«

Σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, παίρνουμε μέρος στον εργατικό ταξικό αγώνα για να αποκρούσουμε τα νέα χειρότερα μέτρα σε βάρος μας, που μας επιβάλλει η κυβέρνηση για να δώσει νέες χρηματοδοτήσεις στην πλουτοκρατία», σημείωνε το ΠΑΜΕ στην ανακοίνωση με την οποία προχτές καλούσε κάθε εργάτη και εργάτρια να κάνουν δική τους υπόθεση την οργάνωση της απεργίας στις 10 του Φλεβάρη.

Ηδη η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στους τόπους δουλειάς καταγράφει τον προβληματισμό, την αγανάκτηση, τις αγωνιστικές διαθέσεις που κερδίζουν έδαφος στους εργαζόμενους. Καταγράφει, ταυτόχρονα, την ίδια την κρισιμότητα που αποκτά αυτή η απεργιακή μάχη, καθώς από τη μια μεριά οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού «παλεύουν» να εγκλωβίσουν τους εργάτες στην υποταγή, στο συμβιβασμό, στην ηττοπάθεια, και από την άλλη η εργοδοσία ποδοπατά τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το ξετύλιγμα καρέ καρέ της αντεργατικής επίθεσης αποκαλύπτει ότι η ΕΕ, η κυβέρνηση, όλα τα κόμματα του κεφαλαίου δε λογαριάζουν τίποτα μπροστά στην υπεράσπιση των κερδών της πλουτοκρατίας. Την ώρα που πετσοκόβουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, επιβάλλουν την εντατικοποίηση, εντείνουν την τρομοκρατία, καταργούν τη σταθερή εργασία, χτυπούν τις συλλογικές συμβάσεις, οι επιχειρήσεις εξασφαλίζουν νέες επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, φτηνότερα εργατικά χέρια, όλο και πιο ευνοϊκή για την ασυδοσία τους νομοθεσία.

Κάθε μέρα που περνά, η ίδια η επικαιρότητα επιβεβαιώνει την ανάγκη όχι μόνο να γίνει αλλά και να πετύχει η απεργία στις 10 του Φλεβάρη, δίνοντας νέα ώθηση στη συσπείρωση νέων εργατικών μαζών στο ΠΑΜΕ, στην ολόπλευρη ισχυροποίηση των ταξικών συνδικάτων, στην όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής, στο μαζικό απεγκλωβισμό εργαζομένων από τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Που σημαίνει δράση για να πάρουν την υπόθεση της επιτυχίας της πάνω τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Το «Πρόγραμμα Σταθερότητας», οι διαπραγματεύσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ο διάλογος - απάτη για το Ασφαλιστικό, κάθε εξέλιξη, μαρτυρούν ότι το κεφάλαιο, οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί του υπηρέτες επιδιώκουν κυριολεκτικά να κατακρεουργήσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Εχουν καθυστερήσει. Αλλωστε, η ΕΕ και άλλοι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί επανειλημμένα έχουν επισημάνει την ανάγκη να επιταχυνθούν τα αντεργατικά μέτρα και στην Ελλάδα.

Τα εμπόδια που συναντά η πλουτοκρατία στην προώθηση των σχεδίων τα ορθώνει η δράση και ανάπτυξη του ΠΑΜΕ, των ταξικών συνδικάτων. Εμπόδια τα οποία, όπως φάνηκε και με την απεργία στις 17 του Δεκέμβρη, μπορούν να μετατραπούν σε ολόκληρα τείχη κόντρα στην επίθεση των μονοπωλίων, γιατί οι εργάτες έχουν ανεξάντλητη δύναμη. Αρκεί να οργανώσουν την πάλη τους με άξονα τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Να τη δώσουν με «εμπιστοσύνη στη δύναμή μας», όπως τόνιζε μεταξύ άλλων το ΠΑΜΕ. Γιατί «εμείς παράγουμε τον πλούτο, εμείς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα χωρίς αυτούς που μας εκμεταλλεύονται, αυτοί δεν μπορούν να κερδίζουν χωρίς εμάς».

Γι' αυτό και η απεργία στις 10 του Φλεβάρη δεν αποτελεί «ακόμα μια απεργία». Αποτελεί μια κρίσιμη μάχη, η έκβαση της οποίας μπορεί να στείλει μηνύματα στο κεφάλαιο και στους υπηρέτες του ότι τα σχέδιά τους θα συναντήσουν όχι απλά εμπόδια, αλλά έναν ισχυρό αντίπαλο: Τους εργάτες που με ταξική συσπείρωση και πάλη διεκδικούν τον πλούτο που τους έχουν κλέψει.