληψη του Κόμματος για τη θέση της γυναίκας στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, για τον κοινωνικό θεσμό της οικογένειας, τις σχέσεις γονιών - παιδιών. Με αφορμή την ερώτηση γιατί το ΚΚΕ χρησιμοποιεί τον όρο «ισοτιμία» της γυναίκας και όχι «ισότητα» των δύο φύλων, στάθηκε το έναυσμα να ξεδιπλωθεί η συζήτηση για τα αναγκαία πρόσθετα κοινωνικά μέτρα για την προστασία του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας από το κράτος, απαραίτητα μέτρα στους χώρους δουλειάς, τις προληπτικές διαγνωστικές εξετάσεις, τα μειωμένα ηλικιακά όρια για τη συνταξιοδότηση, τη δημιουργία δικτύου αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν υποδομών και υπηρεσιών για την οικογένεια. Από τον προβληματισμό δεν έλειψαν οι πλευρές της μετατροπής της ανατροφής των παιδιών σε κοινωνική υπόθεση στα πλαίσια της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Σήμερα, στην κινούμενη άμμο του ανελέητου καπιταλιστικού ανταγωνισμού και των εύθραυστων συμμαχιών καπιταλιστικών κρατών εντείνεται η προσπάθεια της αστικής τάξης να αξιοποιήσει τη συμμετοχή των γυναικών. Από τη μια πλέκει το εγκώμιο της «πατριώτισσας γυναίκας» που συμβάλλει στην «εθνική ενότητα» και τους «εθνικούς στόχους». Από την άλλη, τα αστικά επιτελεία στην Ελλάδα και παγκόσμια εκσυγχρονίζουν τις μορφές χειραγώγησης των γυναικών, ιδιαίτερα των νεότερων σε ηλικία. Αυτή την περίοδο αναθερμαίνουν το φεμινιστικό ρεύμα στο γυναικείο κίνημα για να λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης στη δίκαιη αγανάκτηση και αντίδραση των γυναικών απέναντι σε υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, στις κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος τους.

Στην Ελλάδα, προσπαθούν να κατοχυρωθούν μέσα από τη «φεμινιστική απεργία» στις 8 Μάρτη. Κάτω από την ίδια «φεμινιστική ομπρέλα», στις ίδιες πλατείες και με τα ίδια συνθήματα, συναντήθηκαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, παλιές καραβάνες του φεμινισμού του '80, συνδικαλίστριες και συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως και δήθεν αντισυστημικές, αναρχικές φεμινιστικές ομάδες. Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, υπάρχει κοινή βάση.

Αν κατηγοριοποιηθούν οι κοινωνίες - εκμεταλλευτικές και μη - που γνώρισε η ανθρωπότητα με βασικό κριτήριο ποιο από τα δύο φύλα είχε πιο αναβαθμισμένη θέση στην κοινωνία, δε λέει και πάρα πολλά για αυτές τις κοινωνίες. Δεν μπορεί να ερμηνευθεί η πραγματική, ταξική αιτία που γέννησε την ανισοτιμία της γυναίκας, η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε σε κάθε εκμεταλλευτική κοινωνία η ανισότητα των δύο φύλων, ούτε βέβαια το περιεχόμενο που έπαιρνε κάθε φορά. Δηλαδή πώς ιστορικά εκφραζόταν στις σχέσεις των δύο φύλων.

Το πατριαρχικό δίκαιο στην οικογένεια δεν ήταν μια αυθαίρετη «νοητική» κατασκευή που «φορέθηκε» από τα πάνω στην ανθρωπότητα. Αλλά εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα της ίδιας της ιστορικής, κοινωνικής εξέλιξης, στο πέρασμα στην πρώτη ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία. Ο άνδρας, που είχε στην ιδιοκτησία του τα εργαλεία, τα ζώα, αλλά και τους αιχμάλωτους πολέμου, τους δούλους, έπρεπε να γνωρίζει ποιοι είναι οι γνήσιοι απόγονοί του για να τους κληροδοτήσει την περιουσία του. Ετσι ανατράπηκε η γραμμή που καθόριζε τους απογόνους της κοινωνικής μονάδας από τη μητέρα και ο Ενγκελς μίλησε για την «κοσμοϊστορική ήττα του γυναικείου φύλου». Σε αυτή την βαθμίδα της εξέλιξης της κοινωνίας η εργασία των γυναικών υποβαθμίστηκε, έχασε την κοινωνική σημασία και αναγνώριση. Το κοινοτικό νοικοκυριό, ως μονάδα κοινωνικής εργασίας, μετατράπηκε σε ατομικό.

Η αλήθεια είναι ότι η έλλειψη κοινωνικής αναγνώρισης της εργασίας των γυναικών, στη δουλοκτητική, στη φεουδαρχική, ακόμα και στην καπιταλιστική κοινωνία για εκατοντάδες χρόνια δεν ήταν αποτέλεσμα της υποκειμενικής άποψης των ανδρών, που εξουσίαζαν. Ηταν η άποψη που κυριαρχούσε στην κοινωνία και διαμορφώθηκε με κριτήριο ποια ήταν η ανάγκη της εκάστοτε κοινωνίας και της εκμεταλλεύτριας τάξης από τη γυναίκα, με βάση τη μητρότητα.

Οι σύγχρονες φεμινίστριες με τον όρο «πατριαρχία» στήνουν την πραγματικότητα «με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω», για να κρύψουν την κύρια αιτία των υπαρκτών και καταδικαστέων κοινωνικών αποκλεισμών και διακρίσεων που βιώνουν οι γυναίκες. Υποβαθμίζουν τους οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς αλλά και πολιτιστικούς παράγοντες που διαμορφώνουν ιστορικά την κοινωνική θέση της γυναίκας.

Σε αυτήν τη βάση, κρύβουν ότι η σεξουαλική παρενόχληση, η ενδοοικογενειακή βία, οι δολοφονίες γυναικών («γυναικοκτονίες») και άλλα απαράδεκτα φαινόμενα που παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία.

Στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα γεννιούνται νέες δυνατότητες αλλά και νέα αδιέξοδα. Εμπόδιο στη δυνατότητα και στην ανάγκη να αναπτύσσεται ο εργαζόμενος άνθρωπος, γυναίκα και άνδρας, αποτελεί ο πυρήνας της οργάνωσης και λειτουργίας της παραγωγής, της οικονομίας, της κοινωνίας. Είναι το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, η σαπίλα των καπιταλιστικών σχέσεων στην εποχή της μεγάλης μετοχικής - καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, των μονοπωλίων, της βαθιάς ανισομετρίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη και του ανελέητου καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Τα μονοπώλια έχουν συμφέρον από την αύξηση της απασχόλησης των γυναικών, την ένταξή τους στη μισθωτή εργασία. Αποτυπώνεται, δηλαδή, το αντικειμενικό γεγονός ότι η μισθωτή εργατική δύναμη είναι πηγή της υπεραξίας, του κέρδους. Πολύ περισσότερο όταν οι ανισοτιμίες και διακρίσεις σε βάρος των γυναικών γίνονται πηγή πρόσθετου κέρδους, μέσο γενικότερης μείωσης μισθών αλλά και πολιτικής χειραγώγησης. Η συγκεκριμένη κατεύθυνση προχωρά με αντιφάσεις, συνυπάρχοντας με τα μεγάλα ποσοστά γυναικείας ανεργίας και υποαπασχόλησης.

Οι δυνατότητες που προβάλλουν στις συνθήκες της λεγόμενης 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης μετατρέπονται σε νέα δεσμά εκμετάλλευσης και καταπίεσης των γυναικών.

Οι νέες επιστημονικές, τεχνολογικές εξελίξεις αξιοποιούνται για να σπάει κάθε κανονικότητα στα ωράρια εργασίας, για δουλειά από το σπίτι με την τηλεργασία, με το stand by, με το freelancing. Η εργαζόμενη γίνεται κυριολεκτικά διαθέσιμη στον εργοδότη 24 ώρες το 24ωρο, στο όνομα της συμφιλίωσης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής. Αυτά αποτελούν τους αντιδραστικούς κανόνες ζωής που επιβάλλουν οι μετοχικές - καπιταλιστικές επιχειρήσεις για την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, του κλεμμένου χρόνου εργασίας. Εφαρμόζονται ιδιαίτερα σήμερα από μεγάλους ομίλους με αφορμή τα κρούσματα του κορονοϊού.

Σήμερα, τον 21ο αιώνα μπορεί να εξασφαλιστεί σε όλες και όλους μόνιμη και σταθερή εργασία, με βάση τις γνώσεις, τις δεξιότητες, το αντικείμενο σπουδών που έχει ο καθένας, με δυνατότητα δωρεάν επιμόρφωσης και παρακολούθησης της εξέλιξης της επιστήμης, της τεχνολογίας.

Τα επιστημονικά, τεχνολογικά επιτεύγματα αξιοποιούνται στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία δημιουργικά για να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος, με σταθερό ωράριο εργασίας και για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής. Η επιστημονική έρευνα μπορεί να συμβάλει στη διερεύνηση και στην αντιμετώπιση των νέων επιπτώσεων από την μονόπλευρη και εκτελεστική εργασία. Πολλές βαριές, ανθυγιεινές, ρουτινιάρικες εργασίες μπορούν να αυτοματοποιηθούν. Αλλά και η εφαρμογή της τεχνολογικής καινοτομίας στις εργαλειομηχανές και τις άλλες υποδομές μπορεί να αξιοποιηθεί για τη μείωση της επιβάρυνσης και της καταπόνησης του γυναικείου οργανισμού.

Στην κοινωνία για την οποία παλεύουμε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, απαλλάσσονται και οι γυναίκες και οι άνδρες από τις άχαρες και κοπιαστικές δουλειές του σπιτιού. Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες σήμερα, την εποχή των «έξυπνων σπιτιών» και του λεγόμενου «internet of things», που οι ηλεκτρικές συσκευές διασυνδέονται μεταξύ τους και μέσω του διαδικτύου, μπαίνουν σε λειτουργία μέσω του κινητού, γυρίζοντας από τη δουλειά. Κάποιες άλλες οικιακές εργασίες σταδιακά μετατρέπονται σε κοινωνικές υπηρεσίες του εργατικού κράτους (εστιατόρια, καθαριστήρια - πλυντήρια, καθαριότητα κ.ά.).

Βασικό κίνητρο για αυτές τις σχεδιασμένες πολιτικές πρακτικές είναι η συνειδητή συμμετοχή της γυναίκας στην σοσιαλιστική εργασία. Κίνητρο είναι να έχει ελεύθερο χρόνο για να συμμετέχει ενεργά και ουσιαστικά στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων για την οργάνωση της παραγωγής και για την κατανομή του πλούτου της κοινωνίας. Αφορά όμως και την προσπάθεια να «σπάσει» το φράγμα της στενά ατομικής - οικογενειακής ζωής, ως κύτταρο της κοινωνίας, όπως αναπαράγεται και κυριαρχεί σήμερα από την αστική αντίληψη.

Κρίσιμο ζήτημα είναι η ανάπτυξη της συνείδησης κάθε εργαζόμενης και εργαζόμενου, ως συνειδητού παραγωγού του κοινωνικού πλούτου και πρωταγωνιστή στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.