Η επίκληση των ...αγορών, που είναι κακές και που υποτίθεται πως πιέζουν για τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, έχει γίνει η μόνιμη πλέον καραμέλα στα χείλη διαφόρων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το μόνιμο μοτίβο στα Μέσα Ενημέρωσης.

Πίσω λοιπόν από την αχλή που αφήνουν τα γενικά και αφηρημένα για τις «αγορές», κόβονται μισθοί και συντάξεις, επιταχύνεται το ξεκλήρισμα των αγροτών, αυξάνονται οι άμεσοι και οι έμμεσοι φόροι, αυξάνονται τα τέλη κυκλοφορίας και τα διόδια, καταργούνται τα κονδύλια κοινωνικού χαρακτήρα από τον προϋπολογισμό, δρομολογήθηκαν οι ακόμα πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις και ...πάει λέγοντας.

Ωραίο το κόλπο. Παίρνουμε τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, τη διευρυνόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων, το καπιταλιστικό κέρδος, την ολοένα μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίων, την αξίωση των εκπροσώπων του κεφαλαίου να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση σε βάρος των εργαζομένων, παίρνουμε τον ίδιο τον καπιταλισμό και τα ...μεταβαφτίζουμε όλα σε ...αγορές και λύθηκε το πρόβλημα.

Κι όμως. Το σύνολο των πολιτικών που εφαρμόζονται σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, τα διάφορα μέτρα και προγράμματα που προωθούνται από την ΕΕ και την κυβέρνηση, οι επιθέσεις που δέχονται οι λαϊκές κατακτήσεις σε όλα τα επίπεδα, είναι παρεμβάσεις που εξυπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου για ακόμα πιο σίγουρα και ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.

Επειδή όμως το κεφάλαιο ποτέ δε «χορταίνει» από τα κέρδη που έχει και πάντα επιζητά περισσότερη εκμετάλλευση, περισσότερη συσσώρευση, περισσότερα κομμάτια από τον παραγόμενο πλούτο, ενεργοποιεί τις ...αγορές, που ως μπαμπούλας αξιώνει να γονατίσει ολόκληρος ο λαός για να ικανοποιηθούν οι δικές του ορέξεις. Ενα τροπάρι που θα επαναλαμβάνεται όσο το κεφάλαιο θα εξακολουθεί να έχει δύναμη και εξουσία.