Η κυβέρνηση επιχειρεί να γυρίσει υπέρ της το γεγονός ότι έχει κηρύξει πόλεμο στην εργατική τάξη, στο σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Ναι, είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχουμε πόλεμο και στον πόλεμο χάνονται και ανθρώπινες ζωές, για να ζητήσει στη συνέχεια να συστρατευτούν τα λαϊκά στρώματα, ως «έθνος», στο πλευρό της κυβέρνησης. Η λαθροχειρία είναι προφανής, όσο και το θράσος του εκπροσώπου της αστικής εξουσίας.

Την ίδια ώρα που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ζητάει να υπάρχουν και «πτώματα» για να σωθεί το σύστημα, οι καπιταλιστές ομολογούν μόνοι τους ότι η κρίση σημαίνει ζημιά και για κάποιους από τους καπιταλιστές.

Αυτό ακριβώς είναι η καπιταλιστική κρίση. Το διακύβευμα παραμένει: Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα των καπιταλιστών; Η εργατική τάξη, απαντούν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών. Να πληρώσουν οι καπιταλιστές, είναι η σταθερή θέση των εργατών. Και σ' αυτή τη θέση συσπειρώνονται όλο και περισσότεροι.

Γεγονός που προκαλεί νευρικότητα στους προπαγανδιστές του συστήματος. Καθώς από κει που δήλωναν με στόμφο «αμελητέα δύναμη το ΚΚΕ», οι έγκαιρες αναλύσεις του ΚΚΕ για την καπιταλιστική κρίση και το ακόμα πιο έγκαιρο κάλεσμά του να αρνηθεί ο λαός να πληρώσει την κρίση, να απαιτήσει να πληρώσει η πλουτοκρατία, πιάνουν τόπο, εκφράστηκαν ήδη με μεγάλες διαδηλώσεις που έχουν σημαία τους το «δεν πληρώνουμε τα χρέη των καπιταλιστών».

Τα πράγματα σφίγγουν για τους καπιταλιστές. Δεν το βεβαιώνουν μόνο οι αναλύσεις των διεθνών πρακτορείων, το βεβαιώνει και ο ...Μανδραβέλης. Που αφιέρωσε κοντά μισή σελίδα για να κλάψει που τα επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, που στα πλαίσια των οικονομικών δυσκολιών αποφάσισαν να μειώσουν το μισθό τους και δεν μπορούν να βρουν άλλη δουλειά. Σντουπ!

Τι να σχολιάσεις από τέτοια «ανάλυση»; Τι μπορεί να σημαίνει για έναν σάπιο ως το μεδούλι ο στίχος «μαύρα μαλλιά κι ασπρίσανε, απ' τη μεριά της εξορίας γυρίσανε»;

Η «Καθημερινή» δεν είναι μόνο κατεξοχήν εκπρόσωπος της αστικής τάξης, είναι και φορέας της ηθικής της. Από τον Κασιμάτη που φιλοξενείται στη δεύτερη σελίδα της ως τον Μανδραβέλη στην 11η, αυτό που διαπερνά τις σελίδες της δεν είναι μόνο το μίσος για την εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ, αλλά και το ήθος σάπιων αξιών, σάπιου πολιτισμού που νομίζει πως με λάσπη θα κάνει τον κόσμο σαν τη μούρη του.

Κανένα σχόλιο, λοιπόν. Μόνο η διαπίστωση πως πράγματι σφίγγουν τα πράγματα για την αστική τάξη. Και είναι υποχρεωμένη να πολεμήσει άγρια τον νεκροθάφτη της μπας και παραμείνει στη ζωή έστω και σαν ζόμπι. Δικαίωμα που δεν της αναγνωρίζουν οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν προχτές στο Σύνταγμα συσπειρωμένοι σε δεκάδες λαϊκές οργανώσεις, όπως και καθένας που ψάχνει τρόπο να πιάσει κι αυτός το φτυάρι και να συμβάλει στο γκρέμισμα όλων αυτών που καθισμένοι στο σβέρκο του λαού παριστάνουν τους καμπόσους. Κοντός ψαλμός η χρεοκοπία τους. Κανένα κλάμα.

Μόνο, να κάνουμε ό,τι περνά απ' το χέρι μας για να μην έχει τόπο να σταθεί η αστική εξουσία. Να κάνουμε ό,τι περνά απ' το χέρι μας για να οργανώνονται κάθε μέρα και περισσότεροι στο λαϊκό μέτωπο που συγκεντρώνει τα πυρά του σ' ένα: Να μην πληρώσει ο λαός, να πληρώσουν εφοπλιστές, τραπεζίτες, στο σύνολό τους οι καπιταλιστές.

Σ' αυτή τη μάχη η προπαγάνδα έχει κυρίαρχο ρόλο. Μέτρα, λοιπόν, το έχει σου: Ο,τι υπηρετεί τη δική σου μάχη: Ο «Ριζοσπάστης» και ο «902». Και γύρνα την πλάτη στα κανάλια του αντίπαλου. Αρνήσου να παριστάνεις το θεατή σ' ένα στημένο παιχνίδι όπου στο «Mega» ο Τσίμας «κόβει» μιλώντας για εφοπλιστές με 5 παιδιά που παίρνουν επίδομα πολύτεκνου και ο Ροντούλης του ΛΑ.Ο.Σ., που έχει ψηφίσει το μνημόνιο, «ράβει» παριστάνοντας τον προστάτη των αδυνάτων την ώρα που το κόμμα του ζητάει να προστατευτεί η χώρα από τη λαϊκή πάλη για να βγει η θηλιά που στραγγαλίζει το λαό και τον κομμουνιστικό κίνδυνο.

Κλείσε και τ' αυτιά την ώρα που ο Βενιζέλος ονομάζει πατρίδα το ταμείο των καπιταλιστών. Γι' αυτό το ταμείο ούτε μια ρανίδα αίμα.

Εχεις όπλα. Κλείσε τη στρόφιγγα. Να μείνουν χωρίς χρήμα. Ούτε δεκάρα πια από τα λαϊκά στρώματα στο ταμείο των καπιταλιστών.

Το σύστημα που πετάει στα σκουπίδια τους ανθρώπους του δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης. Αυτό συμβαίνει σήμερα στον καπιταλισμό όπου Γης. Σωρεύει στα σκουπίδια εκατομμύρια ανθρώπους.

Απέναντι σε μια τέτοια καταστροφή δεν έχει νόημα να φωνάζεις στο καφενείο «ζώα, είναι ζώα» για τους κυβερνώντες. Εχει αξία να τους γκρεμίσεις.

Οποια κυβέρνηση κι αν παρουσιάσουν αύριο με εντολή να εφαρμόσει αυτήν την πολιτική, πρέπει να μην μπορεί να κυβερνήσει. Κι αυτό μπορούν να το επιβάλουν όσοι από σήμερα καλούνται να πληρώσουν. Η οργανωμένη, μαζική, συλλογική, άρνηση πληρωμών, σήμερα κιόλας, μπορεί να λειτουργήσει σαν ποτάμι που θα καθαρίσει την κοπριά.